Lekha Books

அவர்கள் தங்களின் செருப்புகளைக் கழற்றி வைத்துவிட்டு குளத்தின் படியில் அமர்ந்தார்கள். ஐந்து படிகளுக்குக் கீழ்வரை தண்ணீர் தேங்கிக் கிடந்தது. கண்ணாடியைப் போல தெளிந்த நீர் புனித நீர் அது. பீமசேனன் உண்டாக்கிய நீர். நீரைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்பொழுது குருக்ஷேத்ரத்தைப் பற்றிய வரைபடம் ரமேஷனின் மனக்கண்களில் தெரிந்தது. தூரத்தில் எங்கிருந்தோ அர்ஜுனனின் பாஞ்சஜன்யம் ஒலிப்பதைப் போல் அவன் உணர்ந்தான்.

‘ஸன்யாஸம் கர்மமணாம் கிருஷ்ண

புனர்யோகம் ச சம்ஸஸி

யச்சரேய ஏதயோரேகம்

தன்மே ப்ருஹி ஸுனிஸ்சிதம்’

குருக்ஷேத்திரத்திலிருந்து மிகுந்த கவலையில் துடித்துக் கொண்டிருந்த அர்ஜுனனின் புலம்பலை அவன் கேட்டான். தேவதத்தத்தின், பௌண்ரத்தின் குரல்கள் அவனுடைய காதுகளில் எதிரொலித்தன.

மரணப் படுக்கையில் காயம்பட்டு விழுந்து கிடக்கும் வயதான பெரியவர்...

காலம் கடந்து போய்க் கொண்டிருக்கிறது. பூமியில் கடமைகள் முடிந்துவிட்டன. சொர்க்கத்திற்குச் செல்லும் பயணத்தில் பாண்டவர்கள் ஹரித்துவாருக்கு வருகிறார்கள். சொர்க்கம், பூமி ஆகியவற்றின் எல்லையான ஹரித்துவார். தான் அந்த ஊரைத் தாண்டிப் போனதன் நினைவாக இருக்கட்டுமே என்று ஹரித்துவாரில் ஒரு ஞாபகச் சின்னம் உண்டாக்க நினைத்தான் பீமசேனன். அவன் முழங்காலை பூமிக்குள் விட்டு ஒரு குளம் உண்டாக்கினான். தூரத்தில் ஓடிக் கொண்டிருந்த கங்கை நீர் பூமிக்குக் கீழே ஓடி குளத்தில் வந்து நிறைந்தது. பீமசேனனின் முழங்காலைப் போலவே தோற்றத்தில் இருக்கும் அந்தக் குளத்திற்கருகில்தான் ரமேஷனும் சுஜாவும் அமர்ந்திருந்தார்கள்.

அவர்கள் படிகள் வழியாகக் கீழே இறங்கி ஐந்தாவது படியில் போய் அமர்ந்தார்கள். அங்கே எண்ணெயும், அழுகிய மலர்களும் கிடந்தன. நீர் முழுக்க மலர்கள் இருந்தன. அவர்கள் கைகளால் கங்கை நீரை அள்ளிப் பருகினார்கள். பீமசேனன் உடலின் உப்பு ருசியைக் கொண்ட நீர்...

“நாம இன்னையில இருந்து பாவத்துல விடுபடுறோம்.”

“அதுக்கு நாம என்ன பாவம் செய்திருக்கோம் ரமேஷ்?”

“வாழ்றதுதான் பாவம்.”

ஒரு சிகரெட்டைக் கொளுத்தினால் நன்றாக இருக்கும் என்று ஆசைப்பட்டான் ரமேஷ். ஆனால், அங்கு அமர்ந்து புகை பிடிக்கலாமா? அந்தப் புனித பூமியில் இருந்து கொண்டு? நேற்று அந்தப் புனித பூமியில் அமர்ந்து சரஸ் உட்கொண்டவன் இன்று சிகரெட் புகைக்கத் தயங்குகிறான். கடவுள்களை வெறுத்தவன் மனிதர்களான பாண்டு புத்திரர்களை ஆதரிக்கிறான்.

குளத்தின் இன்னொரு பகுதியில் சில பக்தர்கள் வந்து நின்றிருந்தார்கள். அவர்கள் மத்தியில் ஆண்கள், பெண்கள், குழந்தைகள் எல்லாரும் இருந்தனர். அவர்கள் குளத்தில் மூழ்கி குளித்தார்கள்.

பாவத்தைக் கழுவியாகிவிட்டது என்ற மன நிறைவுடன் அவர்கள் திரும்பிச் சென்றார்கள்.

"பாபுஜி..."

ஹனுமானின் குரல்... காத்திருந்து காத்திருந்து சோர்வடைந்துபோன அவன் ரமேஷனையும் சுஜாவையும் தேடி அங்கேயே வந்துவிட்டான். அவனுடைய குரலைக் கேட்டு ரமேஷன் சுய நினைவிற்கு வந்தான்- யுகங்களாக நீண்டு கொண்டிருந்த ஒரு தூக்கத்திலிருந்து எழுந்ததைப் போல.

"போக வேண்டாமா பாபுஜி?"

"போகலாம் ஹனுமான்."

அவர்கள் படியை விட்டு எழுந்தார்கள். அவர்களின் ஆடைகளில் எண்ணெய்க் கறையும் அழுக்கும் படிந்திருந்தன. ரமேஷனின் பேண்ட்டும் சுஜாவின் சுரிதாரும் பாதி நனைந்திருந்தன. அவர்கள் ஹனுமானுடன், சேர்ந்து ரிக்ஷா இருக்குமிடத்தை நோக்கி நடந்தார்கள்.

