Lekha Books

“ஊப்பர் ஸடக் எங்கே இருக்கு?”

அந்த உருவம் சுட்டிக்காட்டிய வழியில் அவன் நடந்தான். அவன் நடந்துவந்த பாதை ஊப்பர் ஸடக்கில் முடிந்தது. அவன் சாலையில் நுழைந்து ஹோட்டலை நோக்கி வேகமாக நடந்தான்.

ஊப்பர் ஸடக்கில் குளிர்ந்த காற்று வீசிக் கொண்டிருந்தது. எங்கேயோ ஒரு சேவல் கூவியது. மானஸாதேவியின் மலைக்கு அப்பால் ஆகாயம் சிறிதுசிறிதாக விடிந்து கொண்டிருந்தது.

கைப்பிடியை இறுகப் பிடித்தவாறு அவன் மேலே ஏற முயற்சித்தான். ஆனால், முடியவில்லை. எங்கே கீழே விழுந்து விடுவோமோ என்று அவன் நினைத்தான். ஒவ்வொரு படியாக ஏறி அவன் எப்படியோ மேலே வந்து விட்டான். நின்று மேல்மூச்சு, கீழ்மூச்சு விட்டுக்கொண்டிருக்க, யாரோ விளக்கைப் போட்டார்கள்.

“நீங்க எங்கே போயிருந்தீங்க?”

இடுப்பில் ஒரு துவாலையை மட்டும் கட்டிக் கொண்டு உடம்பில் எண்ணெய் தேய்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தான் அரோரா. அவன் ரமேஷனின் முகத்தையே வியப்புடன் பார்த்தான். முதல் நாளன்று பார்த்த ரமேஷனில்லை தற்போது நின்று கொண்டிருக்கும் ரமேஷன். ஒரே இரவில் அவனுடைய கன்னங்கள் உள்ளே போயிருந்தன. கண்கள் குழி விழுந்து போயிருந்தன. செருப்பிலும் பேன்ட்டிலும் சேறும் தண்ணீரும் பட்டிருந்தன.

“என்ன ஆச்சு? சொல்லுங்க...”

அரோரா பதைபதைப்புடன் காணப்பட்டான். ரமேஷனால் எந்த பதிலும் கூறமுடியவில்லை. அவனுக்குப் பேச நாக்கே வரவில்லை. நான்கைந்து பேர் உட்கொள்ள வேண்டிய சரஸ்ஸை அவன் ஒரே இடத்தில் உட்கார்ந்து இழுத்து முடித்திருந்தான். அவன் சாப்பிட்டு இருபத்து நான்கு மணிநேரங்கள் ஆகிவிட்டன. இரவில் ஒரு பொட்டு கூட கண்மூடவில்லை. எவ்வளவு தூரம் அவன் அலைந்து திரிந்திருக்கிறான்! அவன் எதற்காக இப்படியெல்லாம் நடக்க வேண்டும்?

எதற்காகப் பிறக்கவேண்டும்? எதற்காக வாழ வேண்டும்?

“இரவு நேரத்துல இப்படி தன்னந்தனியா போகாதீங்க. திருடர்களும் வழிப்பறிக் கொள்ளைக்காரர்களும் சர்வ சாதாரணமா சுற்றித் திரிவாங்க. எச்சரிக்கையா இருக்கணும்?”

அரோரா என்னவோ சொல்லிக் கொண்டிருந்தான்.

பாக்கெட்டிற்குள் கையை விட்டு சாவியை எடுத்து அவன் கதவைத் திறந்தான். உள்ளே நல்ல வெளிச்சம் இருந்தது. கட்டிலில் ஒரு சிலையைப் போல சுஜா உட்கார்ந்திருந்தாள். புலர்காலைப் பொழுதின் வெளிச்சத்தில் அவள் கண்களில் வழிந்த நீர் ஒளிர்ந்தது.

கைகளால் தன்னுடைய முகத்தை மூடிக்கொண்ட அவள் தேம்பித்தேம்பி அழுதாள்.

7

ஹரித்துவார் தூக்கம் கலைந்து எழுந்தது. மானஸாதேவியின் மலைக்கு மேலே பனிமூட்டம் ஆவியைப் போல பரவியிருந்தது. மலை அடிவாரத்தில் நல்ல வெயில் தெரிந்தது. வெயிலில் மரங்களின் பச்சை நிறம் பளிச்சிட்டது. எரிந்து கொண்டிருந்த நெய் விளக்குகளின் வாசனை காற்றில் கலந்திருந்தது. சுஜா ஜன்னலருகில் நின்றவாறு ஹரித்துவாரின் அதிகாலை நேரத்தைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

ரமேஷன் கட்டிலில் எந்தவிதமான அசைவுமில்லாமல் படுத்திருந்தான். இறந்தவனைப்போல அவன் உறங்கிக் கொண்டிருந்தான். அவனுடைய அழுக்கடைந்துபோன பேண்ட்டையும் சட்டையையும் கழற்றிய அவள் ஒரு போர்வையால் அவனை மூடினாள். அவனுடைய முகத்தைப் பார்க்கும் போதெல்லாம் அவளுடைய கண்களில் நீர் கசிந்தது. விஷக்காய்ச்சலால் பாதிக்கப்பட்ட ஒரு நோயாளியைப் போல அவன் தெரிந்தான்.

அவள் குளித்து ஆடை மாற்றினாள். அவினாஷ் அரோரா எங்கிருந்தோ கொஞ்சம் முல்லை மலர்களைக் கொண்டுவந்தான்.

