Lekha Books

சிறிது நேரம் சென்ற பிறகு பிஷப் அங்கு வந்தார். அவர் கர்ப்பமாகியிருக்கும் பெண்ணை சிலுவை வரைந்து ஆசீர்வதித்தார். அங்கிருந்தவாறு மந்திரங்களை உச்சரித்தார். நீரைத்தெளித்தார். பெரிய முதலாளி முழங்கால் போட்டு அமர்ந்து பிஷப்பின் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு விடாமல் குலுங்கிக் குலுங்கி அழுது கொண்டிருந்தார். அவரை முதலாளி விடவேயில்லை. பிஷப் சொன்னார்: "ஔஸேப்பச்சன், அழாம இருங்க. கர்த்தாவின் கிருபையால் கன்னிமாதாவின் ஆசீர்வாதத்துடன் குழந்தையை இப்பவே பெற்றெடுப்பாங்க."

பிஷப் பக்தி நிறைந்த மனதுடன் சிலுவை வரைந்தார்.

பிஷப் சொல்லிவிட்டார்- உடனடியாக பிரசவம் நடந்துவிடும் என்று எல்லோரும் முழுமையாக நம்பினார்கள். தங்கள் மனதைத் தாங்களே தேற்றிக் கொண்டார்கள். இருப்பினும், பிரசவம் நடக்கவில்லை.

பெரிய முதலாளியின் துக்கத்தையும், கஷ்டத்தையும் பார்த்து நாங்கள் மிகவும் மனவருத்தம் அடைந்தோம். முதலாளி, பெண்ணைப் போல வாய்விட்டு அழுதார். என்னை இறுக கட்டிப்பிடித்துக் கொண்டு என் தோளில் தன் தலையை வைத்துக் கொண்டு அவர் அழுதவாறு சொன்னார்:

"நாய்க்குட்டி பிரார்த்தனை செய்யடா. பிரார்த்தனை செய். என் குழந்தைக்காக பிரார்த்தனை செய்-"

யாரும் சொல்லாமலே அந்த நல்ல பெண்ணுக்காக கடவுளிடம் பிரார்த்தித்துக் கொண்டுதான் இருந்தோம்.

பொழுது விடியும் நேரத்தில் ஒரு பெரிய கார் வாசலில் வந்து நின்றது. டாக்டர் இறங்கி வந்தார். முதலாளி கண்ணீருடன் தாழ்மையாக வணங்கினார். டாக்டர் உள்ளே சென்றார். எல்லோருக்கும் ஒரு நிம்மதி பிறந்ததைப் போல இருந்தது.

ஒருவகையில் பார்க்கப்போனால் இந்த டாக்டர்மார்கள் கடவுளைப் போல என்று கூட சொல்லலாம். எல்லா டாக்டர்களுமல்ல. திறமைவாய்ந்த டாக்டர்களை மட்டும் சொல்கிறேன். இங்குள்ள டாக்டர்கள் இரண்டு நாட்களாக பாடுபட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அந்த பெரிய டாக்டர் உள்ளே போய் ஒருமணி நேரம் ஆகியிருக்கும். நாங்கள் எல்லோரும் மூச்சை அடக்கிக் கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தோம். குழந்தையின் அழுகுரல் கேட்டது.

அப்போது பெரிய முதலாளியின் முகத்தில் சிரிப்பைப் பார்க்க வேண்டுமே! சந்தோஷ மிகுதியால் எங்கே கிழவருக்கு பைத்தியம் பிடித்துவிடப் போகிறதோ என்று கூட நான் பயந்தேன்.

குழந்தை- ஆண்குழந்தை!

நேரம் ஓடிக் கொண்டேயிருந்தது. பெரிய முதலாளி கூட குழந்தையைப் பார்க்கவில்லை. அவர்கள் எப்போது அதைக் காட்டுவார்கள்?

நேரம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக வெளுத்துக் கொண்டிருந்தது. பெரிய டாக்டர் முன்னால் வர, ஆயா ஒருத்தி குழந்தையைத் தூக்கிய வண்ணம் பின்னால் வந்தாள். பெரிய முதலாளியின் முன்னால் வந்து அவர்கள் நின்றார்கள். பெரிய முதலாளி ஆவலுடன் அந்த குழந்தையை வாங்கி, தன் முகத்தோடு அதைச் சேர்த்து வைத்துக் கொண்டார். கண்ணீரால் குழந்தையைக் குளிப்பாட்டினார்.

கையளவே உள்ள குழந்தை! அதன் கால்கள் இரண்டும் இப்படியும் அப்படியுமாய் வளைந்து முடமாகக் காணப்பட்டன. அதை முதலாளி முதலில் கவனிக்கவில்லை. அதைப் பார்த்ததும் அவர் சொன்னார்: "கால் முடமா இருந்தா என்ன? அதைக் குணப்படுத்தப் பார்ப்போம்..."

இந்தப் பிரசவத்திற்கு எப்படியும் ஒரு லட்ச ரூபாய் செலவாகியிருக்கும். அது மட்டும் நிச்சயம்.

டாக்டர் எங்கும் போகவில்லை. நேரம் நன்றாக வெளுத்தது. அங்குள்ள ஒரு வேலைக்காரன் வெளியே செல்வதற்காக படியில் நின்றிருந்தான். அடுத்த  நிமிடம் அவன் உரத்த குரலில் கத்தியவாறு பின்னால் ஓடினான்.

