Lekha Books

அவர்கள் வழி தவறி வந்த ஆண் பேயும், பெண் பேயும். பேன்களைத் தேடிய அவனுடைய கை விரல்கள் அவளின் மென்மையான முடி இழைகள் தொங்கிக் கொண்டிருந்த பின்கழுத்தில் இறங்கியது. ப்ளவ்ஸுக்குள்ளிருந்த அவளுடைய முதுகு எலும்புகளை அவன் தடவினான். ‘அருமையான சொந்த மணத்தை நான் உணரும் உன் உடம்பு...’ - அவன் தனக்குள் கூறிக் கொண்டான்.

கங்கைக்கும் ஆள் அரவமில்லாத கோவில்களுக்கும் நடுவில் நிலவொளியில் ஆண் பேயும் பெண் பேயும் ஒன்றானார்கள். “பெயர் தெரியாத தெய்வங்களே! கங்கா தேவியே! எங்களை மன்னியுங்கள்...!” - அவர்கள் கூறினார்கள்.

“சுஜா, தத்தாத்ரேயர் என்னை அழைக்கிறார். நான் என் அப்பாவுக்காகப் பிரார்த்தனை செய்யணும்...”

திறந்து கிடந்த கதவு வழியாக ரமேஷன் வெளியே வந்தான். அவனுடன் அவனுடைய நிழலான சுஜாவும். பாதைகள் வழியாக மீண்டும் பயணம். பாதையின் மங்கலான இருட்டில் எங்கோ ஒரு மணியோசை கேட்டது. ஒரு நிழல்... வெள்ளைப் பசு மெதுவாக நடந்து வந்து சுவருக்கருகில் நின்றது.

"பசுவே, நீ தூங்கலையா? அந்த உருவத்துக்கு நான் பணம் கொடுத்தேன். உனக்கு நான் என்ன தரணும்?"

பசு காதுகளை விறைத்துக் கொண்டு, அவனுக்கு நேராகத் தன் முகத்தை உயர்த்தியது.

"நேற்று நீ பார்த்ததா சொன்ன பசு இதுதானா?"

"ஆமா... ஆனா, இது பசு இல்ல. நன்மையின் சின்னம்."

ஹரித்துவாரின் ஆத்மாவான வெள்ளைப்பசு தன் கழுத்தில் அணிந்திருந்த பூஜை மணிகள் ஒலிக்க இரவைக் கிழித்துக் கொண்டு நடந்து போய்க் கொண்டிருந்தது.

குஸாகாட்டின் தூண்களின் கீழே அவர்கள் நின்றார்கள். படிகளில் சுருண்டு உறங்கிக் கொண்டிருந்தனர் மனிதர்கள். பிண்டமும், பித்ரு தானமும் நடத்தப்படும் கரை. இங்கு எவ்வளவோ மனிதர்களின் சாம்பல்கள்! அணைந்து போன குத்துவிளக்குகள் நீரில் இப்போதும் சிதறிக் கிடப்பதைப் பார்க்கலாம்.

"ஒரு மாலை நேரத்தில் நரம்புகள் வெடிச்சு, இரத்தம் ஒழுகி மரணமடைஞ்ச என் அன்பான தந்தையே, உங்களை நான் நினைக்கிறேன். உங்களுக்காக நான் பிரார்த்திக்கிறேன்."ரமேஷன் சொன்னான்.

தூணுக்குக் கீழே நதியைப் பார்த்தவாறு அவர்கள் அமர்ந்தார்கள். தூரத்தில் பகீரதனின் தேரொலிகள்! கங்கா தேவியின் குரல்!

"தர்சயஸ்வமஹாராஜா, மார்க்கம் கேன வ்ரஜா ம்ருஹம்..."

"மகாராஜா, எனக்கு முன்னாலிருக்குற பாதையைக் காட்டித் தந்தது."

கைலாசத்தின் அடிவாரத்தின் வழியாக தேரோட்டிக் கொண்டு வரும் பகீரதனை கங்காதேவி பின்தொடர்ந்தாள். ஹரித்துவாரில் கதி கிடைக்காமல் அலையும் சாகர மன்னரின் மகன்களுக்கு இதோ மோட்சம் கிடைத்துவிட்டது.

ரிஷிகேஷில் திருவேணியையும் தாண்டி பகீரதனின் சேதர் ஹரித்துவாரை அடைந்தது. எத்தனையோ வருடங்களாக ஒற்றைக் காலில் நின்றுகொண்டு கடுமையான தவத்தைச் செய்து கொண்டிருக்கும் தத்தாத்ரேய மகரிஷியை பகீரதனோ, கங்காதேவியோ பார்க்கவில்லை. ஓசை உண்டாக்கியவாறு பகீரதனின் தேர் மகரிஷியைத் தாண்டிச் சென்றது. தத்தாத்ரேயன் ஹோம கர்மங்களுக்காகச் சேர்த்து வைத்திருந்த புல் கங்கை நீரோடு போய்விட்டது. கண்களைத் திறந்த பகவான் தத்தாத்ரேயர் புல்லையும் அதை இழுத்துக் கொண்டு போகும் கங்கையையும் பார்த்தார். பகவானின் கோபப் பார்வையைப் பார்த்து கங்காதேவி நடுங்கிப்போனாள். தத்தாத்ரேயர் தேவியை தவ சக்தி கொண்டு சுட்டெரிக்க முயலும்போது, பகீரதன் ப்ரம்மதேவனின் கால்களில் போய் விழுந்தான். கங்கை அழிந்துவிட்டால், சாகர மன்னரின் பத்தாயிரம் மகன்களுக்கும் எந்தக் காலத்திலும் சாப மோட்சமே கிடைக்காமற் போய்விடுமே!

