Lekha Books

அவன் ஒன்றிரண்டு வீடுகளில் கீழே இறங்கிக் கொண்டிருந்தான்.

மாலை நேரம் வந்ததும் வாவா கோபாலன் முதலாளியின் கடைக்குச் சென்றான். நான் நேராக ரஹ்மான் முதலாளியின் கடைக்குச் சென்றேன்.

என்னைப் பார்த்தவுடன் 'நாய்க்குட்டி' என்று அழைத்தவாறு முதலாளி வந்தார்.

"எல்லாம் சரி பண்ணிட்டேன் முதலாளி. நாளைக் காலையில உங்களுக்கு செய்தி வரும். கொம்மாடி பகுதியில கோபாலன் முதலாளிக்கு அடி விழுந்ததுன்னு..."

அதைக் கேட்டு ரஹ்மான் முதலாளி உற்சாகமடைந்து பயங்கரமாக சிரித்தார். அவரிடமிருந்த உற்சாகத்தைப் பார்த்தால் கோபாலன் முதலாளி ஏற்கனவே நன்றாக அடி வாங்கிவிட்டார் என்று கூட யாரும் நினைத்து விடுவார்கள்.

"பிறகு... பிறகு... என்னடா நாய்க்குட்டி-?"

"முதலாளி... இன்னைக்கு ராத்திரியிலதான் காரியத்தைச் செய்யணும். ஆனா..."

"என்னடா ஆனான்னு இழுக்குற?"

"கொஞ்சம் பணம் வேணும் முதலாளி..."

"இனியுமாடா?"

"ஆமா, முதலாளி. விஷயம் கொஞ்சம் பெரிசானதாச்சே. பணம் செலவு செஞ்சாத்தான் சரியா வரும்."

"டேய்... நான் ஏற்கனவே 215 ரூபாய் தந்திருக்கேனே..."

"பணம் இல்லைன்னா, நான் ஒண்ணும் செய்ய முடியாது."

முதலாளி தன்னைத்தானே திட்டியவாறு சந்தேகத்துடன் நின்றார். நான் சொன்னேன்:

"இப்போ நூற்றம்பது ரூபாய் இல்லைன்னு வச்சிக்கோங்க. அவ்வளவுதான்... நான் ஏற்பாடு செய்த ஆளுங்க எல்லா விஷயத்தையும் கோபாலன் முதலாளியைப் பார்த்து சொல்லிடுவாங்க. இதுதான் நடக்கப்போகுது..."

ரஹ்மான் முதலாளி அதைக் கேட்டு பயந்து விட்டார்.

"டேய்... விஷயம் அப்படிப்போனா தேவையில்லாத பிரச்சினைகள் வரும். நில்லு... நில்லு..."

முதலாளி உள்ளே போய் திரும்பி வந்தார். கையில் நூற்றைம்பது ரூபாய் இருந்தது. அப்போது நான் மனதிற்குள் நினைத்தேன்- இன்னும் கொஞ்சம் அதிகமாக கேட்டிருக்கலாமோ என்று. அதே நேரத்தில் மனதில் எனக்கொரு குற்ற உணர்வும் உண்டானது. நான் இப்போது நடந்து கொண்டிருக்கும் முறை நல்லதுதானா? எப்படியெல்லாம் நான் ஏமாற்றிக் கொண்டிருக்கிறேன்! முதலாளிமார்களால்தான் நான் வாழ்ந்து கொண்டிருப்பதே. நான் ஏமாற்றிக் கொண்டிருப்பது மட்டும் அவர்களுக்குத் தெரிந்தால்... அவர்கள் என்னை ஒரு நன்றி கெட்ட மனிதன் என்று நினைக்கமாட்டார்களா?

நான் நேராக வாடைக்கல் பகுதிக்குச் சென்றேன். கையிலிருந்த பணத்தை க்ளாராவிடம் தந்தேன். என்னிடமிருந்து பணத்தை வாங்கிய க்ளாரா சிறிது நேரம் என்னையே பார்த்தவாறு தூணைப் போல அசையாமல் நின்றாள். அவளுக்கு ஒரு சந்தேகம் என்னிடம் அவள் கேட்டாள்:

"நீங்க எங்கேயிருந்து பணம் கொண்டு வர்றீங்க? முன்னாடி இருநூறு ரூபா கொடுத்தீங்க. இப்போ நூற்றைம்பது எங்கிருந்து பணம் வருது?"

ஒரு ரிக்ஷாக்காரன் இப்படி பணம் கொண்டு வருகிறான் என்றால், யாருக்குமே நிச்சயம் சந்தேகம் வரத்தான் செய்யும். யாரும் இப்படியொரு கேள்வியைக் கேட்கத்தான் செய்வார்கள். அவன் கொண்டு வரும் பணத்திற்கு ஒரு எல்லை இருக்கிறது. காலையில் கொண்டு வந்து தந்த பணம் அதிகம்தான். அவள் கேட்ட கேள்வி நியாயமானதுதான்.

நான் சொன்னேன்:

"பயப்படாதே. எங்கேயிருந்தும் நான் திருடிட்டு வரல. யாரையும் ஏமாற்றவுமில்ல... இதுனால நமக்கு எந்த ஆபத்தும் இல்ல..."

இலேசாக சிரித்தபடி அவள் சொன்னாள்:

"அப்படி வர்ற காசு நமக்குத் தேவையே இல்ல. ஒரு நேரமோ ரெண்டு நேரமோ சாப்பிடுற அளவுக்கு நமக்கு ஏதாவது வந்தா போதும்."