நாங்கள் சென்று பார்த்தோம். முதலாளியும் எங்களுடன் இருந்தார். ஒரு சிறுவனின் இறந்த உடல் படியில் வைக்கப்பட்டிருந்தது. குப்புறப்படுத்திருந்தான் பையன்.

அவன் கொச்சுமரியத்தின் மகன் என்பதை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. அவன் காதுக்குப் பின்னால் ஒரு மரு இருந்தது.

நான் முதலாளியைப் பார்த்தேன். முதலாளிக்கு இன்னும் புரியவில்லை என்பதை நான் தெரிந்து கொண்டேன்.

16

மாலை மயங்கிய நேரம் நானும் முதலாளியும் வாசலில் பேசிக் கொண்டு நின்றிருந்தோம். எங்களுக்குப் பின்னால் ஒரு அலறல் சத்தம் கேட்டது போல் தோன்றியது. முதலாளி முன்னால் ஓட, நான் பின்னால் ஓடினேன். குளியலறைக்கு வெளியே சமையல்காரன் மத்தாயி நிலத்தில் கிடந்து துடித்துக் கொண்டிருந்தான். நாங்கள் போன போது இரண்டு பேர் இரண்டு வழிகளில் ஓடியதை நாங்கள் பார்த்தோம். ஒரு ஆணும் ஒரு பெண்ணும். பேபிக்குட்டியும் முதலாளியின் மகள் லில்லிகுஞ்ஞீம்தான் அவர்கள் என்பதே இப்போதும் என் மனதில் இருக்கும் ஆழமான சந்தேகம்.

நானும் முதலாளியும் போய்ச் சேர்ந்த சிறிது நேரத்தில் வேலைக்காரர்களும், வீட்டிலுள்ளவர்களும் அங்கு வந்தார்கள். லில்லிகுஞ்ஞீம் இல்லை. பேபிக்குட்டி சிறிது நேரம் கழித்து வந்தார். பக்கத்து வீட்டுக்காரர்கள் சுவர்கள் மேல் ஏறி பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

அதை யாரிடமிருந்தும் மறைக்க முடியாது. ஆட்கள் கூட்டமாக நின்றிருக்க, முதலாளி என்னைப் பார்த்து உரத்த குரலில் சத்தமிட்டார்:

"துரோகி, நீ இவனைக் கொன்னுட்டியாடா?"

ஓடி வந்து கொண்டிருந்த வேலைக்காரனிடம் முதலாளி சொன்னார்:

"அவனைப்பிடிடா..."

அவன் என்னை இறுகப்பிடித்துக் கொண்டான். எனக்கு என்ன சொல்வது என்றே தெரியவில்லை. யாரால் சொல்ல முடியும்?

மத்தாயியின் அசைவு நின்றது.

யாரோ அவனுக்கு உயிர் இருக்கிறதா என்று பார்த்தார்கள். பிறகு அவனை வெளியே தூக்கிக் கொண்டு போனார்கள்.

முதலாளி என்னுடன் வாசலுக்கு வந்தார். அப்போது அங்கு யாருமில்லை. அவர் என்னுடைய காதுகளில் மெதுவான குரலில் சொன்னார்:

"என்னை நீதான் காப்பாத்தணும். நாய்க்குட்டி, நீதாண்டா காப்பாத்தணும். இந்தக் குடும்பம் என்னைக்கும் உன்னை மறக்காது."

எனக்கு எதுவுமே புரியவில்லை. நான்கு பக்கங்களிலும் பார்த்தவாறு முதலாளி சொன்னார்:

"நான் உன்னைக் காப்பாத்துறேன். என் எல்லா சொத்துக்களையும் விற்று உன்னை நான் காப்பாத்துவேன். உனக்கு தண்டனை கிடைக்க விடமாட்டேன்."

எனக்கு எல்லாம் புரிந்துவிட்டது. ஆனால், தெளிவாக புரிந்ததா என்பது சந்தேகம்தான். ஒரு கொலை வழக்கில் குற்றவாளியாவதன் அர்த்தம் எனக்குப் புரிந்ததா என்பது சந்தேகம்தான்.

அவர்கள் சொன்னதை நான் 'சரி' என்று ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும். அது என்னுடைய சுபாவம்தானே! அதன் அர்த்தத்தை நான் ஏன் அறிய வேண்டும்? எவ்வளவு காலமாக இந்த விஷயம் நடந்து வருகிறது. அவர்களின் சோறு சாப்பிட்டு வளர்ந்த ஒரு உடம்பு இது. அது மட்டுமல்ல- இதில் யோசிப்பதற்கு என்ன இருக்கிறது- அதற்கு இன்னும் நிறைய நேரமிருக்கிறது என்றாலும் கூட எனக்கு குழந்தை இல்லை. மனைவி இல்லை, வீடு இல்லை, மொத்தத்தில் ஒன்றுமில்லை, யாருமில்லை. வெளியில் சென்றால் இப்படியும் அப்படியுமாய் நடக்கலாம். சிறைக்குள் என்றால் ஒரே இடத்தில் இருக்க வேண்டும். 'முடியாது' என்று நான் கூறுவதாக இருந்தால், அதற்கு ஒரு காரணம் இருக்க வேண்டாமா? ஒரு காரணமும் இல்லை என்பதே உண்மை.