Lekha Books

ஐந்தாறு ஆட்களின் தலைகள் அங்கு நடந்த சண்டையில் உடைந்தே விட்டது. குறைவான சம்பளத்திற்கு வேலைக்குச் செல்ல சிலர் தயாராய் இருந்தார்கள். அவர்களுக்குக் கம்பெனியில் வேலை கொடுக்கப்பட்டது. அதிகமான சம்பளத்திற்கு வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்தவர்களை வேண்டாம் என்று கம்பெனிக்காரர்கள் சொல்லிவிட்டார்கள். இதுதான் அங்கு நடந்த தகராறுக்கு காரணம். போலீஸ்காரர்கள் அடுத்தநிமிடம் அங்கு வந்து சேர்ந்தார்கள்.

அந்தப் பகுதியிலிருந்து மிளகு கிட்டங்கிகளில் ஏதாவது வேலை கிடைக்குமா என்று போய் பார்த்தேன். அங்கு தேவைக்கும் அதிகமாகவே பெண்கள் வேலை பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள். அங்கு மிளகைச் சுமப்பதற்கும், அதைச் சாக்கில் போட்டுக் கட்டுவதற்கும் குறைந்த சம்பளத்திற்கு ஆட்களை வேலைக்கு எடுத்தாலும், நிறைய பேருக்கு அங்கு வேலையில்லை.

சாதாரண சிறு வேலையைச் செய்வதைக் காட்டிலும், பெரிய வேலையை என்னால் பார்க்க முடியும். ஆனால் எனக்கு வேலை தருவது யார்?

ஆலப்புழை நகரம் முழுக்க நான் நடந்தேன். எப்படி விதவிதமான தேங்காய்களையெல்லாம் அங்கு வந்து கொண்டிருக்கின்றன என்று பார்த்து நான் ஆச்சரியப்பட்டேன். எல்லா கிடங்குகளிலும் தேங்காய்கள் மலையெனக் குவிக்கப்பட்டிருந்தன. எல்லா தேங்காய்களும் கடைசியில் எங்கு போய் சேர்கின்றன? ஆலைகளுக்குத்தான். ஆலைகளுக்கு அங்கு கணக்கேயில்லை. அங்கு தண்ணீரைப போல ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது தேங்காய் எண்ணெய். கடலில் கப்பல்களில் வரும்போது கடப்புரம் என்ற அந்தப் பகுதியைப் பார்க்க வேண்டுமே! கப்பல்கள் பலவும் பாய், கூடை என்று பலவற்றையும் ஏற்றிக் கொண்டு செல்லும். அவை எல்லாமே மனிதர்கள் செய்தவைதான். எனினும், மனிதனுக்கு வேலை இல்லை.

சம்பளம் குறைவாக இருந்தாலும் எனக்கு ஒரு வேலை கிடைத்தால் போதுமென்று நினைத்தேன். நான் நன்றாக வேலை செய்வேன்; முதலாளியிடம் மிகவும் மரியாதையுடன் நடந்து கொள்வேன் என்றெல்லாம் வேலை கேட்டுப் போன இடங்களில் சொல்லவேண்டுமென்று மனதிற்குள் நினைத்தேன். ஆனால், எந்த முதலாளியிடமும் இவற்றைச் சொல்வதக்கான தைரியம் எனக்கு இல்லை. நான் ஒரே ஒரு முதலாளியிடம்தான் இதுவரை பேசியிருக்கிறேன். இன்னொரு ஆளின் உதவியில்லாமல் எந்த முதலாளியிடமும் இந்த விஷயங்களை என்னால் பேச முடியாது. அந்த அளவிற்கு எனக்கு உதவ இந்த உலகத்தில் யார் இருக்கிறார்கள்? யாருமே இல்லை என்பதுதான் உண்மை.

இப்படிப் பல விஷயங்களையும் மனதில் அசை போட்டுக் கொண்டு நடக்கும் போது, எனக்கு கேசுவைப் பற்றிய ஞாபகம் வந்தது. அவன் ஒரு முதலாளியிடம்தானே இருக்கிறான்!

நான் ஒன்றிரண்டு நாட்கள் அந்த வீட்டின் முன்னாலிருக்கும் சாலையில் போய் நின்றேன். அவனைக் காணவில்லை. உள்ளே போவதற்கு எனக்கு பயமாக இருந்தது.

அந்த வீட்டுக்கருகில் ஒரு வெற்றிலைப் பாக்குக் கடை இருந்தது. நான் அந்தக் கடைக்காரனிடம் கேசுவைப் பற்றி விசாரித்தேன். கேசு இப்போது பள்ளிக்கூடத்தில் சேர்ந்து படித்துக் கொண்டிருப்பதாக அந்த ஆள் சொன்னான்.

மேலும் அவன் சொன்னான்,

"அவன் உண்மையிலேயே அதிர்ஷ்டசாலின்னுதான் சொல்லணும். அவனைப் பொக்கிஷத்தைப் பாதுகாக்கிற மாதிரி முதலாளி பார்த்துக்கிறாரு."

நான் கேட்டேன்:

"அவன் நல்லா வளர்ந்திருக்கானா?"

"வளர்ந்துட்டானாவா? சரிதான்... அவன் இப்போ பெரிய ஆளு மாதிரி இருக்கான்!"

