Lekha Books

“யூ ஆர் வெரி மச் டிப்ளமேட்டிக், மிஸ்டர் அரோரா.”

சுஜா கஞ்சி இருந்த கோப்பையைத் தனக்கு முன்னாலிருந்து தள்ளி வைத்தாள்.

“என்னை அவினாஷ்னு கூப்பிட்டா போதும், மிஸஸ் ரமேஷ்.”

அவன் கேட்டுக் கொண்டான்.

“ஆனா, உங்களோட பேரு என்ன அவினாஷ்?”

அதைக் கேட்டு அவினாஷ் அரோரா விழுந்து விழுந்து சிரித்தான்.

“என்ன சுஜா, நீ சிரிக்கவே இல்ல?”

“அது ஜோக் இல்ல. கடி...”

“ஹோ ஹோ ஹோ?”

அவினாஷ் குலுங்கிக் குலுங்கிச் சிரித்துக் கொண்டிருந்தான். சுஜா சொன்னாள். “லயர்...”

“என்ன சொன்னீங்க?” சுஜாவைப் பார்த்து புன்னகைத்தவாறு அவன் திரும்பிச் சென்றான். சுஜா இரண்டு கப்புகளில் தேநீரை ஊற்றினாள். வழக்கம்போல அவனுக்கு ஒரு சர்க்கரை கட்டியையும் தனக்கு மூன்று சர்க்கரைக் கட்டிகளையும் போட்டாள். ரமேஷனுக்கு இனிப்பு பிடிக்கவே பிடிக்காது.

“நான் ஒரு நார்க்கோட்டிக் அடிக்ட்...”

இனிப்பு விரும்பாததற்கு ரமேஷன் கண்டுபிடித்த காரணமது.

“நான் ஒரு நார்க்கோட்டிக் அடிக்ட் இல்ல.”

இனிப்பை விரும்புவதற்கு அவளுக்கு ஒரு காரணம் வேண்டுமல்லவா?

“சரி... இன்னைக்கு என்ன ப்ரோக்ராம்?”

தேநீர் அருந்திவிட்டு மேலே ஏறும்போது அவினாஷ் அங்கு இருந்தான். “வசதி இருந்தா நீங்க என் வீட்டுக்கு வரலாம்.”

“நாங்க மானஸாதேவியைப் பார்க்கப் போறோம், அவினாஷ்.”

சுஜா சொன்னாள். காலையிலேயே மானஸாதேவியின் மலைமீது ஏறுவதற்காக அவர்கள் திட்டமிட்டிருந்தார்கள். ரமேஷனுக்கு அந்த விஷயத்தில் பெரிய அளவில் ஆர்வம் எதுவும் இல்லை. மலை மீது ஏறுவதற்கான தெம்பு அவனிடம் இருக்கிறதா என்ன?

“உங்க வீடு எங்கேயிருக்கு?”

“ஜ்வாலாப்பூர்ல...”

ஜ்வாலாப்பூர் ஹரித்துவாரிலிருந்து அதிகமான தூரத்திலில்லை. சொல்லப்போனால் அதையே ஹரித்துவார் என்றுகூட வைத்துக் கொள்ளலாம்.

“வீட்டுல யாரெல்லாம் இருக்காங்க அவினாஷ்?” சுஜா கேட்டாள்.

“அப்பா, அம்மா, தாத்தா, மனைவி, மூணு பிள்ளைங்க, தங்கச்சி, வேலைக்காரர்கள், எருமைகள், பசுக்கள், நாய்... சொல்லப்போனால் என் குடும்பம் ரொம்பவும் பெரிசு.”

“நாய் மட்டும்தான் இருக்கா? பூனை இல்லையா?” அவள் கேட்டாள்.

“இல்ல... பூனை இல்ல...” அவன் தலையை ஆட்டினான்.

“உங்களுக்குப் பூனையைப் பிடிக்காதா?”

“பூனை திருடும்.”

“நாயும்தான்.”

