Lekha Books

இப்போது அங்கு என்ன நடந்து கொண்டிருக்கும்?

இந்த இரவில் வசதி படைத்த முதலாளிமார்களுடன் இருந்து விட்டு, நாளைக் காலையிலிருந்து மிளகு தொழிற்சாலையில் வேலை!

நான் கேட் வழியாக உள்ளே எட்டிப் பார்த்தேன். வராந்தாவில் அவளை அழைத்துக் கொண்டு வந்த மனிதன் படுத்து உறங்கிக் கொண்டிருந்தான்.

சில நிமிடங்கள் கழிந்த பிறகு, கதவு திறக்கும் சத்தம் கேட்டது. கதவு திறந்தது. வராந்தாவில் படுத்துக் கிடந்த அந்த மனிதன் எழுந்தான். நான் வண்டியை கேட்டிற்குள் கொண்டு சென்றேன். எல்லா விஷயங்களும் இயந்திரகதியில் நடந்தன.

வராந்தாவில் படுத்திருந்த மனிதன் அறைக்குள் சென்றான்.

நான் அறைக்குள் பார்வையைச் செலுத்தினேன். யார் அந்தப் பெரிய மனிதர் என்பதை நான் தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். ஒரு ஆள் நடந்து போவது கதவு வழியாக எனக்குத் தெரிந்தது. குன்னும்புரத்து முதலாளியின் மகன். பேபிக்குட்டி என்றும் சின்ன முதலாளி என்றும் அவரை அழைப்பார்கள். நான் உள்ளே பார்த்த ஆள் அவர்தான்.

வராந்தாவில் படுத்திருந்த மனிதன் முன்னே நடக்க, அவள் பின்னால் நடந்து வந்தாள். அவளை நான் பார்த்தேன். அவளை இதற்கு முன்பும் நான் பார்த்திருக்கிறேன்.  சேட் ஒருவருக்குச் சொந்தமான மிளகு தொழிற்சாலையில் அவளை நான் பார்த்ததாக ஞாபகம். அங்குதான் அவளுக்கு வேலையாக இருக்க வேண்டும். நல்ல அடர்த்தியான கூந்தலையும் சிவந்த உதடுகளையும் கொண்ட ஒரு இளம்பெண் அவள்.

அவள் வண்டியில் ஏறினாள். அந்த மனிதன் வண்டிக்கான கூலியைத் தந்தான். நான் எண்ணிப் பார்க்க முயன்றபோது, அவன் என்னை அவசரப்படுத்தினான். துணியைக் கீழே இறக்கி மூட வேண்டுமா என்று நான் கேட்டேன். சாலையில் யாரும் இருக்க மாட்டார்களென்றும், அதனால் அது தேவையில்லையென்றும் இரண்டுபேரும் ஒரே குரலில் சொன்னார்கள்.

அவன் கேட்டான்: "நான் வரணுமா?"

"வேண்டாம்."

நான் வண்டியை இழுத்தேன்.

எனக்கு அவளுடன் பேச வேண்டும் போல் இருந்தது. ஆனால், நான் அவளுடன் எதைப் பற்றிப் பேசுவது? பேசுவதற்கு ஒன்றுமே இல்லை. பேசாமல் வெறுமனே போவதற்கும் என்னால் முடியவில்லை. இந்தநிலை எனக்கு எதனால் வந்தது?

நான் சொன்னேன்:

"எனக்கு கூலி ரொம்பவும் குறைவு."

அவள் சொன்னாள்.

"அந்த ஆள்கிட்ட இருந்து ஒழுங்கா பேசி காசு வாங்கியிருக்க வேண்டியதுதானே! இது கூடவா வண்டி இழுக்கிற ஆளுக்குத் தெரியல. கறாரா பேசியிருந்தா நல்ல காசு கிடைச்சிருக்கும்!"

"நான் அவர் கிட்ட கூலி பேசி, அவர் எனக்குத் தந்தாலும், உங்களையும் உட்கார வச்சுல்ல நான் வண்டியை இழுத்திருக்கேன்!" அவள் கன்னத்தில் அடித்ததைப் போல் அதிர்ச்சியடைந்து கேட்டாள்:

"அதற்கு நான் என்ன செய்ய முடியும்?"

அவள் அப்படிச் சொன்னதும், நான் சொன்னேன்:

"இப்படிப் பேசுறது சரியா?"

அவள் சொன்னாள்:

"தேவையில்லாம ஏன் என்கிட்ட வம்புக்கு வரணும்?" என்றாள்.

