Lekha Books

சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு தான் என்னால் எழுந்து நடக்கவே முடிந்தது.

ஒருவேளை ஆரம்பத்தில் எல்லாப்பெண்களும் இப்படி இருப்பார்களோ? எனக்கு அறிமுகமான பெண்கள் எல்லாம் சற்று தாமதமாக பார்த்தவர்களே. எது உண்மையோ, யாருக்குத் தெரியும்? இந்தப் பெண்ணும் அதே மாதிரி காலப்போக்கில் மாறி விடுவாளோ?

நான் ஒரே ஒரு பெண்ணுக்கு பயந்தேன் என்றால் அது அந்த இளம் பெண்ணுக்குத்தான். அவள் வழக்கம் போல மிளகு தொழிற்சாலைக்குப் போகும்போது, நான் பக்கத்தில் எங்காவது ஒளிந்து கொள்வேன். அவள் முன்பைவிட இப்படியும் அப்படியுமாய் நெளிந்து நடப்பதைப்போல எனக்குத் தோன்றியது. அவளுக்குத் தைரியம் இருக்கிறது. அவளுடைய முகத்தை நான் எப்படிப் பார்ப்பேன்?

பேபிக்குட்டி என்னை அடித்துவிட்டார். இருந்தாலும் மலைப்பகுதியில் இருந்து வந்த முதலாளிமார்களில் ஒருவர்தானே என்னை அடித்திருக்கிறார். அவர் அவரின் சோற்றின் மீது அடித்திருக்கிறார். அவ்வளவுதான்.

பேபிக்குட்டியின் திருமண வேலைகள் துரிதகதியில் நடந்து கொண்டிருந்தன. இப்படியொரு திருமணம் ஆலப்புழையில் இதற்கு முன்பு நடந்ததில்லை என்கிற அளவிற்கு எல்லாமே படு அமர்க்களமாக இருந்தன. பெண் காரப்பள்ளியைச் சேர்ந்தவள். வரதட்சணை மட்டும் இரண்டு லட்சமோ மூன்று லட்சமோவாம்.

என்னை அடித்த மறுநாளுக்கு மறுநாள் பேபிக்குட்டியை நான் பார்த்தேன். எதுவுமே நடக்காததைப் போல் என்னைப் பார்த்ததும் பேபிக்குட்டி சிரித்தார். நான் அருகில் சென்றேன். அவர் மட்டுமே நின்றிருந்தார். நான் சொன்னேன்:

"இனி இந்த நாய்க்குட்டி உங்களுக்கு தேவை இல்லியே!"

"ஏண்டா அப்படிச் சொல்ற?"

"இல்ல... கல்யாணம் ஆயிடுச்சுன்னா..."

"கல்யாணம் ஆனா என்னடா? கல்யாணம் ஆயிடுச்சுன்னா, மனிதன் உடனே மனிதனா இல்லாமப் போயிடுவானா?"

"இருந்தாலும் சின்னம்மா உங்களை விடணுமே!"

"அப்படியெல்லாம் ஒண்ணுமில்லைடா. இருந்தாலும் தொந்தரவுதான்."

பேபிக்குட்டி மெதுவான குரலில் என்னிடம் சொன்னார்:

"அந்த கொம்மாடியில இருக்கிற பொண்ணு விஷயம்... நீ திரும்ப ஒரு முறை முயற்சி பண்ணிப் பாரேன்."

நான் எதுவும் பேசவில்லை. பேபிக்குட்டிக்கு அந்தப் பெண் மீது ஒருவகை பைத்தியம் ஏற்பட்டுவிட்டது என்பதை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது.

தேவாலயத்தில் திருமணம் நடந்தபோதுதான் பேபிக்குட்டியின் மனைவியை நான் பார்த்தேன். நல்ல பொன்நிறத்தில் இருந்தாள். அவளைப் பார்த்தால் நம்முடைய கண்களே கூசும். அந்த அளவிற்கு அவள் பேரழகியாக இருந்தாள்.

அந்தத் திருமணச் சடங்குகளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த போது, கடந்தக் காலத்தில் பேபிக்குட்டியுடன் எனக்கு உண்டான அனுபவங்களை நான் நினைத்துப் பார்த்தேன். அவருக்கு அழைத்துக் கொண்டு போய்விட்ட பெண்களின் முகங்கள் அடுத்தடுத்து என் மனக் கண்களில் வலம் வந்தன. அவருடைய தந்தை என்னவோ ஒரு மொழியில் மந்திரம் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். மணியை அடித்துக் கொண்டிருந்தார். தலையைக் குனிந்து கொண்டிருக்கும் அந்த இளம் பெண்ணுக்கு தன்னுடைய கணவன் எப்படிப்பட்டவன் என்ற உண்மை தெரியுமா? பெரிய அரண்மனை போன்ற வீட்டில் வசிப்பார்கள். இருப்பினும், அவளுடைய கணவன் எங்கே இருப்பான? அவள் தன் கணவனை எதிர்பார்த்துக் கொண்டு அரண்மனை போன்ற வீட்டில் உட்கார்ந்து கொண்டிருப்பாள்.

திடீரென்று ஒரு தீர்மானம் என் மனதில் தோன்றியது. மாட்டேன். நான் பேபிக்குட்டிக்கு இனியொருமுறை ஒரு பெண்ணை அழைத்துக் கொண்டு போய் விடமாட்டேன். அது மட்டும் நிச்சயம்.

