Lekha Books

“உன்கிட்ட என்னால வாதம் செய்ய முடியாது.”

அவனுடைய தாய் அந்தப் பிரச்சினைக்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்தாள். ரமேஷனின் சிரிப்பில் அவளும் கலந்து கொண்டாள்.

ஊரில் அவன் இரண்டு வாரங்களே இருந்தான். டில்லியில் இருக்கும்பொழுது சொந்த ஊருக்குப் போக வேண்டும்போல் அவனுக்கு இருக்கும். ஊருக்குப் போய்விட்டால் உடனடியாக டில்லிக்குத் திரும்பவேண்டும் என்ற எண்ணம் உண்டாகிவிடும். அவனுடைய தாய் ஒரு நிழலைப்போல சதா நேரமும் அவனுடனே இருந்தாள். அவன் குளிப்பதற்காக அவள் நீரைச் சூடு பண்ணுவாள். திகட்டத் திகட்ட அவனைச் சாப்பிட வைப்பாள். தூங்கிக் கொண்டிருக்கும் பொழுது அவ்வப்போது இடையில் வந்து போர்வையைச் சரியாகப் போர்த்தி விட்டுப் போவாள். ஊரில் இருக்கும்பொழுதும் ரமேஷன் மகிழ்ச்சி நிறைந்தவனாக இல்லை. அங்கு சரஸ்ஸோ, இளம் பெண்களோ கிடைக்கவில்லை என்பதல்ல அதற்குக் காரணம். அவை எந்தவித பிரச்சினையுமில்லாமல் கிடைக்கக் கூடிய டில்லியில் இருக்கும்பொழுது கூடத்தான். சந்தோஷமாக இல்லையே என்பதையும் அவன் நினைக்காமல் இல்லை. ஒரு இரவை அவன் இப்போதுகூட நினைத்துப் பார்க்கிறான். நள்ளிரவு நேரம் ஆன பிறகும் அவனுக்குச் சிறிதுகூட தூக்கம் வரவில்லை. இப்படியும் அப்படியுமாகப் புரண்டு படுத்துக் கொண்டும், கால்கள் வலிக்கும்வரை அறையிலும், வாசலிலும் இங்குமங்குமாய் நடந்து கொண்டும் இருந்தான். அவனுடைய மனத்தில் ஒரு பாலைவனத்தின் மவுனம் நிலவிக் கொண்டிருந்தது. முழுமையாக வெறுமையுணர்வு அங்க குடிகொண்டிருந்தது. தண்ணீர் குடிப்பதற்காக சமையலறைக்குள் சென்றபோது மேஜையின்மீது அவனுடைய தாய் காய்கறி நறுக்குவதற்காகப் பயன்படுத்தும் கத்தி இருப்பதை அவன் பார்த்தான். கத்தியை எடுத்து தன்னுடைய விரலை அவன் அறுத்தான். ஒன்றல்ல, இரண்டு விரல்களை. ஏராளமான இரத்தம் வெளியேறியது. வலி பெரிதாக உண்டானபோது, மனத்திற்கு அமைதி கிடைத்ததைப்போல அவனுக்கு இருந்தது. தொடர்ந்து உறக்கம் வந்து அவனை அணைத்துக் கொண்டது.

அந்த நாட்களில் அவனுடைய தாய் மிகுந்த மகிழ்ச்சி கொண்ட ஒரு பெண்ணாக இருந்தாள். ஒரு குழந்தையைப் போல அவள் ரமேஷனைப் பார்த்துக் கொண்டாள். குளிக்க வைக்கவும், சாப்பிட வைக்கவும், தூங்க வைக்கவும் அவனுடைய தாய்க்கு வேறு யாரும் இல்லையே!

3

அவனுடைய தாய்க்கு ஹரித்துவார், காசி போன்ற இடங்களுக்குப் போக வேண்டும் என்ற விருப்பம் உண்டு. டில்லிக்கு வந்தால் புண்ணிய இடங்களை ஒவ்வொன்றாகப் போய்ப் பார்க்க வேண்டும் என்று அவள் இப்போதே திட்டம் போட்டு வைத்திருக்கிறாள். “அம்மா... உங்க விருப்பத்தை நான் நிறைவேற்றுவேம்மா. ஹரித்துவார்ல இருக்கிற கோவில்கள்ல உங்களுக்காக நான் கடவுள்கிட்ட வேண்டிக்குவேன். தக்ஷேஸ்வரா, நான் வர்றேன்... என் தாய் வர்றதுக்கு வழியமைக்கப் போறேன்...”

