Lekha Books

"தக்ஷேஸ்வரா, சதிதேவியை நாங்கள் மறக்கல. உன்னோட அன்புக்குப் பாத்திரமான சதிதேவிக்கு தனியா நாங்கள் பூக்கள் வச்சிருக்கோம். தக்ஷேஸ்வரா, எங்களுக்கு விடை கொடு. தக்ஷப்ரஜாபதி, நாங்க வர்றோம்"- அவர்கள் கூறினார்கள்.

கும்ப வடிவில் உள்ள கோபுரத்தைக் கொண்ட ஒரு சிறு கோவில். சுற்றிலும் நுழைவாயில்கள். அவர்கள் ஒரு நுழைவாயில் வழியாக உள்ளே நுழைந்தார்கள்.

'தக்ஷப்ரஜாபதி... புராணங்களும் வேதங்களும் உன்னை வெறுக்கலாம். நான் உன்னை வெறுக்கல. உன்னோட கர்வம் மனிதப் பிறவியோட கர்வம். யுகங்கள் எவ்வளவோ கடந்தும் உன்னோட மனம் எனக்குள் அப்படியே இருக்கு. சிவ மந்திரங்கள் என்னைச் சுற்றிலும் ஒலிப்பதை நான் கேக்குறேன். தக்ஷப்ரஜாபதி! என் விதி மனிதனோட விதி. உன்னோட விதிதான். உன்னோட தவம் முழுமையடையாமல் இருக்குறதுல ஆச்சரியப்படுறதுக்கு ஒண்ணுமே இல்ல. என் வாழ்க்கை முழுமையடைய முடியாத தவங்களால் ஆனது. ப்ரம்மபுத்திரனே, மனிதப் பிறவியோட வித்தான உன்கிட்ட நாங்க இப்பவும் சரியானபடி நடக்குறோம். அதோ வியட்நாம், அதோ பயாஃப்ரா, அதோ அரேபியர்களும் யூதர்களும்... நாங்கள் எங்களோட அழிவிற்காக கைலாச மலையைப் பார்த்துக்கிட்டு இருக்கோம்- வீரபத்திரனையும் சிவ கணங்களையும் எதிர்பார்த்து. யாக நெருப்பில் சதிதேவிமார்கள் பற்றி எரியட்டும். எங்களின் விதி அதுதான்...' - அவன் மனதிற்குள் சொன்னான்.

கங்ஹலுக்குச் செல்லும் பயணம் ஒரு இடத்திலிருந்து இன்னொரு இடத்திற்குச் செல்லும் பயணமல்ல என்பதை ரமேஷன் உணர்ந்து கொண்டான். மாறாக, காலத்திற்குள் செல்லும் பயணம். இரு வேறு காலங்களுக்கு மத்தியில் தன்னை இழந்தபடி ரமேஷன் நடந்தான்.

கங்ஹல் ஜ்வாலாப்பூர் வழியாக ரிக்ஷா மீண்டும் ஓடியது. சதீகுண்டம் வந்தவுடன் அது நின்றது. அங்குதான் தக்ஷப்ரஜாபதியின் தவம் நடந்தது. அங்குதான் சதீதேவி நெருப்பில் குதித்தது...

ஒரு மர நிழலில் அவர்கள் ஓய்வெடுத்தார்கள். ஹனுமான் ஒரு பீடியைப் புகைத்துக் கொண்டு ரிக்ஷாவில் உட்கார்ந்திருந்தான்.

சதீகுண்டத்தில் உட்கார்ந்தவாறு சுஜாவைத் தன்னுடைய மடியில் அமர்த்திக் கொண்டு ரமேஷன் கேட்டான்: "கந்துமகரிஷியின் கதை உனக்குத் தெரியுமா?"

"கந்து மகரிஷியா? யார் அது?"

