Lekha Books

12

கொஞ்சம் கஞ்சாவோ, சரஸ்ஸோ வேண்டும். போதை மருந்து பயன்படுத்தி இருபத்து நான்கு மணி நேரங்களுக்கும் மேலாகிவிட்டது. சமீப காலத்தில் இப்படி ஒரு சம்பவம் உண்டானதே இல்லை. ரமேஷனால் இருக்க முடியவில்லை.

ஹரித்துவாரில் போதைப் பொருட்கள் தடை செய்யப்பட்டிருக்கின்றன என்ற விஷயம் தெரியாத ஒன்றல்ல. டில்லியில் கூடத்தான் தடை செய்திருக்கிறார்கள். அதனால என்ன? சரஸ்ஸோ, கஞ்சாவோ, அபினோ எங்கு வேண்டுமென்றாலும் கிடைக்கத்தானே செய்கிறது? ஹரித்துவாரில் மட்டும் அது கிடைக்கவே கிடைக்காது என்பதை நம்புவதற்கு அவன் ஒன்றும் முட்டாள் இல்லையே!

நீண்ட நேரம் உட்கார்ந்திருக்க முடியாமல் அவன் வராந்தாவில் இங்குமங்குமாக நடந்தான். கடைசியில் எந்தவித யோசனையும் இல்லாமல் வெளியே வந்தான். ‘ஸப்ஜிமண்டி வரை போய் பார்க்கலாம். கிடைச்சா சரி.  எதுவும் கிடைக்கலைன்னா பட்டைச் சாராயம் கிடைச்சா கூட போதும். தொண்டையைக் கொஞ்சம் நனைக்கணும். விஷயம் அவ்வளவுதான். அதைச் செய்ய முடியலைன்னா பைத்தியம்தான் பிடிக்கும்’ - அவன தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டான்.

வெயில் ‘சுள்’ளென்று அடித்துக் கொண்டிருந்தது. பாதையில் கால் வைத்ததுதான் தாமதம் தோளும் கையிடுக்கும் வியர்வையில் நனைந்துவிட்டன. அஞ்சல் அலுவலகத்திற்கு முன்னால் அவன் ஒரு ஹிப்பியைப் பார்த்தான். தன்னுடைய கூட்டத்தை விட்டு தவறி நின்று கொண்டிருந்த ஒரு தனி ஹிப்பி. ஒரு வித பதைபதைப்புடன் இரண்டு பக்கங்களிலும் மாறி மாறி பார்த்தவாறு அவன் நடந்து கொண்டிருந்தான். ‘அவனிடம் ஏதாவது இல்லாமல் இருக்காது’ - ரமேஷன் நினைத்தான்.

கேட்டபோது ஏமாற்றம்தான் கிடைத்தது. அவனிடம் எதுவும் இல்லை.

“சும்மா தரவேண்டாம். நான் பணம் தர்றேன்.”

எதைக் கொடுக்கவும் தயாரான நிமிடம். ஒரு துண்டு கஞ்சா தருபவனுக்கு கையில் கட்டியிருக்கும் நானூறு ரூபாய் விலை வரக்கூடிய கடிகாரத்தைக் கழற்றிக் கொடுக்கவும் அவன் தயார்தான். ஆனால், ஹிப்பி கையை விரித்துவிட்டான்.

பாதையில் மரங்களின் நிழலில் அவன் நடந்தான். அவன் நடந்து சென்றதுதான் முக்கியமான சாலை. ஏராளமான மனிதர்கள், காவல் காத்துக் கொண்டிருந்த போலீஸ்காரர்கள்... அங்கு நிச்சயம் கிடைக்க வாய்ப்பில்லை.

பல்லா சாலை வழியாக ஹரித்துவாரிலிருக்கும் இருண்டு கிடக்கும் பகுதிக்கு அவன் நடந்தான். இருளில் மூழ்கிக் கிடக்கும் அந்தப் பகுதியில் யாராவது கஞ்சா பயிர் செய்யலாம். அந்தத் தெருக்கள்தான் எத்தனை எத்தனை ரகசியங்களை தங்களுக்குள் வைத்திருக்கின்றன!

யாரிடமாவது கேட்க வேண்டும். அதற்காக அவன் தேர்வு செய்தது இனிப்புப் பலகாரங்கள் விற்பனை செய்யும் ஒரு லாலாவை. அவனுடைய கண்கள் ஒரு பங்க் அடிக்ஷன் கண்களைப் போலவே இருந்தன.

“லாலாஜீ!”

அந்த மனிதனின் கண்கள் ரமேஷனைப் பார்த்தன.

“ஆயியே! லாலா அழைத்தான். அவன் தராசைக் கையிலெடுத்து சுருண்டு கிடந்த அதன் கயிறுகளைச் சரி செய்தான்.

“லாலாஜி, கேக்குறேன்னு தப்பா நினைக்காதீங்க. எனக்கு கொஞ்சம் கஞ்சா வேணும்.”

லாலா தராசைத் திரும்பவும் மடியில் வைத்தான். அவனுடைய முகம் கோபத்தில் சிவந்தது. அப்போதுதான் அவன் கடை நிறைய இருந்த கடவுள்களின் படங்களையும், விக்கிரகங்களையும் பார்த்தான். பூ மாலைகளால் அலங்கரிக்கப்பட்ட ஸ்ரீகங்காஜியின் படத்திற்கு முன்னால் ஒரு சிவப்பு பல்ப் எரிந்து கொண்டிருந்தது.

“ஸூப்பர்!”