“இல்ல... எங்க நாய் திருடாது.”

“அப்படின்னா உங்க பூனையும் திருடாது.”

“அதுக்கு அவினாஷ்கிட்ட பூனை இல்லையே சுஜா?”

ரமேஷன் இடையில் புகுந்து சொன்னான். அவினாஷ் அவர்களுடன் சேர்ந்து மேலே ஏறிவந்தான். அவன் டில்லியைப் பற்றி கூற ஆரம்பித்தான். அங்கு பல தடவை போயிருக்கிறான். அவினாஷுக்கு ஹரித்துவாரை விட டில்லி மீதுதான் அதிக விருப்பம். அங்கு ஷகூஃபாக்களும் டிஸ்கொதேக்களும் இருக்கின்றன. மலர் கண்காட்சியும் ஸ்ட்ரிப்டீஸும் உள்ள ஹோட்டல்களும் இருக்கின்றன.

“இந்த ஹரித்துவார்ல எதுவுமே இல்ல. சோர்வு தரக்கூடிய ஊர் இது. இந்த ஹரித்துவார்ல இருந்து இருந்து எனக்கே அலுத்துப் போச்சு.”

“டில்லியில இருந்து தப்பிக்கிறதுக்கு என்ன வழின்னு பார்த்துக்கிட்டு இருக்கோம் நாங்க.”

ரமேஷனும் சுஜாவும் சொன்னார்கள். அவினாஷுக்கு கேட்பதற்கு அது ஆச்சரியமாக இருந்தது.

“அதை நான் நம்ப மாட்டேன்.”

“நீங்க சிட்டோமானியாக், அவினாஷ். நாங்க சிட்டோ ஃபோபிஸ்ட்டுகள்.”

“சுஜா சொன்னது உங்களுக்குப் புரிஞ்சதா அவினாஷ்?”

“அவினாஷ், நீங்க கிஸ்ஸோ ஃபோபா இல்லாட்டி கிஸ்ஸோ ஃபிலா?”

எதுவும் புரியாமல் திணறினான் அவினாஷ். ரமேஷன் சொன்னான்:

“நான் கிஸ்ஸோ ஃபோன்.”

“கிஸ்ஸோ ஃபோனா?”

சுஜா குலுங்கிக் குலுங்கிச் சிரித்தது அந்த அறையெங்கும் கேட்டது.

“என்ன நீ சிரிக்கிறே? முத்தம்ன்றது ஒரு மொழிதானே?”

முத்தம் மலையாளத்தைப் போலவோ ஆங்கிலத்தைப் போலவோ உள்ள ஒரு மொழிதான்.

“எறும்புகள் கிஸ்ஸோ ஃபோன்கள். முத்தங்கள் மூலம்தான் அது ஒண்ணோடொண்ணு பேசிக்குது. நீ எறும்புகள் எப்படி நடந்துக்குதுன்னு பார்த்திருக்கியா, சுஜா?”

அவினாஷ் சுஜா, ரமேஷன் இருவர் முகத்தையும் மாறி மாறிப் பார்த்தான்.

“அப்போ... ஜ்வாலாப்பூருக்கு எப்ப வரப் போறீங்க?”

“எப்போ வேணும்னாலும்...”

“இன்னைக்கு ராத்திரி...?” அவினாஷ் ஆர்வத்துடன் கேட்டான்.

“சரி.” ரமேஷன் சொன்னான்.

“சரி.” சுஜாவும் சொன்னாள்.

“அப்படின்னா இன்னைக்கு டின்னர் ஜ்வாலாப்பூர்லதான்.”

அவினாஷ் மகிழ்ச்சி பொங்க சொன்னான். விசிலடித்தவாறு அவன் மூன்று மூன்று படிகளாகத் தாண்டி கீழே இறங்கிப் போனான். சிறிது நேரம் சென்றதும் அவன் மீண்டும் திரும்பி வந்தான்.

