Lekha Books

“என் தங்கச்சி- ஊர்மிளா...”

அவினாஷ் அறிமுகப்படுத்தினான். கை விரல்களையும் பாதங்களையும் தவிர ரமேஷன் வேறெதையும் பார்க்கவில்லை.

முற்றத்திலிருந்த வேப்ப மரங்களுக்குக் கீழே போடப்பட்டிருந்த சாய்வு நாற்காலிகளில் அமர்ந்து அவர்கள் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். நேரம் செல்லச் செல்ல கோதுமை வயல்கள் இருளத் தொடங்கின. பன் செடிகளும் கொய்யா மரங்களும் நிழல்களாக மாறின. உறுதியான மரத்தூண்களுக்கும் கதவுகளுக்கும் இடையில் சரவிளக்குகளிலிருந்து வரும் வெளிச்சம் தெரிந்தது.

அவினாஷ் எதற்காகவோ எழுந்துபோனான்.

“சுஜா, நாம் கடந்த காலத்தில் இருக்கோம். நாம பின்னாடி போறோம். சர விளக்குகள் ஒளி சிந்துற இந்த மாளிகை கடந்த காலத்தின் ஞாபகச் சின்னம். இங்கே இருக்கிற தூண்கள், இந்தக் கதவுகள், மேற்கூரைகள்- இவை எல்லாமே கடந்த காலத்தை நோக்கி நம்மைக் கொண்டுபோகுது. இந்தத் திரைச்சீலைகளுக்கு அப்பால் காலம் தங்கி இருக்கிறதை உன்னால உணர முடியுதா, சுஜா?”

“என்னால பார்க்க முடியுது, ரமேஷ்.”

ஃபூல்ராணி எப்பவோ செத்துப்போயிட்டா. தலையணைகளுக்கு நடுவுல உட்கார்ந்து ஹுக்கா இழுக்குற இந்தப் பெரியவரும் செத்துப்போனவர்தான். திரைச்சீலைகளுக்கு அப்பால் நின்னுக்கிட்டு கொலுசுகள் சத்தம் உண்டாக்க நின்ற இளம் பெண்ணும் செத்துப்போனவதான். நான் சொல்றதை நீ கேக்குறியா சுஜா?”

“ம்... கடந்த காலத்தைச் சேர்ந்த ஒரு மாளிகையில் கொலுசுகளும் துப்பட்டாக்களும் அணிந்த பிரேதங்களுக்கு மத்தியில் நாம் - அப்படித்தானே ரமேஷ்!”

“ஆமா... நாமளும் இறந்தவர்களா இருந்தா...”

“கொலுசுகள் அணிஞ்சு திரைச்சீலைகளுக்குப் பின்னால வந்து நிற்கணும் போல எனக்கும் ஆர்வமா இருக்கு ரமேஷ்.”

“தலையணைகளுக்கு நடுவுல உட்கார்ந்து சுருக்கங்கள் விழுந்த கண்களை மூடிக்கிட்டு ஹுக்கா இழுக்கணும் போல எனக்கும் இருக்கு!”

கையில் ஒரு பெரிய ஹுக்காவுடன் தூண்களுக்கு மத்தியிலிருந்து அவினாஷ் அரோரா நடந்து வந்தான்.

“ஜஸ்ட் ட்ரை திஸ்.”

அவன் ஹுக்காவை ரமேஷனுக்கு நேராக நீட்டினான். வெள்ளியால் ஆன பழமையான ஹுக்கா. எவ்வளவோ தலைமுறைகள் இழுத்து அனுபவித்த ஹுக்கா. ரமேஷன் அந்த ஹுக்காவை வாங்கினான். எத்தனையோ இறந்துபோன சிரிப்புகள் பதிந்திருக்கும் அதன் குழல் வழியாக அவன் புகையை உள்ளே இழுத்தான்.

“எனக்கு எதுவும் இல்லையா?”

