Lekha Books

அந்த உருவத்தை சுஜா பார்க்கவில்லை. அதைத் தேடிப் பிடித்து அவளுக்குக் காட்ட வேண்டும். ஒன்றியிருந்து ஏராளமாகக் கிளை விட்டுப் பிரிந்து செல்லும் பாதைகளில் ஏதாவதொன்றில் எங்காவது ஒரு இடத்தில் நீளமான நாக்கை வெளியே தொங்க விட்டுக் கொண்டு, திரிசூலமேந்தி, மண்டையோடு அணிந்து அந்த உருவம் இப்போது நடந்து கொண்டிருக்கும்.

“நூற்றுப் பதினெட்டு, நூற்றுப் பத்தொன்பது, நூற்றி இருபது...”

சுஜா இப்போதும் படிகளை எண்ணிக் கொண்டிருந்தாள். எந்த வித பிசகும் இல்லாமல் தனக்கு முன்னால் இருக்கும் இந்தப் படிகள் அவ்வளவையும் அவளால் சரியாக எண்ணிவிட முடியுமா? அவர்கள் மிதித்து ஏறிக் கொண்டிருந்த படிகளில் மற்றவர்கள் ஏறி வந்து கொண்டிருந்தார்கள். கீழே ஹரித்துவார் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சிறிதாகிக் கொண்டு வந்தது. எங்கு பார்த்தாலும் பரந்து கிடக்கும் கட்டடங்களின் மேற்கூரைகள் தெரிந்தன.

“இருநூறு...”

சுஜா ஒரு படி மீது அமர்ந்தாள். கையில் பிடித்திருந்த பூங்கொத்தை மடியில் வைத்தவாறு அவள் சொன்னாள். “என்னால முடியாது.”

அவளைவிட சில படிகள் பின்னாலிருந்த ரமேஷன், அவளுக்கு அருகில் வந்ததும் நின்றான். மூச்சிரைத்ததால் உயர்ந்து தாழ்ந்து கொண்டிருந்த அவள் முதுகை அவன் தன் விரல்களால் வருடினான். அப்போது குர்த்தாவுக்குள் அவள் அணிந்திருந்த பிரேஸியர் அவள் விரல்களில் பட்டது.

மானஸாதேவியின் ஆலயம் மலை உச்சியில் தூரத்தில் தெரிந்தது. இன்னும் எத்தனையோ படிகளை அவர்கள் கடக்க வேண்டும். இன்னும் எவ்வளவு தூரம் அவர்கள் நடக்க வேண்டி இருக்கிறது.

“எழுந்திரு...”

அவன் அவள் கையைப் பிடித்து எழ வைத்தான். மடியிலிருந்த பூங்கொத்தை எடுத்து கையில் வைத்தவாறு மீண்டும் அவள் படிகளில் ஏற ஆரம்பித்தாள்.

“இருநூற்றாண்ணு, இருநூற்று ரெண்டு, இருநூற்று மூணு.”

பின்னால் வந்து கொண்டிருந்தவர்கள் அவர்களைக் கடந்து போய்க் கொண்டிருந்தார்கள். இனி எங்கு அமரக்கூடாது. இனி ஓய்வு என்றால் அது தேவியின் சந்நிதியில் மட்டுமே.

கீழே கங்கை நதி கயிறைப் போல நீளமாகத் தெரிந்தது.

படிகள் முடிந்தன. இனிமேல் மரங்களுக்கு நடுவிலும் பாறைக் கூட்டங்களுக்கு நடுவிலும் போய்க் கொண்டிருக்கும் ஒற்றையடிப் பாதையில் நடந்து போகவேண்டும். படிகள் முடியும் இடத்தில் ஒரு ஆள் சிவப்புக் கயிறுகள் விற்றுக் கொண்டிருந்தான். ரமேஷனும் சுஜாவும் ஆளுக்கொரு கயிறை வாங்கினார்கள்.

மரங்களுக்குக் கீழே பர்ணசாலைகள் அமைத்து சன்னியாசிகள் இருந்தார்கள். சிலர் தேவியின் படங்களை வைத்துக் கொண்டு பிச்சை கேட்டார்கள். மேலே எங்கோ யாரோ சமஸ்கிருதத்தில் சுலோகங்களைக் கூறிக் கொண்டிருக்கும் சத்தம் கேட்டது. மலைமீது ஏறிக்கொண்டிருந்த சன்னியாசிகளும் மலைமேலிருந்து கீழ்நோக்கி இறங்கிக் கொண்டிருந்த சன்னியாசிகளும் ஒருவரையொருவர் நேரில் சந்தித்துக் கொள்ளும்போது “ஜெய்சங்கர்!” என்று சொல்லிக் கொண்டார்கள்.

மரக்கிளைகளில் குரங்குகள் இங்குமங்குமாகத் தாவி விளையாடிக் கொண்டிருந்தன. ஆட்களைப் பார்க்கும்போது அவை குதித்து கீழே இறங்கின. சுஜா ஒரு பாறை மீது அமர்ந்து கொண்டு குதித்து கீழே இறங்கின. சுஜா ஒரு பாறை மீது அமர்ந்து கொண்டு குரங்குகளுக்கு கடலையைத் தின்னக் கொடுத்தாள். அவை அவளைச் சுற்றி நடந்தன. அவள் ஒரு குரங்குக் குட்டியைத் தூக்கி மடியில் வைத்துக் கொஞ்சினாள்.

“ரிகர்சல் பார்க்குறியா?”

“வாய்க்கு வந்ததை பேசக்கூடாது. தெரியுதா?”

