Lekha Books

நீர் வற்றிப்போன ஒரு குளம். சிதிலமடைந்த ஒரு தூணில் ‘உள்ளே நுழையக்கூடாது’ என்று எழுதி வைக்கப்பட்ட ஒரு பலகை. கார் அங்கே நின்றது. இனி அங்கு நடந்துதான் செல்ல வேண்டும். ஒரு ஒற்றையடிப்பாதை வழியாக அவர்கள் நடந்தார்கள். மண்ணில் சக்கரங்களின் அடையாளங்கள் தெரிந்தன. சென்ற வாரம் அவினாஷ் ஓட்டிய ஸ்கூட்டர் சக்கரங்கள் உண்டாக்கிய அடையாளங்கள் அவை.

உயரமாக வளர்ந்திருக்கும், சிறு இலைகளைக் கொண்ட ஒருவகை செடிகள் எங்கும் இருந்தன.

“இது என்ன செடி?”

சுஜா கேட்டாள்.

“பன்.”

துணி உண்டாக்கப் பயன்படும் ஒருவகை பஞ்சின் பெயர்தான் பன். அவினாஷ் சொன்னான். பஞ்சாபியான சுஜாவிற்கு அது தெரியாமல் போனது ஆச்சரியம்தான். பன் செடிகள் இன்னும் பூக்கவில்லை. உதட்டில் ஒரு ஃபிலிப் மோரீஸுடன் ரமேஷன் செடிகளின் நிழலில் நடந்தான். காற்றில் சுஜாவின் ஷிஃபான் புடவை பறந்து கொண்டிருந்தது. எந்த நிமிடத்தில் காற்று அவளின் புடவையை அவிழ்த்து அவளை நிர்வாணமாக்கிவிடுமோ என்று ரமேஷன் பயந்தான்.

“உலகம் எவ்வளவு அழகா இருக்கு!” கூந்தலையும் ஆடைகளையும் காற்றில் பறக்கவிட்டவாறு வயல்வரப்பு வழியாக நடந்து சென்ற சுஜா.

“உங்க அளவுக்கு அழகு...” அவினாஷ் சொன்னான்.

வழியில் ஆங்காங்கே கொய்யா மரங்கள் இருந்தன. தாழ்ந்து கிடக்கும் கிளைகளில் கொய்யா கனிகள் தொங்கிக் கொண்டிருந்தன. அவினாஷ் கொய்யாப் பழங்கள் சிலவற்றைப் பறித்து சுஜாவிடம் நீட்டினான். குளிர்ச்சியான கொய்யாப் பழங்களை அவள் தன்னுடைய அழகான பற்களால் கடித்துத் தின்றாள். ரமேஷன் அவற்றைத் தின்னவில்லை. அவனுக்குப் பழங்கள் பொதுவாகப் பிடிக்காது. அங்கு எங்காவது காந்தாரிச் செடிகள் இருந்தால் அவன் எவ்வளவு சந்தோஷப்பட்டிருப்பான்!

“என் வீடு...” அவினாஷ் சுட்டிக் காட்டினான். கனமான மதில்களால் சூழப்பட்ட பெரிய வீடு. கிராமத்திலிருந்த மண் வீடுகளிலிருந்து பெண்களும் குழந்தைகளும் வீட்டைவிட்டு வெளியே வந்தார்கள். வெளியே திண்ணைகளில் அமர்ந்து சீட்டு விளையாடிக் கொண்டிருந்த ஆண்கள் தங்கள் விளையாட்டை நிறுத்திவிட்டு வந்திருக்கும் விருந்தினர்களைப் பார்த்தார்கள். சில சிறுவர்களும், சிறுமிகளும் அவர்களைப் பின் தொடர்ந்தார்கள். ரமேஷனும் சுஜாவும் அவர்களுக்கு வேறு ஏதோ ஒரு கிரகத்திலிருந்து வந்திருப்பவர்களைப் போல் தெரிந்தார்கள்.

