Lekha Books

ஹோட்டலுக்குப் பின்னாலிருந்த எச்சில் தொட்டியில் வளர்ந்த நாய்குட்டியின் மார்பின் மீது தன்னுடைய தலையை வைத்து ஒருத்தி படுத்திருக்கிறாள். ஒரு பெண் குழந்தை தன்னை விட்டுப் போகக்கூடாது என்று அவனைப் பார்த்து கெஞ்சுகிறது. எனக்கென்று ஒரு வீடு உண்டானது. அன்பு செலுத்த ஒரு பெண்ணும் பிள்ளையும் கிடைத்தார்கள். ஆனால், இதென்ன கஷ்டம்? எனக்கு இது தேவையில்லையா என்ன?

பொழுது புலர்வதற்கு முன்பே நாங்கள் எல்லா பொருட்களையும் கட்டி எடுத்துக் கொண்டு புறப்பட்டோம். வெளியில் வந்ததும் க்ளாரா அந்த வீட்டை ஒரு முறை திரும்பிப் பார்த்தாள். என் தோளில் இருந்த த்ரேஸ்யாக்குட்டியும் அந்த வீட்டைப் பார்த்தாள்.

படகுத்துறையை விட்டுப் படகு புறப்பட்டதும் க்ளாரா மேல் துண்டால் முகத்தை மூடிக் கொண்டாள். கம்பியைப் பிடித்துக் கொண்டிருந்த த்ரேஸ்யாக்குட்டி என்னையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

நான் திரும்பி நடந்தேன்.

"மாமா!..."

நான் திரும்பிப் பார்த்தேன்.

படகு அவர்களை ஏற்றிக் கொண்டு வேகமாகபோய்க் கொண்டிருந்தது.

இன்னும் என் குழந்தை த்ரேஸ்யாக்குட்டி அழைப்பதை நான் கேட்டுக் கொண்டுதான் இருக்கிறேன்.

14

கிட்டத்தட்ட ஒரு வருட காலமாக நான் குன்னும் புறத்து முதலாளியுடனே இருந்துவிட்டேன். இருந்தாலும் இந்த இடத்தில்தான் சாப்பாடு என்றில்லை. இந்த இடத்தில்தான் தூக்கம் என்றில்லை. எப்படியோ வாழ்க்கை வண்டி ஓடிக் கொண்டிருக்கிறது. வாழ்க்கையின் நோக்கம் என்ன? அப்படியெதும் இல்லை என்பதே உண்மை. போவதற்கு இடமில்லை. பார்ப்பதற்கு ஆட்கள் இல்லை. நாளை என்ன செய்யவேண்டுமென்றோ எங்கு போகவேண்டுமென்றோ மனதில் எந்தவித தீர்மானமும் இல்லை. மனிதனாகப் பிறந்தும், மனிதர்களுக்குக் கிடைக்க வேண்டியதெல்லாம் மறுக்கப்பட்ட ஒரு பிறவி நான். இப்படியே என் வாழ்க்கை நீங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. எத்தனை நாட்கள் இந்த வாழ்க்கை இப்படியே போகுமோ, யாருக்குத் தெரியும்?

ஒரு நாள் பெரிய முதலாளி என்னை அழைத்துச் சொன்னார்.

"டேய், நாய்க்குட்டி, அந்தப் புலயன்வழியில ஒரு வீடு கட்டணும்.

அதற்கு அங்கே இப்போ குடியிருக்குற அந்த தொந்தரவு பிடிச்சவங்களையெல்லாம் அந்த இடத்தை விட்டு போக வச்சாத்தான் சரியா இருக்கும்..."

அவர் சொன்னதைக் கேட்டு எனக்கு மிகவும் வருத்தமாக இருந்தது. முதலாளி தொடர்ந்து சொன்னார்.

"ரெண்டு மூணு குடிசைங்க ஆள் இல்லாம சும்மாத்தான் கிடக்கு. அங்கே இருந்தவங்க போயிட்டாங்கன்னு நினைக்கிறேன். அதற்குப் பிறகு அங்கே யாரையும் நாம கொண்டு போய் வைக்கல... இன்னும் அஞ்சாறு பேர் அங்கே இருக்காங்க. எல்லாரும் உன்னோட சொந்தக்காரங்கதானே?"

முதலாளி இலேசாக புன்னகைத்தார். அப்படியென்றால் அந்த ஆதரவில்லாதவர்களை வெளியேற்றி விடும் வேலைகளையும் என்னிடம்தான் அவர் ஒப்படைக்க நினைக்கிறார்!

நான் என்ன செய்வது?

நான் மெதுவான குரலில் கேட்டேன்.

"அவங்க எங்கே போவாங்க முதலாளி?"

கட்டாயம் கேட்க வேண்டிய கேள்விதான் அது. முதலாளி கொண்டு வந்து தங்கவைத்த கொச்சு மரியம், ஜானகி, கவுரி இவர்கள்தான் அங்கே இருப்பவர்கள். அவர்களின் விஷயமாக இருப்பதால் முதலாளியிடம் கட்டாயம் கேட்க வேண்டியதுதான். முதலாளி சொன்னார்.

"எங்கே வேணும்னாலும் போகட்டும்."

அடுத்த நாள் முதலாளி கேட்டார்.

"நீ அங்கே போனியாடா?"

"இல்ல.."

"ஏன்?"

"இன்னைக்குப் போறேன்."

