Lekha Books

அதைக்கேட்டு சுஜா விழுந்து விழுந்து சிரித்தாள். சிரிப்பது என்பது அவளுக்கு மிகவும் சாதாரணமாக வரக்கூடியது. சிலர் அழுவதற்காகவும், சிலர் சிரிப்பதற்காகவும் பிறக்கிறார்கள். இந்த இளம்பெண் இரண்டாவதாகச் சொல்லப்பட்டவர்களின் கூட்டத்தைச் சேர்ந்தவள்.

அவர்கள் லால் டாட்டா  பாலத்தை அதற்குள் நெருங்கியிருந்தார்கள். பாலத்தின் கைப்பிடிகள் ஒடிந்து விழுந்திருந்தன. அதற்குக் கீழே ஓடிக் கொண்டிருப்பது கங்கை அல்ல, சாக்கடை. போலீஸ் குடையைத் தாண்டி ஒரு ஹோட்டல் கண்ணில் பட்டது. ஒரே பார்வையில் அது ஒரு சுத்தமான ஹோட்டல் என்பது தெரிந்தது.

“நான் இங்கே இருக்கிறேன்.”

சுஜா ஒரு சூட்கேஸின் மீது அமர்ந்தாள்.

“என்ன களைச்சுப் போயிட்டியா?”

பதிலெதுவும் கூறாமல் அவள் புன்னகைத்தாள். பயணமும் வெயிலில் நடந்ததும் அவள் முகத்தை மிகவும் சிறிதாக்கி விட்டிருந்தன. வியர்வை அரும்பிய நெற்றியிலும் பின் கழுத்திலும் முடி இழைகள் ஒட்டியிருந்தன. கன்னங்கள் சிவந்து போயிருந்தன.

ரமேஷனைப் பார்த்ததும் பேன்ட்டும் சட்டையும் அணிந்து டை கட்டிய ஒரு இளைஞன் மரியாதையுடன் எழுந்து நின்றான். அதே மரியாதையுடன் அவன் அறையையும் காட்டினான். கம்பளி விரிக்கப்பட்ட தரை, மின் விசிறிகள், அலமாரிகள், மேஜை விளக்கு, குளியலறையில் குளியல் தொட்டி... அந்த இளைஞன் அருமையான ஆங்கிலத்தில் தன்னுடைய ஹோட்டலைப் பற்றி சொல்ல ஆரம்பித்தான்: “எல்லா வசதிகளும் இங்கு இருக்கு. தபால் நிலையமும் மருத்துவமனையும் ரொம்பவும் பக்கத்துலயே இருக்கு.”

“மருத்துவமனையா? எனக்கு எந்தப் பிரச்சினையும் இல்லையே!”

அதைக்கேட்டு அந்த இளைஞன் உரத்த குரலில் சிரித்தான். சுஜா இருந்திருந்தால் அவனை விட உரத்த குரலில் சிரித்திருப்பாள். ரமேஷன் வெளியே பார்த்தான். தூரத்தில் பாதையோரத்தில் சூட்கேஸின் மீது தாடையைக் கையால் தாங்கியவாறு அவள் அமர்ந்திருந்தாள்.

“ஜஸ்ட் இன் தி மிடில் ஆஃப் தி ஸிட்டி... பிளஸன்ட் யூ ஹேவ் தி ஹில்ஸ் அன்ட் மானஸாதேவி டெம்பில்...”

அந்த இளைஞன் சொல்லிக் கொண்டிருந்தான்.

“அருமையான அறை. குளியலறை உள்ளேயே இருக்கு. சுஜா, வா...”

ரமேஷன் பெட்டிகளை எடுத்துக்கொண்டு ஹோட்டலை நோக்கி நடந்தான். அறையும் குளியலறையும் அவனுக்கு மிகவும் பிடித்திருந்தன. கடைசியில் ஒரு இடத்தைப் பிடித்துவிட்ட நிம்மதி சுஜாவின் முகத்தில் தெரிந்தது. நல்ல ஒரு ஹோட்டல் கிடைப்பதற்கு ஹரித்துவாரில் இத்தனை கஷ்டமா என்று அவள் ஆச்சரியப்பட்டாள்.

“சுஜா, இங்கே மனிதர்கள் விழா கொண்டாடுறதுக்காக வர்றது இல்லே. தங்களோட பாவங்களைக் கழுவுறதுக்குத்தான் வர்றாங்க. அவங்களுக்கு எதுக்கு ஹோட்டல்?”

அந்த இளைஞன் வருகைப் பதிவுடன் வந்தபோது ரமேஷன் அதில் எழுதினான்: ‘திரு அன்ட் திருமதி ரமேஷ் பணிக்கர், சுற்றுலா பயணி, ஒய்-14, தெற்கு விரிவு, புது டில்லி-49. மூன்று நாட்கள்...’ பதிவேட்டை வாங்கிய அந்த இளைஞன் சாவியை எடுப்பதற்காகச் சென்றான்.

அவர்கள் கணவனும் மனைவியுமாக ஆனது இது முதல் முறை அல்ல. ஐக்கிய நாடு தகவல் மையத்திலிருந்து வரும் எல்லா அழைப்பிதழ்களிலும் அவர்கள் கணவன்- மனைவிதான். ஒருமுறை இரண்டு நாட்கள் சண்டிகரில் உள்ள ஒரு ஹோட்டலில் தங்க வேண்டிய சூழ்நிலை உண்டானபோதும் அவர்கள் கணவன்- மனைவி என்றே தங்களைச் சொல்லிக் கொண்டார்கள்.

“நாம அருமையான நடிகர்கள்.”