யாரோ ஓடிவந்து கேட்டைத் திறந்தார்கள். மதிலுக்குள் மைதானம் போல விசாலமான முற்றம் இருந்தது. அந்த இடத்தில் காளைகள் படுத்து அசை போட்டுக் கொண்டிருந்தன. உயர்ந்து நிற்கும் திமிலைக் கொண்ட காளைகள் அவை.

“ஒண்ணு, ரெண்டு, மூணு...”

சுஜா காளைகளை எண்ணினாள். நடந்து நடந்து போயும் முற்றம் முடிந்தபாடில்லை.

“ஒண்ணு, ரெண்டு, மூணு...”

வாசலுக்குச் செல்லும் படிகளையும் சுஜா எண்ணினாள். வாசலில் கலை வேலைப்பாடுகள் கொண்ட ஒரு பெரிய கட்டில் போடப்பட்டிருந்தது. அதில் மூன்று, நான்கு தலையணைகளில் சாய்ந்து படுத்துக் கொண்டு ஒரு வயதான பெரியவர் ஹுக்கா இழுத்துக் கொண்டிருந்தார்.

“என் அப்பா!”

அவினாஷ் அறிமுகப்படுத்தினான். கிழவர் கரையான் புற்றுகளைப் போன்ற கண்களைத் திறந்து ரமேஷனையும் சுஜாவையும் பார்த்தார். அவர் அவர்களைப் பார்த்து கைகளைக் கூப்பினார்.

“நமஸ்தே, பிள்ளைகளே!”

“டில்லியில இருந்து வந்திருக்காங்க. நம்ம ஹோட்டல்லதான் தங்கியிருக்காங்க.”

மரியாதையான தொனியில் அவினாஷ் அதைச் சொன்னான். கிழவர் பல் இல்லாத தன்னுடைய வாயைத் திறந்து சிரித்தார். உள்ளேயிருந்து யாரோ இரண்டு, மூன்று நாற்காலிகளைக் கொண்டு வந்தார்கள். உட்காருவதற்கு முன்பு பெரிய பீங்கான் டம்ளர்கள் நிறைய லஸ்ஸி வந்து சேர்ந்தது. லஸ்ஸியைச் சுவைத்துக் குடித்தவாறு ரமேஷன் நான்கு பக்கங்களிலும் தன்னுடைய கண்களை ஓட்டினான். மேற்கூரை நல்ல கலை வேலைப்பாடுகளுடன் அமைந்திருந்தது. அதைத்தாங்கிக் கொண்டு மரத்தால் ஆன நான்கு பெரிய தூண்கள் இருந்தன. ஒவ்வொரு தூணும் ஒரு மரத்தால் செய்யப்பட்டிருக்கவேண்டும். உள்ளே செல்லும் கதவு கூட கனமான மரத்தால் செய்யப்பட்டதுதான்.

“அவினாஷ், உங்க வீடு ஒரு அரண்மனைதான்.”

“அரண்மனையா? இங்கே மின்சாரம்கூட கிடையாது.”

இந்த கடைந்தெடுத்த கதவுகள், கனமான தூண்கள், மேற்கூரைகள், மைதானத்தைப் போன்று அகலமான முற்றம்- எதற்கு இங்கு மின்சாரம்?”

“வாங்க... உள்ளே வாங்க...”

விசாலமான ஒரு தளம் இருந்தது. தரையில் நிறம் மங்கிப்போன ஒரு விரிப்பு விரிக்கப்பட்டிருந்தது. தளத்தின் நான்கு பக்கங்களிலும் திரைச்சீலை தொங்கவிடப்பட்டிருக்கும் அறைகள். தலைக்கு மேலே பழமையான ஒரு பெரிய சரவிளக்கு. சுவர்கள் நிறைய எண்ணெய் சாய ஓவியங்களும் புகைப்படங்களும்...

