Lekha Books

நீதிமன்றத்தில் எனக்காக வாதாட ஒரு வக்கீலை நியமித்தார்கள். முதலாளியின் நெருங்கிய நண்பர் ஒருவரின் மகன்தான் அவர். வக்கீல் தொழிலுக்கு அவர் வந்தே ஐந்தாறு மாதங்களே ஆகின்றன.

அப்போதும் சாட்சிகள் வந்து வாக்குமூலம் தந்தார்கள்.

இறுதியில் நீதிபதி நான் சொல்லவேண்டியதைச் சொல்லலாம் என்றார்.

நான் சொன்னேன். எல்லாவற்றையும் சொன்னேன்- எதையும் மறைக்காமல் சொன்னேன்.

எப்படி என்னால அவை எல்லாவற்றையும் மனம் திறந்து சொல்ல முடிந்தது என்பது எனக்கே தெரியவில்லை.

அன்று போலீஸ் ஸ்டேஷனில் என்னை அடித்தார்கள். முதலாளி சொல்லி அது நடந்திருக்க வேண்டும். அவரின் குடும்பத்திற்கு அவமானம் தேடித்தரும் ஒரு விஷயமாயிற்றே அது!

போலீஸ்காரர்களும் இந்த விஷயத்தில் திருட்டுத்தனம் செய்திருக்கிறார்கள் என்றல்லவா நான் சொன்னேன்?

நான் சொன்னது எதற்கும் ஆதாரங்களில்லை. அதனால் எனக்கு ஆயுள் தண்டனை வழங்கப்பட்டது. நான் மத்திய சிறைச்சாலைக்கு அனுப்பப்பட்டேன். எனக்கு முன்பே அவ்வக்கர் அங்கு இருந்தான்.

ஆலப்புழையில் என்னைக் கொண்டுவந்து விட்டார்கள்.

நகரத்திற்கு பெரிய அளவில் மாற்றமொன்றும் உண்டாகியிருக்கவில்லை. எதற்காக என்னை ஆலப்புழையில் கொண்டு வந்துவிட்டார்கள்? அதுதான் சட்டம் போலிருக்கிறது. என்னை வேறெங்காவது விட்டிருந்தால் கூட போதும்தான்.

எங்கே போக வேண்டும் என்று தெரியாமல் நான் நின்றிருந்தேன். எனக்குத் தெரிந்த முகம் ஒன்று கூட இல்லை. நான் நடந்தேன். இரும்பு பாலத்திற்கு அருகில் சென்றபோது, கண்ணுக்கு எட்டாத தூரம்வரை நீண்டு செல்லும் ஒரு ஊர்வலம் போய்க்கொண்டிருந்தது. இரண்டு வரிசையாக போய்க் கொண்டிருந்தார்கள். முன்னால் ஒரு பெரிய சிவப்பு வண்ணக்கொடி பறந்து கொண்டிருந்தது.

நான் ஜானகியைப் பார்த்தேன். அந்தக் கூட்டத்தில் கவுரியும் இருந்தாள். அவர்கள் கிழவிகளாகி விட்டிருந்தார்கள். ஒருத்தி கையை நீட்டி ஆவேசமாக என்னவோ முழங்குகிறாள். அவள் பூங்காவு பகுதியைச் சேர்ந்தவள். இப்படிப் பல பெண்களையும் நான் பார்த்தேன். அவர்கள் யாரும் என்னைப் பா£க்கவில்லை.

அது ஒரு வேலைநிறுத்தப் போராட்ட ஊர்வலம் என்பதைத் தெரிந்து கொண்டேன். அப்படியென்றால் அவர்கள் அனைவரும் ஒன்று சேர்ந்திருக்கிறார்கள். அவர்கள் முதலாளிமார்களை எதிர்க்கிறார்கள்.

அந்த ஊர்வலம் முடிவே இல்லாமல் போய்க் கொண்டிருந்தது. அதில் இளம் பெண்களும் இருந்தார்கள். இளைஞர்களும் இருந்தார்கள். ஒவ்வொருவரையும் நான் பார்த்தேன். அவர்களின் கண்கள் ஆவேசத்தால் பிரகாசமாக தெரிந்தன. வீரத்துடன் கையை மடக்கி அவர்கள் தூக்கும் போது, நரம்புகள் புடைத்துக் கொண்டிருந்தன. அவர்கள் தங்களுக்குள் தெளிவாக ஏதோ தீர்மானித்திருக்கிறார்கள். அவர்கள் முன்னோக்கி நடந்து போகிறார்கள். இனிமேல் முதலாளிமார்களின் ஏமாற்று வேலைகள் செல்லுபடியாகாது என்ற நிலை உண்டாகிவிட்டதா என்ன?

"முதலாளித்துவம் ஒழிக!"

நான் நினைத்ததைத்தான் அவர்கள் கூறுகிறார்கள். ஆனால், அந்த இளம்பெண்களிடம் தைரியமிருந்தாலும், பலமிருந்தாலும் அவர்கள் பாதிக்கப்பட்டவர்கள். பட்டினிகிடப்பவர்கள். அவர்கள் விருந்தினர் மாளிகைக்குப் போவதுண்டா? அவர்களை அங்கு அழைத்துக் கொண்டு போகும் நாய்க்குட்டிமார்களும் வாவாமார்களும் இப்போதும் இருக்கிறார்களா?

அதைத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும்போல் எனக்கு இருந்தது. இப்படி கையை மடக்கி உயர்த்த குரலெழுப்பி போய்க் கொண்டிருப்பவர்களைப் பார்த்தால் முதலாளிமார்களுக்கு பயம் உண்டாகும் அல்லவா?

அந்த ஊர்வலத்தின் இறுதியாக வந்த ஆளுக்குப் பின்னால் நானும் சேர்ந்து கொண்டேன்.