கையில் கட்டியிருந்த கடிகாரம் ஓசை எழுப்பியது. மணி ஐந்தரை ஆகியிருந்தது. கான்க்ரீட் கட்டிடங்களுக்கு மேலே மெல்லிய வெளிச்சம் தெரிந்தது. சூரியன் உதிப்பதைப் பார்த்து எவ்வளவு நாட்களாகி விட்டன! தினமும் அவன் தூங்கும்போது நள்ளிரவு தாண்டி விடுகிறது. காலையில் எழும்பும்போது சூரியன் சுள்ளென்று எரிந்து கொண்டிருக்கும். இன்று ஒரு நல்ல நாள். ஒரு புலர் காலைப் பொழுதைக் காணமுடிந்த நல்லநாள். ஹரித்துவாருக்குச் செல்லும் நல்ல நாள். ஜன்னலுக்கு அருகில் நின்று கொண்டு அவன் பற்களைத் துலக்கினான். உடம்பிலிருந்த ஆடைகளை நீக்கிவிட்டு பிறந்த மேனியுடன் அவன் ஷவருக்குக் கீழே போய் நின்றான். இரவிலேயே சவரம் செய்துவிட்டதால் இப்போது அதைச் செய்ய வேண்டிய அவசியமில்லை. சூட்கேஸில் தேவைப்படும் பொருட்களையெல்லாம் எடுத்து வைத்தான். பேன்ட்டுகள், சட்டைகள், தூங்கும்போது அணியவேண்டிய ஆடை, ஆஃப்டர் ஷேவ் லோஷன், ஒடிக்கலோன், பைப்புகள், ஒரு டின் புகையிலை, தூக்க மாத்திரைகள்... பெட்டியில் ஒன்று மட்டும்தான் இல்லை. சரஸ்... புகை வண்டி நிலையத்திற்குப் போகும் வழியில் யூஸஃப்ஸராயியில் வாங்கிக் கொள்ளலாம். ஹரித்துவாரில் ஒருவேளை சரஸ் கிடைக்காமற் போய்விட்டால்?

நல்ல பசி எடுப்பதைப்போல் இருந்தது. நேற்று மதியமும் இரவிலும் எதுவும் சாப்பிடவில்லையே! ஃப்ரிட்ஜைத் திறந்து பார்த்தான். முட்டை இருந்தாலும், அதைச் சாப்பிட தயார் பண்ணுவதற்கு என்னவோ போல் இருந்தது. ஒரு மூலையில் கொஞ்சம் காக்டெயில் சாஸேஜ் இருந்தது. அதைக் கொண்டு சாண்ட்விச் தயாரித்து சாப்பிட்டான். பிறகு ஒரு கப் தேநீர். பசி அடங்கியதைப் போல் இருந்தது. பயணத்திற்குப் பொருத்தமான சிவப்புப் புள்ளிகள் போடப்பட்டிருந்த புஷ் சட்டையையும் பேண்ட்டையும் எடுத்து அணிந்தான். சூட்கேஸைக் கையில் எடுத்துக் கொண்டு அறையைப் பூட்டிவிட்டு வெளியில் இறங்கினான். ‘தக்ஷப்ரஜாபதி, மானஸாதேவி, தத்தாத்ரேயா... நான் உங்களைப் பார்க்க வர்றேன்” - அவன் தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டான்.

“வாட் ஆர் யூ அப் டூ?”

மின்னும் கவுனை அணிந்துகொண்டு நாயைக் கையில் பிடித்தவாறு ராகுல் கோஸ்லா வாசலில் உலவிக் கொண்டிருந்தார்.

“ஹரித்துவாருக்கு.”

“புனிதப் பயணமா?”

நளினி கோஸ்லாவும் வெளியே வந்தாள். அவள் அணிந்திருந்த கவுனின் கீழ் பொத்தான்கள் திறந்து கிடந்ததால் அவளுடைய உள் பாவாடையின் ஓரம் நன்கு தெரிந்தது. பாவாடைக்குக் கீழே அவளின் மென்மையான பாதங்கள் தெரிந்தன.

“ஹரித்துவார்ல இருந்து திரும்பி வர்றப்போ நான் உங்களுக்கு என்ன வாங்கிட்டு வரணும் தீதி?”

“ஒரு சங்கு.”

வரவேற்பறையை அலங்கரிப்பதற்காக இருக்கலாம்.

“உங்களுக்கு ராகுல் பய்யா?”

“எனக்கா?”

அவர் ஒரு நிமிடம் தயங்கி நின்றார்.

“கொஞ்சம் கங்கை நீர்...”

அவருடைய குரலில் இலேசான நடுக்கம் தெரிந்தது. அந்த இளம் வயதிலேயே ராகுல் கோஸ்லா ஒரு இதய நோயாளியாக இருந்தார். ஒரு நிமிடம் அவர்களுக்கிடையே அமைதி நிலவியது. ராகுல் பய்யா திறந்த கவுனுக்குள் கையை விட்டு மார்பைத் தடவியவாறு நின்றிருந்தார். நளினி தீதிதான் மவுன சூழ்நிலையை முதலில் கலைத்தாள்.

“தனியாவா போற?”

அவளுக்கு அது தெரியவேண்டும். ரமேஷன் ஒருமுறைகூட எங்கும் தனியாகப் போகும் வழக்கத்தைக் கொண்டவன் இல்லையே!

“நான் இந்த உலகத்துல ஒரு தனி மனிதன்தானே, தீதி?”

பெட்டியைக் கையில் எடுத்துக் கொண்டு ரமேஷன் வெளியே நடந்தான். முதலில் யூஸஃப்ராய்க்குப் போகவேண்டும். சரஸ் ஒரு விலக்கப்பட்ட கனி ஆயிற்றே! எல்லா இடங்களிலும் அது கிடைக்காது. அதிகமாக அதைக் கையில் வைத்துக்கொண்டு நடப்பது என்பதும் ஆபத்தான விஷயம். ரகசியமாக விற்பனை செய்யும் இடங்களிலிருந்து உருண்டை வடிவத்தில் வாங்கி சாக்ஸுக்குள் அதை மறைத்து வைத்திருப்பான். போன குளிர்காலத்தின்போது ஒரு ஹிப்பியிடமிருந்து அவன் ஒரே சமயத்தில் நூறு ரூபாய்க்கு சரஸ் வாங்கினான். அதனால் குளிர்காலம் எந்தவித பிரச்சினையும் இல்லாமல் உற்சாகமாகக் கழிந்தது.