Lekha Books

அவனைப் பட்டினி போடாம பார்க்குறதுன்னா சாதாரண விஷயமா என்ன? ஆனா, நாங்க மூணு பேரும் சேர்ந்துதான் அவனை வளர்க்கிறோம்."

கவுரி அவனை அழைத்தாள்.

"டேய் பேபிக்குட்டி! மகனே, பேபிக்குட்டி!"

எங்கிருந்தோ அவன் தன்னை அழைப்பதைக் கேட்டு ஓடி வந்தான். நான் சிரித்துக் கொண்டே கேட்டேன்.

"அவனோட பேரு பேபிக்குட்டியா?"

ஜானகி கேட்டாள். "பிறகு என்ன பேரு வைக்கிறது, கண்ணைத் திறந்து அவனை நல்லா பாருங்க."

அவன் வந்து கவுரியுடன் ஒட்டிக் கொண்டு நின்றான். கவுரி அவனைச் சேர்த்து அணைத்துக் கொண்டு அவனைச் செல்லமாக தடவினாள். அவன் கேட்டான்.

"என்னை எதுக்கு கூப்பிட்டீங்க, சித்தி?"

"சும்மாதான்டா மகனே."

கவுரி அவனுக்கு முத்தம் தந்தாள்.

நல்ல சதைப்பிடிப்பும், சுறுசுறுப்பும் உள்ள அழகான பையன்! அவனுக்கு நல்ல நிறம்! புத்திசாலியாகவும் தெரிந்தான். அந்தப் பெண்கள் எல்லோரும் ஒன்று சேர்ந்து அவனைப் பட்டினி கிடக்காமல் பார்த்துக் கொள்கிறார்கள். அவனுக்கு கவலை என்றால் என்னவென்று தெரியாது.

கொச்சு மரியம் தேநீருடன் வந்தாள். நான் கேட்டேன்.

"நீ ஏன் அப்பன் பேரை இவனுக்கு வச்சே?"

ஜானகி சொன்னாள்.

"நாய்க்குட்டி அண்ணே... உங்களுக்கு கண்ணு இல்லியா என்ன? நல்லா பாருங்க. இவன் காதுக்குப் பின்னால மூத்த முதலாளிக்கிட்ட இருக்குற மரு இருக்கு பாருங்க..."

நான் தோற்றுவிட்டேன்.

"எனக்கு இதெல்லாம் தெரியாது. முதலாளிக்கு உடம்புல எங்கெங்கே மரு இருக்குன்ற விஷயமெல்லாம் எனக்கு எப்படி தெரியும்?"

அந்தப் பெண்கள் ஒரே குரலில் சொன்னார்கள்.

"அது எங்களுக்கு நல்லாவே தெரியும்."

அந்த கள்ளுக்கடைப் பெண்ணைப் பற்றி நான் கவுரியிடம் கேட்டேன். நான் கொடுத்த ஐம்பது ரூபாயுடன் அவள் ஊரை விட்டே போய் விட்டாளாம். இப்போது அவள் எங்கே இருக்கிறாள் என்பது யாருக்குமே தெரியாதாம். ஜானகி சிரித்துக் கொண்டே கேட்டாள்.

"அந்தப் பெண் மேல நாய்க்குட்டி அண்ணனுக்கு ஒரு தனி பிரியம். அதனாலதான் நம்ம எல்லாரோட வீடுகளையும் தாண்டிப்  போயி அவளுக்கு ஐம்பது ரூபாய் தந்திருக்காரு."

கொச்சு மரியமும் கவுரியும் தொடர்ந்து சொன்னார்கள்.

"அதுல விஷயம் இருக்கு. அந்தப் பெண்கூட பாயில நாய்க்குட்டி அண்ணன் படுத்திருக்காரு. நம்ம யாரையும் இவரு தொட்டதுகூட இல்லியே!"

நான் மனதில் நினைத்தது அதுவல்ல. பாவம் அந்தப் பெண்ணுக்கு நான் தந்த ஐம்பது ரூபாய் ஏதாவதொரு விதத்தில் பயன்பட்டிருக்குமா? வாழ்க்கையில் அவள் எங்காவது காலூன்றியிருப்பாளா?

ஜானகி கேட்டாள்.

"பிறகு ஒரு விஷயம்... அந்தப் பெண், அவளோட குழந்தை அவங்களைப் பற்றி ஏதாவது தெரியுமா?"

அவள் கேட்டது க்ளாராவைப் பற்றி.

நான் எதுவும் சொல்லவில்லை.

"அய்யோ! அவ ஒரு அப்பிராணி. நல்ல வேளை அவ கெட்டுப் போகல..."

கொச்சு மரியம் என்னைப் பார்த்தவாறு சொன்னாள்.

"பெரிய முதலாளி ரொம்பவும் மோசமான ஒரு ஆளு. கண்ணுல கொஞ்சம்கூட இரத்தம் இல்லாத மனுசன்!"

நான் வெறுமனே சிரிக்க மட்டும் செய்தேன்.

இவ்வளவு நேரமான பிறகும் நான் வந்த விஷயத்தைச் சொல்லவேயில்லை. எப்படிச் சொல்வது? அவர்களிடம் சொல்ல என்னால் முடியாது. எதுவுமே வாய் திறக்காமல் அங்கிருந்து நான் போவதுதான் சரியானது. ஜானகி ஒரு பெரிய புகாரை மனதில் வைத்திருக்கிறாள். இப்போதுதான் அது அவள் ஞாபகத்திற்கு வந்திருக்கிறது. அவள் சொன்னாள்.

