Lekha Books

குறிப்பாக- கொச்சு மரியத்தை. அந்தப் பையன் வளர வேண்டும் அல்லவா? அவன் அவர்கள் மூன்று பேரின் மகனாம்!

திரும்பி வரும் போது, யாராவது ஒரு ஆளை அன்றே பிடித்து அவளுக்குத் தர வேண்டும் என்று மனதிற்குள் நினைத்தேன். அந்த அப்பிராணிப் பெண்கள் பட்டினி கிடக்கிறார்கள். நீண்ட நாட்களாகவே குன்னும்புறத்து பேபிக்குட்டியை விட்டால், வேறு யாரையும் நான் தேடிப்போகாமல் இருந்தேன். இனிமேல் பழையபடி வேலையை ஆரம்பிக்க வேண்டியதுதானா? இல்லாவிட்டால் பாவம்... அந்தப் பெண்கள் எப்படி வாழ்வார்கள்?

இனிமேல் நாம் அதைச் செய்யக்கூடாது என்று ஒதுக்கி வைத்திருந்தேன். வேண்டாமென்று நான் நினைத்திருந்தேன். மீண்டும் ஆரம்பிக்க வண்டும். அதைச் செய்வதற்கு தயக்கமாகவும் இருக்கிறது.

15

அடுத்த நாள் நான் முதலாளியைச் சந்திக்கவேயில்லை. அதற்கடுத்த நாள் நேருக்கு நேர் பார்க்க வேண்டியதாகிவிட்டது. நல்ல வேளை அப்போது கோபமாக இல்லாமலிருந்தார் அவர்.

"என்னடா? விஷயம் என்னாச்சு? அங்கே நீ போனியா?"

"போனேன்."

"அதுக்குப் பிறகு?"

நான் எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக நின்றிருந்தேன். முதலாளி கேட்டார்.

"அங்கே போயி அவங்க கூட விளையாடி, சிரிச்சு, ரசிச்சுக்கிட்டு இருந்தே... அப்படித்தானே?"

நான் எதுவும் பேசவில்லை.

"நீ ஒரு பெரிய திருட்டுப் பயடா. சரியான திருடன். சொல்லப் போனா நீ அவள்களோட ஆளு. உனக்கு சாப்பாடு கிடைக்குறது இங்கே. ஆனா, உன் கவனம் இருக்கிறது முழுசா அங்கேதான்."

"அய்யோ... என்ன முதலாளி சொல்றீங்க?"

"நான் சொல்றது சரிதாண்டா... நீ இந்த விஷயத்துக்கு சரியா வரமாட்ட செய்யவும் மாட்டே."

முன்னாலிருந்த விஸ்கியை எடுத்து சிறிது குடித்துவிட்டு முதலாளி சொன்னார்.

"எனக்கு அந்த விஷயம் தெரியும். அவள்களை விட்டு உன்னால இருக்க முடியாது. ஒரு வகையில பார்த்தால் அது சரிதான்."

அவர் அப்படிச் சொன்னது ஒரு விதத்தில எனக்கு மகிழ்ச்சியாகக் கூட இருந்தது. வீட்டை இடிப்பதற்கும், அவர்களை வெளியே போகச் சொல்வதற்கும் நான் உடன் செல்ல வேண்டுமென்று அவர் சொல்லியிருந்தால், நான் நிச்சயம் சென்றிருப்பேன். அந்தக் காரியங்களைச் செய்துமிருப்பேன். ஆனால், அது எவ்வளவு மோசமான ஒரு செயலாக இருந்திருக்கும். அதைவிட மகா பாவமான செயல் வேறொன்று உலகத்தில் இருக்கிறதா என்ன? நல்ல வேளை அந்த விரும்பத்தகாத ஒரு விஷயத்திலிருந்து நான் தப்பித்து விட்டேன்.

நான் தலையைச் சொறிந்து கொண்டே சொன்னேன்.

"நான் ஒரு விஷயம் சொல்லணும்."

"என்னடா?"

"நான் முந்தா நாளு அங்கே போயிருந்தேன்."

"பிறகு?"

நான் பேசாமல் இருந்தேன்.

"போன... அதனால என்ன?"

முதலாளி மீண்டும் கொஞ்சம் விஸ்கியைக் குடித்தார்.

"அவங்களோட நிலைமை ரொம்பவும் மோசமா இருக்கு."

"நீ அப்படித்தான் சொல்வே."

"அது மட்டுமல்ல. அந்தக் குழந்தை..."

நான் முதலாளியின் முகத்தைப் பார்த்தேன். நான் சொல்ல வருவதை அவர் எப்படி வாங்கிக் கொள்கிறார் என்பதை அறியும் நோக்கத்துடன்.

"எந்தக் குழந்தைடா?"

"அந்தக் கொச்சு மரியத்தோட சின்னப் பையன்..."

"கொச்சு மரியத்தோட பையனா?"

முதலாளிக்கு ஞாபகம் வந்திருக்குமா? அடுத்து என்ன சொல்வதென்று தெரியாமல் நான் தயங்கி நின்றேன். முதலாளியின் மகன்தான் அவன் என்று சொல்லி அவருக்கு நான் நினைவுபடுத்த வேண்டுமா என்ன?

