Lekha Books

அந்தக் கிழவன் சிறுவயது முதல் தெருக்களில் பிச்சை எடுத்துக் கொண்டிருப்பவன். பணத்தை பூமிக்கடியில் புதைத்து வைத்திருப்பதாகப் பலரும் சொல்வார்கள். ஏதாவதொரு மண் குடத்திலோ அல்லது பெட்டியிலோ வைத்து புதைத்திருப்பார் என்றெண்ணி பாச்சுப் பிள்ளை அந்தக் கிழவன் இருந்த வீட்டைக் குழி தோண்டிப் பார்த்தார்.

இப்படி இரண்டு வீடுகள் காலி செய்யப்பட்டன. இனி மீதமிருப்பது மூன்று வீடுகள். அவர்களிடம் எப்படி இவர்கள் நடந்து கொள்வார்கள் என்பதை அறியும் எண்ணத்துடன் நான் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். அந்தப் பெண்கள் முரட்டுத்தனமானவர்கள். பலத்தை பயன்படுத்துவது என்ற எண்ணத்துடன் போனால், ஒருவேளை அவர்கள் பயங்கரமாக எதிர்க்கலாம். முதலாளியைப் பற்றி தாறுமாறாகப் பேசலாம். நேராகச் சென்று வீட்டைக் காலி பண்ணச் சொன்னால், நிச்சயம் போகவும் மாட்டார்கள்.

பாச்சுப் பிள்ளையின் மூளை எப்படி செயலாற்றப் போகிறதோ?

ஒருநாள் என் காதுக்கு ஒரு செய்தி வந்தது. ஜானகியும் கவுரியும் தங்களுக்குள் அடித்துக் கொண்டார்கள் என்பதே அது. அதில் ஜானகி, கவுரி இருவரின் தலையும் உடைந்துவிட்டதாம். ஒரு பெரிய கழியைக் கொண்டு வந்து ஜானகி அடித்திருக்கிறாள். உலக்கையால் கவுரி ஜானகியை அடித்திருக்கிறாள். இரண்டு பேரும் தற்போது மருத்துவமனையில் இருப்பதாக செய்தி வந்தது. காயம் பெரிதுதான் போலிருக்கிறது-.

இப்படியொரு சம்பவம் எப்படி நடந்தது? அவர்கள் இருவரும் இப்படி சண்டை போடுவார்கள் என்பதை என்னால் நம்பவே முடியவில்லை. அந்த மூன்று பெண்களும் அந்த அளவிற்கு ஒற்றுமையாக இருந்தார்கள். பாச்சுப் பிள்ளையின் வேலையாகத் தான் அது இருக்க வேண்டும். அவர்களை அவர் பிரிக்கப் பார்த்திருக்கிறார். விளைவு- அவர்கள் ஒருவருக்கொருவர் விரோதிகள் ஆகிவிட்டார்கள். கடந்த சில நாட்களாகவே அவர்களுக்குள் ஒரே சண்டைதான் என்று எல்லோரும் கூறுகிறார்கள்.

எப்படியோ இரண்டு பேர்களைச் சண்டை போட வைத்து அவர்களை வீடு காலி பண்ண வைத்துவிட்டார்கள். இனி மீதி இருப்பது கொச்சுமரியம் மட்டும்தான். அவளின் கதை என்னவாகப் போகிறதோ?

அந்த இடம் எப்போதும் தகராறு நடக்கக்கூடிய இடம் என்று போலீஸ்காரர்கள் முடிவு செய்து விட்டார்கள். இரவும் பகலும் போலீஸ்காரர்கள் அங்கு ரோந்து சுற்றிக் கொண்டிருந்தார்கள். கொச்சுமரியம் நிச்சயம் இதனால் கலங்கிப் போயிருப்பாள். யாராவது அந்த இடத்திற்கு தைரியமாகப் போவார்களா? அவள் வெளியே செல்ல முடியுமா? நேரம் பார்த்து பதுங்கி ஒளிந்து போகலாம் என்றாலும், அப்படிப்பட்ட நேரத்தில் அந்தச் சிறுவனை யார் பார்த்துக் கொள்வது?

கடைசியில் முதலாளியோ அவரின் காரியதரிசியோ ஒரு வார்த்தைகூட சொல்லாமல் கொச்சு மரியமே அந்த வீட்டைக் காலி செய்துவிட்டுக் கிளம்பி விட்டாள்.

அவள் வீட்டை விட்டு வெளியே போன கதையை பாச்சுப் பிள்ளை முதலாளியிடம் கூறிக் கொண்டிருந்த போது நான் அங்கு இருந்தேன். அதை விவரிக்கும்போது பாச்சுப் பிள்ளையின் குரலில் இருந்த சந்தோஷத்தைப் பார்க்கவேண்டுமே. அன்று கொச்சு மரியத்தின் குழந்தைக்கு உடல் நலமில்லாமல் இருந்திருக்கிறது. இருப்பினும், பையனைத் தோளில் போட்டுக் கொண்டுட அவள் வெளியேறிப் போயிருக்கிறாள். அவள் எங்கு போயிருப்பாளோ, அப்போது அவள் ஏதாவது சொன்னாளா என்று எனக்கு கேட்க வேண்டும் போல் இருந்தது. ஆனால் கேட்கவில்லை. இல்லை... அவள் ஒன்றும் சொல்லியிருக்கமாட்டாள். பட்டினியாலும், கஷ்டங்களாலும் அவள் உயிரே போயிருக்கும். அவளிடமிருந்த பலமெல்லாம் இல்லாமல் போயிருக்கும். அப்படிப்பட்ட நிலையில் இருக்கும் ஒருத்தி என்ன சொல்லியிருக்கப் போகிறாள்?

