Lekha Books

சாப்பிட்டு முடிந்தவுடன் கொஞ்சம் ஒடிக்கொலானை எடுத்து கையிலும் வாயிலும் தேய்த்துக்கொண்ட அவள் வராந்தாவிற்கு வந்தாள்.

“ரமேஷ்!”

“ம்...?”

“இப்படியே உட்கார்ந்துக்கிட்டு இருந்தா எப்படி?”

“ம்...?”

“ஒரு சாயங்காலப் பொழுதை நீ வீணாக்கிட்டே, ரமேஷ்!”

மொத்தம் மூன்று நாட்கள்தான். விலை மதிப்புள்ள ஒரு மாலை நேரம் இழக்கப்பட்டிருக்கிறது. இப்படி சரஸ் புகைத்துக் கொண்டே உட்கார்ந்திருப்பது என்றால் அதற்கு டில்லியிலேயே இருந்திருக்கலாமே! ஹரித்துவாருக்கு வந்திருக்கவே வேண்டாமே!”

“இனியும் ரெண்டு நாட்கள் இருக்கே!”

“சரி... எழுந்திரு. நாம எங்கேயாவது கொஞ்சம் நடந்துபோயிட்டு வரலாம்.”

“ம்...”

ஆனால், அவன் நாற்காலியை விட்டு எழுந்திருக்கவில்லை. பேசும்போது அவனுடைய குரலில் அதிகமான பதற்றம் தெரிந்தது. பைப்பை வாயிலிருந்து எடுக்கும்பொழுது கைகள் நடுங்கின. சரஸ் அதிகமாக உள்ளே போகும்போது இப்படி குரலில் பதற்றம் இருப்பதும் கைகள் நடுங்குவதும் இயற்கையாகவே இருக்கக் கூடியதுதான்.

உணவு பரிமாறுபவன் வந்து பாத்திரங்களை எடுத்துச் சென்றான். சுஜா முழுவதையும் சாப்பிடவில்லை. கண்ணாடிப் பாத்திரத்தில் குருமாவும் மற்ற உணவுப் பொருட்களும் ஏராளமாக மீதியிருந்தன. பணியாள் கொண்டு வந்த டஸ்ஸர்ட்டிலிருந்து ஒரு ஆப்பிள் பழத்தை எடுத்து அவள் அறுத்து ரமேஷனுக்கு நேராக நீட்டினாள்.

“இதையாவது?”

“இனிப்பு எனக்குப் பிடிக்காதுன்னு உனக்குத் தெரியாதா?”

“ஒரே ஒரு துண்டு.”

அவள் கெஞ்சினாள். அவன் அதைச் சிறிதும் கவனிக்காதது மாதிரி இன்னொரு பைப் சரஸ் புகைப்பதற்குத் தன்னைத் தயார்படுத்திக் கொண்டிருந்தான். சுஜா சிறிது நேரம் அவனுக்குப் பக்கத்திலேயே நின்றிருந்தாள். அவன் எதுவும் பேசவில்லை. அவள் கீழே இருக்கும் பாதையைப் பார்த்தவாறு நின்றிருந்தாள். தூரத்தில் மலை உச்சியில் இருக்கும் மானஸாதேவி ஆலயத்தில் தீபங்கள் எரிந்து கொண்டிருந்தன. பாதையில் ஆள் நடமாட்டம் மிகவும் குறைந்து போயிருந்தது. மங்கலான இருட்டும் வெளிச்சமும் இரண்டற அங்கு கலந்திருந்தன. ஆள் எதுவும் இல்லாத ரிக்ஷாக்களுடன் ரிக்ஷாக்காரர்கள் தங்களின் வீடுகளை நோக்கிப் போய்க் கொண்டிருந்தார்கள். ஒருநாள் முடிகிறது...

சுஜா நாற்காலியில் போய் அமர்ந்தாள். மீண்டும் புத்தகத்தைத் திறந்தாள். பத்துமணி வரை அவள் அமர்ந்து படித்தாள். அரோரா வந்து ஏதாவது வேண்டுமா என்று விசாரித்தான்.

“தண்ணி...”

ரமேஷன் முணுமுணுத்தான்.

“கொடுத்து அனுப்புறேன், சார். குட் நைட்...”

அரோரா இறங்கிச் சென்றான். பணியாள் நீர் கொண்டுவந்தான். ஒரு மூடியால் அதை மூடி வைத்து விட்டுச் சென்றான்.

“ரமேஷ், நீ வரலையா?”

சுஜா புத்தகத்தை மூடி வைத்துவிட்டு ரமேஷனைப் பார்த்தவாறு உட்கார்ந்திருந்தாள். எப்போதாவது ஒருமுறைதான் இப்படி ஒன்றாக ஒரு இரவு நேரத்தில் இருக்கக்கூடிய வாய்ப்பு வரும். ஒவ்வொரு நிமிடமும் மிகவும் விலை மதிப்பானது. ஆனால், அவன் அதைப் பற்றி சிந்திக்கிறானா? ஐந்தாறு மணி நேரங்களாக அவன் ஒரே இடத்தில் உட்கார்ந்திருக்கிறான். இன்னொரு ஆள் தன்னுடன் இருக்கும் நினைப்பே அவனுக்குக் கொஞ்சமும் இல்லையே!

சுஜா கொட்டாவி விட்டவாறு நாற்காலியை விட்டு எழுந்தாள். அழகான விரிப்பு விரிக்கப்பட்டிருக்கும் இரட்டை மெத்தை, தலைப் பகுதியில் பாத்திக் ஷேட் உள்ள பெடஸ்டல் விளக்கு இருந்தது. படுத்துக் கொண்டே அதை அணைக்கவோ, எரிய வைக்கவோ செய்யலாம். ஆடையை மாற்றாமலே சுஜா கட்டிலில் படுத்தாள். பச்சை நிறப் புடவையின் மீது அவிழ்ந்த கூந்தல் சிதறிக் கிடந்தது.

