Lekha Books

எந்தெந்த பாதைகளில் தான் நடக்கிறோம் என்பதே ஞாபகத்தில் இல்லை. எத்தனையோ தெருக்களைத் தாண்டியாகிவிட்டது. ஹர்கீ பௌடியில் இருந்த மக்கள் கூட்டத்தை ஒரு கனவைப் போல அவன் பார்த்தான்.

நினைவு வந்தபோது அவன் பீம்கோடாவுக்கு அருகில் நின்றிருந்தான். ஒரு நிமிடம் ஆகவில்லை. மீண்டும் நினைவு தப்பியது. சுய நினைவில்லாமல் நடந்த இந்த நடை அவனை எங்கெல்லாமோ கொண்டுபோய் சேர்த்தது. ஒருமுறை நினைவு வந்தபோது ரிஷிகேஷ் சாலையில் ஒரு இடத்தில அவன் மைல் கல்லின் மீது அமர்ந்திருந்தான். உடம்பில் கருங்கல்லின் பாரம் இருப்பதை அவன் உணர்ந்தான். ‘நான் என்ன சிலையா?’ தன்னைத் தானே அவன் கேட்டுக் கொண்டான். அவனால் உடலை அசைக்கவே முடியவில்லை. கையை அசைத்துப் பார்த்தான். அதற்கும் முடியவில்லை. கருங்கல்லைப் போன்ற விரல்கள் அசைய மறுத்தன.

ஆமாம்- அவன் ஒரு சிலைதான் ஏதோ ஒரு முனிவரின் சாபத்தால் அவன் கல்லாக மாறியிருக்கிறான். ரமேஷனுக்குத் தாங்க முடியாத பயம் தோன்றியது. வாழ்க்கை முழுவதும் இப்படியே ஒரு சிலையாக இருக்க வேண்டிய நிலை தனக்கு உண்டாகிவிடுமோ? இந்த நிலையை எப்படி மாற்றுவது?-

சுஜா தனக்காகக் காத்திருப்பாளே! திரும்பி வரவில்லை என்கிறபோது, அவள் கவலையில் மூழ்கிவிடமாட்டாளா? இரவு பத்து மணிக்கு செல்லும் விரைவு வண்டியில் டில்லிக்குத் திரும்பிச் செல்ல வேண்டும். தன்னைக் காணவில்லை என்றதும் கடைசியில் அவளே தேடி வந்து விடுவாளே! ரிஷிகேஷ் சாலையில் ஒரு இடத்தில் இப்படி சிலையைப் போல் உட்கார்ந்திருக்கும் தன்னைப் பார்த்தால் அவள் தலையிலடித்துக் கொண்டு அழமாட்டாளா? - ரமேஷன் கண்கள் கண்ணீரால் நிறைந்தது.

தொண்டை தாகத்தால் தவித்தது. நீர் குடித்தாக வேண்டும். எங்கேயாவது தலையைச் சாய்த்துப் படுக்க வேண்டும். ஆனால், அவனால் நாக்கை அசைக்கவே முடியவில்லை. தன்னுடைய தலைவிதி இப்படி ஆகிவிட்டதே! - பேசவும், அசையவும் முடியாமல் கற்சிலையைப் போல வாழ்க்கை முழுவதும் இருக்க வேண்டிய ஒரு நிலை தனக்கு உண்டாகிவிட்டதே என்று அவன் மனதில் குமைந்து கொண்டிருந்தான்.

தான் பங்க்கும் அதற்கும் மேலாக சக்தி படைத்த பக்டா என்ற சாராயத்தையும் உட்கொண்டிருக்கிறோம் என்பது ரமேஷனுக்கு ஞாபகத்தில் வந்தது. சிலையாகி விட்டோம் என்ற தோணல் வெறும் கற்பனை! அவனுடைய எண்ண ஓட்டம் முழுமையடையவில்லை. அதற்குள் வாயிலிருந்து எச்சில் ஒழுகியது. பாதையோரத்தில் அவன் போய் அமர்ந்தான். ஐந்து நிமிடங்களுக்குப் பிறகு எழுந்தபோது, தாடியிலும் மார்பிலும் அவன் வாந்தி எடுத்திருந்தான்.

எந்தவித இலக்கும் இல்லாமல் ரிஷிகேஷ் சாலையின் வழியாக அவன் மீண்டும் தன் பயணத்தைத் தொடர்ந்தான். அடிக்கொரு தரம் பாதையோரத்தில் உட்கார்ந்து கொள்வான். அவனுக்கு மிகவும் நெருக்கமாக பத்ரிநாத்திற்கு பக்தர்களை ஏற்றிச் செல்லும் பஸ்கள் தாண்டிச் சென்றன.

காதுகளில் மணியோசை கேட்டது. “எதற்காக, எப்படி நான் இந்த இடத்திற்கு வந்தேன்? சப்தரிஷிகளே! நீங்க என்னை அழைச்சீங்களா? – அவன் கேட்டான். காலிலிருந்த செருப்புகளைக் கழற்றி வைத்துவிட்டு பரமார்த்தாஸ்ரமத்திற்குள் நுழைந்தான். ஆலயங்கள் ஒவ்வொன்றாக ஏறி இறங்கினான். துர்க்கை கோவிலுக்கு முன்னால் நின்றபோது கீழே விழாமல் இருக்க வேண்டும் என்பதற்காக சுவரை பலமாகப் பிடித்துக் கொண்டான். நான்கு பக்கங்களிலும் கண்ணாடியால் ஆன சுவர்கள் ஜொலித்துக் கொண்டிருந்த தொங்கு விளக்குகள் கண்ணாடி சுவர்களுக்கிடையில் வெளிச்சத்தைப் பரப்பிக் கொண்டிருந்தன. மஹாமாயாவின் விக்கிரகம். இரத்தம் படிந்த சூலம். கர்ஜிக்கும் சிங்கம்.