"எத்தனையோ வருடங்களாக தண்ணிக்குள்ளே மூழ்கிக்கிட்டு கந்து மகரிஷி தவம் செய்துக்கிட்டு இருந்தார். தவத்தைக் கலைக்கணும்ன்றதுக்காக தேவர்கள் ப்ரம்லோசா என்ற பேரழகியை மகரிஷிகிட்ட அனுப்பி வச்சாங்க. பேரழகியா இருந்த ப்ரம்லோசா கந்துவை வசீகரம் செய்து தவத்தைக் கலைக்குறதுல வெற்றியடைஞ்சிட்டா. அதோட நிற்காம அவர் கூட தொள்ளாயிரத்து ஏழு வருடங்கள் காம லீலைகள்ல ஈடுபட்டா. தொள்ளாயிரத்து ஏழு வருடங்கள், ஆறு மாதங்கள், மூன்று நாட்கள் கடந்தது. ப்ரம்லோசா தேவலோகத்திற்குத் திரும்பப் போவதற்கான நேரம் வந்திடுச்சு. அந்த விஷயத்தைத் தெரிஞ்ச காமவயப்பட்டுக் கிடந்த கந்து சோகமயமா மாறிட்டாரு. தேவலோகத்துக்குப் போகக்கூடாதுன்னு ப்ரம்லோசாக்கிட்ட கெஞ்சிக் கேட்டுக்கிட்டாரு. ஆனா, அவ போகாம இருக்க முடியாது. ப்ரம்லோசாவோட பிடிவாதத்தைப் பார்த்து பயங்கர கோபத்துக்கு ஆளாயிட்டாரு கந்து. அவர்கிட்ட இருந்து நெருப்பு கிளம்பிச்சு. பயந்துபோன ப்ரம்லோசா வாயு மார்க்கமா தேவலோகத்துக்கு ஓடிட்டா. மர இலைகள் அவளோட வியர்வையை ஒத்தி எடுத்தன. அப்போ கர்ப்பவதியான ப்ரமலோசாவோட கர்ப்பம் இலைகளுக்கு மாறியது. வாயு, சந்திரன்- ரெண்டும் மர இலைகளில் சேர்ந்த கர்ப்ப சக்தியைச் சேகரித்து மாரிஷான்ற அழகியைப் படைச்சாங்க."

தன்னுடைய மடியில் படுத்திருந்த இளம் பெண்ணின் கூந்தலை கன்னத்தின் பக்கம் ஒதுக்கிவிட்டவாறு அவன் கதையை முடித்தான்.

"மாரிஷாவோட மகன்தான் தக்ஷப்ரஜாபதி."

களைப்பு மாறியவுடன் அவர்கள் மீண்டும் எழுந்து நடந்தார்கள்- சதீதேவியின் பாத முத்திரை பதிந்த மாயாபுரி வழியாக.

"எல்லாத்தையும் பார்த்தாச்சா பாபுஜீ?"

ரிக்ஷாவில் உட்கார்ந்தவாறு தூங்கிக் கொண்டிருந்த ஹனுமான் தூக்கம் கலைந்து எழுந்து கேட்டான்:

"எல்லாத்தையும் பார்த்தாச்சு, நண்பனே! வீரபத்திரன் தன்னோட முடியில இருந்து படையை உண்டாக்குறதைப் பார்த்தோம். கீழே அறுந்து விழுந்த தக்ஷனோட தலையையும் ஆட்டு தலை உள்ள உடலையும் பார்த்தோம். இடிஞ்சு விழுந்த தக்ஷனோட அரண்மனையைப் பார்த்தோம்."

ரிக்ஷா மீண்டும் ஓடியது. "நான் இதோ ஒரு காலகட்டத்தில இருந்து இன்னொரு காலகட்டத்துக்கு வர்றேன்."- ரமேஷன் தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டான்.

தொடர்ந்து அவர்கள் அஞ்சனாதேவி ஆலயத்திற்குச் சென்றார்கள். அங்கிருந்து தூரத்திலிருந்த சத்யநாராயணா ஆலயத்திற்கு.