அவளை மட்டும் பார்க்கவேண்டும் போல் எனக்கு இருந்தது. அவளைத்தான் நான் முதன்முதலாக வண்டியில் உட்கார வைத்துக் கொண்டுபோனேன். அதற்குப் பிறகு அவளை எங்கெல்லாம் நான் கொண்டு சென்றிருக்கிறேன்! என்னென்ன கதைகளெல்லாம் எனக்குத் தெரியும்... வேண்டாம்... அவளை நான் பார்க்கவே வேண்டாம். எனக்கு அதற்கான மன தைரியம் இல்லை.

மூன்று, நான்கு நாட்கள் கடந்தன. பேபிக்குட்டியின் மனைவிக்கு பிரசவ வேதனை உண்டானது. ஆலப்புழையில் ஏராளமான டாக்டர்கள் இருக்கிறார்கள். ஆலப்புழையில் இருப்பதைவிட பெரிய டாக்டர்மார்களைக் கொண்டு வரவேண்டும் என்பதற்காக எர்ணாகுளத்திற்கோ கொல்லத்திற்கோ திருவனந்தபுரத்திற்கோ கூட ஆட்கள் போயிருக்கிறார்கள்.

பெரிய முதலாளி விரல்களைக் கோர்த்துப் பிடித்துக் கொண்டு இங்குமங்குமாய் நடந்து கொண்டிருக்கிறார். அவருக்கு ஒரே மனக்கவலை.

பேபிக்குட்டி தொடர்ந்து சிகரெட்டை உதட்டில் வைத்து புகைத்தவாறு பேசாமல் அமர்ந்திருக்கிறார். அவ்வப்போது எழுந்து உள்ளேயும் போகிறார்...

வெளியே நின்றிருக்கும் எங்களுக்கு ரகசியங்களெதுவும் தெரியக்கூடாது. ஒன்று மட்டும் புரிந்தது. பெரிய பிரச்சினை எதுவோ இருக்கிறது என்பதுதான் அது.

பைங்கிளியைப் போல் அழகான ஒரு இளம்பெண்! அவளின் குரலைக்கூட வெளியில் யாரும் கேட்தில்லை. அவள் இரக்க குணம் கொண்ட நல்லபெண் என்று பொதுவாக வேலைக்காரிகள் கூறுவதை நானே கேட்டிருக்கிறேன். யாரையும் 'சீ... போ' என்று அவள் சொல்லியதில்லை. 'ச்சீ' என்ற சத்தம் அவளுக்குள் இருந்து வரவும் செய்யாது அதற்கான மன தைரியமும் அவளுக்கு இல்லை. சில நேரங்களில் உதித்து வரும் சூரியனைப் போல அவள் முகத்தை நான் ஜன்னல் வழியாக பார்த்திருக்கிறேன். அந்த மாதிரியான சமயங்களில் அந்தத் திருமண நாளில் தோன்றியது மாதிரி இந்த மோசமான ஆளின் கையில் இந்தக் கிளியைப் பிடித்துக் கொடுத்துவிட்டார்களே என்ற எண்ணம்தான் மனதில் தோன்றும். அந்த ஆள் அந்த மென்மையான மலரைப்பிய்த்து எறிவார்... அந்த ஆளை இந்தப் பெண் எப்படி தாங்கிக் கொள்ளப் போகிறாளோ என்று பலமுறை நான் மனதில் நினைத்திருக்கிறேன். மனதிற்கு வேதனையான விஷயம்தான்! அன்பு செலுத்தக்கூடிய ஒருவரிடம் அந்தப் பெண்ணை ஒப்படைத்திருக்கககூடாதா? அதன் தலையெழுத்து இப்படியா ஆக வேண்டும்?

அந்தப் பெண் எவ்வளவு வலியை அனுபவிக்க வேண்டியிருக்கும்? நிச்சயம் அவளால் அதைத் தாங்கிக் கொள்ளவே முடியாது. அந்த முரட்டுத்தனமான மனிதரின் குழந்தை தானே அவளுக்குள் இருக்கிறது! தாயின் கர்ப்பப்பையை உதைத்து ஒருவழி பண்ணி விட்டுத்தான் அது வெளியே வரும்.

விபரத்தை அறியலாம் என்றால் ஒரு வேலைக்காரியைக் கூட காணவில்லை.

அப்போது ஒரு பெண் டாக்டர் வெளியே வந்தாள். பேபிக்குட்டியுடன் அவள் என்னவோ பேசினாள். அவள் ஆங்கிலத்தில் பேசியதால், எங்களுக்கொன்றும் புரியவில்லை. இருந்தாலும் ஒரு சிறிய தும்பு கிடைத்தது. சென்னையிலிருந்து பெரிய டாக்டர் வரும்வரை கவலைப்படாமல் இருக்கவேண்டும் என்று அந்தப் பெண் டாக்டர் கூறியிருக்கிறார்.

பேபிக்குட்டி தொலைபேசியை எடுப்பார். என்னவோ பேசுவார். பிறகு சிகரெட் பிடிப்பார். பெரிய முதலாளியின் கண்களிலிருந்து கண்ணீர் வழிந்து கொண்டிருந்தது. மலயாற்றூர் தேவாலயத்திற்கும், டெத்வா தேவாலயத்திற்கும், அர்த்துங்கல் தேவாலயத்திற்கும் நேர்த்திக்கடன் செய்வதாகச் சொன்னார்.