Lekha Books

"அண்ணன் கையில அதை வாங்க காசு இல்லியே!"

அடுத்த நிமிடம் அவளும் தன் கையை விரித்தவாறு கூறுவாள்:

"காசு இல்லை..."

நான் அவளிடம் என்னை 'அண்ணா' என்று அழைக்கும்படி சொன்னேன். அவளும் நான் சொல்லியபடி என்னைத் தன்னுடைய மழலைக் குரலால் 'அண்ணா' என்று அழைத்தாள். நான் அவளுக்கு அன்று எத்தனை முத்தங்கள் தந்திருப்பேன் தெரியுமா?

இப்படி நேரம் போவதே தெரியாமல் அவளுடன் நான் விளையாடிக் கொண்டிருப்பேன். அவள் என்னவெல்லாம் படித்திருக்கிறாள்! அவளுக்கு முத்தம் கொடுக்க தெரியும். விளையாடத் தெரியும். நமக்கு சந்தோஷம் உண்டாகும்படி சிரிக்கத்தெரியும். கொஞ்சுவதற்கு தெரியும். எனக்கு ஒரே ஒரு முத்தம்தான் அவளிடமிருந்து கிடைத்திருக்கிறது. மற்றவர்கள் சந்தோஷம் அடையும்படி எப்படி நடந்து கொள்ள வேண்டும் என்பதை நான் படித்துக் கொண்டேன். எல்லாம் எனக்குக் கற்றுத் தந்தது அவள்தான்.

இப்படி ஒரு குழந்தைக்கு முத்தம் தந்து, அதன் முத்தத்தை நான் அவளிடம் வாங்கி, அதைக் கொஞ்சி, சிரிக்கவைத்து, விளையாட வைத்து, 'அம்மா' என்று அழைக்கவைத்து அதை ஏன் அனாதையாக நடைபாதையில் விட்டுவிட்டு அந்தக் குழந்தையின் தாய் போகவேண்டும்? அந்தக் குழந்தைக்கு தாய்ப்பாலின் சுவை என்றால் என்னவென்று நன்றாகவே தெரியும். என் நெஞ்சில் இருந்த முலை மொட்டை வாயில் வைத்துக் கடித்தவாறு அவள் சொன்னாள்!

"அண்ணா, பால் இல்ல... எனக்கு பால் வேணும்."

நான் எங்கிருந்து பாலைக் கொண்டு வந்து தருவேன்?

அவ்வக்கருடன் அவளுக்கு அந்தளவுக்கு பெரிய ஈடுபாடு இல்லை. அவனை அவ்வளவாக அவளுக்குப் பிடிக்காது. அது மட்டுமல்ல. அவனுக்கு முத்தம் கொடுக்கத் தெரியாது. அவளிடம் விளையாடத் தெரியாது. கிச்சு கிச்சு மூட்டத் தெரியாது. கொஞ்சத் தெரியாது. அதோடு நின்றால் பரவாயில்லை- சில நேரங்களில் அவள் காதில் விழும்படி அவன் கூறுவான்:

"இதை இப்படியே விட்டுட்டு நாம ஓடிடுவோம்."

அவன் அப்படிச் சொன்னதும் அவள் என்னுடைய கழுத்தை இறுக கட்டிப்பிடித்துக் கொண்டு ஒருவித பயத்துடன் அவனையே பார்ப்பாள்.

நான் முத்தம் கொடுத்துவிட்டு கூறுவேன்:

"மாட்டேன்... மாட்டேன்... அண்ணன் உன்னை விட்டுப் போக மாட்டேன்."

அனாதையாக்கப்பட்டதன் அவலத்தை நன்றாக அறிந்த குழந்தை அவள். அவளுக்கு பயம் உண்டாகாமல் இருக்குமா?

தினமும் அவ்வக்கர் வேலைக்குப் போய் சாயங்காலம் எங்களுக்குச் சாப்பிடுவதற்கு ஏதாவது வாங்கிக் கொண்டு வருவதை வாடிக்கையாகக் கொண்டிருந்தான். ஒருநாள் அவன் சொன்னான்:

"நான் இனிமேல் ஒண்ணும் கொண்டு வந்து தர்றதா இல்லை. நான் வேலை செய்யிறதே நான் சாப்பிடுறதுக்குத்தான்."

அவன் கூறியது உண்மைதானே? அவனிடம் நான் என்ன கூறுவேன்? நான் சொன்னேன்:

"அப்படின்னா நீ குழந்தையைப் பார்த்துட்டு இரு. நான் நாளையில இருந்து வேலைக்குப் போறேன்."

"என்னால அப்படி ஒரே இடத்துல இருக்க முடியாது. அந்தக் குழந்தையை எனக்குக் கொஞ்சமும் பிடிக்கல. அது அழுதுக்கிட்டு இருக்கும்."

சிறிது நேரம் கழித்து அவன் சொன்னான்: "நான் சொல்றது ஒருநாள் நடக்குதா இல்லையா பாரு. ஏதாவது வண்டியோ வேற ஏதாவதோ ஏறி இது சாகத்தான் போகுது. நேற்று கல்பாலத்துல இப்படித்தான் ஒரு குழந்தை செத்துக்கிடந்தது."

