Lekha Books

யூஸஃப்ராயியில் அவன் டாக்ஸியை நிறுத்தினான். நந்து தன்னுடைய பின்பாகத்தைச் சொறிந்து கொண்டே எழுந்து வந்தான். அவன் கண்களைச் சிமிட்டியவாறு மவுன மொழியில் என்னவோ கேட்டான். சரஸ் வியாபாரிகள் பொதுவாகவே வாயைக் கொண்டு பேசுவதில்லை. அவர்கள் பேசுவது தங்களின் கண்களின் மூலமாகத்தான்.

“தஸ்...”

பத்து உருண்டைகள் போதாதா? தீர்ந்துவிட்டால் ஹரித்துவாரில் கிடைக்குமா என்று பார்க்கவேண்டியதுதான். பத்து ரூபாய் கொடுத்து பொட்டலத்தை வாங்கிக் கொண்டு வெளியே வரும்போது நந்து அவனை அவசரப்படுத்தினான். “பாபுஜீ...”

வேறு யாராக இருந்தாலும் பத்து உருண்டைகளை ஒரே நேரத்தில் கொடுத்திருக்க மாட்டான். ரமேஷ்ஷனை நந்துவிற்கு நன்றாகவே தெரியும். சரஸ் வியாபாரம் ஆரம்பிப்பதற்கு முன்பு அவன் ஜகதாரி என்னும் சாராயத்தை விற்றுக் கொண்டிருந்தான். அதோடு நிற்காமல் பெண்களைக் கூட்டிக் கொடுக்கும் வேலையையும் செய்து கொண்டிருந்தான். அந்தச் சமயத்தில் ரமேஷன் அடிக்கடி அவனைத் தேடிவந்து ஜகதாரி குடிப்பதையும் விலை மாதர்களுடன் படுப்பதையும் வாடிக்கையாகக் கொண்டிருந்தான். அதனால் நந்துவிற்கு ரமேஷனை நீண்ட நாட்களாகவே தெரியும்.

டாக்ஸி புகை வண்டி நிலையத்தை நோக்கிப் பயணத்தைத் தொடர்ந்தது. கனாட் ப்ளேஸின் வராந்தாக்களில் படுத்துக்கிடந்த ஹிப்பிகள் இப்போதுதான் கண் விழித்து எழ ஆரம்பித்திருந்தார்கள். தண்டவாளங்களில் இரயில் வண்டிகளின் ஓசை கேட்டது. சுற்றிலும் புகைப்படலம் படர்ந்து கறுப்பு நிறத்தில் காட்சியளித்தது. என்ஜின்களிலிருந்து சூடான நீராவி வெளியே வந்து கொண்டிருந்தது. ப்ளாட்ஃபாரத்தில் முஸூரி எக்ஸ்பிரஸ் ஓசை உண்டாக்கியவாறு நின்று கொண்டிருந்தது. வண்டிக்கு முன்னால் தூணொன்றில் சாய்ந்தவாறு சுஜா நின்று கொண்டிருப்பதை ரமேஷன் பார்த்தான். அவளின் காலுக்குப் பக்கத்தில் ஒரு சிறிய சூட்கேஸ் இருந்தது. ரமேஷனை தூரத்தில் பார்த்த அவள் கண்களிலும் கன்னங்களிலும் ஒரு மலர்ச்சி உண்டானது.

4

இரைச்சல் எழுப்பிக் கொண்டு, மேல்மூச்சு கீழ்மூச்சு விட்டவாற ஊர்ந்து செல்லும் ஒரு உயிரினத்தைப் போல முஸூரி எக்ஸ்பிரஸ் தண்டவாளங்களின் மேல் ஓட ஆரம்பித்தது. ஒவ்வொரு ஸ்டேஷன்களையும் வேகமாகக் கடந்து போய்க் கொண்டிருந்த வண்டி நிகம்போட் காட் என்ற இடத்தை அடைந்தது. யமுனை நதிக்கரையில் அணையாமல் எரிந்து கொண்டிருந்தன சிதைகள். ஒரு சிதை அணையும்போது வேறொன்று எரியத் தொடங்கும். நெளிந்து ஓடிக் கொண்டிருந்த நீரில் சிதைகளின் தூரத்து நிழல்கள் தெரிந்தன. செங்கோட்டையின் கனமான சுவர்களைத் தாண்டி வண்டி போய்க் கொண்டிருந்தது.

“செங்கோட்டையே, ஜுமாமஸ்ஜித்தே, விடை கொடுங்கள்...”

வெளியில் கையை நீட்டி வீசியவாறு சுஜா சொன்னாள். ரமேஷன் பைப்பையும் புகையிலையையும் வெளியே எடுத்தான். பைப்பின் வழியாக புகை விட்டவாறு அவன் வெளியே பார்த்தான். யமுனைக்கு மேலே புறாக்கள் பறந்து போய்க் கொண்டிருந்தன. சாந்தினி சவுக்கின் குருதுவாராவில் தானியங்களைத் தேடி அந்தப் புறாக்கள் பறந்து போய்க் கொண்டிருந்தன. வண்டி யமுனையின் மீது இருந்த நீளமான பாலத்தில் போய்க் கொண்டிருந்தது.

“விடை தா... விடை தா...” சுஜா பின்னால் அகன்று அகன்று போய்க் கொண்டிருந்த டில்லியை நோக்கி மெதுவான குரலில் சொன்னாள். “மூன்று நாட்களுக்கு எங்களுக்கு விடை கொடு. எல்லாம் முடிஞ்சதும் நாங்க திரும்பி வருவோம். ஜுமாமஸ்ஜித்தின் படிகளில் அமர்ந்து மீண்டும் பல கதைகளைப் பேசிக்கிட்டிருப்போம். செங்கோட்டையின் நிழலில் மீண்டும் நாங்கள் நடந்து திரிவோம். நாங்கள் நேசிக்கும் நகரமே, மூன்றே மூன்று நாட்களுக்கு எங்களை மறந்து இரு.”