எல்லா சடங்குகளும் முடிந்தன. எனக்குத் தெரிந்தவற்றையெல்லாம் அந்த மணப்பெண்ணிடம் கூறிவிடவேண்டும் போல் இருந்தது. பாவம் அந்தப் பெண்! எதற்காக இந்தப் பெரிய வீட்டிற்கு அவள் மணப்பெண்ணாக வரவேண்டும்?

திருமணம் முடிந்து சில நாட்கள் கழிந்தன. நான் பேபிக்குட்டியைப் பார்க்கவில்லை. ஒருநாள் விருந்தினர் மாளிகையில் நாங்கள் இருவரும் சந்திக்க நேர்ந்தது. "என்னை பார்த்தவுடன் கேட்டார். 'மனதிற்குள் திட்டம் போட்டுத்தான்' என்று நான் பதில் சொல்ல முடியுமா?

பேபிக்குட்டி என்னருகில் வந்து கேட்டார்:

"என்னடா, அவள் கிடைப்பாளா?"

"அவளைப் பற்றி இப்போ எதுக்கு நினைப்பு? அது நடக்காத விஷயம்..."

"ஏன்டா அப்படிச் சொல்ற?"

நான் சொன்னேன்: "அவள் வரமாட்டா."

பேபிக்குட்டி விழுந்து விழுந்து சிரித்தார்.

நான் சொன்னேன்: "அவள் முகத்தைப் பார்த்த நீங்க இப்படிக் கேட்க மாட்டீங்க. அவள் அப்படிப்பட்ட ஒரு பொண்ணு இல்ல."

"அவள் அநத் அளவுக்கு சுத்தமான கன்னியா என்ன? அது உண்மைதானான்னு நானும் தான் பார்க்கிறேனே!"

நான் சொன்னேன்:

"சரி, பாருங்க..."

எனக்குள்ளும் ஒருவகை பிடிவாதம் தோன்றியது. பேபிக்குட்டி தொடர்ந்து சொன்னார்: "சரி... என்ன நடக்குதுன்னு நீ பாரு."

அன்று எனக்கு பேபிக்குட்டி ஐந்து ரூபாய் தந்தார்.

வாடைக்கல்லுக்குத் திரும்பும்போது மனதிற்குள் நினைத்தேன்- அந்த அளவிற்கு பிடிவாதமாக நான் நடந்து கொண்டிருக்க வேண்டிய அவசியமில்லையென்று. அந்த மோசமான மனிதர் அந்த அப்பிராணிப்பெண்ணை எந்த விதத்திலாவது தன் வலையில் விழ வைக்க வாய்ப்புண்டு. காரணம்- அந்த ஆளிடம் பணம் இருக்கிறது. செல்வாக்கு இருக்கிறது. இவை போதாதென்று, மனதிற்குள் பிடிவாதம் வேறு தோன்றிவிட்டது. அந்தப் பெண்ணால் தொடர்ந்து நேர்மையாக இருக்கமுடியுமா? அவள் மனதைத் தவிர, அவளைக் காப்பாற்ற வேறு என்ன இருக்கிறது? அவளின் அந்த மனதே காலப்போக்கில் ஆட்டம் காணலாம். இல்லாவிட்டால் அப்படி ஆடிப்போகும் அளவிற்கு சூழ்நிலைகளை பேபிக்குட்டியே உண்டாக்கலாம்.

அவளிடம் முன்கூட்டியே சொல்லி எச்சரித்தால் என்ன என்று நான் நினைத்தேன். ஆனால், அவள் என்னை நம்புவாளா? முன்னால் ஒரு எண்ணத்துடன் அங்கு சென்றேன். இப்போது அதற்கு நேர்மாறாக சொல்வதற்காக செல்ல நினைக்கிறேன்.

சமீபத்தில் பெரிய முதலாளியுடன் நான் கிழக்கு மலைகளிலுள்ள அவரின் தோட்டத்திற்குப் போயிருந்தேன். வெறுமனே என்னைத் தன்னுடன் அழைத்துச் சென்றிருந்தார். அவ்வளவுதான். அங்கே அவருக்குப் பெரிய அளவில் ஐந்தாறு தோட்டங்கள் இருக்கின்றன. அங்கேயும் முதலாளிக்கு ஆட்கள் இருக்கிறார்கள். இரண்டு மூன்று வாரங்கள் அங்கு இருந்துவிட்டு நான் திரும்பி வந்தேன். வந்ததற்கு மறுநாள் பேபிக்குட்டியைப் பார்த்தேன். அன்று இரவு விருந்தினர் மாளிகைக்கு வரும்படி என்னிடம் பேபிக்குட்டி சொன்னார்.

இரவு நன்றாக இருட்டியவுடன் நான் விருந்தினர் மாளிகைக்குச் சென்றேன். வெளியே ஒருவன் நின்றிருந்தான். எனக்கு அந்த ஆள் யார் என்பது தெரியவில்லை. வராந்தாவில் பேபிக்குட்டி நின்றிருந்தார்.

என்னைப் பின்னால் வரும்படி கூறிவிட்டு பேபிக்குட்டி அறைக்குள் போனார். நான் அவருக்குப் பின்னால் நடந்தேன்.

கட்டிலின் காலைப்பிடித்தவாறு ஒரு பெண் நின்றிருந்தாள். நல்ல வெள்ளை நிறத்தில் முண்டும், ப்ளவ்ஸும் அணிந்திருந்தாள். முகத்திற்கு பவுடர் இட்டிருந்தாள். நெற்றியில் பொட்டு இருந்தது. அவள் உண்மையிலேயே அழகிதான்.