Lekha Books

அடுத்த நிமிடம்- அங்கு ஒரே ஆர்ப்பாட்டம்தான். முதலாளி கொஞ்சம் பணத்தைத் தந்திருக்கிறார்.

நான் நேராக ரஹ்மான் முதலாளியைத் தேடி ஓடினேன். எனக்கு அவரிடமிருந்து மேலும் ஐம்பது ரூபாய் கிடைத்தது. ஆனால், க்ளாராவுக்கு பயந்து அந்தப் பணத்தை நான் வாடைக்கல்லுக்குக் கொண்டு போகவில்லை. அந்தப் பணத்தை நான் அந்தக் கள்ளுக்கடைப் பெண்ணுக்குக் கொடுத்தேன்.

12

பதினாறு வயது இருக்கக்கூடிய ஒரு இளம் பெண் தினமும் வேலைக்குபோவதை நான் பார்த்திருக்கிறேன். பார்ப்பதற்கு மிகவும் அழகாக இருப்பாள். ஒரு குஜராத்தி சேட்டின் மிளகு தொழிற்சாலையில் மிளகு சுத்தம் செய்வதுதான் அவளின் வேலை. பூங்காவு பகுதியில் எங்கேயோ அவளின் வீடு இருக்கிறது.

ஒருநாள் என்னுடைய சின்ன முதலாளி வேலை முடிந்து போய்க் கொண்டிருந்த அவளைச் சுட்டிக் காட்டியவாறு கேட்டான்:

"அவள் யார்டா நாய்க்குட்டி?"

நான் அவள் பின்னால் போய் அவளுடைய வீட்டைக் கண்டுபிடித்தேன். தாயும் மகளும் மட்டும்தான் அந்த வீட்டில் இருந்தார்கள். தாய் முன்பு ஒரு விலைமாதாக இருந்தவள்தான். ஆனால், இப்போது அவளுக்கு மதிப்பில்லை. அவளின் மகள் தாய் வழயில் போகவில்லை என்பது போல் தோன்றியது. என்ன இருந்தாலும், தாயின் வித்துதானே?

நான் தாயிடம் அறிமுகப்படுத்திக்¢ கொண்டேன். பேபிக்குட்டி முதலாளியிடமிருந்து கொஞ்சம் பணம் வாங்கி அந்தத் தாயிடம் கொடுத்தேன். அவள் மகளுக்கு ஒரு புடவையும் வாங்கிக் கொடுத்தேன்.

இதில் நான் விரும்பாத ஒரு விஷயம் இருக்கிறது. அந்தப் பெண் 'மாமா' என்றுதான் என்னை அழைப்பாள். அவள் 'மாமா' என்று என்னைக் கூப்பிடும்போது என் நெஞ்சில் பயங்கர வேதனை உண்டாகும்.

என்னை 'மாமா' என்று அழைப்பது அவள் மட்டும்தான். அவள் 'மாமா' என்று அழைக்கும் போது த்ரேஸ்யாக்குட்டி எனக்கு முன்னால் வந்து நிற்பது போல் எனக்குத் தோன்றும். எனக்கு முன்னால் நிற்பது அந்தப் பெண்தான் என்றாலும், நான் காண்பதென்னவோ என்னுடைய த்ரேஸ்யாக்குட்டியைத்தான்.

நான் அவளிடம் என்னை 'மாமா' என்று அழைக்கக்கூடாதென்று எத்தனையோ முறை கூறிவிட்டேன். இருந்தாலும், அவள் அதைக் காதில் போட்டால்தானே!

பேபிக்குட்டி முதலாளி ஒருநாளை நிச்சயித்தார். அதற்கு ஒரு காரணம் இருக்கிறது. அதற்கு நான்கு நாட்கள் கழித்து அவரின் திருமணம் நடக்க இருக்கிறது. திருமணத்திற்கு முன்பு அந்தப் பெண் கட்டாயம் தனக்கு வேண்டும் என்றொரு பிடிவாதம் அவருக்கு.

"திருமணத்திற்கு எவ்வளவோ செலவழிக்கிறோம்.அதுல இந்தச் செலவையும் சேர்த்துக்க வேண்டியதுதாண்டா, நாய்க்குட்டி."

நான் கொஞ்சம் பணத்தைக் கொண்டு சென்றேன். அந்தப் பெண்ணின் தாய் சம்மதித்துவிட்டாள். எல்லா விஷயங்களும் சரியாக நடக்க வேண்டுமென்று அந்தத் தாயிடம் நான் சொன்னேன். அன்று இரவு பத்து மணிக்கு நான் செல்வேன். பெண்ணை என்னுடன் அந்தத்தாய் அனுப்பி வைக்க வேண்டும். பொழுது விடிவதற்கு முன்பு நான் திரும்பவும் பெண்ணைக் கொண்டு வந்து விட்டு விடுவேன். எங்களுக்குள் நடந்த உடன்பாடு இதுதான்.

நான் சொன்ன நேரத்திற்கு அவள் வீட்டை அடைந்தேன். உள்ளே தாயும் மகளும் பேசிக் கொண்டிருப்பது கேட்டது. நான் வீட்டுக்குப் பின்னால் நின்றவாறு அவர்களின் பேச்சைக் கேட்டேன்.