நான் மீண்டும் சொன்னேன்:

"பயப்பட வேண்டாம்னு நான் தான் சொல்றேனே?"

அவள் உள்ளே சென்றாள்.

நான் எப்போதும் கொண்டு வருவதை விட அதிகமாக பணம் கொண்டு வந்தால், எங்கிருந்து அந்தப் பணம் வருகிறது என்று ஒருத்தி கேட்கிறாள். அப்படிக் கேட்க ஒரு ஆள் இருக்கிறது என்பது எவ்வளவு நல்ல விஷயம். பயப்படுவதற்கு ஒரு இடம் இருப்பது எப்போதுமே நல்லதுதானே! அது எனக்கு ஒரு விதத்தில் ஆறுதலாகக் கூட இருந்தது.

இரவு சாப்பாடு முடிந்து வெளியே ஒரு பீடியைப் புகைத்தபடி நான் உட்கார்ந்திருந்தேன். த்ரேஸ்யாக்குட்டி உறங்கிக் கொண்டிருந்தாள். க்ளாரா தன்னுடைய தலைமுடியை அவிழ்த்துக் கட்டியபடி எனக்கு அருகில் வந்து நின்றாள். நான் கேட்டேன்:

"பிறகு என்ன? போய் தூங்க வேண்டியதுதானே?"

அவள் சொன்னாள்:

"அடேயப்பா... நான் கொஞ்சம் பக்கத்துல வந்து உட்காரக் கூடாதா என்ன?"

"தாராளமா உட்காரு..."

அவள் அங்கிருந்த மணலில் உட்கார்ந்தாள். ஒருவித கெஞ்சலுடன் அவள் கேட்டாள்: "நான் கேக்குறேன்னு கோபிக்கக்கூடாது.அந்த ரூபா எங்கேயிருந்து கிடைச்சது?"

"நான் திருடலைன்னு ஏற்கனவே சொன்னேனே! நமக்கு அதுனால ஒரு ஆபத்தும் இல்ல."

"இருந்தாலும் அது எங்கேயிருந்து கிடைச்சதுன்னு என்கிட்ட சொல்லக்கூடாதா? என்கிட்ட சொல்லலைன்னா வேற யார்கிட்ட சொல்லுவீங்க?"

"அந்தப்பணத்தை ஒரு முதலாளி தந்தாரு."

"முதலாளிமாருங்க இவ்வளவு ரூபாய்களை கொடுப்பாங்களா என்ன?"

நான் அந்தக்கதை முழுவதையும் அவளிடம் சொன்னேன். மிகவும் கவனத்துடன் கேட்ட அவள் சொன்னாள்:

"இது தேவையா? நீங்க செஞ்சது விளையாட்டுத்தனமா தெரியலியா?"

அவள் நன்கு புரிந்து கொண்டுதான் இதைச் சொன்னாள். அவள் சொன்னதை நானும் புரிந்து கொண்டேன்.

ஒரு குறிப்பிட்ட எல்லைக்கு மேல் இந்த விஷயத்தில் நான் சென்றிருக்கிறேன் என்பதை நானும் புரிந்து கொள்ளாமல் இல்லை.

நான் சொன்னேன்:

"சரி... விஷயம் அப்படிப் போயிடுச்சு. இப்போ அதை நினைச்சு என்ன பிரயோஜனம்?"

அவள் மெதுவான குரலில் கேட்டாள்:

"கோபாலன் முதலாளியைத் தாக்கப் போறீங்களா?"

"நான் எங்கேயும் போறதா இல்ல. எனக்கு இப்போ தூக்கம் வருது. அந்தப் பாயை எடுத்து விரி."

"பாயை ஏற்கனவே விரிச்சுப் போட்டாச்சு. நாளைக்கு ரஹ்மான் முதலாளியைப் பார்க்கிறப்போ என்ன சொல்வீங்க?"

"நாளைக்கு அந்த ஆளைப் பார்க்க மாட்டேன். அதுனால என்ன? அந்த ஆளு பயத்துல இருப்பாரு."

சிறிது நேரம் கழித்து நான் சொன்னேன்:

"ஐந்நூறு ரூபாய் உடனடியா சம்பாதக்கணும்னு நினைச்சேன். அதுல முன்னூற்றைம்பது ரூபாய் சம்பாதிச்சுட்டேன்."

அப்போது அவள் சொன்னாள்:

"இப்படியெல்லாம் பணம் சம்பாதிக்க வேண்டாம். கடவுள் நமக்கு தருவார். செய்ற வேலையை ஒழுங்கா செய்தா போதும்."

இலேசான மனவருத்தத்துடன் நான் போய்ப் படுத்தேன். பொழுது விடிந்தவுடன் எழுந்து ஆலப்புழையை நோக்கி நடந்தேன். முதலில் என் காதில் வந்து விழுந்த செய்தி என்ன தெரியுமா? கோபாலன் முதலாளியை சிலபேர் சேர்ந்து கொம்மாற பகுதியில் வைத்து அவமானப்படுத்திவிட்டார்கள் என்பதுதான் அந்தச் செய்தி.

முதலாளி காரில் அமர்ந்து சாலையில் இருந்திருக்கிறார். வாவா போய் ஒரு பெண்ணைக் கொண்டு வந்திருக்கிறான். பெண்ணும் வாவாவும் காரில் ஏறியிருக்கிறார்கள். ஒளிந்திருந்த ஆட்கள் காரை வளைத்திருக்கிறார்கள்.