அந்த மூன்று நாட்களும் அவர்களுக்கு ஹரித்துவார்தான் டில்லி. ப்ரம்மகுண்டம்தான் கனாட் ப்ளேஸ். வண்டி பாலத்தைக் கடந்தது. மதியநேரம் தாண்டியபோது வண்டி கங்கை நதிக்கு மேலே இருந்த பாலத்தில் போய்க் கொண்டிருந்தது. யமுனையிலிருந்து கங்கைக்குச் செல்லும் பயணம். வாய் வழியாகவும் மூக்கு வழியாகவும் புகையை விட்டவாறு ரமேஷன் இருக்கையில் சாய்ந்து உட்கார்ந்திருந்தான். எரிந்த புகையிலையின் வாசனை ‘குப்’பென்று அடித்தது. முதல் வகுப்பு கம்பார்ட்மெண்ட் என்பதால் அதில் அதிக பயணிகள் இல்லை. ரமேஷனையும் சுஜாவையும் விட்டால் ஒரே ஒரு வெள்ளைக்காரன் மட்டும்தான் அந்தக் கம்பார்ட்மெண்ட்டில் இருந்தான். அவன் அடிக்கொரு தரம் கையிலிருந்த துவாலையால் தன் கண்களையும் மூக்கையும் துடைத்துக் கொண்டிருந்தான்.

“அவன் உன்னை பலாத்காரம் செய்தாலும் செய்வான் - வாய்ப்பு கிடைச்சா... கவனமா இருந்துக்கோ சுஜா.”

சுஜா வெள்ளைக்காரனைப் பார்த்தவாறு உட்கார்ந்துகொண்டு குலுங்கிக் குலுங்கிச் சிரித்தாள். அவன் மிகவும் மெலிந்து போய்க் காணப்பட்டான். தலையில் ஏராளமான முடி இருந்தது. சுஜா தன்னைப் பார்த்து சிரிப்பதைக் கண்டு அவன் ஒரு மாதிரி ஆகி தன்னுடைய முகத்தை வேறு பக்கம் திருப்பிக் கொண்டான்.

“இவனைப் பார்க்கறப்போ பாரீஸ்ல பாலத்துக்குள் கீழேயிருந்து எழுந்து வந்த ஆள் மாதிரியே இல்ல... க்லோஷாரைப் போல...”

சுஜா வெள்ளைக்காரனின் முகத்திலிருந்து தன் கண்களைச் சிறிதும் அகற்றாமல் மீண்டும் குலுங்கிக் குலுங்கி சிரிக்க ஆரம்பித்தாள். அவ்வளவுதான்- அந்த மனிதனின் முகம் கஷாயம் குடித்தவனைப் போல் ஆகிவிட்டது. அவன் ஒரு சாதுவான மனிதனைப் போல் தோன்றினான். ரமேஷன் தன்னுடைய பைப்பை வேகமாக வெளியே எடுத்தான். பைப் அணைந்துவிட்டிருந்தது.

“சுஜா?”

“ம்...?”

அந்த மனிதனின் முகத்திலிருந்து தன் கண்களை எடுக்காமல் சிரித்துக் கொண்டிருப்பதற்கிடையில் அவள் ரமேஷன் தன் பெயரைச் சொல்லி அழைப்பதைக் கேட்டாள்.

“அவன் உன்னைக் கற்பழிக்கிற மாதிரி நான் கற்பனை பண்ணிப் பார்க்கறேன்.”

“அப்படியா?”

சுஜா அந்த மனிதனின் முகத்திலிருந்த தன்னுடைய பார்வையை அகற்றவேயில்லை. அவன் எழுந்ததும் அவள் அவனைப் பார்த்து குலுங்கிக் குலுங்கி சிரித்ததும் ஒரே நேரத்தில் நடந்தன. அந்த வெளிநாட்டுக்காரன் தன்னுடைய பேக்கை எடுத்துக் கொண்டு என்னவோ மெதுவான குரலில் முணுமுணுத்தவாறு சற்று தூரத்திலிருந்த வேறொரு இருக்கையில் போய் அமர்ந்தான். ரமேஷன் முழுமையாக எரிந்து முடிந்திருந்த பைப்பிலிருந்து சாம்பலை வெளியே கொட்டினான். பைப்பை நன்றாகச் சுத்தம் செய்தான். வெள்ளைக்காரனைத் தோற்கடித்ததை நினைத்து சிறிது நேரம் சுஜா சிரித்துக் கொண்டிருந்தாள். பிறகு அவள் வெளியே பார்த்தவாறு டில்லியை பற்றிய நினைப்பில் ஆழ்ந்தாள்.

“எனக்கு ரொம்பவும் கவலையா இருக்கு - டில்லியை விட்டு வந்ததை நினைச்சு...”

சுஜா பிறந்தது, வளர்ந்தது எல்லாமே டில்லியில்தான். சுஜா மெஹ்ராவைப் பொறுத்தவரை டில்லியை பிரிந்திருப்பது என்பது மிகவும் கஷ்டமான காரியம். ரமேஷனுக்கு எதைப் பற்றியும் கவலையில்லை. தன்னுடைய சொந்த கிராமத்தை விட்டு டில்லிக்கு வண்டி ஏறும்போது கூட அவன் கவலைப்படவில்லை.