சுஜாவின் முகம் சிவந்தது. குரங்குக் குட்டியை மார்போடு சேர்த்து அணைத்துக் கொண்டு அவள் ஏதோ ஒரு தாலாட்டுப் பாடலின் ஆரம்ப வரிகளை முணுமுணுத்தாள்.

அவர்கள் தங்களின் பயணத்தைத் தொடர்ந்தபோது சமஸ்கிருத ஸ்லோகங்கள் தெளிவாகக் கேட்டன.

“மாம் ச யோவ்யபிசாரேண...”

மேலே பாம்புகளைப் போல பின்னிக்கிடந்த கொடிகளுக்குக் கீழே ஒரு வயதான சன்னியாசி அமர்ந்திருப்பதை அவர்கள் பார்த்தார்கள். அந்த மனிதரின் தலைமுடி சிக்குப் பிடித்துக் காணப்பட்டது. ஒல்லியாக இருந்த அவருடைய உடம்பில் கோவணத்தைத் தவிர வேறு எதுவுமே இல்லை. நடுங்கிக் கொண்டிருந்த அவருடைய கைகளில் ஏதோ ஒரு பழைய நூல் இருந்தது.

‘ப்ரஹ்மணோ ஹி ப்ரதிஷ்டாஹ

மம்ருதஸ்யாவ்யயஸ்ய ச

சாஸ்வதஸ்ய ச தர்மஸ்ய

சுகஸ்வை காந்திகஸ்ய ச’

நடுங்கிக் கொண்டிருந்தாலும் இனிமையான குரல் அவருடையது. முன்னால் விரித்திருந்த காவித்துணியில் பணத்தைப் போட்டவாறு பக்தர்கள் கடந்து போய்க் கொண்டிருந்தார்கள். சன்னியாசிக்கு முன்னால் மண்ணோடு சேர்ந்து இருந்த ஒரு பாறை மீது ரமேஷனும் சுஜாவும் அமர்ந்தார்கள். சன்னியாசி அவர்களைக் கவனிக்கவில்லை. இந்த பூமியில் தன்னுடைய வேலை எதுவுமில்லை- பழமையான அந்த நூலிலிருந்து சுலோகங்களை வாசிப்பதைத் தவிர என்பது மாதிரி இருந்தது சன்னியாசியின் செயல். தளர்ந்துபோன தொண்டைக்குள்ளிருந்து நடுங்கும் குரலில் சுலோகங்கள் புறப்பட்டு வந்தன.

‘ந தத் பாஸயதே ஸூர்யோ

ந சஸாங்கோ ந பாவகஹ்

யத் கத்வா ந நிவர்த்தந்தே

தத்வாம பரமம் மம’

புருஷோத்தம யோகம் முடிந்தவுடன் அவர்கள் எழுந்தார்கள். இனியும் அவர்கள் பயணம் செய்ய வேண்டிய தூரம் அதிகமிருந்தது. ஒற்றையடிப்பாதை வழியாக மேல் நோக்கி ஏறும்போது பாறைகளில் காலடிச் சுவடுகள் இருப்பதை அவர்கள் பார்த்தார்கள். எண்ணிக்கையில் அடங்காத பக்தர்கள் பாறைகளின் மேல் தங்களின் காலடிச் சுவடுகளைப் பதித்துவிட்டிருந்தார்கள்.

வெயிலில் கறுத்துப்போன முகத்துடன், வியர்வையில் நனைந்து கடைசியில் அவர்கள் மானஸாதேவி ஆலயத்தை அடைந்தார்கள். கடைசியாக இருந்த படிகளைக் கடந்தவுடன் ஒரு தளர்ந்துபோன குதிரையைப் போல ரமேஷன் மூச்சிரைத்துக் கொண்டிருந்தான். சுற்றிலும் மலைமீது ஏறி வந்ததால் தளர்ந்து போய்க் காணப்பட்ட பக்தர்கள் இங்குமங்குமாய் சிதறிக் கிடந்தார்கள். கடலைக்காக குரங்குகள் ஆர்ப்பாட்டம் பண்ணிக் கொண்டிருந்தன.

மலர்களுடனும் வாசனைப் பொருட்களுடனும் அவர்கள் ஆலயத்திற்கு முன்னால் போய் நின்றார்கள். ‘மானஸாதேவி, இதோ நாங்க வந்துட்டோம். நகரங்களையும், கிராமங்களையும் கடந்து, நதிகளைக் கடந்து மலை மேல ஏறி, இதோ நாங்க உன்னோட திருச்சந்நிதியில் நின்னுக்கிட்டு இருக்கோம். எங்களுக்கு வழியைக் காட்டு’ - அவர்கள் மனதிற்குள் வேண்டினார்கள். எரிந்து கொண்டிருந்த தீபங்களுக்கப்பால் கருணை பொழியும் கண்களில் நிரந்தரப் புன்னகையுடன் நின்று கொண்டிருந்தாள் மானஸாதேவி. ஹோம குண்டத்தில் நெருப்பு எரிந்து கொண்டிருந்தது. அவர்கள் மலர்களை தேவியின் திருவடிகளில் சமர்ப்பித்தார்கள். வாசனைப் பொருட்களை ஹோம குண்டத்தில் போட்டார்கள். ஆலயத்தில் மணிகள் ஒலித்தன. பக்தர்கள் வெள்ளத்தில் அறியப்படாத இரண்டு நிழல்களாக அவனும் அவளும் ஆலயத்தைச் சுற்றி வந்தார்கள்.