Lekha Books

“க்யா சீஸ்?”

“க்யா க்யா சீஸ் ஹை தேரே பாஸ்?”

அவன் ஒரு நிமிடம் மவுனமாக இருந்தான். பிறகு தன் பெண் குரலில் அவன் சொன்னான்: “கிளி மாதிரி இளம்பெண்கள் இருக்காங்க.”

“குடிக்கிறதுக்குக் கிடைக்குமா?”

“என்ன வேணும், பாபு?”

“பங்க்...” அப்படிச் சொல்லத்தான் அவனுக்குத் தோன்றியது.

“ஆயியே...”

நரகத்தை ஞாபகத்திதல் கொண்டு வரும் ஒரு பாதை. ஒரு வெற்றிலை பாக்கு கடைக்கு உள்ளே நுழைந்துபோகும் வழி... வாசலில் அழுக்குப் பிடித்த ஒரு திரைச்சீலை தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. தரகனைப் பின்பற்றி அவன் உள்ளே நடந்தான்.

“கோலி எங்கே? அந்த பாழாய் போன பொண்ணு! கோலீ!”

ஒரு இளம்பெண் உள்ளே வந்து நின்றாள். அவளுக்கு பதினைந்தோ பதினாறோ வயதுதான் இருக்கும். மார்பு மொட்டாக இருந்தது.

“கிளி போல பொண்ணு பாருங்க பாபுஜீ!”

தரகன் கோலியை ரமேஷனுக்கு முன்னால் கொண்டுவந்து நிறுத்தினான். தலையை மூடியிருந்த புடவைத் தலைப்பு கீழே விழுந்தபோது அவளின் நெற்றியில் மஞ்சள் பொட்டு இருப்பதை அவன் பார்த்தான். வெளுத்த கன்னங்களும் பான்பராக் தின்று சிவந்து போன உதடுகளும்... கால்களில் கொலுசுகள் இருந்தன.

“பக்கத்துல கூப்பிடுங்க பாபுஜீ!”

ரமேஷன் தன் கையை நீட்டி சிவப்பு கண்ணாடி வளையல்கள் அணிந்த அவள் கையைத் தொட்டான்.

“எனக்குன்னு இருக்குற ஒரே மகள் இவதான். பாபுஜி, நீங்க தப்பா நினைக்கக் கூடாது. வேற வழி இல்லாமத்தான்...”

“நீங்க போங்க...”

“மகளே, பாபுஜி சந்தோஷமா இருக்குற மாதிரி செய்யணும். சேகரிலிருந்து வந்திருக்காரு. ஏராளமான பணமும் படிப்பு உள்ள ஆளு...”

அவன் மெதுவாகப் பின்னோக்கி நடந்தான். வாசற்படியில் நின்று கொண்டு மறைவதற்கு முன்னால் அவன் அழைத்துச் சொன்னான்:

“பீனே கா சீஸ் இப்போ தயாராயிடும். ஐந்தே நிமிடங்கள்...”

“இங்கே உட்காரு...”

கோலி தலையை உயர்த்தாமல் புன்னகைத்தாள். அவள் கடைக் கண்ணால் ரமேஷனைப் பார்த்தாள். புடவையின் தலைப்பை எடுத்து மீண்டும் தன் தலையை மறைத்துக் கொண்டாள்.

அவளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்ததில் கஞ்சா விஷயத்தையே அவன் மறந்துவிட்டான். மடியில் உட்கார வைத்து, மண்ணின் வாசனை வந்துகொண்டிருந்த அவளுடைய தலைமுடியை வருடினான். தலை முடிக்கு மட்டுமல்ல அவளுக்கே புதுமழை பொழிந்து நனைந்த மண்ணின் மணம் இருந்தது. மண் வாசனை கொண்ட இளம்பெண்.

“கோலீ, இதை பாபுஜிக்கிட்ட கொடு.”

“திரைச்சீலைக்குப் பின்னாலிருந்து ஒரு பெண் குரல்.

“வர்றேன் வாப்பு.”

தரையில் கிடந்த புடவையை வாரிச் சுருட்டிக் கொண்டு அவள் சென்றாள். ஓரம் உடைந்த ஒரு பெரிய கோப்பையில் பச்சை நிறத்திலிருந்த திரவத்துடன் அவள் திரும்பி வந்தாள். அதைப் பார்த்தவுடன் நீரைப் பார்த்த ஆம்பல் மலரைப் போல அவன் உற்சாகமடைந்தான்.

கண்களை மூடிக்கொண்டு ஒரே மூச்சில் கோப்பையை அவன் காலி செய்தான். பாலும் பாதாமும் சேர்த்து ஃப்ரிட்ஜில் வைத்து குளிரச் செய்த பங்க் அல்ல அது. கோலியின் வாப்பு இதை எப்படி தயாரித்தாள்? கோப்பையைக் கீழே வைத்தபோது குடல் முழுவதும் வெளியே வந்துவிடுவதைப் போல் அவன் உணர்ந்தான். கையால் வாயைத் துடைத்து அவன் ஒரு சிகரெட்டைப் பற்ற வைத்தான்.

அப்போது கோலி எழுந்தபோய் கதவை அடைத்து தாழ்ப்பாள் போட்டுவிட்டு வந்தாள்.

