Lekha Books

14

ஹரித்துவாருக்கு மேலே சூரியன் உதித்தது. ஹோட்டல் பையன் பெட்டிகளைத் தூக்கியெடுத்துக் கொண்டு டாக்ஸியை நோக்கி நடந்தான். அவினாஷ் காருக்கருகில் நின்றிருந்தான். அவன் கழுத்தில் ஒரு மஃப்ளரைச் சுற்றியிருந்தான். ஹரித்துவாரின் காலைநேரம் எப்போதுமே குளிர்ச்சியாக இருக்கும்.

சுஜா தன்னுடைய கைப்பையை எடுத்தாள். அவள் குளித்து முடித்திருந்தாள். சரியாக உலர்ந்திராத தலைமுடியைச் சுதந்திரமாக விட்டு பின்னால் கட்டியிருந்தாள். நெற்றியில் எப்போதும்போல ஒரு பெரிய பொட்டு இருந்தது.

வெளியே செல்வதற்காக அவள் ரமேஷனுக்காக காத்திருந்தாள். அவன் குளிக்கவோ பல் துலக்கவோ இல்லை. கட்டிலைவிட்டு எழுந்து வாஷ்பேஸினுக்கருகில் சென்று முகம் கழுவிவிட்டு வந்து, ஒரு புஷ் சட்டையை எடுத்து அணிந்தான். எல்லா வேலைகளையும் அவள்தான் செய்தாள். பெட்டிகளைத் தயார் பண்ணி வைத்தது, ஹோட்டலின் கணக்குகள் தீர்த்தது- எல்லாமே அவள்தான்.

ரமேஷன் தயாரானவுடன் அவள் கைப்பையிலிருந்து ஒரு ஸ்கார்ஃபை வாங்கி அவன் கழுத்தில் சுற்றினான். அவனை மேலும் அழகானவளாக ஆக்கியது அந்த பச்சையும் சிவப்பும் நிறங்களிலிருந்த காஷ்மீர் ஸ்கார்ஃப். கைப்பிடியைப் பிடித்தவாறு அவன் படிகளில் இறங்கினான். அப்போதுதான் அவள் கவனித்தாள்- அவனுடைய காலில் செருப்பில்லை.

“ரமேஷ், உன் செருப்புகளை எங்கே?”

அவனால் ஞாபகப்படுத்திச் சொல்ல முடியவில்லை. அவள் திரும்பிச் சென்று வாஷ்பேஸினுக்குக் கீழே கிடந்த அவனுடைய தோலாப்பூர் செருப்புகளை எடுத்துக் கொண்டு வந்து அவனுடைய கால்களின் அருகில் வைத்தாள்.

அவினாஷ் காரின் கதவைத் திறந்து விட்டான்.

“டில்லிக்குப் போய்ச் சேர்ந்தவுடன், டாக்டரைப் பார்க்கணும். ஆஸ்பிரின் சாப்பிட்டதுனால இல்ல...”

அவன் ஞாபகப்படுத்தினான். இரவு முழுவதும் ரமேஷனுக்கு நெருப்பைப் போல உடம்பு பயங்கர உஷ்ணமாக இருந்தது. பொழுது புலரும் நேரத்தில்தான் காய்ச்சல் குறைந்தது. தூக்கத்திற்கு விடுதலை கொடுத்துவிட்டு அவள் அவனுடைய வியர்வையை துடைத்துக் கொண்டிருந்தாள். இடையில் அவ்வப்போது குடிப்பதற்கும் ஏதாவது கொடுத்தாள். காய்ச்சலால் அவன் மிகவும் சோர்வடைந்து போயிருந்தான். கண்களுக்கு கீழே கருப்பு வளையங்கள் தெரிந்தன. ஏற்கெனவே குழி விழுந்து போயிருந்த கண்கள் இனிமேல் உள்ளே போக வழியில்லை.

ஹோட்டலுக்கு முன்னால் பணியாட்கள் வந்து நின்று அமைதியாக அவர்களுக்கு விடை கொடுத்தார்கள். கார் ஸ்டேஷனை நோக்கி நகர்ந்தது. பெட்டிகளுடன் நடந்த போர்ட்டர்களுக்குப் பின்னால் எதுவும் பேசாமல் அவினாஷ் நடந்தான். சுஜா ரமேஷனின் கையை இறுகப் பிடித்திருந்தாள்- அவன் எங்கேயாவது ஓடி விடுவானோ என்று பயந்ததைப் போல அவனுடைய உள்ளங்கைக்கு பனியின் குளிர்ச்சி இருந்தது.

ப்ளாட்ஃபாரத்தில் ஒரு பீடியைப் பிடித்தவாறு ஹனுமான் நிற்பதை அவர்கள் பார்த்தார்கள். சுஜாவையும் ரமேஷனையும் பார்த்தவுடன் பீடியைக் கீழே போட்டு அணைத்துவிட்டு அவன் அவர்களுக்கருகில் வந்தான். அவனும் எதுவும் பேசவில்லை. அமைதியாக எல்லாரும் ரயில் தண்டவாளத்தைப் பார்த்துக் கொண்டு நின்றிருந்தார்கள்.

“சிவராத்திரிக்கு வருவீங்களா?”

அவினாஷ் கேட்டான். ரமேஷன் அதற்குப் பதில் எதுவும் சொல்லவில்லை. பேசும் சக்தியை இழந்துவிட்டதைப் அவன் நின்றிருந்தான்.

“வருவோம் அவினாஷ்” சுஜா சொன்னாள்.

“அடிக்கடி கடிதம் எழுதுங்க.”

“எழுதுறோம்.”

சிக்னல் கீழே விழுந்தது. தூரத்தில் வண்டியின் இரைச்சல் சத்தம் கேட்டது.

