Lekha Books

சின்ன முதலாளியின் வயது குறைவுதானே! சொந்தமாக பணம் சம்பாதித்து நண்பர்களுடன் சேர்ந்து அவர் ஊர் சுற்றிக் கொண்டிருந்தார். பாவம் கொச்சு மரியம்! அவள் நேர்மையானவள். நித்தமும் அவள் பட்டினி கிடந்தாள். நான் இரண்டு மூன்று முறை இந்த விஷயத்தை முதலாளியிடம் சொன்னேன். அதனால் எந்த பிரயோஜனமும் உண்டாகவில்லை. அதற்குப் பிறகு சில ஆட்களை அவளிடம் அழைத்துக் கொண்டு சென்றேன். அப்போது அவள் கர்ப்பமாக இருந்தாள்.

அந்தக் கள்ளுக்கடைப் பெண்ணின் பக்கத்து வீட்டில் வசிக்கும் கௌரி ஒரு நாள் என்னிடம் ஒரு விஷயத்தைச் சொன்னாள். அந்தக் கள்ளுக்கடைப் பெண்ணுக்கு நான் ஏதாவது உதவி செய்ய வேண்டுமென்று அவள் கேட்டுக் கொண்டாள். அவளுக்கு வேலை போய்விட்டதாம். மிளகு தொழிற்சாலைகளிலும் சணல் தொழிற்சாலைகளிலும் வேலை தேடி அலைந்திருக்கிறாள். ஆனால், வேலை கிடைப்பதாக இல்லை. கள்ளுக் கடைகளிலும் வேலை கிடைக்கவில்லை. அதன் விளைவு- பட்டினி கிடக்கிறாள்.

நான் கேட்டேன்:

"என்கிட்ட இந்த விஷயத்தைச் சொல்லச் சொல்லி அவள் சொன்னாளா?"

"அவள் சொல்லல. ஏதாவது வழி பண்ணித் தர்றேன்னு அவள்கிட்ட நான் சொன்னேன்."

"அவளுக்கு உதவி செஞ்சு என்ன பிரயோஜனம்? அவள் அவ்வளவு நல்லவ இல்லியே?"

அவள் அப்படியொன்றும் மோசமானவள் இல்லை. இருந்தாலும் அவளைப் பற்றி கௌரியிடம் இப்படிச் சொன்னால்தான் சரியாக இருக்கும்.

நிலைமை, இப்படியிருக்க ஒரு முதலாளியிடமிருந்து எனக்கு ஒரு நல்ல வாய்ப்பு கிடைத்தது. வெளியூரிலிருந்து வந்திருக்கும் ஆள்தான். வியாபாரத்தில் அந்த ஆள் இறங்கியே கொஞ்ச நாள் தான் ஆகிறது. ஒன்றுமில்லாமல் இருந்து முயற்சியால் நல்ல ஒரு வியாபாரியாக முன்னுக்கு வந்த மனிதர் அவர். அடிக்கடி அவர் என்னைத் தேடுவார். என்னைப் பற்றி மற்றவர்களிடம் விசாரிப்பார்.

அந்தக் கள்ளுக்கடைப் பெண்ணை அவரிடம் அழைத்துக் கொண்டு போவது என்று நான் முடிவெடுத்தேன்.

அவளை வண்டியில் உட்காரவைத்து இழுத்துக் கொண்டு போகும்போது நான் கேட்டேன்:

"நான் யார்னு உனக்குத் தெரியுதா?"

"தெரியல..."

"உனக்குத் தெரியாது. நீ தெரிஞ்சுக்கணும்னும் அவசியமில்ல..."

நான் மிகவும் வருத்தத்துடன் இந்த வார்த்தைகளைச் சொல்வதாக அவள் நினைத்துக் கொண்டாள்:

"ஏன் அப்படிச் சொல்றீங்க?"

நான் சொன்னேன்:

"நீ என்னோட இருபது ரூபாயை வாங்கிட்டு என்ன விரட்டி விட்டவ. அந்த விஷயம் உனக்கு ஞாபகத்தில் இருக்கா?"

அவளுக்கு ஞாபகத்தில் இருக்கும். இல்லாமலிருக்க வாய்ப்பில்லை. அப்படிப்பட்ட ஒரு சம்பவம் அவளுடைய வாழ்க்கையில் ஒரே ஒருமுறைதான் நடந்திருக்கும். அவள் சொன்னாள்:

"அய்யோ! அது நீங்களா?"

"ஆமா... நான்தான்."

"நான் அன்னைக்கு முடியாதுன்னு சொல்லலியே! நான் எல்லாத்துக்கும் தயாராகத்தான் இருந்தேன். ஆனா, நீங்கதான் வேணாம்னு போய்ட்டீங்க. நான் உங்களைச் சோறு சாப்பிடக்கூட அழைச்சேன்ல?"

"அன்னைக்கு நான் வந்தது உன்னை என்னோட மனைவியா ஆக்கிக்கிறதுக்கு..."

சிறிது நேரம் கழித்து எதையோ நினைவில் கொண்டு வந்த மாதிரி அவள் சொன்னாள்:

"ஆமா... நீங்க இதைப்பற்றி என்கிட்ட கேட்டீங்க."

