Lekha Books

அது எனக்கு நன்கு தெரிந்த ஒரு விஷயமே! நான் ஏற்கனவே முன்பு இதைச் செய்திருக்கிறேன். சாப்பிட்டு முடிந்ததும், த்ரேஸ்யா எனக்காக விரித்திருந்த பாயில் போய் படுத்தாள்.

"நான் இப்போ இங்கேயே படுக்கப்போறேன்."

அவள் என்னிடம் அனுமதி கேட்பது மாதிரி இருந்தது அது.

நானும் அவளுடன் சேர்ந்து படுத்தேன்.

சாக்கோ அண்ணன் தன்னை மறந்து உறங்கிக் கொண்டிருந்தார். அவரின் தலைப்பக்கத்தில் அமர்ந்து க்ளாரா கயிறு பிரித்துக் கொண்டிருந்தாள். அவள் எவ்வளவு கவனமெடுத்து கயிறு பிரித்துக் கொண்டிருக்கிறாள்! நான் படுத்திருக்கும் இடத்திலிருந்து பார்த்தால் அவளைப் பார்க்கலாம்.

அவள் கறுப்பாக இருந்தாலும், பார்ப்பதற்கு லட்சணமாக இருந்தாள். சுருண்ட தலைமுடி மிகவும் அடர்த்தியாக இருந்தது. அழகான கண்கள். சிவந்த உதடுகள். அளவெடுத்தாற்போல் அமைந்த உடலமைப்பு. அவள் கழுத்துக்குழியில் தாலி தொங்கிக் கொண்டிருந்தது. அந்தத் தாலி சாக்கோ அண்ணன் தேவாலயத்தில் வைத்துக் கட்டியது. அவள் வேறு யாருடனும் போயிருப்பாளோ?

அவள் மனதில் என்ன நினைப்பாள் என்று நான் யோசித்துப் பார்த்தேன். என்னால் அதைப்பற்றி ஒரு முடிவுக்கும் வரமுடிய வில்லை. நான் மெதுவாக நடந்து சென்று சாக்கோ அண்ணனை எழுப்பாமல் 'இங்கே வாயேன்' என்று அழைப்பேன் என மனதில் நினைத்துக் கொண்டு அமர்ந்திருப்பாளோ? அப்படியென்றால் சாக்கோ அண்ணன் உறங்கிவிட்டாரா என்று கவனமாகப் பார்த்து விட்டு எழுந்து என்னை நோக்கி அவள் வருவாளோ? இந்த விஷயத்தைக் கொஞ்சம் நடைமுறைப்படுத்திப் பார்த்தாலென்ன என்ற ஆசை மிகவும் பலமாக என்னுடைய மனதில் தோன்றி என்னைப் பாடாய்ப்படுத்தியது. ஒருவேளை அவள் வந்தாலும் வரலாம். நான் அவளுக்குச் சோறு போடுபவன் ஆயிற்றே! நானல்லவா அவளை அழைக்கிறேன்? நான் எது சொன்னாலும் அதை நிறைவேற்ற வேண்டியது அவள் கடமையல்லவா? நான் எங்கே கோபித்துக் கொண்டு போய்விடப்போகிறேனோ என்று அவள் பயப்படலாம். தாலி கழுத்தில் கிடந்தாலும் அவளும் பெண்தானே! வேண்டாம்... எதற்காக சோதித்துப் பார்க்க வேண்டும்? என்னைப் பொறுத்தவரை இது ஒரு சோதனை மட்டுமே. ஆனால், அவளின் இன்றைய நிலை சர்வசாதாரணமாக அவளைச் சோதனை என்ற வலையில் விழ வைக்கலாம். அவள் மட்டுமல்ல, எவ்வளவு நல்ல பெண்ணாக இருப்பவளும் விழத்தான் செய்வாள். எதற்காக நான் அவளைப் பாழ் செய்ய வேண்டும? அதற்குப் பிறகு எனக்கு முன்னால் நின்று கொண்டிருப்பவள் க்ளாராவாக இருக்காது, வேறொருத்தியாகத்தான் இருக்கும். அப்படியொரு சம்பவம் நடக்குமானால், அதற்குப் பிறகு இங்கு வரவேண்டும் என்ற எண்ணமே எனக்கு உண்டாகாது. நான் வரவும் மாட்டேன். எனக்கு ஏற்கனவே பழக்கமாகியிருக்கும் ஆயிரம் பெண்களில் அவளும் ஒருத்தி... அப்படியே நான் வந்தாலும், அவளை வண்டியில் ஏற்றி ஏதாவதொரு இடத்திற்குக் கொண்டு போகத்தான் நான் வந்திருப்பேன். என் தர்மசங்கடமான நிலை அது. அதற்குப் பிறகு எனக்கு வீடு என்ற ஒன்று இல்லாமற் போகும். ஒருத்தி படுகுழியில் போய்விழுவாள். நான் அழைப்பேன் என்ற நினைப்புடன் ஒருத்தி அமர்ந்திருக்கிறாள் என்று நான் ஏன் நினைக்க வேண்டும்? அப்படி நினைக்கத்தான் என்னால் முடியும் என்பதே உண்மை. அவள் தன் மனதில் சாக்கோ அண்ணன் உடல்நலம் பெற வேண்டும் என்று தற்போது வேண்டிக் கொண்டிருக்கலாம்.