"இந்த முறை மன்னிக்க வேண்டும்."

பூமிக்கு இறங்கி வந்த ப்ரம்மதேவன் தத்தாத்ரேயரிடம் கெஞ்சினான்."

"உங்களின் தவம் முடியும்வரை திருமூர்த்திகள் உங்களுக்காகக் காவல் இருப்பார்கள்- தவம் கடைசிவரை நடப்பதற்காக."

கோபத்திற்கு ஆளாகி பின்னர் தணிந்த தத்தாத்ரேயர் கங்காதேவிக்கு மன்னிப்பு கொடுத்தார். திருமூர்த்திகள் ஆயிரத்தொரு வருடங்கள் நீண்டு நின்ற பகவானின் தவம் முடியும்வரை குஸாகாட்டில் அவருக்குக் காவல் இருந்தார்கள்.

'தத்தாத்ரேய மகரிஷி ஆயிரத்தொரு வருடங்கள் தவம் செய்த இடத்தில்தான் நான். இப்போ நின்னுக்கிட்டு இருக்கேன். திருமூர்த்திகளின் பாதங்கள் தொட்ட மண்ணில்தான் நான் இப்போ நின்னுக்கிட்டு இருக்கேன்...'- மனமும் உடம்பும் புத்துணர்ச்சி அடைய, ரமேஷன் அமைதியாக நின்றிருந்தான்.

"எனக்குள் எல்லா பாவங்களும் ஜுவாலை விட்டு எரியுது சுஜா. இந்த நெருப்போட வெப்பத்தை என்னால தாங்க முடியல..."

கங்கையிலிருந்து வீசிய குளிர்ந்த காற்றிலும் அவன் வியர்வை வழிய நின்றிருந்தான்.

"வா... நாம போவோம்."

ஊப்பர் ஸடக்கை அடையும்போது வானம் வெளுத்திருந்தது. எங்கோ சங்கொலி ஒலித்தது.

11

ஹனுமான் கம்ஹலி நோக்கி ரிக்ஷாவை மிதித்தான். ரிக்ஷாவில் ரமேஷனும் சுஜாவும் உட்கார்ந்திருந்தார்கள். ஹனுமான் பெடல்களில் நின்றவாறு ரிக்ஷாவை மிதிப்பதைப் பார்க்கும் போது அவன் ஒரு குதிரையோ என்று எண்ணத் தோன்றும்; சிறு முடிகளை அசைத்தவாறு குளம்பொலிக்க ஓடும் குதிரை.

"ஹனுமான்!"

"என்ன மேம்ஸாப்?"

"நீ இறந்துட்டே."

ஒரு அதிர்ச்சியுடன் ஹனுமான் சுஜாவைத் திரும்பிப் பார்த்தான்.

"நீ எப்படி இறந்தேன்னு தெரியுமா? இரத்தப் புற்று நோய் வந்து..."

"அப்படியெல்லாம் சொல்லாதீங்க, மேம்ஸாப். நான் பாவம். பொண்டாட்டியும், பிள்ளைகளும் எனக்கு இருக்காங்க."

அவன் கெஞ்சினான்.

"உன் மனைவிக்கும் பிள்ளைகளுக்கும் நான் செலவுக்குக் கொடுக்குறேன். போதுமா?"

"மேம் ஸாப்..."

அவனுடைய குரல் மிகவும் பரிதாபமாக ஒலித்தது.

"நீ செத்துப் போயிட்டா உனக்கு எப்படி மனைவியும் பிள்ளைகளும் இருப்பாங்க? இறந்து போனவர்களுக்கு குடும்பம் இல்ல. யாருமே இல்ல. மரணம் சுதந்திரமானது, ஹனுமான். இறந்து போன நீ உண்மையிலேயே அதிர்ஷ்டசாலி!"

ஹனுமான் அடுத்த நிமிடம் ப்ரேக் போட்டான். ரிக்ஷா பயங்கரமாகக் குலுங்கியது. சொல்லப் போனால் அது ஒரு குதிரை வண்டியின் மீது இடித்தது. ஹனுமான் பதைபதைத்துப் போய் நின்றான். குதிரை வண்டிக்காரன் அவனை வாய்க்கு வந்தபடி திட்டினான்.

"என்ன ஹனுமான் இது?"

"அவனைக் குறை சொல்லக்கூடாது. அவன்கிட்ட நீ செத்துப் போயிட்டேன்னு சொன்னா, யார்தான் பதைபதைப்பு அடையமாட்டாங்க, சுஜா?"

ஹனுமான் மீண்டும் ரிக்ஷாவை மிதிக்கத் தொடங்கியபோது, சுஜா அவனைத் தேற்றினாள்.

"ஹனுமான், நீ இறக்கல...கேட்டுதா?"

கங்ஹலில் தக்ஷேஸ்வர மகாதேவர் ஆலயத்திற்குச் சற்று தூரத்தில் ரிக்ஷா நின்றது. ரிக்ஷாவை விட்டு இறங்கி அவர்கள் நான்கு பக்கங்களிலும் பார்த்தார்கள். 'தக்ஷேஸ்வரா, உன்னோட திருச்சந்நிதியில நாங்க நின்னுக்கிட்டு இருக்கோம்...' - அவர்கள் மனதிற்குள் கூறிக் கொண்டார்கள்.

மிகவும் பழமையானது. தக்ஷேஸ்வர மகாதேவரின் கோவில். நுழைவாயில் மிகவும் ஒடுக்கலாக இருந்தது. ஆலயத்திற்குள் பழமையான சிவலிங்கத்தை மங்கலான இருட்டில் அவர்கள் பார்த்தார்கள். தக்ஷேஸ்வர லிங்கத்தின் மீது அவர்கள் மலர்களைத் தூவினார்கள்.