"போன தடவை தேங்காய் பறிச்சப்போ, இந்தச் சின்ன பையன் பேபிக்குட்டி ஒரு தேங்காயைத் தூக்கிக்கிட்டு வந்தான். அதை ஒண்ணும் வீட்டுக்கு கொண்டு வரல. என்ன இருந்தாலும் சின்னப் புள்ளைதானே! அந்தத் தேங்காயை வச்சு விளையாட்டிக்கிட்டு இருந்தான். ஒரு குச்சியால அவனை அடிச்சு அந்த ஆளு தேங்காயைப் பிடுங்கிக்கிட்டாரு. குழந்தை அழுதுக்கிட்டே வந்தான்..."

நான் கேட்டேன்...

"யார் அடிச்சது? கணக்குப் பிள்ளையா?"

அவள் வருத்தம் கலந்த குரலில் சொன்னாள்.

"இல்ல. கணக்குப்பிள்ளை அப்படியெல்லாம் செய்யவேமாட்டாரு. அவருக்கு முகத்துல கண்ணு இல்லியா என்ன? எல்லாம் இவனோட அப்பாதான். சரி... சின்னப்புள்ளைதானே, தேங்காயை எடுத்துட்டுப் போகட்டுமேன்னு விடணும்ல... அதை விட்டுட்டு அடிக்குறதுன்னா..."

சிறிது நேரம் கழித்து அவள் தொடர்ந்து சொன்னாள்.

"இந்தச் சின்ன புள்ளை அப்படி அழுதான்... இந்த மாதிரி அவன் அதுக்கு முன்னாடி அழுததே இல்ல. மகாபாவி! எப்படி பையனை அடிச்சுத் தேங்காயைப் பிடுங்க அந்த ஆளுக்கு மனசு வந்துச்சுன்னு தான் நான் யோசிக்கிறேன். இந்தத் தேங்காய்களை அந்த ஆள் தன்னோட புள்ளைங்களுக்குத்தானே கொண்டு போறாரு! இவனும் அவரோட இரத்தத்துல பிறந்தவன்தானே! எப்படித்தான் இப்படியெல்லாம் செய்ய மனசு வருதோ, தெரியல..."

நான் சொன்னேன்.

"குச்சியை வச்சித்தானே அடிச்சாரு? என்ன இருந்தாலும் அடிச்சது அப்பாதானே! இதுக்குப் போயி கோபப்பட்டா எப்படி?"

அவ்வளவுதான் -ஜானகிக்கு கோபம் வந்துவிட்டது.

"இங்கே இந்த மாதிரி ஏதாவது பேசினா, பிறகு..."

அதற்கு நான் சொன்னேன்.

"சரி... சரி... இதுக்கெல்லாம் கோபப்படலாமா ஜானகி?"

கொச்சு மரியம் வேறொரு விஷயத்தைச் சொன்னாள். கடந்த இரண்டு முறை தேங்காய் பறிக்கும்போதும் இங்கு இருப்பவர்களுக்கு ஒரு தேங்காய் கூட கொடுக்கவில்லையாம். இது போதாதென்று, வீட்டை எல்லோரும் காலி பண்ண வேண்டும் என்றும் உத்தரவாம். இப்போதுவும் இந்த விஷயத்தைமிகவும் தீவிரமாக வலியுறுத்திக் கொண்டிருக்கிறார்களாம். கொச்சு மரியம் உறுதியான குரலில் சொன்னாள்.

"என்ன செய்தாலும் நான் போறதா இல்ல..."

ஜானகியும் சொன்னாள். "பிறகு... நாங்க போவோமா என்ன? எங்களுக்கு பசங்க இல்லை... அது வேற விஷயம்."

நான் கேட்டேன்.

"இப்படி நீங்க சொல்ற அளவுக்கு வேற முதலாளிமார்கள் யாரும் இல்லியா?" ஜானகி என்னை கோபத்துடன் பார்த்தாள். நான் அவளைப் பார்த்து விளையாட்டாக சிரித்தேன்.

"ஜானகிக்கு கோபம் வந்திடுச்சா? நாய்க்குட்டி அண்ணன் ஏதோ பொழுதுபோக்குக்காக சொன்னாரு. அதைப் போயி பெரிசா எடுத்துக்கிட்டு..."

நான் எந்த விஷயத்தைக் கூற வேண்டும் என்று சென்றேனோ, அதைச் சொல்லாமலே அங்கிருந்து கிளம்பினேன். அந்த அப்பிராணிப் பெண்களுக்கு ஒரே ஒரு விஷயத்தில் மிகவும் வருத்தமாகிவிட்டது. எனக்கு கள்ளு குடிக்க எட்டணா தங்களால் கொடுக்க முடியவில்லையே என்பதுதான் அது. அதற்காக வருத்தப்பட வேண்டாம் என்று அவர்களை நான் தேற்றினேன். ஒரு விஷயத்தை அவர்கள் திரும்பத்திரும்ப சொன்னார்கள். நான் எப்போதும் ஞாபகத்தில் வைத்திருக்க வேண்டிய ஒரு விஷயமது. யாராவது ஆள் வந்தால், அவர்களை நான் எந்த காரணத்தைக் கொண்டும் மறந்துவிடக்கூடாது.