இந்த நிமிடம் வரை எல்லையைத் தாண்டி ஒரு அடி கூட அவள் முன்னால் தன் கால்களை வைத்ததில்லை. எல்லா இரவுகளிலும் நாங்கள் இருவரும் வீட்டில் தனியாகத்தான் இருக்கிறோம். அப்படியொரு பேச்சுகூட எங்களுக்கிடையே இருந்ததில்லை. நான் நினைத்தால் அவள் எந்தவித மறுப்பும் இல்லாமல் ஒத்துழைப்பாள். நான் என்ன செய்யச் சொல்கிறேனோ, அதைச் செய்வாள்.

இல்லை... நான் அவளைப் பாழ் செய்ய மாட்டேன்.

தனியாக இருக்கும் இரவு நேரத்தில் சொல்வது எதையும் செய்யக்கூடிய ஒரு பெண்ணாக இருந்தால்... என்ன இருநத்தாலும் ஆணும் பெண்ணும்தானே! அவர்களுக்கும் இரத்தம், சதை எல்லாம் இருக்கின்றனவே! என்னுடைய தொழில் பெண்களை மற்றவர்களுக்கு கூட்டிக் கொடுப்பது. நானும் எவ்வளவு பெண்களும் தனியாக இருந்திருக்கிறோம்! நான் என்னவெல்லாம் பார்த்திருப்பேன்! அப்படியே என் வாழ்க்கையை நான் தொடரலாமே!

அடுத்த நாள் அவள் என்னிடம் கேட்டாள்:

"உங்க ரெண்டு பேருக்குமிடையே என்ன உறவு?"

நான் அப்போது சாப்பிட்டுக் கொண்டிருந்தேன்.

"யாருக்கிடையே? எனக்கும் சாக்கோ அண்ணனுக்கும் இடையிலையா?"

"ஆமா."

எடுத்தவுடன் இந்தக் கேள்விக்கு பதில் சொல்லிவிடமுடியுமா என்ன? நான் சொன்னேன்:

"அவர் என் சாக்கோ அண்ணன்."

அப்பா, அம்மா, அண்ணன், அக்கா என்றெல்லாம் சொல்வதைப் போல என்னுடைய சாக்கோ அண்ணன்! அப்படியில்லாமல் நான் அவரை வேறு எப்படி அழைப்பேன்?

நான் கேட்டேன்: "சாக்கோ அண்ணன் ஒண்ணும் சொல்லலியா?"

முன்னாடி ஒருநாள் சொன்னாரு. பிறகு இன்னைக்கு சொன்னாரு."

அவர் என்ன சொன்னார் என்பதை நான் கேட்கவில்லை. எதற்காக கேட்க வேண்டும்?

இருந்தாலும் எதற்காக அந்தப் பெண் அந்தக் கேள்வியைக் கேட்டாள் என்பதைப் பற்றி சிந்திக்க ஆரம்பித்துவிட்டேன்.

ஒருவேளை எல்லாவற்றையும் கொடுத்துவிட்டு இப்படி எதற்காக ஒரு மனிதன் வாழ வேண்டும் என்று அவள் மனதில் நினைத்திருக்கலாம். இரவு நேரத்தில் நான் அழைப்பேன் என்ற எதிர்பார்ப்புடன் அவள் படுக்கையில் படுத்திருக்கலாம். இப்படி எந்தவித உறவும் இல்லாமல் இருந்தால் ஒருவேளை நான் அவளை மறந்து விடுவேனோ என்று கூட அவள் நினைத்திருக்கலாம். சாக்கோ அண்ணன் கூட இந்த விஷயத்தில் அவளுக்கு அனுமதி தந்திருக்கலாம். அவளும் பெண்தானே! சாக்கோ அண்ணன் படுத்த படுக்கையாய் கிடக்கிறார். இப்படியே எத்தனை நாட்கள் அவளால் இருக்க முடியும்?

நான் சாப்பிட்டு முடித்ததும், அவள் சாக்கோ அண்ணனின் அருகில் சென்றாள். நான் வெளியே ஒரு பீடியை எடுத்து உதட்டில் வைத்து புகைத்துக் கொண்டிருந்தேன்.

உள்ளே சாக்கோ அண்ணனும் க்ளாராவும் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவர்கள் அப்படி என்ன பேசுவார்கள்? சாக்கோ அண்ணனை எழுப்பி அவள் பேசுகிறாள் என்பதே என் எண்ணம். அவர்கள் என்ன பேசுகிறார்கள் என்பதைத் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்பது என் ஆசை. ஆனால், அவர்கள் பேசுவது எதுவும் என் காதில் விழவில்லையே!

சிறிது நேரம் கழித்து அவள் வந்து சொன்னாள்:

"கூப்பிடறாரு."

நான் உள்ளே சென்றேன்.

சாக்கோ அண்ணன் மிகவும் களைத்துப் போயிருந்தார். என்னைப் பார்த்ததும், அவர் கண்களில் நீர் அரும்பிவிட்டது. நான் கீழே உட்கார்ந்தேன்.

"சாக்கோ அண்ணே, அழாதீங்க..."

சாக்கோ அண்ணன் குமுறிக் குமுறி அழுதார்.