Lekha Books

அதை நினைத்துப் பார்த்தபோது ரமேஷனுக்குச் சிரிப்பு வந்தது. ரமேஷனின் பற்கள் வெண்மை  நிறத்தில் அழகாக இருக்கும்.

“உன் அப்பாவோட பற்கள்.”

அவனுடைய தாய் கூறுவாள். தந்தையின் பற்கள் இப்போது எங்கேயிருக்கும்? சிதையில் அவை கருகிப்போயிருக்க வேண்டும். இல்லாவிட்டால் நெருப்பில் எரியும்போது சிதறிப்போயிருக்க வேண்டும்.

“உனக்கு ஏதாவது வேணுமா?”

சாயங்காலம் அலுவலகத்தை விட்டுப் புறப்படுவதற்கு முன்பு ஸெஞ்யோர் ஹிரோஸி கேட்டான். சிகரெட்டோ, விஸ்கியோ வேண்டுமா என்று அதற்கு அர்த்தம். பிலிப்ஸ் மோரிஸ் என்ற விலை உயர்ந்த சிகரெட் பாக்கெட்டுகள் வீட்டில் இருக்கின்றன. கைவசம் இருக்கும் ட்யூட்டிஃப்ரீ புட்டியைக்கூட இன்னும் திறக்கவில்லை.

“எதுவும் வேண்டாம் ஸெஞ்யோர்.”

ஸெஞ்யோர் ரமேஷனுக்கு விஸ்கியும், சிகரெட்டும் மட்டும் தரவில்லை. வேறு பலவற்றையும்கூட கொடுப்பான். பல முறை ஒரு பெண்ணுக்கு இந்தப் பக்கமும் அந்தப் பக்கமுமாக இருவரும் படுத்து உறங்கியிருக்கிறார்கள். விஸ்கிமீது இப்போது ஆர்வமுமில்லை. அதற்குப் பதிலாக இப்போது பயன்படுத்துவது பங்க்தான். சிகரெட்டிற்குப் பதிலாக சரஸ். மதுவும் சிகரெட்டும் வெறுத்துப் போய் விட்டது. பெண்? மதுவிற்குப் பதிலாக பங்க்கும் சிகரெட்டிற்குப் பதிலாக சரஸும் உபயோகப்படுத்தலாம். பெண்ணுக்குப் பதிலாக இந்த உலகத்தில் என்ன இருக்கிறது - பெண்ணைத்தவிர?

மேஜையிலிருந்து புகையிலை டின்னையும் பைப்பையும் செக் புத்தகத்தையும் எடுத்தான். வங்கி அடைக்கப்பட்டிருக்கும் பரவாயில்லை. வீட்டு உரிமையாளர் கோஸ்லாவிடம் காசோலையைக் கொடுத்து கொஞ்சம் பணம் வாங்கிக் கொள்ளலாம். கோஸ்லாவின் அலமாரி நிறைய பண நோட்டுக்கள்தான்.