பாயில் படுத்திருந்த ரமேஷனின் சட்டைப் பொத்தான்களை அவள் மெதுவாகக் கழற்ற ஆரம்பித்தாள். அவனுடைய போன பிறந்த நாளின்போது சுஜா வாங்கிக் கொடுத்த, சிவப்பில் கருப்பு புள்ளிகள் போட்ட புஷ் ஷர்ட்...

பாய் ஓசை உண்டாக்கியபோது அடைக்கப்பட்டிருந்த கதவுக்கப்பாலிருந்து பெண் குரல்.

“பாபுஜியை சந்தோஷப்படுத்துறியா மகளே?”

“ஆமா வாப்பு.”

தொண்டை வறட்சி ஆவதையும் உடம்பும் பயங்கரமாக வலிப்பதையும் அவன் எதிர்பார்த்தான். ஆனால், அது எதுவுமே நடக்கவில்லை. வாயில் மனதைப் புரட்டி எடுக்கக் கூடிய பங்க்கின் கசப்பு மட்டும் போகாமல் அப்படியே இருந்தது. ‘அந்த மனிதன் தனக்குக் குடிக்கக் கொடுத்தது பங்க்தானா? இல்லாவிட்டால் அவன் தன்னை ஏமாற்றிவிட்டானா?’

உச்சி வெயிலில் காய்ந்தவாறு அவன் நடந்தான். எதுவும் உண்டாகவில்லை. திரும்பச் சென்று இன்னொரு கோப்பை வாங்கிக் குடித்தாலென்ன என்று அவன் நினைத்தான். ஒவ்வொரு நிமிடம் கடக்க கடக்க மனதில் அமைதியற்ற தன்மை அதிகமாகிக் கொண்டிருந்தது. மூலையில் எங்கோ ஒரு விஸில் சத்தம் கேட்டது. போதைப் பொருளோ, மதுவோ பயன்படுத்தாமல் இருக்கும்பொழுது உண்டாகக் கூடிய வெறுமை நிலையின் விஸில் சத்தம் அது. வெறுமையின் ஆரம்பம்.

பாதையோரத்தில் கொஞ்சம் லட்டு வாங்கி சாப்பிட்டான். பங்க்கிற்கு இனிப்பு உரம் மாதிரி. அதற்குப் பிறகும் எதுவும் நடக்கவில்லை. “தெய்வமே! இப்படி இருந்தா எனக்கு பைத்தியம் பிடிச்சிடுமே...!” - அவன் தனக்குள் சொன்னான்.

“பாபுஜீ, நீங்க இங்கே என்ன பண்ணிக்கிட்டு இருக்கீங்க?”

ரிக்ஷாவை மிதித்தவாறு ஹனுமான் ரமேஷனுக்கு அருகில் வந்தான்.

“ஹனுமான்! சொல்லு... எனக்குக் கொஞ்சம் சாராயம் வேணும். எங்கே கிடைக்கும்?”

“பாபுஜீ”

“நான் பங்க் சாப்பிட்டுட்டு வர்றேன், ஹனுமான். ஆனா, எனக்கு எதுவுமே தோணல. அந்த கோலியோட வாப்பு என்னை ஏமாற்றியாச்சு. ஹனுமான், எனக்கு ஏதாவது குடிக்கணும்போல இருக்கு. சொல்லு... எங்கேபோனால் கொஞ்சம் சாராயம் கிடைக்கும்?”

“பாபுஜீ...!”

ரமேஷன் ரிக்ஷாவில் ஏறி அமர்ந்தான். உச்சிப்பொழுது வெயில் அவனுடைய தலைக்குள் எரிந்து கொண்டிருந்தது. சுவாசிக்கும் காற்றுக்கும் நெருப்பின் வெப்பம் இருந்தது.

ஹனுமான் ரிக்ஷாவை நேராக மிதித்தான். பழக்கமில்லாத பாதைகள்... மெதுவாக ஒரு தெருவுக்குள் நுழைந்தது ரிக்ஷா, ஹனுமான் ஒரு வீட்டின் கதவைத் தட்டினான்.

பச்சை நிறத்தில் இருக்கும் திரவம்.

“இதை நாங்க பக்டான்னு சொல்லுவோம் பாபுஜி.”

ஹனுமான் விளக்கிச் சொன்னான். மாலை நேரத்தில் நிறம் ஆரஞ்சு என்றால் பக்டாவின் நிறம் பச்சை. ஹனுமான் புட்டியை டம்ளரில் சாய்த்தான். டம்ளரை உதட்டோடு சேர்த்து வைத்தபோது - தொண்டை வறண்டது. கை, கால்கள் குழைந்தன. தாமதமாக இருந்தாலும் பங்க் வேலை செய்ய ஆரம்பித்தது.

ஹனுமான் பெயருக்கு மட்டுமே குடித்தான். புட்டியைக் காலி செய்தது ரமேஷன்தான்.

“வாங்க, பாபுஜீ, ஹோட்டல்ல கொண்டுபோயி விடுறேன்.”

ஹனுமான் ரிக்ஷாவை நோக்கி நடந்தான்.

“நான் ஹோட்டலுக்கு வரல. நான் தனியா அலைஞ்சு நடக்கணும், ஹனுமான்.”

“பாபுஜீ!”

“நீ போ...”

ரிக்ஷா அந்த இடத்தைவிட்டு நகர்ந்ததும், பின்னாலிருந்து உரத்த குரலில் ரமேஷன் அழைத்து சொன்னான்: “நன்றி ஹனுமான்! ரொம்ப ரொம்ப நன்றி!”

ஆனால் குரல் வெளியே வந்ததா?