“ரமேஷ்...”

மீண்டும் அவள் அவனை அழைத்தாள். அந்தப் பெரிய கட்டிலில் அவள் தான்மட்டும் தனியே இருப்பதைப்போல் உணர்ந்தாள். அவள் அழைப்பதைக் கேட்காமலே அவன் வாயில் கடித்து பிடித்திருந்த பைப்பின் நுனியையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தான். அவனுடைய கண்கள் சிறிதுகூட அசைவே இல்லாமல் இருந்தன.

அவன் வரமாட்டான். அவனை அழைப்பதே வீண். அதைப் புரிந்து கொண்ட அவள் சுவருக்கு முகத்தைக் காட்டியவாறு சாய்ந்து படுத்தாள். கண்களை மூடிக்கொண்டு ஒரு மீனைப்போல அவனுக்கு முதுகைக் காட்டிக்கொண்டு அவள் படுத்திருந்தாள். ஒரு பக்கமாக அவள் சாய்ந்து படுத்திருக்கும்பொழுது கடைந்தெடுத்ததைப் போல் இருந்த இடுப்பிற்கு அழகு கூடியதைப் போல் இருந்தது....

ரமேஷன் அவளைக் கவனிக்கவேயில்லை. அவனுடைய பார்வை முழுவதும் பைப்பின் முனையிலேயே இருந்தது. ஆணியால் அடிக்கப்பட்டதைப்போல் ஒரு பார்வை. சிறிது நேரம் சென்றதும் அணைந்துபோயிருந்த பைப் வாயிலிருந்து கீழே விழுந்தது. அவன் கண்களை மூடியிருந்தான்.

சிறிது நேரம் கடந்தவுடன் அவன் மீண்டும் கண்களைத் திறந்தான். நடுங்கிக் கொண்டிருந்த கை விரல்களை பாக்கெட்டிற்குள் நுழைத்து இன்னொரு பொட்டலத்தை எடுத்தான். டில்லியிலிருந்து கொண்டு வந்ததில் பாதிக்குமேல் இதற்குள் அவன் இழுத்து முடித்திருந்தான். ஐந்தோ, ஆறோ நாட்கள் நிதானமாக உட்கார்ந்து இழுக்க வேண்டிய சரக்கை அவன் ஒரே இருப்பில் உட்கார்ந்து இழுத்து முடித்திருந்தான்.

சரஸ்ஸை சூடு பண்ண வேண்டும் என்றோ, தூளாக்கவேண்டும் என்றோகூட அவன் முயற்சி செய்யவில்லை. புகையிலையைக் கூட அவன் சேர்க்கவில்லை. பொட்டலத்தைப் பிரித்து அதிலிருந்த முழுவதையும் சரஸ் பைப்பிற்குள் அழுத்தி அழுத்தி திணித்தான். அதைப் பற்றவைக்க பத்து, பன்னிரண்டு தீக்குச்சிகளை உரசவேண்டி வந்தது. வலது கையன் சுண்டு விரலில் நெருப்பு பட்டதைக் கூட அவன் கவனிக்கவில்லை. விரல் மட்டுமல்ல- அவனுடைய உடம்பே எரிந்து கொண்டுதானிருந்தது.

புகையிலை கலக்காத பச்சை சரஸ்ஸின் புகை மூச்சுக்குழாய் வழியே உள்ளே சென்றபோது அவனுடைய கண்கள் பிதுங்கின. தலையும் மூக்கும் பற்றி எரிவதைப்போல் இருந்தன. தொண்டையிலும் ஒரு பாலைவனத்தின் வறட்சி இருந்தது.

சிறிது நேரம் சென்றதும் அந்த பைப்பும் வாயிலிருந்து கீழே விழுந்தது.

எவ்வளவு நேரம் அப்படியே இருந்தோம் என்று அவனுக்கே தெரியாது. கடைசியில் நாற்காலியை விட்டு அவன் மெதுவாக எழுந்தான். கால்கள் ஒன்றோடொன்று பின்னியதால் அவனால் நடப்பதற்கே மிகவும் கஷ்டமாக இருந்தது. விளக்கை அணைத்து விட்டு வராந்தாவிற்கு செல்லும் கதவை அடைத்தான். பாத்திக் ஷேடின் வழியாக வந்த வெளிச்சத்தில் சுஜா ஒரு பக்கம் சாய்ந்தவாறு தூங்கிக் கொண்டிருந்தாள் - புடவையை மாற்றாமல் கூந்தலைக் கட்டாமல்.

சாவி துவாரத்தில் இரண்டு சாவிகள் இருந்தன. வளையத்திலிருந்து ஒரு சாவியை மட்டும் அவன் பிரித்து எடுத்தான். விளக்கை அணைத்தபோது சுஜா மட்டும் காணாமல் போனாள். அவள் மூச்சு விடும் சத்தம் மட்டும் அறையில் கேட்டது.

அவன் அறையைவிட்டு வெளியே வந்து கதவின் வெளிப்பகுதியைப் பூட்டினான். எல்லா அறைகளும் இருட்டில் மூழ்கியிருந்தன. எல்லாரும் நல்ல உறக்கத்தில் ஆழ்ந்திருந்தார்கள். கைப்பிடியைப் பிடித்தவாறு மெதுவாக அவன் படிகளில் இறங்கினான். அங்கும் நல்ல இருட்டு ஆக்கிரமித்திருந்தது. விளக்கின் ‘ஸ்விட்ச்’ எங்கே இருக்கிறது?