Lekha Books

அவளைப் பார்த்தவுடன் முதலில் எனக்கு அடையாளம் தெரியவில்லை. அடுத்த நிமிடம் அவள் யாரென்பது தெரிந்துவிட்டது. அவள்- அந்த இளம்பெண்தான்!

உண்மையிலேயே நான் அதிர்ச்சியடைந்துவிட்டேன். அவளின் 'மாமா' என்ற அழைப்பு என் காதுகளில் ரீங்காரமிட்டது.

அந்தப் பெண் வலையில் விழுந்துவிட்டாள்.

பேபிக்குட்டி கேட்டார்:

"என்ன சொல்ற நாய்க்குட்டி?"

நான் சொல்வதற்கு ஒன்றுமில்லை- பேபிக்குட்டி வெற்றி பெற்றுவிட்டார் என்பதற்காக அல்ல. இந்தப் போட்டியில் மட்டுமல்ல, எந்தப் போட்டியாக இருந்தாலும் பேபிக்குட்டிதானே வெற்றி பெறமுடியும்?

எனக்குள் ஒருவகை வேதனை உண்டானது. தாங்க முடியாத வேதனை!

அவள் தன் முகத்தை மூடிக் கொண்டாள். அவள் அழுகிறாளா என்ன?

நான் வெளியே வந்தேன்.

"மாமா...!"

அவள் அழைப்பது போல் எனக்குத் தோன்றியது. நான் திரும்பிப் பார்த்தேன். நடந்து போகும் என்னையே அவள் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.

அந்தக் கதவு அடைக்கப்பட்டது.

வெளியே நின்றிருந்தவனிடம் நான் கேட்டேன் "நீ யாரு?"

"பேபிக்குட்டி முதலாளியோட ஆள்."

"அது புரியுது. நீ இங்கே வந்த விஷயம்...?"

"நான் அந்தப் பெண்ணோட புருஷன்."

நான் நடந்தேன்.

அன்று அவள் சொன்னதெல்லாம் வெறுமனே சொல்லப்பட்டதா?

அப்படி இருக்க வாய்ப்பில்லை.

அவளுடைய எதிர்காலம் எப்படி இருக்கும்?

13

பிறக்கும்போதே கெட்டவளாகப் பிறந்த பெண்கள் இருக்கிறார்களா என்ன? அப்படி இருக்காது என்பதுதான் என் கருத்து. கெட்டவர்களாக காலப்போக்கில்அவர்கள் ஆனதுதான் உண்மை. இந்தப் பெண்கள் ஒவ்வொருவரிடமும் கேட்டால், ஒவ்வொரு கதை சொல்வார்கள்.

என் கையில் தூங்கிக் கொண்டிருக்கும் இந்தப் பெண் குழந்தை... இவளையும் எதிர் காலத்தில் விருந்தினர் மாளிகைக்கு கொண்டு போக வேண்டியது வருமோ? இவளைத் திருமணம் செய்பவனே இவளை அழைத்துக் கொண்டு போவானோ? இவள் என்னை 'மாமா' என்று அழைக்கிறாள்.

நான் இடி விழுந்ததைப் போல நடுங்கினேன். த்ரேஸ்யாக்குட்டியைப் பார்த்தேன். ஒன்றுமே தெரியாத சிறு குழந்தை! "மாமா! மாமா!" என்று அழைத்து ஆயிரம் விஷயங்களைப் பற்றி என்னிடம் கேட்கிறாள்.

நானே இவளை விருந்தினர் மாளிகைக்குக் கொண்டு செல்வேனோ?

முன்னாலிருக்கும் நடைபாதையில் பேபிக்குட்டியின் நண்பரான வக்கீல் வந்து கொண்டிருக்கிறார். அவர் என்னைப் பார்த்து அழைக்கிறார்.

"நாய்க்குட்டி!"

நான் ஓடி அவரருகில் போய் நிற்கிறேன்.

"எங்கே போயிட்டு வர்றீங்க எஜமான்?"

அவர் யாரையோ பார்க்கப் போய்விட்டு திரும்பி வந்து கொண்டிருக்கிறார்.

"நீ இங்கேதான் வசிக்கிறியா?"

"ஆமா..."

"அது யாரு?"

க்ளாரா வாசலில் நின்றிருக்கிறாள். அவளைப் பார்த்தவாறு அவர் கேட்கிறார்.

அவள் எனக்கு யார் என்று நான் சொல்லுவேன்? என்ன சொல்ல வேண்டும் என்று தெரியாமல் நான் குழம்பிப்போய் நின்றேன். என்னுடைய மனைவி என்று சொன்னால் - என் மனைவிக்கு தப்பித்தல் உண்டா?

வக்கீல் ஒரு சிரிப்புடன் சொன்னார்.

"கறுப்பா இருந்தாலும் பார்க்க லட்சணமா இருக்கா."

நான் எதுவும் பேசாமல் மவுனமாக நின்றிருந்தேன்.

"சரி... நான் வர்றேன்" வக்கீல் புறப்பட்டார்.

நான் நின்ற இடத்திலேயே நின்று விட்டேன். பின்னாலிருந்து அந்தப் பெண் குழந்தையின் அழைப்பு என்னை நிதானத்திற்குக் கொண்டு வந்தது.