“பெண்கள் ஹுக்கா இழுக்கக்கூடாது. புட்டா தின்னலாம்.”

ஒரு வேலைக்காரன் பிரம்பு கூடையில் சோளக்கதிர்களுடன் வந்தான். நெருப்பில் காட்டி சூடாக்கிய சோளக் கதிர்கள் பொன் நிறத்தில் இருந்தன.

பழமையான ஒரு மாளிகை. சர விளக்குகளின் வெளிச்சம் விழுந்திருக்கும் ஒரு முற்றம். அங்கே நீல நிற ஷிஃபான் புடவை அணிந்திருக்கும் ஒரு இளம்பெண். அவளின் கையில் பொன்நிறத்தில் சோளக்கதிர்.

சுவருக்குப் பக்கத்தில் வரிசையாக உட்கார்ந்திருந்த வெள்ளைக் காக்கைகளின் கழுத்தில் மணிச்சத்தம் ஒலித்தது.

“சுஜா, இங்கே நீயும் நானும் தனியா இருந்தா...”

“தனியா இருந்தா?”

“இந்த உறுதியான தூண்களுக்கு மத்தியில், இந்த சிதிலமடைந்த சுவர்களுக்கு இடையில் இந்த வெளிறிப்போன திரைச்சீலைகளுக்கு இடையில், இந்த நிறம் மங்கலாகிப்போன தரை விரிப்புக்கு மேலே - எந்த நேரமும் உன்னை நான் காதலிச்சுக்கிட்டிருப்பேன்.”

“இனி சாப்பிட்டு முடிச்சிட்டு...”

அவினாஷ் வந்து ரமேஷனின் கையிலிருந்த ஹுக்காவை வாங்கி கீழே வைத்தான். அவர்கள் தளத்தை நோக்கி நடந்தார்கள். மேஜையின் மீது பாத்திரங்களும், கூஜாக்களும் நிறைந்திருந்தன.

திரைச்சீலைக்குக் கீழே வேகமாக நடந்து கொண்டிருக்கும் கொலுசுகள் அணிந்த கால்கள்...

“அவினாஷ், ஊர்மிளாவை நான் கல்யாணம் பண்ணிக்கட்டுமா?”

“மாறுபட்ட கருத்து இல்ல...”

அவன் சுஜாவைப் பார்த்து சிரித்தான்.

“அப்போ இவங்களை நீங்க என்ன செய்வீங்க, ரமேஷ்?”

“கழுத்தை நெரிச்சு கொல்ல வேண்டியதுதான்.”

“இந்த அப்பாணிப் பெண்ணையா?”

சோளக் கதிரைத் தின்று கொண்டிருப்பதற்கிடையில் சுஜா அவர்கள் பேசுவதைக் கேட்டு சிரித்தாள்.

“போதும்.”

அவினாஷ் அவளின் கையிலிருந்து புட்டாவை வாங்கி மேஜையின் ஒரு மூலையில் வைத்தான். அவர்கள் மேஜையைச் சுற்றி உட்கார்ந்தார்கள். ஒரு வேலையாள் வந்து கூஜாவிலிருந்த பன்னீரின் வாசனை வந்து கொண்டிருந்த நீரை டம்ளர்களில் ஊற்றினான். அவர்கள் சாப்பிட ஆரம்பிக்க, திரைச்சீலைகள் அசைய, அவற்றுக்கப்பால் கொலுசுகளணிந்த கால்கள் வேகமாகப் போய்க் கொண்டிருந்தன.

பீங்கான் பாத்திரங்களிலும், கண்ணாடி கூஜாக்களிலும் மேலே எரிந்து கொண்டிருந்த சர விளக்குகளின் ஒளி தெரிந்தது அவினாஷ். தட்டில் மஞ்சள் நிறத்தைக்கொண்ட காரெட்டும் நெய்யும் மணத்துக் கொண்டிருந்த புலவை எடுத்துப் பரிமாறினான்.