இருண்ட குகைகளில் எரிந்து கொண்டிருந்த தீபங்களின் வெளிச்சத்தில் இந்த உலக வாழ்க்கையை விட்டு தியானத்தில் மூழ்கியிருந்த ரிஷிகள் தெரிந்தார்கள். குகைப் பகுதிகளில் இருந்த மரங்களின் வேர்களைப் போல இருந்தன- அவர்களின் நீளமான தலைமுடிகள். மண்ணுக்குக் கீழே போகத் துடித்துக் கொண்டிருந்தன அவர்களின் முதுமையடைந்த கைகளும் கால்களும்.

"எங்கே போகணும் பாபுஜி?"

"நீ விருப்பப்படுற இடத்துக்குப்"

ஹனுமான் தன்னுடைய உறுதியான பற்களை வெளியே காட்டிச் சிரித்தான்.

"ஊப்பர் ஸடக், பாபுஜி?"

"ம்..."

ஊப்பர் ஸடக்கிலிருந்துதானே அவர்கள் வந்தார்கள். அங்கேயே திரும்பிச் செல்லலாம். தகித்துக் கொண்டிருந்த வெயிலில் உடல் தசை அசைய ஹனுமான் ரிக்ஷாவை மிதித்து ஓட்டினான். ஹர்கீ பௌடியைத் தாண்டி ஊப்பர் ஸடக்கை அடைந்தபோது அவன் ரிக்ஷாவின் வேகத்தைக் குறைத்தான்.

"பாபுஜி, நீங்க பகவான் மிருத்யுஞ்ஜயனோட சிலையைப் பார்த்திருக்கீங்களா?"

"இல்லையே!"

"காட்டட்டுமா?"

"தூரத்துல இல்லாமலிருந்தா..."

அவர்களுக்கு அதில் மாறுபட்ட கருத்து இல்லை. எல்லாவற்றையும் பார்க்க வேண்டும் என்றுதானே அவர்கள் அங்கு வந்திருக்கிறார்கள்! அதனால் பார்க்க முடிந்தவரை பார்க்க வேண்டியதுதான்.

பல்லா சாலையும் பிர்லா சாலையும் சேரும் சந்திப்பைத் தாண்டி ரிக்ஷா ஓடியது. வியர்வையில் தெப்பமாக நனைந்த தன் பனியனைக் கழற்றிய ஹனுமான் அதை ரிக்ஷாவின் படியின் மீது போட்டான். அவனுடைய வெறும் முதுகில் ஆயிரம் சூரியன்கள் தெரிந்தன. பாதை ஆட்கள் நிறைந்து காணப்பட்டது. கூட்டம் கூட்டமாக மனிதர்கள் போய்க் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களுக்கு மத்தியில் இரைச்சலிட்டவாறு குதிரை வண்டிகளும் ரிக்ஷாக்களும். மக்கள் கூட்டத்தில் நவநாகரீகத் தோற்றம் கொண்ட யாருமே கண்ணில் படவில்லை. ஒரு பெல்பாட்டம் பேன்ட்டோ ஒரு கோகோ குர்தாவோ அங்கு கண்ணில் படவேயில்லை.

"பாருங்க பாபுஜி... பாருங்க மேம்ஸாப்..."

ஹனுமான் சுட்டிக் காட்டினான். கல்லால் செய்யப்பட்ட ஒரு பெரிய தாமரை இருந்தது. கல்லில் அதன் இதழ்கள் விரிந்து கிடந்தன. தாமரையில் பகவான் மிருத்யுஞ்ஜயன் அமர்ந்திருந்தார். அவரின் கழுத்தில் நாக்குகளை நீட்டிக் கொண்டு பாம்புகள் இருந்தன. இருந்த நான்கு கைகளுள் இரண்டு கைகளில் கிருஷ்ண மிருகமும் ருத்ராட்ச மாலையும் இருந்தன. தலைக்கு மேலே உயர்த்தியிருக்கும் கைகளில் கமண்டலத்திலிருந்து தலைமீது எப்போதும் விழுந்து கொண்டிருக்கும் நீர்... அந்த நீர் கல்லால் ஆன தாமரையில் தேங்கி இருக்கிறது.

ரமேஷனும், சுஜாவும் தாமரையிலிருந்த தண்ணீரைக் கையால் எடுத்து முகத்தைக் கழுவினார்கள்.

"மிருத்யுஞ்ஜயா விடை கொடு..."

ஹோட்டலுக்கு முன்னால் போனபோது சுஜா கைப்பையைத் திறந்து பத்து ரூபாய் நோட்டு ஒன்றை எடுத்து ஹனுமானிடம் நீட்டினாள்.

"சில்லறையில்லையே மேம்ஸாப்..."

"பரவாயில்ல..."

அவள் நோட்டை அவன் கைகளில் தந்தாள். ஹனுமானின் கைகள் ஜுரம் வந்ததைப் போல நடுங்கின.

"இன்னைக்கு நீங்க விரதமா என்ன?"

அவர்களை எதிர்பார்த்து நின்றிருந்த அவினாஷ் வெளியே வந்து கேட்டான்.

"நாங்க பட்டூராவும் சோலாவும் சாப்பிட்டோம்."

சுஜா படிகளில் ஏறும் போது சொன்னாள். அதைக் கேட்டு அவினாஷின் நெற்றி சுருங்கியது.

"வயிற்றுப் போக்கை நீங்களே வரவழைச்சிக்காதீங்க, புரியுதா?"

அவன் அன்புடன் சொன்னான்.

அறைக்குச் சென்று, கதவை அடைத்து, மின் விசிறியை முழு வேகத்தில் வைத்துவிட்டு ரமேஷன் கட்டிலில் விழுந்தான். அவனுடன் சுஜாவும்.