எனக்கு என் மீதே நம்பிக்கையில்லை. க்ளாராவும் த்ரேஸ்யாக்குட்டியும் புலயன்வழியிலும் ஆலிசேரியிலும் உள்ள பத்தாயிரம் பெண்களுடன் ஒன்றாக ஆகிவிடுவார்கள்.

நான் இவர்களைக் காப்பாற்ற வேண்டும். காப்பாற்றியே ஆக வேண்டும்!

மூன்று நான்கு நாட்கள் நான் ஆலப்புழை பக்கமே போக வில்லை. வாடைக்கல் வீட்டிலேயே இருந்துவிட்டேன். "அப்படியென்ன யோசனை?" என்று க்ளாரா பலமுறை என்னைப் பார்த்து கேட்டுவிட்டாள். என் மனதில் வெளியே சொல்ல முடியாத ஏதோ குழப்பம் என்பதை மட்டும் அவளால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது.

நான் அவளிடம் கேட்டேன்.

"இங்கே எவ்வளவு ரூபாய் இருக்கு?"

"இருக்கு. வேணுமா?"

கையில் பணமில்லாததால் ஒரு வேளை நான் கவலையில் இருக்கிறேன் போலிருக்கிறது என்று அவள் நினைத்திருக்க வேண்டும்.

நான் சொன்னேன்.

"வேண்டாம். எவ்வளவு இருக்கு?"

"நானூற்றைம்பது ரூபாய் இருக்கு."

எனக்கு ஒரு விதத்தில் நிம்மதி தோன்றியது. எப்படியும் அவர்களை என்னிடமிருந்து தனியாகப் பிரிந்து இருக்குமாறு செய்ய வேண்டம். ஆனால், அவர்களை அப்படி பிரிந்து தனியாக இருக்கும்படி செய்துவிட்டால் மட்டும் அவர்கள் தப்பித்துவிட முடியுமா? வேறொரு வழியில் அவர்கள் பாழாகிப் போய்விட்டால்-...?

நான் அவர்களை என்னிடமிருந்து பலவந்தமாகப் பிரிக்க மனதிற்குள் தீர்மானித்தேன். என்னிடமிருந்த அவர்களைப் பறித்து எவ்வளவு தூரத்தில் முடியுமோ அவ்வளவு தூரத்தில் எறிய வேண்டும். ஆனால், அது அவ்வளவு சாதாரண ஒரு விஷயமல்ல. அவர்கள் என்னைச் சுற்றி பிணைந்திருக்கிறார்கள்.

இரவு சாப்பாடு முடிந்து ஒரு பீடியை உதட்டில் வைத்து புகைத்தவாறு நான் அமர்ந்திருந்தேன். க்ளாரா கயிறு பிரித்துக் கொண்டிருந்தாள். குழந்தை எந்தக் கவலையும் இல்லாமல் உறங்கிக் கொண்டிருந்தது.

நான் க்ளாராவின் குழந்தையையே உற்றுப் பார்த்தவாறு சிறிது நேரம் அமர்ந்திருந்தேன். என்னையும் மீறி ஒரு வார்த்தை என் வாயிலிருந்து வெளியே வந்துவிட்டது.

"க்ளாரா, நான் கல்யாணம் பண்ணிக்கப் போறேன்."

அவள் என்னுடைய முகத்தையே பார்த்தாள். நான் சொன்னதில் கடினத்தன்மை சற்று அதிகமாகிவிட்டது போல் எனக்குத் தெரிந்தது. நான் மீண்டும் சொன்னேன்.

"பொண்ணைப் பார்த்துட்டேன். எல்லாம் பேசி முடிச்சாச்சு."

அவள் எதுவும் பேசவில்லை. நான் கடந்த சில நாட்களாகவே மனதில் சிந்தித்துக் கொண்டிருப்பது இந்த விஷயத்தைப் பற்றித்தான் என்று அவள் நினைத்திருக்கலாம்.

மீண்டும் அவள் கயிறு பிரிப்பதைத் தொடர்ந்தாள். ஆனால், கண்கள் கலங்கியிருந்தன. நான் கேட்டேன்.

"என்ன, ஒண்ணுமே சொல்லல?"

அவளால் பேச முடியாது. இருந்தாலும், ஒரு மெல்லிய குரல் வெளியே வந்தது.

"சரிதான்..."

சிறிது நேரத்திற்கு யாரும் பேசவில்லை. நான் சொன்னேன்.

"அதற்கு நீ ஒரு காரியம் செய்யணும்."

என்ன செய்ய வேண்டும் என்று கேட்பதைப் போல அவள் என் முகத்தையே பார்த்தாள். நான் சொன்னேன்.

"நானூற்றைம்பது ரூபாய் கையில் இருக்குமில்ல?"

நான் சொல்வதற்கு முன்பு, அவள் சொன்னாள்.

"அதை நான் தந்திடறேன்."

நான் அந்தப் பணத்தைக் கேட்கப் போகிறேன் என்று அவள் நினைத்துக் கொண்டாள். நான் சொன்னேன்.

"நான் உன்கிட்ட இருக்குற பணத்தைக் கேட்கல. இன்னும் முந்நூறு ரூபாய் ஏற்பாடு பண்ணித் தர்றேன். நீயும் குழந்தையும் இந்த இடத்தை விட்டு வேற எங்கேயாவது போயிடணும்."

அவள் கையிலிருந்த கயிறு கீழே விழுந்தது. அவளால் நான் சொன்னதைத் தாங்க முடியவில்லை.