“சாப்பிடுங்க, அன்பு நெஞ்சங்களே...”

கூட்டுகள் வைக்கப்பட்டிருந்த கணக்கற்ற கண்ணாடிப் பாத்திரங்கள் வழியாக அவனுடைய கைகள் நீண்டன.

சாப்பிட்டு முடித்ததும், குல்ஃபியும், ரஸகுல்லாவும்.

“அவினாஷ், உங்க குல்ஃபிக்கு மோத்தி மஹால்ல இருக்கிற குல்ஃபி கப்பம் கட்டணும்.”

இனிப்பு மீது அவ்வளவாக விருப்பமில்லாத ரமேஷன் இனிப்பான குல்ஃபியை வெள்ளிக் கரண்டியால் எடுத்துச் சாப்பிடத் தொடங்கினான்.

திரைச்சீலைகளுக்கப்பால் எங்கிருந்தோ ஒரு குழந்தை அழுதது. ஒரு தாலாட்டுப் பாட்டின் வரிகள் அங்கு எங்கோ கேட்டது. தூரத்தில் போவதும் அருகில் வருவதுமாய் இருக்கும் கொலுசுகளின் ஓசை... வெளியே நிலவு உதித்துக் கொண்டிருந்தது...

“சாப்பாடு பிரமாதம், அவினாஷ்.”

நிலவும் நட்சத்திரங்களும் நிறைந்திருந்த ஆகாயத்துக்குக் கீழே பிரம்பு நாற்காலியில் வெள்ளியால் ஆன ஹுக்காவுடன் ரமேஷன் உட்கார்ந்திருந்தான். அவினாஷுக்கு ஒரே ஒரு வருத்தம்தான். சாப்பாட்டில் மீனோ, மாமிசமோ இல்லாமற்போய்விட்டதே என்பதுதான் அது. அந்த வீட்டில் உள்ள எல்லாருமே சைவ உணவு சாப்பிடுபவர்களாக ஆகிப்போனதே காரணம்.

கொய்யா மரங்களையும், பன் செடிகளையும் தாண்டி அந்தப் பக்கத்திலிருந்து காரின் ஹார்ன் சத்தம் கேட்டது.

“எனக்கு இங்கேயிருந்து போகணும்னே தோணலை, சுஜா!”

“எனக்கும்தான் ரமேஷ்.”

“இந்த நாற்காலியை விட்டு நான் இனிமேல் எழுந்திரிக்கவே மாட்டேன்.”

ரமேஷன் தன்னுடைய நீளமான கால்களை விரித்து வைத்துக் கொண்டு நாற்காலியில் சாய்ந்து படுத்தான். சுஜா முன்பு பாதி தின்று வைத்த சோளக் கதிரை மீண்டும் கையில் எடுத்தாள்.

காரின் ஹார்ன் சத்தம் மீண்டும் கேட்டது. அவினாஷ் ஆடையணிந்து வெளியில் வந்தான். அவன் டை கட்டியிருந்தான். தலையில் ஹேர் ஆயில் தேய்த்திருந்தான். ரமேஷன் ஹுக்காவைக் கீழே வைத்தான். சுஜா நாற்காலியை விட்டு எழுந்து நின்றாள். அவர்கள் போக வேண்டிய நேரம் வந்துவிட்டது.

“நாங்க வரட்டுமா?”

அவர்கள் விடை பெறுவதற்காக நின்றிருந்தார்கள். துப்பட்டாவால் முகத்தை மூடிக்கொண்டு தூணில் சாய்ந்தவாறு நின்றிருந்த ஃபூல்ராணி தலையை ஆட்டினாள். திரைச்சீலைக்குக் கீழே ஊர்மிளாவின் வெளிறிப்போன பாதங்கள் வந்து நின்றன. கிழவர் தூக்கத்திலிருந்து இன்னும் எழவில்லை.