அந்தக் கடையில் நின்றிருந்த இன்னொரு ஆள் சொன்னான்:

"அவனோட நிறத்தை இப்போ பார்க்கணுமே! பூவன் பழத்தைப் போல அவன் ஆயிட்டான். இந்த நிறம் அவன்கிட்ட எப்படி வந்துச்சுன்னே தெரியல..."

கடைக்காரன் சொன்னான்:

"முதலாளி அந்த அளவுக்கு அவனைப் பார்த்துக்கிறாரு. அவனைப் பட்டுத் துணியில மூடி வச்சுக்கிறது மாதிரி வச்சுக்கிறாரு."

அதைக் கேட்டு நான் ஆச்சரியப்பட்டு நின்று விட்டேன். உண்மையிலேயே கேசு அதிர்ஷ்டசாலிதான்!

கடைக்காரன் என்னைப் பார்த்துக் கேட்டான்:

"ஆமா... நீ ஏன் இதையெல்லாம் கேக்குற?"

ஒரே ஒர வரியில் இநத் கேள்விக்கு என்னால் பதில் சொல்ல முடியுமா? ஒரு வாழ்க்கை வரலாற்றையே நான் கூறியாக வேண்டுமே! அதனால் என்ன சொல்வது என்று அறியாமல் குழம்பிப் போய் நின்றேன். கடையில் நின்றிருந்த அந்த ஆள் என்னையே கால் முதல் தலைவரை பார்த்தவாறு இருந்துவிட்டு, சொன்னான்:

"இவங்க ரெண்டு பேரும் ஒண்ணா ஊரைச் சுத்தியிருப்பாங்க."

கடைக்காரன் கேட்டான்: "அப்படியாடா?"

"ஆமா...!"

அப்போது கடையில் நின்றிருந்த அந்த ஆள் சொன்னான்:

"அப்ப நீயும் யாராவது ஒரு முதலாளியைப் பார்த்து போக வேண்டியதுதானே?"

கடைக்காரன் சொன்னான்:

"இவன் அதுக்கு சரிப்பட்டு வரமாட்டான். அட்டையைப் போல கறுத்துப் போன உதடுகளை வச்சிக்கிட்டு, இவனை எந்த முதலாளி கூட வச்சிக்குவாரு?"

எதற்கு நான் சரிப்பட்டு வரமாட்டேன் என்பது எனக்கே புரியவில்லை. என்னுடைய உதடுகள் கறுப்பாக இருந்தால் அதற்கென்ன?

அதற்குப்பிறகு அவர்களுக்குள் என்னவோ பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். இரண்டு பேரும் மீண்டும் 'கேசு ஒரு அதிர்ஷ்டசாலி' என்ற தங்களின் கருத்தைச் சொன்னார்கள்.

"சாயங்காலம் வந்துவிட்டால் கேசுவும் முதலாளியும் சேர்ந்து கடைவீதிக்கு வருவாங்க... அவர்களை அந்தச் சமயத்துல கொஞ்சம் தள்ளி நின்னு பார்க்கணுமே! பார்க்குறதுக்கே ரொம்ப வேடிக்கையாக இருக்கும். ஒருத்தரையொருத்தர் கையைப் பிடிச்சிக்கிட்டு இழுத்துக்கிட்டு, முத்தம் தந்துக்கிட்டு... இப்படி எத்தனையோ விஷயங்கள்!"

அவர்கள் பேசியதை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை.

ஒருநாள் அவனைப் படித்துறையின் அருகில் பார்த்தேன். அருகில் ஓடிச் சென்றேன்.

கேசுவிற்கு என்னை அடையாளம் தெரியவில்லை.

அந்த வெற்றிலைப் பாக்குக் கடைக்காரன் சொன்னது சரிதான். அவன் நன்கு வெளுத்திருந்தான். எப்படி அவன் இந்த அளவிற்கு மாறினான் என்று நான் ஆச்சரியப்பட்டேன்.

அவனுக்கு மிகவும் அருகில் செல்ல எனக்கே பயமாக இருந்தது.

அவனுடைய இந்த மாற்றத்திற்குக் காரணம் எதுவாக இருக்கும்? அதிர்ஷ்டமா? ஒரு வேளை அந்த முதலாளியின் மகனாக இருப்பானோ? அவர் தன்னுடைய மகனை நீண்ட நாட்களுக்குப் பிறகு கண்டுபிடித்திருப்பாரோ? அந்த ஹோட்டலுக்குப் பின்னால் இருந்தவாறு என்னை பெயர் சொல்லி அழைத்து ஒரு கவளம் சோறு தந்த மனிதர் என்னுடைய தந்தையாக இருக்கும் பட்சத்தில், அவர் ஏன் கேசுவின் தந்தையாக இருக்கக்கூடாது? அந்த மனிதருக்கு ஒரே ஒரு கவளம் சோறு தர மட்டும்தான் முடிந்தது. முதலாளியால் சேகுவைத் தங்கத்தைப் போல போற்றிப் பாதுகாத்து வாழ வைக்க முடியும். இதுதான் இந்த இரண்டுக்குமிடையில் இருக்கும் வித்தியாசம். அவனைப் பார்த்தபோது என் மனம் இப்படித்தான் ஒப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தது.

அவன் என்னையே உற்றுப் பார்த்தான். நான் இரண்டு, நான்கு அடிகள் முன்னால் வைத்தேன்.