திடீரென்று முதலாளி ஞாபகத்தில் வந்த மாதிரி சொன்னார்.

"ஒண்ணுமில்லடா அவள் அப்படிச் சொல்லியிருப்பா. வேற யாருக்காவது பிறந்திருக்கக் கூடாதா என்ன?"

முதலாளி சொல்லி முடிப்பதற்கு முன்பு நான் இடையில் புகுந்து சொன்னேன்:

"அந்தக் குழந்தையோட காதுக்குப் பின்னால ஒரு மரு இருக்குது. அதை நானே பார்த்தேன்."

முதலாளி என்னைப் பார்த்து கோபத்துடன் சொன்னார்.

"போடா போ..."

தொடர்ந்து இந்த விஷயத்தைப் பேசுவது அவ்வளவு நல்லதாக இருக்காது என்று என் மனதிற்குத் தோன்றியது. முதலாளியை எனக்கு நன்றாகவே தெரியும். இதற்கு மேல் பேசினால் அவருக்கு பயங்கரமாக கோபம் வரும்.

நான் சிறிது தள்ளி நின்றேன். சிறிது நேரம் கழித்து முதலாளி என்னை அழைத்தார். "டேய்... இப்போ இந்த விஷயத்தை என்கிட்ட நீ சொன்னதோட இருக்கட்டும். இதே விஷயத்தை வேற யார்கிட்டயும் ஒரு வார்த்தை கூடப் பேசிடாதே..."

அது ஒரு கறாரான கட்டளையாக இருந்தது.

"இல்ல... இல்ல..."

முதலாளி என்னவோ யோசனையில் இருந்தார். ஒருவேளை இதே விஷயத்தைப் பற்றிக் கூட இருக்கலாம். வேறொரு வயிற்றில் பிறந்தாலும், இரத்தம் முதலாளியுடையதுதானே. அதை நினைக்காமல் இருக்க முடியுமா? மனதிற்குள் ஒரு உறுத்தல் உண்டாகாமல் இருக்குமா?

ஏதாவதொன்று நிச்சயம் நடக்கும் என்று நான் எதிர்பார்த்தேன்.

அதற்குப் பிறகு அந்த வீடுகளைக் காலி செய்யும் விஷயத்தைப் பற்றி அவர் என்னிடம் பேசவேயில்லை. ஆனால், முதலாளியின் முக்கிய காரியதரிசி பாச்சு பிள்ளைக்கு எல்லா விஷயங்களும் நன்றாகத் தெரியும். ஆனால், எந்த விஷயத்தையும் அவர் வெளியே விடவில்லை. நான்அதைப் பற்றி யாரிடமும் விசாரிக்கவும் இல்லை. எதற்காக விசாரிக்க வேண்டும்? இந்த விஷயத்தைப் பொறுத்தவரை முதலாளிக்கு என் மீது நல்ல நம்பிக்கை கிடையாது என்பதே உண்மை. நான் அதற்குப் பிறகு புலயன் வழி பகுதிக்கு போகவும் இல்லை. போனால், அவர்கள் எதாவது கேட்பார்கள். உதவி செய்ய வேண்டுமென்று சொல்லுவார்கள். சாப்பிடும் சோற்றுக்கு நன்றியில்லாமல் நடக்க என்னால் முடியாது. அந்த அப்பிராணி பெண்களுக்கு ஏதாவது செய்யாமலிருக்கவும் என் மனம் அனுமதிக்காது.

புலயன் வழியில் இருக்கும் ஒரு சணல் தொழிற்சாலையில் வேலை செய்யும் ஒரு இளைஞனும் அவன் தாயும் அந்த வீட்டில் வசித்துக் கொண்டிருந்தார்கள். அந்த இளைஞனுக்குக் கடுமையான காய்ச்சல். மருத்துவமனைக்கு அந்த இளைஞனைக் கொண்டு சென்றாள் அவன் தாய். அவர்கள் மருத்துவமனையிலிருந்து திரும்பி வந்தபோது, வீட்டைக் காணோம். வீட்டிலிருந்த பொருட்களுமில்லை. வீட்டிலிருந்த சாமான்களை பாச்சுப்பிள்ளை எடுத்துக் கொண்டு போய் விட்டார்.

அதற்குப் பிறகு ஒரு வயதான கிழவன் மட்டும் அந்த இடத்தில் வசித்துக் கொண்டிருந்தான். அந்த பூமி முதலாளிக்குக் கிடைப்பதற்கு முன்பிருந்தே அந்தக் கிழவன் அங்கிருந்தான். ஒருநாள் பாதையோரத்தில் அந்த ஆள் இறந்து கிடந்தான். அங்கேயே விழுந்து செத்திருந்தான். அவனுக்கும் சில சில்லறை சாமான்கள் இருந்தன. பாத்திரங்கள் கிண்ணம், மண்ணெண்ணெய் விளக்கு இப்படி... அவை எல்லாவற்றையும் பாச்சு பிள்ளை எடுத்துக் கொண்டு போய் விட்டார். ஒரு நல்ல கைபெட்டி இருந்தது. அதை முதலாளி எடுத்துக் கொண்டார்.