“உங்களுக்குப் பிடிக்கும்னு நினைக்கிறேன்.”

பூக்களை நீட்டிய அவன் அவளைப் பார்த்து புன்னகைத்தான்.

வாயில் புடவையை அணிந்து ஈரமான கூந்தலில் மலர்களைச் சூடி ரமேஷன் தூக்கம் கலைந்து எழுவதற்காக அவள் காத்திருந்தாள். அவன் துயில் கலைந்து எழும்போது பத்து மணி கழிந்திருந்தது.

“ரமேஷ், உனக்கு இப்போ எப்படி இருக்கு? ஹவ் டூ யூ ஃபீல்?”

அவன் கண்களைத் திறந்ததைப் பார்த்ததும் அவள் அவனுக்கு அருகில் போய் அமர்ந்தாள். அவன் தன்னுடைய உள்ளங்கைகளில் முகத்தை வைத்தவாறு சிறிது நேரம் உட்கார்ந்திருந்தான். தன்னுடைய தலை கருங்கல்லால் ஆனதைப்போல அவன் உணர்ந்தான். அந்த அளவிற்கு மிகவும் கனப்பதைப்போல் இருந்தது அது.

“குளிச்சிட்டு வா. குளிச்சா நல்லா இருக்கும்.”

அவள் சொன்னாள் சொன்னதைக் கேட்கும் ஒரு குழந்தையைப் போல அவன் எழுந்து குளியலறையை நோக்கி நடந்தான். பெண்ணே, என்னை மன்னிச்சிடு. ஹரித்துவார்ல கூட உன்னை அழ வச்சுட்டேன். எவ்வளவு தடவை உன்னை நான் அழ வச்சிருக்கேன்...! என்னை மன்னிச்சுடு’ - அவன் மனதிற்குள் சொன்னான்.

ஷவரிலிருந்து மழை பொழிவதைப்போல குளிர்ச்சியான நீர் அவனுடைய தலைமீது விழுந்தது. உடம்பிலிருந்த வலி நன்கு பிழிந்து வெளியே போய்க் கொண்டிருப்பதைப்போல அவன் உணர்ந்தான். குளியலறையை விட்டு வெளியே வந்தபோது உடம்பில் தளர்ச்சி இருந்தாலும், உற்சாகம் இருப்பதை அவனால் உணர முடிந்தது.

“உனக்குப் பசிக்கலையா? நீ சாப்பிட்டு எவ்வளவு நேரமாச்சு?”

“ஒரு யானையைச் சாப்பிடுற அளவுக்கு எனக்குப் பசி எடுக்குது.”

அவன் சிரித்தான். சிரிப்பு அவனுடைய முகத்திற்கு திரும்ப வந்திருக்கிறது. நான்கு மணி நேர ஆழ்ந்த உறக்கத்திற்குப் பிறகு குளித்து புதிய புஷ் சட்டையும் பேண்ட்டும் அணிந்து அவன் ஒரு புதிய மனிதனாக மாறினான். குழிவிழுந்த கண்களில் ஒரு புதிய பிரகாசம் உண்டானது.

ஹோட்டலின் கீழ்தளத்தில் மேஜைக்கு எதிரெதிரே அவர்கள் அமர்ந்தார்கள். கூஜாக்களும் கோப்பைகளும் பாத்திரங்களும் மேஜையில் நிறைந்திருந்தன.

“காண்டாமிருகம், யானை- இது ரெண்டுல யாருக்கு எடை அதிகம்?”

“காண்டா மிருகத்துக்கு...”

“இல்ல...” அவள் மறுத்தாள். “யானைக்குத்தான் எடை அதிகம்.”

“காண்டாமிருகம்தான்.”

“யானைதான்...”

காண்டாமிருகம் யானை அளவுக்கு பெரிதல்ல. எனினும் யானையைவிட அதற்கு எடையும், பலமும் உண்டு.

“யானைக்குத்தான் அதிக எடையும், பலமும் இருக்கும்.”

“வாட் ஈஸ் கோயிங் ஆன் ஹியர்?”

அவர்கள் பேசிக் கொண்டிருப்பதைக் கேட்டுவிட்டு அரோரா அங்கு வந்தான்.

“காண்டாமிருகம்தான்.”

“யானைக்குத்தான்... மிஸ்டர் அரோரா, நீங்களே சொல்லுங்க, எதுக்கு பலமும் எடையும் அதிகம்?”

சுஜா அரோராவின் பக்கம் திரும்பினாள். அவன் வழக்கம்போல நல்ல ஆடைகளை அணிந்திருந்தான். வெள்ளை நிற சட்டையில் இளம் சிவப்பு நிறத்தில் டையும் கட்டியிருந்தான். அவளின் கேள்வியைக் கேட்டு அவன் திகைத்து நின்றான். உண்மையிலேயே எதற்கு அதிகமான எடையும் பலமும் இருக்கின்றது என்ற விஷயம் அவனுக்கே தெரியாது.

“பதில் பாரபட்சமில்லாம நடுநிலைமையில இருக்கணும், மிஸ்டர் அரோரா!”

அவன் என்னவோ சொல்வதற்காக உதடுகளை நனைத்தபோது சுஜா சொன்னாள்: “அரோரா ஒரு ஆண். அவர் வேணும்னே ஆண்கூட சேர்ந்துக்கலாம்ல...”

நீண்ட நேர சிந்தனைக்குப் பிறகு அரோரா தன் முடிவைச் சொன்னான்.

“யானைக்குத்தான் பலம் அதிகம். அதிக எடை காண்டாமிருகத்துக்குத்தான்.”