“ஒருநாள் நடிப்பு உண்மையாக ஆகும், சுஜா.”

“நான் அந்த நாளுக்காகக் காத்திருக்கிறேன்.”

அந்த நாள் வருவதைப் பார்ப்பதில் மிகவும் ஆர்வமாக இருந்தாள் சுஜா.

“ரமேஷ், உனக்கு அந்த நாள் சீக்கிரம் வரணும்னு ஆசை இருக்கா?”

“கல்யாணம்ன்ற சடங்குக்கு எதிரான ஆளு நான்.”

திருமணம் என்ற சடங்குக்குள் அடங்கியிருக்கும் உறவை எப்போதும் விரும்பக்கூடியவன் நானில்லை என்பான் அவன்.

“ஃப்ரீ செக்ஸ் என்ற விஷயத்தை அனுமதிக்கிற ஒரு சமூகத்தை நான் சொர்க்கம்னே நினைக்கிறேன்.”

“அப்படின்னா குடும்பம்... ரமேஷ்?”

“குடும்பம்ன்ற ஒண்ணு இல்லைன்னா மனிதனால வாழமுடியாதா?”

“எனக்கு என் அப்பாவும் அம்மாவும் வேணும்.”

“சுஜா, கடைசி சுற்றுலா பார்த்தா, அப்பா, அம்மா யாருமே இருக்கமாட்டாங்க. ஆணும், பெண்ணும் மட்டும்தான் இருப்பாங்க. அதாவது நீயும் நானும்.”

வெள்ளை ஆடையணிந்த பணியாள் வந்து பெட்டிகளை எடுத்துக்கொண்டு போனான்.

“ஐயாம் அவினாஷ் அரோரா!”

அந்த இளைஞன் தன்னை அறிமுகப்படுத்திக் கொண்டான். அவனுக்குப் பின்னால் சுஜாவும் ரமேஷனும் தங்களுக்கு ஒதுக்கப்பட்ட அறையை நோக்கி நடந்தார்கள். அறை முதல் மாடியில் இருந்தது. அறைக்கு முன்னால் பிரம்பு நாற்காலிகள் போடப்பட்ட ஒரு சிறு வராந்தா இருந்தது.

“இங்கேயிருந்தே நீங்க ஹரித்துவாரைப் பார்க்கலாம்.”

அரோரா சொன்னான். வராந்தாவில் போய் நின்று ரமேஷன் வெளியே பார்த்தான். அரோரா சொன்னது உண்மைதான். தூரத்தில் கங்கை நன்றாகத் தெரிந்தது.

“குடிப்பதற்கு?”

அரோரா பணிவான குரலில் கேட்டான்.

“எனக்கு ஒரு கோக். ரமேஷனுக்கு தேநீர்.”

சுஜா சொன்னாள். அரோரா கொக்கோகோலாவுடன் வந்தான். அவனுக்குப் பின்னால் தேநீருடன் பணியாள் வந்தான். சுஜா கப்பில் தேநீரை ஊற்றினாள். சர்க்கரையையும் பாலையும் கலந்து கரண்டியால் கலக்கிவிட்டு அவள் கப்பை எடுத்து ரமேஷனிடம் நீட்டினாள்.

“ஸெஞ்யோருக்கு உண்மையிலேயே நன்றி சொல்லணும்.”

அவன் ஸெஞ்யோர் ஹிரோஸியைப் பற்றி நினைத்துக் கொண்டிருந்தான். அவன் இப்போது என்ன செய்து கொண்டிருப்பான்? அனேகமாக அசோகா ஹோட்டலின் நீச்சல் குளத்தில் நீந்திக் கொண்டிருக்கலாம். இல்லாவிட்டால் பங்க் சாப்பிட்டு விட்டு தூங்கிக் கொண்டிருக்கலாம். அவனுக்கு பங்க் சாப்பிடக் கற்றுத்தந்தது ரமேஷன்தான். ரமேஷன் முதல்முறையாக ஹிரோஸி பங்க் சாப்பிட்ட நிகழ்ச்சியை நினைத்துப் பார்த்தான். இருநூறு கிராம் பங்க் உள்ளே போன பிறகும், வெள்ளைக்காரனுக்கு எதுவும் உண்டாகவில்லை. மூன்று மணி நேரம் ஆன பிறகும், சிறிது கூட அவனுக்குப் போதை உண்டாகவில்லை.

“இதுதான் நீ பாடி புகழ்ற பங்க்கா?”

ஸெஞ்யோர் ஹிரோஸி அவனைக் கிண்டல் பண்ணினான். அவன் தன் காரை எடுத்துக்கொண்டு நேராக அசோகா ஹோட்டலின் நீச்சல் குளத்திற்குச் சென்றான். குளியல் ஆடையை எடுத்து அணிந்தான். தண்ணீரில் முதலையைப் போல் நீந்தினான். நீரில் கிடந்தவாறு அவன் பதினான்காயிரம் நிறங்களைக் கண்டான். வேறு யாரும் அருகில் இல்லாமற் போயிருந்தால் வெள்ளைக்காரன் அந்த நிறங்களில் மூழ்கியே இறந்து போயிருப்பான்.

“வேறு ஏதாவது?”

அரோரா பணிவுடன் கேட்டான்.

“நீங்க போகலாம்!”

அரோரா அந்த இடத்தைவிட்டு அகன்றான். வெளியே செல்லும்போது அவன் விசிலடித்துக் கொண்டே சென்றான். உயிர்ப்புடன் இருக்கும் இளைஞன். ரமேஷனும் சுஜாவும் அறையில் தனியாக இருந்தார்கள்.