Lekha Books

"நாங்க இங்கே இருந்தா என்ன? நீங்க கல்யாணம் பண்ணிக்கோங்க. யார் வேண்டான்னாங்க?"

நான் சொன்னேன். "அது நடக்காது."

"எங்களால ஒரு தொந்தரவும் உங்களுக்கு இருக்காது."

"அது சரியா வராது."

அப்படிக் கடுமையாகச் சொல்ல மட்டும் என்னால் முடிந்தது. அவள் அழுதவாறு கேட்டாள்.

"நாங்க என்ன செய்றது?" தொடர்ந்து தாங்க முடியாமல் அவள் சொன்னாள். "வேணும்னா என்னையும் குழந்தையையும் உங்க கையாலேயே கொன்னுடுங்க."

எனக்கு என்ன சொல்வது என்றே தெரியவில்லை. அவள் சொன்னாள்.

"த்ரேஸ்யாக்குட்டியோட அப்பா செத்துப்போன பிறகும் எங்களை எந்தவித கஷ்டமும் தெரியாமதான் காப்பாத்தினீங்க."

கடைசி முயற்சியாக அவள் சொன்னாள்.

"இந்தக் குழந்தை எப்படி வளரும்? அவளைப் பார்க்குறதுக்கு யார் இருக்காங்க?"

என் மனதில் இருந்த விஷயம் என்னையும் மீறி வெளியே வந்துவிட்டது.

"க்ளாரா, என்னால் கட்டுப்பாட்டோடவும், ஒழுக்கத்தோடும் இந்த குடும்பத்தைக் கடைசி வரை கொண்டு போக முடியாது. ஒரு குழந்தையை வளர்க்க என்னால் முடியாது!"

அவள் என்னிடம் வாதம் செய்யவில்லை. அவளால் என்னிடம் என்ன கேட்க முடியுமோ, அதைக் கேட்டு விட்டாள். அவ்வளவுதான்.

இந்த இடத்தைவிட்டுஅவர்கள் செல்ல வேண்டும் என்பது ஏற்கனவே முடிவு செய்யப்பட்டு விட்ட ஒரு விஷயம் என்பதை அவள் தெரிந்து கொண்டாள் என்பதை நானும் புரிந்து கொண்டேன்.

நான் கேட்டேன்.

"உனக்கு வேண்டியவங்க யாரும் இல்லியா?"

"சங்ஙனாசேரிக்கு கிழக்குல சித்தப்பா இருக்காரு.ஆனா, அவருக்கு இப்போ என்னைப் பார்த்தா அடையாளம் தெரியுமான்னு சந்தேகம்..."

"சரி... அப்படின்னா அங்கே போ. இல்லாட்டி அதையும் தாண்டி கிழக்குல போ. மலைப் பிரதேசத்துல இருக்குற தோட்டங்களுக்குப்போயிடாதே. இந்தப் பணத்தைப் பத்திரமா வச்சிருந்து, பெண்ணைக் கல்யாணம் பண்ணிக் கொடுத்திடு. எல்லாம் முடிஞ்சு, நீ படுகிழவியான பிறகு, இங்கே வந்திடு."

விளக்கில் மண்ணெண்ணெய் தீர்ந்து திரி கறுப்பாக எரிந்து கொண்டிருந்தது. நாங்கள் ஒருவரோடொருவர் எதுவும் பேசிக் கொள்ளவில்லை. ஆனாலும், நானும் அவளும் சிறிதுகூட தூங்கவில்லை. எங்களுக்குள் பேச எதுவும் இல்லாததுதான் நாங்கள் பேசாமல் இருந்ததற்கான காரணமா என்ன?

நீண்ட நேரம் கழித்து, வெளியில் இருந்த ஒரு சிறு புன்னைமரத்தில் இருந்த ராப்பாடி 'உவ் உவ்' என்று அழுது கொண்டிருந்தது. 

சாக்கோ அண்ணன் மரணமடைந்து பிறகு, நான் தூங்கிய அந்த இரவை நினைத்துப் பார்த்தேன். அன்றும் அந்த ராப்பாடி இப்படித்தான் பாடிக் கொண்டிருந்தது.

"என்னைப் படைத்த கடவுளே!"

அவள் அழுதாள்.

பொழுது புலர்வதற்கு முன்பு, எழுந்து வெளியே புறப்பட்டேன். நான் பல விஷயங்களைச் சரி செய்ய வேண்டியிருக்கிறது. அவர்களை அனுப்புவதற்கு பணம் தயார் பண்ண வேண்டும்.

அது எனக்கு ஒரு கஷ்டமான விஷயமில்லை. பத்து, பதினைந்து என்று முதலாளிமர்களிடம் வாங்கி முந்நூறு ரூபாய் தயார் பண்ணிவிட்டேன். அன்று சாயங்காலம் நான் திரும்பி வந்தேன். மறுநாள் அவர்களை அனுப்ப வேண்டும். அந்தப் பெண் குழந்தை என்னையே பார்த்தவாறு அமர்ந்திருந்தாள். அவள் முகம் மிகவும் வாடிப் போயிருந்தது. அவள் கேட்டாள்.

