Lekha Books

இருந்தாலும், கொஞ்சம் கொஞ்சமாக என் தலைக்குள் ஒரு வெளிச்சம் நுழைந்து கொண்டிருப்பதை என்னால் உணர முடிந்தது. அந்தக் கொலையை நான் செய்ததாக சம்மதிக்க வேண்டும் என்று சொல்கிறார்கள். அந்தக் கொலையை நான் செய்யவில்லை. நான் உண்மையைச் சொன்னலென்ன? யாரும் நம்ப மாட்டார்கள். நம்ப வைக்க என்னால் முடியாது. அப்போது முதலாளிக்கு கோபம் வரும். கோபம் வந்தால் என்மீது உள்ள தயவு இல்லாமற் போகும். பிடிவாதமாக வழக்கை நடத்துவார். தண்டனை வாங்கிக் கொடுத்துவிட்டுத்தான் மறுவேலை பார்ப்பார். அப்படியில்லாமல் நான்தான் கொலை செய்தேன் என்று சம்மதித்தால்...? என் மீது முதலாளியின் தயவு முழுமையாக இருக்கும். வழக்கை நடத்துவார். என்னை எப்படியும் காப்பாற்றுவார். அப்படியென்றால் எது நல்லது?

போலீஸ்காரர்கள் வந்தார்கள். முதலாளி ஒரு கதை சொன்னார். அதே கதையை வேறு மூன்று, நான்கு பேர் கூட சொன்னார்கள். பிரேத விசாரணை நடைபெற்றது. சம்பவ இடத்தில் என்ன நடந்தது என்பது பற்றி அறிக்கை தயார் பண்ணினார்கள். குற்றவாளியைக் கைது செய்தார்கள்.

அதையெல்லாம் பார்த்து நான் சிறிதும் கலங்கவில்லை. ஒரே ஒரு விஷயம்தான் என்னை நிலைகுலையச் செய்துவிட்டது. மத்தாயியின் தாய் நெஞ்சிலடித்துக் கொண்டு வந்து என்னைப் பார்த்துக் கேட்டாள்:

"டேய் பாவிப்பயலே, நீ ஏண்டா அவனைக் கொலை செய்தே? எனக்குன்னு உலகத்துல இருந்தது அவன் ஒருவன்தான்."

அவனை அந்த ஏழைத்தாய் மிகவும் கஷ்டப்பட்டு வளர்த்தாள். அவன் வாலிப வயதை அடைந்த பிறகு, பலவித வேலைகளையும் செய்து தன் தாயைக் காப்பாற்றி வந்தான். நான் அந்தத் தாயிடம் உண்மையைச் சொன்னேன். அவளிடம் மட்டும்!

என் வாயிலிருந்து என்னையும் மீறி ஒரு வார்த்தை வெளியில் வந்துவிட்டது!

"அம்மா...!"

அதற்குப்பிறகு நான் வாயே திறக்கவில்லை. நான் எதுவும் பேசுவதற்கும் தயாராக இல்லை.

எனக்காக லாக்-அப்பைத் திறந்தார்கள். நான் உள்ளே நுழைந்தேன். என்னை இரண்டு கைகளையும் நீட்டி ஒரு ஆள் வரவேற்றான். அது யார் என்று நினைக்கிறீர்களா? என்னுடைய அவ்வக்கர்! அவன் இருபத்து நாலாவது தடவையாக திருட்டுக் குற்றத்திற்காக சிறைக்குள் வந்திருக்கிறான்!

அவ்வக்கருக்கு மனைவி, மக்கள் எல்லோரும் இருக்கிறார்கள். அவர்கள் எப்படியோ வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். மூத்த மகளுக்கு அவன் திருமணம் செய்து அனுப்பி வைத்துவிட்டான். இந்த முறை அவன் எதையும் திருடவில்லை. குற்றவாளியைப் பிடிக்க முடியாத ஒரு திருட்டு வழக்கில் வேறு வழியில்லாமல் அவனைப் பிடித்து உள்ளே போட்டிருக்கிறார்கள். அவ்வளவுதான் விஷயம்.

நான் என்னுடைய முழு கதையையும் சொன்னேன். அதைக் கேட்டு அவ்வக்கர் விழுந்து விழுந்து சிரித்தான்.

"நீ, முதலாளிமார்களோட ஆளாயிட்டே இல்லே?"

தொடர்ந்து அவன் சொன்னான்: "நீ செய்யிற தொழிலும் முதலாளிமார்களுக்கு உள்ளதுதான்."

லாக்-அப்பிற்குள் இருந்து யோசித்துப் பார்த்தபோது அவன் சொன்னது முழுவதும் உண்மைதான் என்பது புரிந்தது.

நான்கைந்து நாட்கள் கழித்து ஸ்டேஷனில் முதலாளியும் ஒரு போலீஸ்காரரும் இருக்கும் இடத்திற்கு என்னை அழைத்துச் சென்றார்கள். அந்தப் போலீஸ்காரர் யார் என்கிறீர்கள்? முன்பு முதலாளி சொல்லி நான் கொச்சுமரியத்தை ரிக்ஷாவில் ஏற்றி அழைத்துச் சென்றேனே, அதே போலீஸ்காரர்தான். அவர் என்னைப் பார்த்துக் கேட்டார்:

"நாய்க்குட்டி உன்னை யாரும் அடிக்கலியே?"

அப்படி எதுவும் நடக்கவில்லை. தொடர்ந்து போலீஸ்காரர் சொன்னார்.