திரும்பி நடந்தபோது அவன் பின்னாலிருந்து சொன்னது காதில் விழுந்தது. “பன்றி...” - ஆமாம். நான் ஒரு கேவலமான பன்றிதான். - ரமேஷன் தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டான்.

“போலீஸ்... போலீஸ்... பிடிங்க அவனை.”

லாலாவின் குரல். ஆட்களின் கவனம் தன்னை நோக்கித் திரும்புவதற்குள் அவன் வேறொரு பாதைக்குள் நுழைந்திருந்தான்.

ஸப்ஜிமண்டியில் ஒரு மருந்துக் கடை இருந்தது. அங்கு கட்டுக் கட்டாக வேர்களும் இலைகளும் இருந்தன. அலமாரியில் பல்வேறு நிறங்களில் மருந்து நிரப்பப்பட்ட புட்டிகள் இருந்தன. அத்துடன் லேகியங்களும்.

‘இங்கு இல்லாமலிருக்காது. கஞ்சா இல்லைன்னாலும், சாராயமாவது கட்டாயம் இருக்கும்.’ - ரமேஷன் நினைத்தான்.

ஸெர்வாணி அணிந்த வைத்தியர் மரியாதை நிமித்தமாக அவனை அமரும்படி சொன்னார். உட்காராமல் வந்த விஷயத்தைச் சொன்னான். வைத்தியர் வெள்ளெழுத்து கண்ணாடி வழியாக ரமேஷனை கண்களால் அலசினார்.

“மகனே, இது ஹரித்துவார்.”

“உங்க கையில ஒண்ணும் இல்லியா? மருந்துக் கடைக்காரர்கள் மருந்து சேர்க்குறதுக்காக பங்க் வச்சிருப்பாங்களே! அதையாவது கொஞ்சம் எடுத்துத் தாங்களேன்...”

“பகவான் உன்னை மன்னிக்கட்டும்!” வைத்தியர் கண்ணாடியைக் கழற்றி மடியில் வைத்தார்.

அங்கிருந்து இறங்கி அவன் நடந்தான். அந்த மனிதர் போலீஸை அழைக்கவில்லையே! அந்த அளவில் பரவாயில்லை.

ஹர்கீபௌடிக்குப் பின்னால் பாதையோரத்தில் ஒரு சன்னியாசி அமர்ந்திருந்தார். அவருக்கு முன்னால் காயத்ரி தேவியின் கண்ணாடி போட்ட படம். அவர் மெதுவான குரலில் என்னவோ ராகத்துடன் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். தரையில் விரிக்கப்பட்ட காவித் துணியில் நாணயங்கள் கிடந்தன.

பாக்கெட்டிற்குள் கையைவிட்டு ஒரு ரூபாய் நோட்டு ஒன்றை எடுத்து துணியில் போட்டவுடன், சன்னியாசியின் பாட்டு நின்றது.

“சுவாமிஜி!”

“சொல்லு மகனே.”

சுவாமிக்கு முன்னால் குனிந்து நின்று குரலைத் தாழ்த்திக் கொண்டு அவன் கேட்டான்.

“உங்கக்கிட்ட கஞ்சா இருக்குதா?”

“பகவான் சங்கர் பாவப்பட்ட எண்ணங்கள்ல இருந்து உன்னைக் காப்பாற்றட்டும்!”

சுவாமி கமண்டலத்திலிருந்து ஒரு கை நீரை எடுத்து ரமேஷனின் முகத்தின் மீது எறிந்தார்.

துவாலையை எடுத்து முகத்தைத் துடைத்துக்கொண்டு அவன் மீண்டும் நடந்தான். ஹர்கீபௌடிக்கு அருகில் மிகவும் நெருக்கமான ஒற்றையடிப் பாதைகள் இருந்தன. இரு பக்கங்களிலும் ஏராளமான கடைகள் இருந்தன. கவரிங் நகைகள், கண்ணாடி வளையல்கள், செந்தூரம், விக்கிரகங்கள், வாள்கள், சூலங்கள், சங்குகள், மணிகள்...

அவன் எதையும் பார்க்கவில்லை. ஊர்வலம் போல நடந்து போய்க் கொண்டிருந்த ஆட்கள் மேல் பட்டதைப் பொருட்படுத்தவில்லை. அவன் மனதில் ஒரே ஒரு சிந்தனை மட்டுமே இருந்தது. ஒரு துண்டு கஞ்சா... இல்லாவிட்டால் ஒரு துளி சாராயம்.

லோவர் ஸடக்கிலிருந்து மலை மீது போகும் படிகள் ஒன்றில் ஒரு மத்திய வயதைக் கொண்ட மனிதன் உட்கார்ந்திருந்தான். அவனுடைய முகத்தைப் பார்த்தபோது மனதில் மகிழ்ச்சி தோன்றியது. டில்லியில் ஜி.பி. சாலையில் பார்த்திருக்கும் முகச்சாயல். எல்லா தரகர்களின் முக வெளிப்பாடும் ஒரே மாதிரிதான். பழக்கமுள்ளவர்களுக்கு அத்தகைய மனிதர்களை எவ்வளவு பெரிய கூட்டத்திலும் அடையாளம் கண்டு பிடித்துவிட முடியும்.

“ஆயியே, பாபுஜீ!”

அவனுடைய குரல் பெண்ணின் குரலைப் போலிருந்தது. அவனைப் பின்பற்றி ரமேஷன் நடந்தான். ஆள் நடமாட்டமில்லாத ஒரு பாதையை அடைந்தவுடன், அந்த மனிதன் பின்னால் திரும்பி நின்று கேட்டான்: