Lekha Books

"வேண்டாம். அங்கே வந்து தனியா என்கிட்ட தந்தா போதும்."

நான் வெளியில் இறங்கி மெதுவாக நடந்தேன். அன்று பகல் முழுக்க என்னுடைய மனதில் ஓடிக்கொண்டிருந்த ஒவ்வொரு விஷயமும் கள்ளு உள்ளே போனவுடன் ஒரு தெளிவிற்கு வந்த மாதிரி தெரிந்தது. அவளுக் கென்று ஒரு வீடு இருக்கிறது. எனக்குத் திருமணம் செய்ய ஒரு பெண் வேண்டும். வீடு சொந்தத்தில் வரும்வரை ஒரு வீடு எனக்குத் தேவை. எனக்கு ஒரே ஒரு பெண்தான் இதுவரை சம்மதம் தந்திருக்கிறாள். அது இவள்தான். இனியொரு பெண் என்னைப் பார்த்து சம்மதிப்பாள் என்பதற்கு என்ன நிச்சயம் இருக்கிறது? சாக்கோ அண்ணன் சொன்ன அந்த வீட்டை நான் மனதில் கற்பனை பண்ணிப் பார்த்தேன். அங்கு மண்ணெண்ணெய் விளக்கை எரிய வைத்துக் கொண்டு அவள் எனக்காக காத்திருக்கிறாள். கையில் கிடைக்கும் காசு ஒவ்வொன்றையும் நான் அவள் கையில் கொண்டு போய் கொடுக்கிறேன்... ஒரு குழந்தையைக் கையில் தூக்கிக் கொண்டு நான் நடக்கிறேன்... அந்தக் குழந்தையை நான் கொஞ்சுகிறேன். விளையாட்டு காட்டுகிறேன். சிரிக்க வைக்கிறேன். பிறகு அதை அவள் கையில் தருகிறேன். அந்தக் குழந்தை என்னை 'அண்ணா' என்றல்ல; 'அப்பா' என்று அழைக்கிறது.

இப்படி என் கற்பனை நீண்டு கொண்டிருந்தது.

அவள் எனக்கு மிகவும் நெருங்கி வந்தாள். ஆள் நடமாட்டமே இல்லாத ஒற்றையடிப்பாதை வழியாக நாங்கள் நடந்தோம். அவள் முன்னால் நடக்க, சிறிது தள்ளி பின்னால் நான் நடந்தேன்.

முதல்நாள் நான் போன அதே இடம்தான். அந்தப் பகுதியில் நாங்கள் நுழைந்தவுடன், இங்குமங்குமாய் நின்றிருந்த நாய்கள் கூட்டமாக குரைக்க ஆரம்பித்தன. வீடுகளில் விளக்குகள் எரிந்து கொண்டிருந்தன. ஒரு வீட்டின் முன்னால் ஒரு பெண் அமர்ந்து நெருப்பை எரிய விட்டுக் கொண்டிருந்தாள்.

ஒரு வீட்டின் முன்னால் போய் அவள் நின்றாள். நான் அவளுக்குப் பின்னால் நின்றிருந்தேன். அடுத்த நிமிடம் அவள் உள்ளே நுழைந்தாள். அவளுக்குப் பின்னால் நானும்.

வீட்டிற்குள் ஒரு மண்ணெண்ணெய் விளக்கு எரிந்து கொண்டிருந்தது. ஒரு கிழவி அந்த விளக்கு வெளிச்சத்தில் அமர்ந்திருந்தாள். அவள் தலையை உயர்த்தி என்னைப் பார்த்தாள்.

என்னுடைய உடல் 'கிடுகிடு'வென நடுங்க ஆரம்பித்தது. கிழவி அமர்ந்திருந்த இடத்தைத் தாண்டி ஒரு அறை இருந்தது. அதற்குள் அவள் நுழைந்தாள். ஒரு பாயை எடுத்து தட்டி கீழே விரித்து, அங்கு வரும்படி என்னை அவள் அழைத்தாள். என்னை அப்போதும் அந்தக் கிழவி உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டே இருந்தாள். நான் அந்த அறைக்குள் நுழைந்தேன். என்னை பாயில் உட்கார வைத்துவிட்டு அவள் வெளியே வந்தாள்.

அப்போதும் என் உடம்பில் இருந்த நடுக்கம் சிறிதும் குறையவில்லை. சில நொடிகளுக்குப் பிறகு அவள் திரும்பி வந்தாள். நான் நடுங்கிக் கொண்டிருப்பதை அவள் தெரிந்து கொண்டாள்.

"பயப்படாதே. எதற்கு பயப்படணும்? இங்கே யாரும் வரமாட்டாங்க."

நான் வெறுமனே பதில் சொன்னேன்: "நான் பயப்படல..."

அவள் கேட்டாள்: "சோறு சாப்பிடுறியா?"

அவள் கேட்ட அந்தக் கேள்வியை கிழவி கேட்டிருப்பாள் என்று நினைக்கிறேன். காரணம்- அடுத்த கேள்வி அந்தக் கிழவியிடமிருந்து வந்தது. கிழவி கேட்டாள்:

"என்னடி இது?"