"இப்போ உன்னை ஜாமீனில் எடுக்க முடியாது. அதற்குக் காரணங்கள் இருக்கு. புரியுதா?"

நான் சிரித்தவாறு சொன்னேன்:

"புரியுது."

போலீஸ்காரர் தொடர்ந்தார்:

"இப்போ ஜாமீனில் வெளிவந்து என்ன பிரயோஜனம்? அலைச்சல் இல்லாம இங்கேயே இருக்கலாமே? நான் தேவையான ஏற்பாடுகளையெல்லாம் செய்யிறேன்."

அவர் சொன்னதற்கு மாற்று கருத்து எதையும் நான் சொல்லவில்லை. ஜாமீனில் வெளிவரவேண்டும் என்ற கட்டாயம் எதுவும் எனக்கு இல்ல. உள்ளே எனக்குப் பேச்சுத் துணைக்குத் தான் என் அவ்வக்கர் இருக்கிறானே!

முதலாளிக்கு இன்னும் சில விஷயங்களை என்னிடம் கூற வேண்டியிருந்தது. நான்கு பக்கங்களிலும் பார்த்துவிட்டு மெதுவான குரலில் முதலாளி சொன்னார்:

"டேய், இப்பவே உன்மேல குற்றச்சாட்டு இருக்கு. ஜாமீனில் வெளியே வந்தா, அவ்வளவுதான்... அதான் சொல்றேன்... நீ பேசாம உள்ளேயே இருந்திடு. உனக்குத் தேவையானதெல்லாம் இங்கே உனக்குக் கிடைக்கிறதுக்கு நான் ஏற்பாடு பண்றேன்."

நான் ஒரு விஷயத்தை முதலாளியிடம் சொல்ல விரும்பினேன். மத்தாயியின் தாய்க்கு அவள் வாழ்க்கைக்குத் தேவையான உதவிகளை அவர் கட்டாயம் செய்து கொடுக்க வேண்டும் என்பது தான் அது. போலீஸ்காரர் தலையைக் குலுக்கி அதற்குச் சம்மதித்தார்.

"சரிதான்... நாய்க்குட்டி சொன்னது சரிதான்... நாய்க்குட்டி உண்மையிலேயே நல்லவன். அந்தக் கிழவியை வரச்சொல்லி பத்தோ, ஐம்பதோ நாம கட்டாயம் தரணும். தெரியுதா அவுஸேப்பச்சன்?"

தொடர்ந்து என்னைப் பார்த்து போலீஸ்காரர் சொன்னார்:

"நாய்க்குட்டி, நீ உண்மையிலேயே நல்லவன்!"

நான் சொன்னேன்:

"பத்தோ, ஐம்பதோ போதாது. அந்தத் தாய்க்கு சாகுறது வரை பிரச்சினை இல்லாம வாழறதுக்குக் கொடுக்கணும்."

முதலாளி ஒரு புன்சிரிப்புடன் கேட்டார்:

"அதெப்படிடா முடியும்? பத்தாயிரம் ரூபா அதுக்காக நாம கொடுக்க முடியுமா? ஏதோ நீ சொல்றேன்றதுக்காக வேணும்னா நூறோ நூற்றைம்பதோ கொடுக்கலாம்."

அதைக்கூட கொடுத்தாரா என்பது யாருக்குத் தெரியும்?

வழக்கு விசாரணை தொடங்கிற்று. மேஜிஸ்ட்ரேட் நீதிமன்றத்தில் எனக்கு வக்கீல் யாருமில்லை. செஸன்ஸ் நீதிமன்றத்தில் வக்கீல் வைத்துக் கொள்ளலாம் என்று முதலாளி சொன்னார். மேஜிஸ்ட்ரேட் நீதிமன்றத்தில் ஒவ்வொரு சாட்சியும் வந்து சத்தியம் செய்து வாக்குமூலம் கொடுக்கும்போது எனக்கு சிரிப்புத்தான் வந்தது. அவர்கள் என்ன மாதிரியெல்லாம் கதைகள் சொல்கிறார்கள்! எனக்கும் மத்தாயிக்கும் இடையில் பயங்கர விரோதமாம். நான் அவனைக் கொலை செய்வதாகச் சொன்னதை இவர்கள் அவனைவரும் கேட்டார்களாம். நான் கத்தியால் குத்திக் கொன்றதைப் பார்த்ததாக அவர்கள் அனைவரும் சொன்னார்கள்.

முதலாளி பெரிய அங்கவஸ்திரத்தைப் போட்டுக் கொண்டு கூண்டுக்குள் வந்து என்னென்னவோ சொன்னார். அதைக் கேட்பதற்கு எனக்கே புதுமையாக இருந்தது. முதலாளிக் நீதிமன்றத்தில் உட்காருவதற்கு இருப்பிடம் தந்தார்கள். அப்போது அந்த டி.எஸ்.பி.எஜமானும் வந்திருந்தார்.

வழக்கு பதிவானது. செஸன்ஸ் நீதிமன்றத்தில் அது விசாரணைக்கு வந்தது. அப்போதும் முதலாளி வந்து என்னைப் பார்த்தார். இந்த வழக்கில் எனக்கு தண்டனை கிடைக்காமலிருந்தால் அது போலீஸ்காரர்களுக்கு கெட்ட பெயரை வாங்கிக் கொடுக்கும் என்றும் அதனால் சிறிய அளவில் எனக்கு தண்டனை கிடைக்கும் படி செய்த வழக்கை முடித்துக் கொள்ள வேண்டியதுதான் என்றார் அவர்.