“ஐ வில் ரியலி மிஸ் யூ”

வண்டி ப்ளாட்ஃபாரத்தில் வந்து நின்றபோது அவினாஷ் ரமேஷனின் தோளில் கை வைத்துக் கொண்டு சொன்னான். அவனுடைய குரலில் கவலை கலந்திருந்தது. அவினாஷும் ஹனுமானும் ப்ளாட்ஃபாரத்தில் நின்றவாறு அமைதியாக கைகளை ஆட்டினார்கள்.

வண்டி அதனுடைய ஏராளமான சக்கரங்களில் உருண்டு ஓடியது.

சுஜா வெளியே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள். ஜ்வாலாப்பூருக்குச் செல்லும் நீண்ட சாலைக்குப் பக்கவாட்டில் வண்டி ஓடிக் கொண்டிருந்தது- டில்லியை இலக்கு வைத்து. அவளிடமிருந்து அவளையும் மீறி ஒரு நீண்ட பெருமூச்சு கிளம்பி வெளியே வந்தது. மனதில் ஏதோ ஒரு மிகப்பெரிய ஆபத்திலிருந்து தப்பி வந்துவிட்ட நிம்மதி இருந்தது.

“டாடி திரும்பி வந்திருப்பார். அம்மா வெளியே என்னை எதிர்பார்த்து உட்கார்ந்திருப்பா. அதிகாலை வண்டிக்கு வர்றதாதானே அவகிட்ட நான் சொல்லியிருந்தேன்! இதுவரை வராம இருக்கறதைப் பார்த்து அவங்க பதைபதைச்சிருக்க மாட்டாங்களா?”

வெகுசீக்கிரமே தன்னுடைய தந்தை, தாய் இருவரையும் பற்றிய சிந்தனை அவளுடைய மனதைவிட்டு மறைந்தது. தனக்கு அருகில் இருக்கையில் சாய்ந்து உட்கார்ந்திருந்த ரமேஷன் மீது அவளுடைய கவனம் திரும்பியது. கண்கள் திறந்திருந்தாலும் எதையும் பார்க்கவில்லை என்பது மாதிரி இருந்தது. அவனுடைய முகம் அப்படி. அவன் எதைப்பற்றிய சிந்தனையில் ஆழ்ந்திருக்கிறான்? அவளால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. அவன் பார்வை அவளை பயமுறுத்தியது.

“ரமேஷ்!”

அவள் அவனுடைய மடியில் கையை வைத்து அழைத்தாள். அவன் அவள் அழைத்ததைக் காதிலேயே வாங்கவில்லை.

“என்னை பயமுறுத்தாம இரு, ரமேஷ்.”

அவனுடைய மவுனம் அவளைப் பயப்பட வைத்தது. நேற்று ப்ரம்மகுண்டத்தில் ஆரம்பித்த மவுனம். அவன் ஏதாவது சொல்லியிருந்தால்...

அவள் அவனுடைய தோளில் தலையை வைத்து அமர்ந்திருந்தாள். பக்கத்தில் வேறு யாருமில்லை. இப்படியொரு சூழ்நிலை அமைந்தால் சாதாரணமாக அவன் பேசாமல், அசையாமல் இருப்பானா? சிறிது நேரத்தில் அவள் தன்னை மறந்து தூங்கிவிட்டாள்.

வண்டியின் வேகத்துடன் நேரமும் ஓடிக் கொண்டிருந்தது. சக்கரங்கள் இரும்புத் தண்டவாளங்களில் இலட்சம் தடவை உருண்டன. முடிவே இல்லாத தண்டவாளங்கள் வழியாக, நதிக்கரை வழியாகப் பயணம் செய்து ரூர்க்கியையும் கடந்து வண்டி டில்லியை நோக்கி வேகமாகப் போய்க் கொண்டிருந்தது.

ரமேஷனின் தோள்மீது தலையை வைத்திருந்த சுஜா தூக்கத்தில் மூழ்கியிருந்தாள். நேற்று இரவு அவள் ஒரு பொட்டு கூட கண்களை மூடவில்லை. ரமேஷன் தூங்கவில்லை. திறந்த கண்களுடன் அவன் அமர்ந்திருந்தான். எவ்வளவோ மணி நேரங்களாக அவன் இதே மாதிரிதான் உட்கார்ந்திருக்கிறான்! இதற்கிடையில் ஒரு சிகரெட் பற்ற வைப்பதற்குக் கூட அவன் எழவில்லை. சிலையைப் போல அவன் உட்கார்ந்திருந்தான். இப்போதும் யுகங்களுக்கிடையில் அவன் வழி தெரியாமல் அலைந்து கொண்டிருந்தான். அவன் மனம் இப்போதும் ஒரு ஹோமகுண்டம்தான்.

சுஜா ஒருமுறை திடுக்கிட்டு எழுந்தாள். அவள் அவனுடைய மடியில் தலைவைத்துப் படுத்தாள். அதற்கு மேல் அவளால் தூங்க முடியவில்லை. அவளுடைய முகத்திற்கருகில் அவனுடைய கைகள் குளிர்ந்து கிடந்தன. அந்தக் கைகள் இலேசாக அசைந்தால்... தன்னுடைய தலைமுடியில் அந்த விரல்கள் பயணித்தால்...

வண்டி மீரட்டை அடைந்தபோதும் அவன் பழைய மாதிரியே திறந்த கண்களுடன்தான் உட்கார்ந்திருந்தான்.

“ரமேஷ்!”

ஃப்ளாஸ்க்கிலிருந்து அவள் தேநீர் ஊற்றிக் கொடுத்தாள். அவன் தேநீரை வாங்கி ஒரு மடக்குக் குடித்துவிட்டு டம்ளரைக் கீழே வைத்தான்.