அவள் கிழவியின் அருகில் நடந்து சென்று விளக்கைத் தன் கையில் எடுத்தாள். தொடர்ந்து கேட்டாள்:

"என்ன?"

கிழவி சொன்னாள்:

"நான் என்ன கேக்குறேன்னா, நீ அவனைச் சாப்பிடக் கூப்பிடுற... மரியாதை கொடுத்து உட்கார வைக்கிற... அதுக்கான காரணம் என்னன்னு தெரியாம நான் கேக்குறேன்..."

அவள் கோபத்துடன் சொன்னாள்:

"உங்க வேலையை நீங்க பாருங்க..."

கிழவியும் கோபத்துடன் சொன்னாள்:

"ஒரு வேளை நீ அவனை உன் புருஷனாக்கிக்கிட்டியா என்ன?"

அதற்கு அவள் எந்த பதிலும் கூறவில்லை. அவர்களுக்குள் நடந்த சண்டைக்கு ஒரு முற்றுப்புள்ளி வைக்க வேண்டும் என்பதற்காக நான் சொன்னேன்:

"எனக்கு சோறு வேண்டாம்."

அவள் சொன்னாள்:

"அப்படின்னா நான் போயி கொஞ்சம் சோறு சாப்பிட்டுட்டு வந்திடுறேன்."

அவள் அடுப்பிற்கருகில் சென்றாள். அந்தக் கிழவியின் வார்த்தைகள் என் மனதில் திரும்பத்திரும்ப வலம் வந்து கொண்டிருந்தது. எனக்கு அந்தக் கிழவி அப்படிச் சொன்னது ஒரு மாதிரி இருந்தது. அவள் ஒருவேளை இந்த விஷயத்திற்கு சம்மதிக்கமாட்டாளோ? ஆனால், அந்தப் பெண் ஒரு தைரியசாலியாயிற்றே!

அவள் சாப்பிட்டு முடித்து வெளியே சென்றாள். பக்கத்து வீட்டு பெண்ணிடம் குசலம் விசாரித்தாள்:

"கௌரி அக்கா, சாப்பாடு ஆச்சா?"

"சாப்பிட்டாச்சு. நீ இப்பத்தான் கடையில இருந்து வர்றியா?"

"ஆமா..."

அடுத்த சில நிமிடங்கள் அவர்கள் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். சணல் தொழிற்சாலையில் நடைபெற்ற சம்பவத்தைப் பற்றி அவர்கள் பேசிக் கொண்டிருந்தார்கள். அவளுக்கு அன்று மிகவும் சிரமப்பட்டு வேலை கிடைத்ததாம். அவர்களின் பேச்சை என்னால் பொறுமையாக கேட்க முடியவில்லை.

அநத்க் கிழவி உட்கார்ந்த இடத்திலேயே சுருண்டு படுத்துவிட்டாள்.

அந்த நாள் என்னுடைய வாழ்க்கையில் எந்த விதத்தில் பார்த்தாலும் ஒரு தனிப்பட்ட அனுபவமாக இருந்தது. நான்கு பக்கங்களிலும் சுவர்களும் மேலே கூரையும் உள்ள ஒரு வீட்டின் உட்பக்கம் எப்படி இருக்கும் என்பதை இதுவரை நான் பார்த்ததில்லை. அன்றுதான் அப்படிப்பட்ட ஒரு வீட்டிற்குள்ளேயே முதல் தடவையாக நான் இருக்கிறேன். அதில் இருப்பது ஒரு விதத்தில் சுகமாகவே இருந்தது. அங்கேயே படுத்து தூங்கினால் பொழுது விடிந்த பிறகு கூட நிச்சயம் நான் படுத்திருக்கும் இடத்தை விட்டு எழுந்திருக்க மாட்டேன்.

எனக்காக ஒரு பாயை அவள் விரித்தாள். சோறு சாப்பிடுகிறாயா என்று ஒருத்தி என்னைப் பார்த்துக் கேட்கிறாள். அவள் கேட்டவுடன் நான் சாப்பிடுகிறேன் என்று சொல்லியிருக்க வேண்டும். சொல்லியிருந்தால் அந்தச் சாப்பாட்டு ருசியையும் நான் எப்படி என்று பார்த்திருக்கலாம். எல்லாம் அந்தக் கிழவியால் வீணாகி விட்டது.

அந்த வீடு என்னுடைய வீடாக இருந்தால்... அவள் என்னுடைய மனைவியாக இருப்பாளோ?

எதற்காக நான் அந்த இருபது ரூபாயைச் சம்பாதித்தேனா, அது எனக்கு ஒரு பெரிய விஷயமல்ல. அதைப் பற்றி இப்போது நான் நினைக்கவும் இல்லை. அவளிடம் நான் கேட்க நினைப்பதும் அதுவல்ல.

அவள் என்னருகில் வந்து உட்கார்ந்து தன்னுடைய கூந்தலை அவிழ்த்துக் கட்டினாள். தொடர்ந்து 'ஸ்... கசகசன்னு இருக்கு' என்றவாறு தன்னுடைய ப்ளவ்ஸைக் கழற்றினாள். அடுத்த நிமிடம் எழுந்து நின்று தான் அணிந்திருந்த புடவையைக் கழற்றி கீழே போட்டாள்.