எவ்வளவு ஆலயங்கள்! எவ்வளவு தேவர்கள், தேவதைகள்!

"சுஜா, ஹரித்துவாரில் மனிதர்களைவிட அதிகமா இருக்கிறவங்க தேவர்களும் தேவதைகளும்தான்."

"ரமேஷ், நீ ஒரு தேவனாகவும் நான் ஒரு தேவதையாகவும் இருந்தா..."

அவள் அப்படி இருக்கக் கூடாதா என்று விரும்பினாள்.

அரோராவின் ஹோட்டலிலிருந்து ஏழு மைல் தூரத்தில் இருந்தது சத்யநாராயணா ஆலயம். வெயில் படிப்படியாகக் கூடிக் கொண்டிருந்தது. அடர்த்தியான நீல நிறத்திலிருந்த வானத்திற்குக் கீழே, வெயிலில் பிரம்மாண்டமான ஆலயங்கள் ஒன்றோடொன்று சேர்ந்து நின்று கொண்டிருக்கின்றன. ஹரித்துவாரில் பார்த்த மற்ற எல்லா ஆலயங்களையும்விட அளவில் பெரியனவாகவும் அழகானவையாகவும் இருந்தன அந்தக் கோவில்கள்.

“சுஜா, சத்யநாராயணா ஆலயங்களோட கம்பீரத்தைப் பார்த்து நான் உண்மையிலேயே அசந்து போனேன்.”

“எனக்கு ரொம்பவும் பிடிச்சது அஞ்சனாதேவி ஆலயம்தான்.”

ஆள் அரவமில்லாத, பூஜையும் பூக்களும் இல்லாத அஞ்சனாதேவி ஆலயம்...

“எனக்காக ஒரு கோவிலை யாராவது உண்டாக்கினா?”

“அப்பவும் அஞ்சனாதேவி ஆலயம்தான் எனக்குப் பிடிக்கும்.”

“அப்படின்னா என்னைவிட உனக்குப் பெரியவ அஞ்சனாதேவியா?”

“ரமேஷ், நீ என்னோட ஒரு பகுதியாச்சே? எனக்குப் பிடிச்ச கோவில் உனக்கும் பிடிக்கணும்ல?”

“எனக்கு ரொம்பவும் பிடிச்சது தக்ஷ ஆலயம்தான்!”

“ரமேஷ், உன்னோடது ஒரு டூவல் எக்ஸிஸ்டன்ஸ்... எனக்குள்ளும் உனக்குள்ளும் நீ ஒரே நேரத்துல வாழ்ற...”

“யாருக்கும் அவங்க மட்டுமே உள்ள எக்ஸிஸ்டன்ஸ் இல்ல...”

“இருக்கு...”

“இல்ல...”

“இருக்கு. உலகத்துல என்னைத் தவிர வேற யாருமே இல்லைன்னு வச்சுக்கோ. அப்போ என்னோட எக்ஸிஸ்டன்ஸ் என்னோடது மட்டும்தானே?”

“காற்றை எதிர்த்து நீ நிக்கிறப்போ நீ காற்றோடு சேர்ந்து இருக்கேல்ல? காற்றை சுவாசிக்கிறப்போ காற்றோட வாழ்க்கையில நீ பங்கு பெறுகிறாயா இல்லையா? நீ நடக்குறப்போ உன் காலடிகள் பட்டு சிறு உயிரினங்கள் நசுங்கி சாகுறப்போ, அவங்க கூடவும் நீ எக்ஸிஸ்ட் செய்றியா இல்லியா? முட்டாளே, நீ என்கிட்ட வாதம் பண்ண வர்றியா?

“நான் தோத்துட்டேன்.”

அவள் அவனுடைய தோள்மீது தன் தலையைச் சாய்த்தாள்.