ஆலயத்திற்குள் அனுமதி இல்லை. கைகளை அரைச்சுவரின் மீது ஊன்றி உள்ளே தலையை விட்டுப் பார்த்தான். தலை சுற்றுவதைப் போல் இருந்தது. இரு பக்கங்களிலும் ஏராளமான விக்கிரகங்கள் இருந்தன. விளக்குகள் ஒரு பெரிய வெளிச்சக் கடலையே அங்கு உண்டாக்கின. இரு பக்கங்களிலும் முடிவில்லாமல் போய்க் கொண்டிருக்கும் விக்கிரகங்களின், விளக்குகளின் அணிவகுப்பு... கண்ணாடி கொண்டு உண்டாக்கிய ஒரு வித்தை அது என்பதைப் புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை. சிந்தனையும் அறிவும் உறங்கிக் கொண்டிருக்கின்றனவே!

மீண்டும் மணியோசை காதுகளில் விழுந்தது. சப்த ஆலயத்திற்குள் நுழைய, மணியோசை மிகவும் நெருக்கமாகக் கேட்டது. கோவிலுக்குள் ஏராளமான மகாமுனிவர்களின் விக்கிரகங்கள் வரிசையாக இருந்தன. ஹோமகுண்டம் எரிந்து கொண்டிருந்தது.

மனதில் பயத்தை உண்டாக்கும் பேரமைதி. செம்மண் பாதையில் மனிதர்களோ, குதிரைகளோ யாருமில்லை. ஆழமாகப் பதிந்த அவர்களின் பாதச் சுவடுகள் மட்டும் தெரிந்தன. முடிவே இல்லாமல் நீண்டு போகும் ரயில் தண்டவாளங்கள்.

ஆதிமூலவர்க்கத்தில் முதல் மனிதப் பிறவி க்ரௌஞ்ச தீவில் பிறப்பதை ரமேஷன் பார்க்கிறான். ஆவிகளின் சாயலில் உண்டான காற்று வடிவத்திலுள்ள ஆத்மா க்ரௌஞ்ச தீவிலிருந்து குச தீவிற்கும் அங்கிருந்து சாத்மலதீவிற்கும் சென்றது. யுகங்கள் கடந்தன.

“எழுபத்தியொரு சத்திய யுகங்களும், எழுபத்தியொரு த்ரேதா யுகங்களும், எழுபத்தியொரு த்வாபரயுகங்களும் கடந்து இருபத்தொரு கலியுகங்களுக்கு நடுவில் அலைந்து, க்ரௌஞ்ச தீவில் பிறந்த மனித ஆத்மா இதோ, மகா முனிவர்களே, ரமேஷ் பணிக்கர் என்ற பெயரில் உங்கள் முன்னால் நின்று கொண்டிருக்கிறேன். போன பிறவியில் மந்திரத்யூம்னனின் அரண்மனையில் நான் யாராக இருந்தேன்? என்ன பெயரைக் கொண்டிருந்தேன்? சப்தரிஷிகளே உங்கள் பாதம் பணிகிறேன். கூறுங்கள். நாற்பத்து மூன்று கலியுகங்களைக் கடக்கக் கூடிய சக்தி என்னுடைய கால்களுக்கு இல்லை. எனக்கு மோட்சத்தை இப்போதே தாருங்கள்...”

காலத்தின் பேரமைதியில், ஞானத்தின் இருட்டில், புனித கத்னார் மரத்திற்குக் கீழே பாதி நினைவுடன் இருந்த ரமேஷன் உட்கார்ந்திருந்தான். இக்ஷ்வாகுவின் யுகத்திலிருந்து கபிலமகரிஷியின் சாப வார்த்தைகள் அவனுடைய காதுகளில் விழுந்து கொண்டிருக்கின்றன. பகீரதனைப் பின்தொடர்ந்து ஹரித்துவாருக்குள் நுழைந்த கங்கை இங்குதான் சப்தரிஷிகளின் கட்டுக்குள்ளானது. பகீரதன் மகாமுனிவர்களின் கால்களில் போய் விழுந்தான். “பெரிய மகான்களின் சாப மோட்சத்திற்காக நான் செய்த கடும் தவத்தைக் கலைத்துவிட வேண்டாம்” -அவன் கெஞ்சிக் கேட்டுக் கொண்டான். மனமிரங்கிய சப்தரிஷிகள் கங்கையை விடுதலை செய்தார்கள். பகீரதன் கங்கையை அழைத்துக்கொண்டு ஹரித்துவாருக்குள் நுழைய, கங்கை நீர் பட்ட சகரபுத்திரர்கள் பாவ மோட்சம் பெற்று சொர்க்கத்திற்குச் சென்றார்கள்.

யுகங்கள் கடந்தன.

இப்போதும் கங்கை நதி சப்தரிஷிகளின் இடத்தை அடையும் போது ஏழாகப் பிரிந்து ஏழு ஆஸ்ரமங்களையும் தொடுகிறது. அதற்குப் பிறகு மீண்டும் ஒன்றாகி ஹரித்துவாருக்குள் ஓடுகிறது.

இந்த நாடகத்திற்கு சாட்சியாக இருக்கும் மண்ணில்தான் இப்போது ரமேஷன் நின்றிருக்கிறான். அவனுக்கு முன்னால் ஏழு கங்கை நதிகள் இரைச்சலிட்டு ஓடிக் கொண்டிருக்கின்றன.