மகள் சொன்னாள்:

"இதைச் செய்யச் சொல்றதைவிட நீங்க என்னைக் கொன்னுடலாம்."

தாய் அவளைத் திட்டினாள்.

மகள் கேட்டாள்: "என் வயிறு பெரிசானா என்ன செயறது, அவங்க பாட்டுக்கு போயிடுவாங்க."

அதற்கு அவள் தாய் எந்த பதிலும் கூறவில்லை. அவளுக்கு உண்மையிலேயே ஒரு தர்மசங்கடமான நிலைதான். என்னிடம் என்ன சொல்வது என்ற குழப்பநிலை தாய்க்கு. மகள் சொன்னாள்:

"அந்தக்காளை மாடன் இந்த விஷயத்துக்காகத்தான் தினந்தோறும் நம்ப வீட்டுக்கு வர்றான்ற விஷயம் எனக்கு தெரியாமப் போச்சு. நான் அந்த ஆளை 'மாமா'ன்னு கூப்பிட்டேன். சரியான மாமாதான். அந்த ஆளு இப்போ இங்கே வரட்டும். தூக்கு போட்டு சாகுற மாதிரி நாலு வார்த்தை கேக்குறேன்."

அவள் என்னைப் பார்த்து என்ன கேள்விகள் கேட்பாள்? அதைப்பற்றி எனக்கொன்றும் பிடிபடவில்லை.

தன்னுடைய வாழ்க்கையை எப்படி அமைத்துக் கொள்ள விரும்புகிறாள் என்பதை மகள் அந்தத்தாயிடம் சொன்னாள். அவள் வேலை செய்து கிடைக்கிற பணத்தில் வாழ்க்கை நடத்தினால் போதும் என்றாள். பிச்சை எடுக்கும் நிலை வந்தால், பிச்சை எடுக்கக்கூட தான் தயார் என்றாள். எவ்வளவு கஷ்ட சூழ்நிலை வந்தாலும், இந்த மாதிரியான விஷயங்களுக்கு தான் ஒரு போதும் சம்மதிக்கப் போவதில்லை என்றாள். அவள் தன் தாயைப் பார்த்துக் கேட்டாள்:

"அம்மா... உனக்கே வெட்கமா இல்லையா? என்னைப் பார்த்து இப்படி சொல்றது உனக்கே அசிங்கமா தோணலியா? நல்ல பாசமுள்ள அம்மாதான் நீ."

"அப்படின்னா இங்கே செலவழிச்ச பணத்தை நாம திருப்பித்தரணும்."

"நான் அந்தப்புடவையை அந்த ஆள் மூஞ்சியிலே விட்டெறியறேன்..."

நான் வந்ததையே காட்டிக்கொள்ளாமல் திரும்பிவிட்டேன்.

சாலையில் சொன்ன இடத்தில் முதலாளியின் கார் நின்றிருந்தது.

பேபிக்குட்டி கேட்டார்: "அவள் எங்கேடா?"

நான் சொன்னேன்:

"அவள் வரமாட்டேன்னு சொல்லிட்டா. அவளை விட அழகா இருக்கிற வேற ஒரு பெண்ணைப் பிடிப்போம்."

நான் சொன்னதைக் கேட்டு பேபிக்குட்டிக்கு கோபம் வந்து விட்டது.

"அவளை எங்கேன்னு நான் கேட்டேன்."

அந்தப் பெண் தன் தாயிடம் கூறிய ஒவ்வொன்றையும் மெதுவாக நான் கூற நினைத்தேன். அவள் சொன்ன ஒவ்வொன்றையும் பேபிக்குட்டி மட்டுமல்ல, எல்லா முதலாளிகளுமே தெளிவாகப் புரிந்து கொள்வார்கள். நான் எல்லாவிஷயத்தையும் தயங்கித் தயங்கி சொன்னேன்.

"பெரிய பத்தினி அவ..."

பேபிக்குட்டியுடன் வேறொரு ஆளும் இருந்தான். பேபிக்குட்டி திருமணம் செய்யப்போகும் பெண்ணின் அண்ணன் அவன். அந்த ஆள் கேட்டான்:

"அப்படியொரு கொள்கை அவளுக்கு இருக்கிறது தப்பா என்ன?"

அதைக் கேட்டு பேபிக்குட்டிக்கு தாங்க முடியாத கோபம் வந்தது. அவர் பல்லைக் கடித்துக் கொண்டு சொன்னார்:

"இவன் ஒரு திருட்டுப்பய. இவன் நம்ளை நல்லா ஏமாத்திட்டான். யாரும் தொடாம வேற யாருக்கோ அவளைக் கொடுக்கணும்னற்து இவனோட எண்ணம்."

"அய்யோ...! அப்படியெல்லாம் ஒண்ணுமில்ல. அவள் என்னை 'மாமா'ன்னு கூப்பிடுறா."

பேபிக்குட்டி கையை நீட்டி என் கன்னத்தில் பலமாக ஒரு அடி கொடுத்துவிட்டு காரில் ஏறி வேகமாகப் புறப்பட்டார்.

அடி விழுந்ததும் என் கண்களில் இருந்து நெருப்புப்பொறி பறந்தது. நான் எதற்குமே முடியாமல் உட்கார்ந்து விட்டேன்.