சாதாரணமாக அலுவலகத்தை விட்டு வெளியே வருவது சோர்வடைந்த மனத்தோடுதான். மனதில் ஒரு இலக்கும் இருக்காது. இப்போது ஒரு இலக்கு இருக்கிறதே! தக்ஷப்ப்ரஜாபதி, தத்தாத்ரேயா ஆகியோரின் ஊரில் இரண்டு மூன்று நாட்கள் செலவழிக்கலாமே என்ற இலக்கு. சாணக்யபுரியின் பிரதான சாலை வழியாக சீன தூதரகத்தின் சிவந்த நிழல்களைத் தாண்டி கைகளை பாக்கெட்டினுள் சொருகியவாறு ஹரித்துவாரைப் பற்றிய எண்ணங்களுடன் அவன் நடந்தான். ப்ரம்ம குண்டத்தையும், மலை உச்சியில் இருக்கும் மானஸா தேவி ஆலயத்தையும் பற்றி இதுவரை அவன் கேள்விதான் பட்டிருக்கிறான். இப்போது அவற்றை அவன் பார்க்கப்போகிறான். ஹரித்துவாரின் ஒவ்வொரு மூலை முடுக்கையும் தேடிப்பார்க்க வேண்டும். மனதில் தோன்றினபடியெல்லாம் அலைந்து திரிய வேண்டும். அதன்மூலம் ஹரித்துவாரிலும் என்னுடைய பாதச் சுவடுகள் பதியட்டும். இந்தக் காலடிச் சுவடுகள் மட்டும்தானே இந்த வாழ்வில் என்னுடைய சம்பாத்தியம்? - இப்படிப் பல வகைகளில் சிந்தித்தவாறு வானத்தை எட்டிப்பிடிக்க நின்று கொண்டிருக்கும் உயரமான கட்டிடங்கள் வழியாக ரமேஷன் நடந்தான். கர்ப்பப் பையிலிருந்து ஆரம்பித்து சிதையை நோக்கிச் செல்லும் நடை இந்த பூமியில் எனக்கென்று ஒரு சிதை இருக்குமல்லவா? ஒரு கட்டு விறகும் ஒரு தீக்குச்சியும் என்னை எதிர்பார்த்துக் காத்திருக்கும் அல்லவா?

சமீப காலமாக முன்பு எப்போதும் இல்லாத விதத்தில் மரணத்தைப் பற்றி அதிகமாகவே சிந்திக்கிறான் ரமேஷன். மரணத்தைப் பற்றிய கெட்ட கனவுடன்தான் இன்றுகூட அவன் படுக்கையை விட்டு எழுந்தான். அந்தக் கனவைப் பற்றி நினைத்துக் கொண்டுதான் அவன் காலையில் அலுவலகத்திற்கே சென்றான்.

“புவனோஸ் தியாஸ், அமிகோ.”

அதற்குப் பதிலாக அவன் சொன்னான்: “நான் மரணத்தின் காலடிச் சத்தத்தைக் கேக்குறேன், ஸெஞ்யோர்.”

“மரணத்திற்குக் கால்கள் உண்டா என்ன? ஹோ! ஹோ! ஹோ! ஸெஞ்யோரின் சதைப்பிடிப்பான கன்னங்கள் குலுங்கின.

“நாம இறக்குறதுக்கா பிறக்கிறோம்?”

“வாழறதுக்காகத்தான் மரணமடையறோம். மரணம் இல்லைன்னா வாழ்க்கை இல்லைன்றது உனக்குப் புரியலையா?”

“மரணமில்லைன்னாகூட வாழ்க்கை இருக்கும். மரணமில்லைன்னா மரணம் மட்டும்தானே இல்லாம இருக்கும்?”

சுஜா தொலைபேசியில் தொடர்பு கொண்டபோது அவளிடம் சொன்னான்: “சுஜா நான் மரணத்தோட காலடிச் சத்தத்தைக் கேக்கறேன்.”

“அது என்னோட காலடிச் சத்தம்தான்...” அந்தப் பக்கத்திலிருந்து அவள் பதில் சொன்னாள்.

கார்கள் மட்டுமே சாலையில் ஓடிக்கொண்டிருந்தன. நடந்து செல்பவர்களைக் காணவேயில்லை. சாணக்யபுரியில் மனிதர்களுக்கு கால்கள் இருக்கவேண்டிய இடத்தில் சக்கரங்கள்தான் இருக்கின்றன. வேகமாய்ப் போய்க்கொண்டிருக்கும் கார்களில் ரஷ்ய நாட்டைச் சேர்ந்தவர்களின் சிவந்த முகங்களைப் பார்க்கலாம். மஞ்சள் நிற சைனாக்காரர்களின் முகங்கள். சப்பை மூக்கு உள்ள ஜப்பான்காரர்கள். பிறகு - இரவின் அழகை கொண்ட நீக்ரோக்கள். நடந்து நடந்து சாணக்யபுரிக்கு வெளியின் அவன் வந்தான்.