“மானஸாதேவியைப் பார்க்க போகணும்னா, வெயில் வர்றதுக்கு முன்னாடி கிளம்புங்க. மதிய நேரம் ஆயிடுச்சுன்னா மலைமேல உங்களால ஏறமுடியாது.”

விசிலடித்தவாறு அவன் அறையில் நடந்தான். மானஸாதேவியின் ஆலயம் மலை உச்சியில் இருந்தது. தேவியைப் பார்க்கப் போகும் பக்தர்கள் காலை நேரத்திலேயே மலைமீது ஏறிவிடுவார்கள்.

“நாங்க இதோ புறப்படுறோம். ரொம்பவும் நன்றி அவினாஷ்.”

மலைமீது ஏறிச் செல்ல வேண்டுமென்பதால் சுஜா புடவைக்குப் பதிலாக சுரிதாரும் குர்த்தாவும் அணிந்து கொண்டாள். ரமேஷன் தன் சொந்தக் கைகளால் வண்ணம் பூசிய அந்த குர்த்தாவை அவளுடைய கடந்த பிறந்த நாளுக்குக் கொடுத்திருந்தான்.

“பாத்திக் செய்யிறது எளிதா?”

அவினாஷ் அதைத் தெரிந்து கொள்வதில் மிகவும் ஆர்வமாக இருந்தான். டில்லியில் எல்லாருக்குமே பொதுவாக பாத்திக் வைத்தியம் உண்டு. கல்லூரிகளிலும் விருந்துகளிலும் பாத்திக் புடவைகளும் குர்த்தாக்களும் சர்வசாதாரணம்.

“கொஞ்சம் கெமிஸ்ட்ரி தெரிஞ்சா போதும். செய்யிறது எளிதுதான்.”

“அப்படின்னா எது கஷ்டமானது?”

“பெயின்ட் பண்ணுறதுதான். அதுக்கு கற்பனை அறிவு இருக்கணும்.”

ரமேஷனும் சுஜாவும் வெளியே கிளம்பினார்கள். வெளியே நல்ல வெயில் காய்ந்து கொண்டிருந்தது. தார் போட்ட பாதையில் வெள்ளிப் பாம்புகள் நெளிந்து கொண்டிருந்தன. வெப்பம் நிறைந்த ஊப்பர் ஸடக்கின் வழியாக டோங்காக்களை இழுத்துப் போய்க் கொண்டிருந்த குதிரைகள் மூச்சிரைத்துக் கொண்டிருந்தன.

“ஸப்ததாரா சார் ருப்யா.”

“கங்கல் தஸ் ருப்யா பச்சாஸ் பைசா.”

டோங்கா ஓட்டுபவர்களும் ரிக்ஷாக்காரர்களும் அழைத்து கூறிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களை ஏமாறச் செய்துவிட்டு ரமேஷனும் சுஜாவும் ஊப்பர் ஸடக்கின் வழியாக நடந்தார்கள்.

“பாபுஜீ... மெம்ஸாப்...”

ஒரு ரிக்ஷாக்காரன் அவர்கள் பின்னால் ஓடிவந்தான். லுங்கி அணிந்து, கழுத்தில் புலி நகம் கோர்த்த டாலர் ஒன்றை அவன் அணிந்திருந்தான்.

“நஹி சாஹியே நஹி.”

ரமேஷன் சொன்னதைக் கேட்காமல் அவனுக்குப் பின்னால் ரிக்ஷாவை மிதித்துக்கொண்டு அவன் வந்தான்.

“பாபுஜி- மெம்ஸாப்...”

மந்திரம் சொல்வதைப்போல அவன் சொல்லிக் கொண்டிருந்தான். அவன் ஒரு இளைஞன்தான். ஒரு குதிரையின் பலம் அவனுக்கு இருந்தது. ஒரு ஃபர்லாங் தூரம் அவன் ரமேஷனையும், சுஜாவையும் பின் தொடர்ந்து வந்து கொண்டிருந்தான்.