"மாமா, எங்களை வெளியே போகச் சொல்றீங்களா?"

நான் அதைக் கேட்டு ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டேன்.

"மாமா, பிறகு எப்படி நான் உங்களைப் பார்ப்பேன்? மாமா, உங்களைப் பார்க்காம..."

க்ளாரா அந்தப் பெண் குழந்தையிடம் எல்லாவற்றையும் சொல்லியிருந்தாள்.

"மாமா, நான் எப்படிச் சாப்பிடுவேன்?"

நான் எதுவும் பேசவில்லை. நான் பேசுவதற்கு ஒன்றுமில்லை. பேசவும் கூடாது.

நன்கு இருட்டும் வரை குழந்தை என்னுடைய மடியிலேயே படுத்திருந்தாள். அவளை உள்ளே போய் படுக்கும்படி சொன்னதற்கு தொண்டை அடைக்க அவள் சொன்னாள். "மாமா, நான் உங்க மடியிலேயே படுத்துத் தூங்கட்டுமா?"

ஒரு நிமிடம் கழித்து அவள் தொடர்ந்து சொன்னாள்.

"இனிமேல் நான் உங்க மடியில் படுக்கவே முடியாதே!"

என் மடியிலேயே படுத்து அவள் உறங்கினாள். அவளை நான் என் பாயில் படுக்க வைத்தேன்.

அந்த ராப்பாடி அன்றும் பாடிக் கொண்டிருந்தது. அதைத் தவிர வேறு எந்த சிறு சத்தமும் இல்லை.

"இந்தப் பாயில நான் கொஞ்சம் உட்காரட்டுமா?"

சிறிது நேரம் கழித்து தொண்டை இடற க்ளாரா சொன்னாள்.

"நான் உங்க பாயில ஒருநாள் கூட உட்கார்ந்தது இல்ல. இனி மேலும் உட்கார முடியாது. ஒரே ஒரு தடவை உட்கார்ந்துக்கிறேனே?"

நான் கையை நீட்டினேன். என் கை அவள் உடம்பில் பட்டது. முதல் தடவையாக நான் அவளைத் தொட்டேன்.

என் மார்பின் மீது தன் தலையை வைத்தவாறு அவள் படுத்தாள்.

திடீரென்று என் மார்பு முழுவதும் நனைந்தது. அவள் முதுகை நான் கையால் தடவினேன்.

தடுமாறிய குரலில் அவள் கேட்டாள்.

"எங்களை நினைப்பீங்களா?"

குரல் வெளியே வரவில்லை. அவள் என்ன சொல்கிறாள் என்பதையே என்னால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை.

மீண்டும் அவள் என்னவோ சொன்னாள். சிறிது நேரம் கழித்துத்தான் அவள் என்ன சொன்னாள் என்பதையே நான் தெரிந்து கொண்டேன்.

"இந்த இரத்தத்துல இருந்து எனக்கொரு குழந்தை உண்டாக நீங்க சம்மதிக்கல..."

அவள் சொன்னதைக் கேட்டு என் கண்களில் நீர் நிறைந்துவிட்டது. நானும் தொண்டை கம்ம சொன்னேன்.

"எனக்கு குழந்தை வேண்டாம். குழந்தை பிறக்கக்கூடாது.

என் மனசுல சந்தோஷம் இல்ல. குழந்தை பிறந்து என்ன பிரயோஜனம்?"

அவள் உரத்த குரலில் அழுதவாறு நான் அங்கிருந்து நகராமல் இருக்க வேண்டும் என்பதற்காக என் தோளை தன் கைகளால இறுகப் பற்றினாள்.

நான் சொன்னேன்.

"சங்ஙனாசேரிக்கு கிழக்குல ஏதாவதொரு இடத்துல உனக்குப் பொருத்தமா இருக்குற ஒருத்தனைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கோ. அவன் நல்லவனான்றதை பார்த்துக்கோ. அவன் உன் மேல பிரியம் வச்சிருக்கணும். உன்னைக் கடைசி வரை காப்பாத்துறவனா இருக்கணும்."

"முடியாது... முடியாது... என்னால மறக்க முடியாது. நீங்க... நீங்க... எங்களோட தெய்வம். நான் சாகுறவரை உங்களை நினைச்சிக்கிட்டே இருப்பேன்."

மீண்டும் அவள் சொன்னாள்.

"உங்க மடியில தலையை வச்சுக்கிட்டே சாகணும்னு நினைச்சிருந்தேன். என் கடவுளே!"

அதற்கு மேல் அவள் எதுவும் பேசவில்லை.

அந்த ராப்பாடியின் பாட்டு நின்றது.

என் நெஞ்சு வேகமாக அடித்துக் கொண்டதை வைத்தாவது அவள் என்னைப் புரிந்து கொண்டிருப்பாளா?

உறக்கத்தில் அந்தக் குழந்தை சொன்னாள். 

"மாமா, என் மாமா, எங்களை விட்டு நீங்க போக மாட்டீங்கள்ல..."