சுஜாவிற்கு இன்று ஓவிய வகுப்பு இருக்கிறது. இல்லாவிட்டால் ஐந்து மணிக்கு முன்பே அலுவலகத்தின் வரவேற்பறையில் அவள் வந்து அவனுக்காகக் காத்திருப்பாள். அவள் உடனிருந்தாலும் என்ன, இல்லாவிட்டாலும் என்ன? மற்றவர்களுடன் இருக்கும்போதுதான் தனிமை என்ற நெருப்பு கொழுந்துவிட்டு எரிவதை அவன் உணர்ந்திருக்கிறான். ரிங் சாலையை அடைந்தபிறகு, அவனுக்கு நடக்க வேண்டும் என்று தோன்றவில்லை. ஒரு வாடகைக் காரை அழைத்தான். மீட்டரைப் போட்ட டாக்ஸிக்காரன் அவன் முகத்தையே பார்த்தான்.

“சீதா சலோ!”

நேராகப் போகுமாறு கூறினான். எங்கே போவது? போவதற்கு எவ்வளவோ இடங்கள் இருக்கின்றன. பார்ப்பதற்கு எவ்வளவோ பேர் இருக்கிறார்கள்? டிஃபன்ஸ் பெவிலியனுக்குச் சென்று யாத்ரிக்கின் புதிய நாடகத்தைப் பார்க்கலாம். க்ளப்பிற்குச் சென்று செஸ் விளையாடலாம். நீச்சல் குளத்திற்குச் சென்று நீந்தலாம். ஏதாவதொரு சினேகிதியை அழைத்துக் கொண்டு போய் ராம்ப்லர் ரெஸ்ட்டாரெண்ட்டில் விரிந்து கிடக்கும் வானத்திற்குக் கீழே உட்கார்ந்து பேசிக் கொண்டிருக்கலாம். இவ்வளவு இருந்தும் எதுவுமே இல்லாததைப் போன்று ஒரு தோற்றம்.”

வீட்டிற்குப் போனால் என்ன? வீடு ஒரு கர்ப்பப்பையைப் போல அதன் இருட்டில், அதன் ஈரத்தில், அதன் வெப்பத்தில் தலை, கால்களுக்கு மத்தியில் சுருண்டு படுத்திருக்கலாம்.

“சௌத் எக்ஸ்டென்ஷன்.”

தெளிவான உத்தரவு கிடைத்த டாக்ஸிக்காரன் காரின் வேகத்தைக் கூட்டினான். டாக்ஸி உண்மையிலேயே கொடுத்து வைத்தது. அதற்கென்று இலக்கு இருக்கிறதே! முன்னால் முடிவு தெரியாத ரிங் சாலை. இந்தச் சாலைக்கு ஆரம்பமும் இல்லை. முடிவும் இல்லை. நகரத்தை வளைத்து உள்ளே போட்டிருக்கும் ரிங் சாலை வழியாகப் பயணம் செய்தால் ஆரம்பித்த இடத்திற்கே மீண்டும் திரும்பி வந்து சேரலாம். ஒரு புதிய சிந்தனை அப்போது உதித்தது. டாக்ஸிக்காரனிடம் நேராக ஓட்டும்படி சொன்னாலென்ன? ஒன்றிரண்டு மணி நேரங்கள் டாக்ஸியில் அமர்ந்து நகரத்தைச் சுற்றலாமே!

சௌத் எக்ஸ்டென்ஷன் மார்க்கெட்டை அடைந்தவுடன், டாக்ஸியின் வேகம் குறைந்தது.

“நேராகப் போ.”

டாக்ஸியின் வேகம் மீண்டும் கூடியது. பேன்ட்டின் பின் பாக்கெட்டிலிருந்து ஒரு பொட்டலம் சரஸ்ஸை அவன் எடுத்தான். சரஸ் தயாரிப்பதற்கு ஒரு தொழில்நுட்பம் இருக்கிறது. இரண்டு தீக்குச்சிகளை எடுத்து வைத்துக்கொண்டு அவற்றுக்கு மத்தியில் சரஸ்ஸை வைத்து இறுகப் பிடிக்கவேண்டும்.