இந்த விஷயத்தை அவர்களிடம் எப்படி சொல்வது? என்னால் முடியாது. அவர்கள் வாயைத் திறந்து இங்கு சொல்வதாக இருந்தால் எவ்வளவு விஷயங்களைச் சொல்லலாம் தெரியுமா? ஒவ்வொருத்தரும் ஒவ்வொரு வாழ்க்கைக் கதையே சொல்லலாம். எனக்கு அந்தக் கதைகள் ஒவ்வொன்றும் நன்றாகவே தெரியும். கொச்சு மரியம் தன் சிறுவயது மகனைப் பிடித்து முன்னால் நிறுத்திக் கொண்டு இவனும் வீட்டை விட்டு வெளியேற வேண்டுமென்றா சொல்கிறாய் என்று கேட்டால் நான் அவளிடம் என்ன பதில் சொல்லுவேன்? நீ யாரடா எங்களிடம் இந்த விஷயத்தை வந்து சொல்வதற்கு என்றுகூட அவர்கள் கேட்லாம்.

இருந்தாலும் நான் சாப்பிடும் சோறு முதலாளி போட்டதுதான். அவர் சொல்லும் வேலையை என்னால் செய்யாமல் இருக்க முடியாது.

நான் மதிய நேரத்திற்கு பிறகு அங்கே சென்றேன். அந்தப் பகுதியில் நுழைந்தவுடன் கொச்சு மரியம் முகமெங்கும் படர்ந்த ஒரு சிரிப்புடன் ஜானகியை அழைத்துச் சொன்னாள்.

"ஜானகி, யார் வந்திருக்கிறதுன்னு பாரேன்..."

ஜானகி வீட்டுக்குள்ளிருந்து வெளியே வந்தாள். அவளின் முகம் பிரகாசமாக இருந்தது.

"என்ன? ஆளையே இநதப் பக்கம் காணோம்? என்ன விஷயம்? எங்களுக்கெல்லாம் வயசாயிடுச்சு. நாங்க பழைய சரக்குகள் ஆயிட்டோம் இல்லியா? சின்னச் சின்ன பொண்ணுகளா கிடைப்பாங்க. பிறகென்ன?

கவுரி அருகில் வந்து மெதுவான குரலில் சொன்னாள்.

"எங்க மூணு பேருக்கும் ஆள் இருக்கறதா இருந்தா, பரவாயில்ல. ஒரு ஆளுக்கு மட்டும்தான்னா வேண்டாம்..."

கொச்சுமரியம் சொன்னாள்.

"கவுரி, உனக்கு என்ன பைத்தியமா பிடிச்சிருக்கு? இந்த ஆளு நம்மளைத் தேடி வந்திருக்கிறதா நீ நினைச்சிக்கிட்டு இருக்கியா? இப்போ கொம்மாடியிலயும் பூங்காவிலயும்தான் இந்த ஆளு சுத்துறதே! கைவசம் பத்து, பதினெட்டு வயசுல பொண்ணுக இருக்காங்க."

அங்கு கிளைவிட்டுப் படர்ந்திருந்த ஒட்டு மாமரத்திற்குக் கீழே ஜானகி ஒரு பாயைக் கொண்டு வந்து விரித்தாள்.

"சும்மா நின்னுக்கிட்டு இருக்காம, பாயில உட்காருங்க நாய்க்குட்டி அண்ணே..."

நான் பாயில் அமர்ந்தேன். கொச்சு மரியம் எனக்கு ஒரு தேநீர் வாங்கிக் கொண்டு வருவதற்காக கடையை நோக்கி ஓடினாள். நான் கேட்டேன்.

"பிறகு... என்ன விசேஷம்?"

கவுரி சொன்னாள்.

"என்ன விசேஷமா! ஒண்ணுமேயில்ல. நாங்க பட்டினி கிடக்குறோம். வாரத்துல ரெண்டு நாளு கயிறு தொழிற்சாலையில வேலை கிடைக்குது. நீங்கதான் எங்களை மறந்துட்டீங்களே!"

ஜானகி கேட்டாள்.

"யாராவது ஆள் இரக்காங்களா நாய்க்குட்டி அண்ணே? நாங்க எவ்வளவு நாள்தான் பட்டினி கிடக்குறது! கொச்சு மரியம் கஞ்சி வச்சு இன்னைக்கோட ரெண்டு நாளாச்சு. எப்பவாவது எங்களுக்கு காசு வந்திருச்சுன்னா, நாங்க கொஞ்சம் அவளுக்குத் தருவோம்."

நான் கேட்டேன். "பிறகு எதற்கு அவள் தேநீருக்கு ஓடினா?"

"எங்களுக்கு நன்றி உணர்ச்சி இருக்கு நாய்க்குட்டி அண்ணே. நீங்க எங்களுக்கு எவ்வளவு காசு வாங்கித் தந்திருப்பீங்க! சொல்லப் போனா எங்க உடம்பு நீங்க வளர்த்தது. எங்களை நீங்க மறந்தாலும், நாங்க மறக்க மாட்டோம்."

ஜானகி மீண்டும் கேட்டாள்.

"யாராவது ஆள் இருக்கா, இருந்தா, இன்னைக்கு கொச்சு மரியத்தைக் கூட்டிட்டுப் போங்க. அவ ரொம்பவும் கஷ்டப்படுறா. அவளுக்கு ஒரு பையன்வேற இருக்கான்.