அன்று அவள் அதற்கு சம்மதித்திருந்தால், நான் ஒருவேளை என் மனைவியாக ஆக்கிக் கொண்டிருக்கலாம். வண்டியைச் சொந்தத்தில் வாங்கியிருக்கலாம். இன்று எனக்கு ஒரு வீடும் குழந்தைகளும் இருந்திருக்கும். அப்படி நடந்திருந்தால் இப்படித் தேவையில்லாமல் இரவு நேரத்தில் வண்டியை இழுத்துக் கொண்டிருக்க வேண்டிய அவசியம் எனக்கு நேர்ந்திருக்காது. சீக்கிரம் வீட்டிற்குப் போக வேண்டும் என்ற எண்ணத்துடன் நான் இருந்திருப்பேன். அவள் மட்டும் அன்று சரியென்று சம்மதித்திருந்தால், என் வாழ்க்கை எந்த அளவிற்கு மாறிப்போயிருக்கும். அவளும் இப்படியெல்லாம் போக வேண்டிய அவசியமே உண்டாகியிருக்காதே!

வாழ்க்கையில் இந்த மாற்றத்தைப் பற்றி நான் யோசித்துக் கொண்டிருந்தேன். யோசித்துக் கொண்டே வண்டியை இழுத்துக் கொண்டிருந்தேன். என்னுடன் உல்லாசமாக இருக்க முதன்முதலில் சம்மதித்த பெண் அவள். அவளை அவ்வளவு எளிதில் என்னால் மறந்துவிட முடியுமா? அவளும் இதே விஷயத்தைப் பற்றி தற்போது நினைத்துக் கொண்டிருக்கலாம்.

சிறிது நேரம் சென்றதும் அவள் சொன்னாள்:

"நாம ரெண்டு பேரும் என் வீட்டுக்குப் போவோம்."

நான் தீவிர சிந்தனையில் இருந்ததால் அவள் சொன்ன வார்த்தைகள் ஏதோ காதில் விழுந்தன, அவ்வளவுதான். அவள் வார்த்தைகள் என் மூளைக்குள் நுழையவேயில்லை. நான் வண்டியை இழுத்தவாறு போய்க் கொண்டிருந்தேன்.

இழுத்துக் கொண்டிருந்த வண்டியிலிருந்து அவள் கீழே இறங்க முயற்சித்ததைத் தொடர்ந்து, வண்டி மெதுவாக குலுங்கியது. அவள் சொன்னாள்:

"நாம என் வீட்டுக்குப் போவோம். அங்கே போக வேண்டாம்."

அவள் சொன்ன இரண்டாவது வாக்கியம் என் காதில் தெளிவாக விழுந்தது. என்னால் அதைப் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. நான் வண்டியை நிறுத்தினேன். அவள் வண்டியை விட்டுக் கீழே இறங்கினாள். நான் கேட்டேன்:

"நீ என்ன சொல்ற?"

"நாம திரும்பிப் போவோம்."

"நான் முதலாளிகிட்ட உன்னைக் கூட்டிக்கிட்டு வர்றேன்னு சொல்லியிருக்கேன். அவர் நமக்காகக் காத்திருப்பாரு."

அவள் சொன்னாள்:

"நான் அங்கே வரமாட்டேன். நான் உங்க மனைவியா இருக்கத் தயார். நாம ரெண்டு பேரும் என் வீட்டுக்குப் போவோம்."

எனக்குப் புரிந்துவிட்டது. அவள் சொன்னதைக் கேட்டு நான் சிரித்துவிட்டேன். நான் சொன்னேன்:

"ஓ... இதுதான் விஷயமா? எனக்கு இனிமேல் மனைவின்ற ஒருத்தி தேவையே இல்ல..."

அவள் என்னுடைய கால்களைக் கட்டிப்பிடித்துக் கொண்டு உட்கார்ந்துவிட்டாள். நான் முன்பு சொன்னபோது அவள் நான் சொன்னதை தீவிரமாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. ஏதோ பொழுது போக்கிற்காக நான் பேசுகிறேன் என்று அவள் அப்போது நினைத்துக் கொண்டாள். இதுதான் விஷயமே. அப்போது கூட அவள் என்னுடைய மனைவியாக இருக்கத் தயாராகத்தான் இருந்தாள்.

என் மனம் கூட சற்று இளகிவிட்டதென்னவோ உண்மை. அவள் சொன்னது உண்மையாக இருக்கலாம்! இருந்தாலும் எனக்கு மனைவி என்ற ஒருத்தி தேவையே இல்லை. சாக்கோ அண்ணன் சொன்ன அறிவுரைகளெல்லாம் நான் ஒரு ஓரத்தில் நிறுத்தி வைத்துவிட்டேன். இப்போது சாக்கோ அண்ணன் கூட அறிவுரை சொல்வதில்லை என்பதே உண்மை.

அவள் என் கால்களைக் கட்டிப்பிடித்துக் கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தாள்.

"நாம திரும்பிப் போவோம். நான் அன்பான ஒரு மனைவியா உங்களுக்கு இருப்பேன்."

"ம்... பார்க்கலாம். நீ முதல்ல வண்டியில ஏறு. பிறகு இந்த விஷயத்தைப் பற்றி யோசிப்போம்."

நான் வெறுமனே இந்த வார்த்தைகளைச் சொல்லவில்லை. மீண்டும் இந்த விஷயத்தில் கவனத்தைச் செலுத்த வேண்டும் என்று என் மனதிற்குள் நான் நினைத்தேன். எனினும், நேரம் ஓடிக் கொண்டிருந்தது. முதலாளி பொறுமையைத் தாண்டி எங்களுக்காகக் காத்திருக்கிறார்.