அவன் சொன்னது ஒருவிதத்தில் சரிதான். நான் கேட்டேன்:

"பிறகு இந்தக் குழந்தை எப்படித்தான் வளரும்?"

அவன் உறுதியான குரலில் சொன்னான்:

"வளரவே வேண்டாம். வளரணும்னு யார் சொன்னாங்க?"

இதற்குமேல் அவனிடம் என்ன பேசுவது?

அவன் சொன்னது ஒவ்வொன்றையும் என்னுடைய மடியில் படுத்துக்கொண்டு கேட்ட அந்தச் சிறு குழந்தை என் காதுக்குள் மெதுவான குரலில் சொன்னது:

"அண்ணா, என்னை விட்டு போகக் கூடாது."

மறுநாள் காலையில் அவன் கிளம்பினான். சாயங்காலம் வர மாட்டான் என்று நினைத்தேன். இருப்பினும் வந்தான். எங்களுக்குச் சாப்பிட வாங்கிக் கொண்டு வந்திருந்தான்.

ஆனால், காலையில் நாங்கள் படுக்கையைவிட்டு எழுந்தபோது, அவ்வக்கர் இல்லை. அதற்குப் பிறகு நான் அவனைப் பார்க்கவே இல்லை.

4

நான் மீண்டும் ஹோட்டலின் பின்னால் போனேன். போகும் போது குழந்தையையும் தோளில் தூக்கிக் கொண்டே போனேன். நான் அவளைத் தூக்கிக் கொண்டு போவதை எல்லோரும் நின்று பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். சில நேரங்களில் தலையை உயர்த்தி புன்னகை செய்தவாறு அவள் நான்கு பக்கங்களிலும் பார்ப்பாள். அவளுக்குப் பயம் என்ற ஒன்று இல்லவே இல்லை. அவளுக்கு ஒரு பாதுகாப்பாளன் கிடைத்துவிட்டான்.

அவள் வளர வேண்டும் என்ற தெளிவான குறிக்கோள் அப்போது எனக்கு இருந்ததா என்ன? அதைப் பற்றி எனக்கே தெரியாது. அவள் வளர்ந்த பிறகு அவளின் வாழ்க்கையைப் பற்றி நான் அப்போது மனதில் சிந்தித்துப் பார்த்திருப்பேனா? இல்லை என்றுதான் மனதுக்குத் தோன்றுகிறது. அவள் என்னவாக ஆக வேண்டும், எப்படி ஆக வேண்டும் போன்ற விஷயங்களை அப்போது நான் எண்ணிப் பார்த்திருக்க வாய்ப்பே இல்லை. நான் என்னவாக ஆக வேண்டும் எப்படி வளர வேண்டும் என்பதைப் பற்றியே இதுவரை எண்ணிப் பார்த்தது கிடையாதே!

அவள் எந்தக் காரணத்தைக் கொண்டும் அழவே கூடாது என்ற விஷயத்தில் மட்டும் நான் உறுதியாக இருந்தேன். அவள் அழுவது என்பது நான் பயப்படக்கூடிய ஒரு விஷயமாக இருந்தது. நான் அவளை ஒரு நாளும் அழ வைத்ததில்லை.

பலரும் என்னைப் பார்த்துக் கேட்டார்கள்:

"இந்தக் குழந்தை உனக்கு யார்? உன் தங்கச்சியா? அவளை யார் என்று நான் சொல்லுவேன்? இதே மாதிரியான கேள்விகள் தொடர்ந்து பலராலும் கேட்கப்பட்டபோது, "ஆமாம்... இது என் தங்கச்சிதான்..." என்று நான் கூற ஆரம்பித்தேன். "பார்த்தீங்களா, ஒரு பையன் அவன் தங்கச்சியை எப்படி பாசமா இவங்களோட அம்மா செத்துப் போயிட்டா. இந்தக் குழந்தைக்கு இப்போ ஆதரவு இவன் மட்டும்தான்..." என்று பலரும் சொல்வதை நானே கேட்டிருக்கிறேன்.

அவள் சில நேரங்களில் பயங்கர பிடிவாதக்காரியாய் இருந்தாள். கையில் அவளைத் தூக்கித் தூக்கி பல நேரங்களில் என் கைகள் வலிக்க ஆரம்பித்துவிடும். அப்போது அவளைக் கை மாற்றலாம் என்றால், அவளைத் தூக்குவதற்கு வேறு யார் இருக்கிறார்கள்? அதனால் அவளை இறக்கி நான் தரையில் விடுவேன். அவ்வளவுதான் அவள் அழ ஆரம்பித்துவிடுவாள். நான் எந்த வழியில் நடந்து போகிறேனோ, அந்த வழி அவளுக்குப் பிடிக்காமல் போய்விடும். அவளுக்குப் பிடித்தமான வழியை அவள் விரலால் நீட்டிக் காட்டுவாள்.