“ஃபூல்ராணி!”

அவினாஷ் உள்ளே நுழைந்தான். தூரத்தில் எங்கோயிருந்து அந்த அழைப்பு வருவதைப்போல் அவளுக்கு இருந்தது. திரைச்சீலைகளுக்குப் பின்னால் எங்கோயிருந்து ஒரு குழந்தையின் மெல்லிய அழுகைக் குரல் கேட்டது.

“என் மனைவி. இது என்னோட இளைய மகள்.”

“ஃபூல்ராணி குழந்தையைக் கையில் தூக்கிக்கொண்டு வந்தபோது அவினாஷ் அறிமுகப்படுத்தினான். அவள் பழைய பாணியில் தைக்கப்பட்ட கசங்கிப்போன சில்க் சல்வாரும் கம்மீஸும் அணிந்திருந்தாள். கழுத்திலும் கையிலும் நிறைய நகைகள் அணிந்திருந்தாள். வெளிறிப்போன, சத்து குறைவாக இருக்கும் ஒரு இளம்பெண். ஃபூல்ராணியைப் பார்க்கும்போது மூன்று குழந்தைகளைப் பெற்றவள் என்று சொன்னால் யாரும் நம்பமாட்டார்கள்.

சில்க் துணியால் போர்த்தப்பட்ட, நகைகளால் மூடப்பட்ட ஃபூல்ராணி ஏதோ ஒரு ராஜகுமாரியின் பிரேதம்போல் ரமேஷனுக்குத் தெரிந்தாள்.

“புடவை கட்டச் சொன்னா கேட்க மாட்டேங்குறா.”

மனதிற்குள் தோன்றிய திருப்தியின்மையை மறைத்து வைத்துக் கொண்டு அவினாஷ் சிரித்தான். ஃபூல்ராணி எதுவும் பேசவில்லை. குழந்தையின் முதுகை இறுகப் பிடித்துக்கொண்டு அவள் எங்கோ பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். குழந்தை மீண்டும் அழ ஆரம்பித்தபோது திரைச்சீலைகளுக்குப் பின்னால் அவள் மறைந்து விட்டாள்.

“சரண்பூரில் அஞ்சு ட்ராக்டர்கள் வச்சிருக்கிற ஒரு பெரிய நிலச்சுவான்தாரோட மகள் இவ. பார்த்தா அப்படி தெரியுதா?”

“தோணுது அவினாஷ். உங்க மனைவி ஒரு ராணிதான்.”

சுஜாவின் கண்களில் அவள் ஒரு ராணியாகவே தோன்றினாள். ஃபூல்ராணி- மலர்களின் அரசி. என்ன அர்த்தமுள்ள பெயர்! அவள் ஒரு ராணி... இந்த வீடு ஒரு அரண்மனை ரமேஷன் சரவிளக்குகள் தொங்கிக் கொண்டிருந்த, கலை வேலைப்பாடுகள் நிறைந்த மேற்கூரையையே பார்த்தவாறு நின்றிருந்தான். மரத்தால் செய்யப்பட்ட மேற்கூரை. மரத்தால் ஆன உறுதியான கதவுகள். கலை வேலைப்பாடுகள் நிறைந்த உறுதியான மரத்தூண்கள். திரைச்சீலைகளால் மூடப்பட்ட ஏராளமான அறைகள்...

அந்த அறைகளின் திரைச்சீலைகள் ஒவ்வொன்றையும் விலக்கி, தான் கடந்து போவதைப்போல் சுஜா கற்பனை பண்ணிப் பார்த்தாள்.

ஒரு திரைச்சீலைக்குப் பின்னால் கொலுசுச் சத்தம் கேட்டது. திரைச்சிலைக்குக்கீழே பாதங்கள் தெரிந்தன. திரைச்சீலைக்கு வெளியே கதவின் மீது இறுகப் பற்றியிருக்கும் வெண்மையான கைவிரல்கள்...