நான் அதற்கு மேல் ஒன்றும் பேசவில்லை.

வண்டி அந்த கேட்டை அடைந்தது. அவள் வண்டியை விட்டு கீழே இறங்கினாள். வீடு வரை கொண்டு வந்து விட வேண்டுமா என்று அவளைப் பார்த்து கேட்டேன். தேவையில்லை என்று அவள் சொன்னாள். அவள் தன் கையிலிருந்த ஒரு பேப்பர் பொட்டலத்தைப் பிரித்து சக்கரத்தை எடுத்து நீட்டினாள். நான் வாங்கவில்லை.

"எனக்குத் தேவையில்ல..."

"அப்படின்னா வேண்டாம்."

அவள் நுழைந்த வீட்டை நான் தெரிந்து கொண்டேன்.

8

மறுநாள் நான் சாக்கோ அண்ணனைப் பார்த்தேன். அவர் கேட்டார்: "நீ கொடுத்த பணம் இன்னைக்கு வேணுமா?"

"கையில இல்லைன்னா வேண்டாம்."

"இன்னைக்குக் கொஞ்சம் சிரமமாத்தான் இருக்கு."

எனக்கு அப்படியொன்றும் அது தேவையில்லைதான். ஒரு வகையில் நான் மனதில் நினைத்திருந்த தொகை கைகூடி வருவது மாதிரி இருந்தது. நான் முதல் நாள் நடந்த கதையை சாக்கோ அண்ணனிடம் கூறவில்லை. விருந்தினர் மாளிகைக்கு அருகில் வண்டியைக் கொண்டு போய் நிறுத்தினால், நல்ல சவாரி கிடைக்கும் என்ற விஷயத்தை யாருக்கும் சொல்லக்கூடாது என்று நான் நினைத்ததே காரணம். அங்கு போய் வண்டியை நிறுத்தினால் நிச்சயம் நல்ல பணம் கிடைக்கும் என்பது உண்மைதானே!

சாக்கோ அண்ணன் சொன்னார்,

கொஞ்ச நாட்களாகவே நீ நல்லா வண்டியை ஓட்டிக்கிட்டு இருக்கேன்னு தோணுதடா..."

நான் சொன்னேன்:

"ஏதோ சவாரி நல்லா கிடைச்சிக்கிட்டு இருக்கு."

"ஆனா, தொடர்ந்து இப்படி ஓட்டிக்கிட்டு இருந்தா, நீ ஒரேயடியா படுத்திடுவ. ஆளே பாதியா ஆயிட்டேடா."

"சவாரி கிடைக்கிறப்போ வேண்டாம்னு நான் எப்டி ஒதுங்கி இருக்க முடியும் சாக்கோ அண்ணே?"

நான் சொல்வது உண்மைதான் என்பதை சாக்கோ அண்ணனும் ஒப்புக் கொண்டார். அவர் தொடர்ந்து சொன்னார்:

"இருந்தாலும் ஒரு விஷயம்... நல்லா சாப்பிட்டு நல்லா தூங்கணும். இல்லாட்டி முதலுக்கே மோசமாயிடும்."

நான் கடந்த இரண்டு, மூன்று நாட்களாக தூங்கவேயில்லை என்பதை நான் சொன்னேன். ஆனால், ஏன் எனக்கு உறக்கமே வரவில்லை என்பதை அவரிடம் சொல்லவில்லை.

சாக்கோ அண்ணன் சொன்னார்: "அப்படித் தூங்காம இருக்குறது எவ்வளவு பெரிய தப்பு தெரியுமா? பகல் முழுக்க இந்த வேகாத வெயில்ல வண்டியை இழுத்துக்கிட்டு ஓடுறது... ராத்திரி நேரத்துல தூங்குறது இல்ல... இது நல்லதா?"

"வண்டியில சாய்ஞ்சு உட்கார்ந்தா, தூக்கமே வரமாட்டேங்குதுன்னே..."- நான் சொன்னேன்.

சாக்கோ அண்ணன் சிறிது நேரம் என்னவோ யோசித்துவிட்டு சொன்னார்:

"அப்படி தூங்காம இருக்குறது சரியா வராது. நீ இப்படியே இருக்கக்கூடாது. சொந்தம்னு யாரையும் சொல்லிக்க முடியாத நிலையில இருக்கிறவன் நீ. இப்படியே வாழ்க்கை முழுக்க இருக்க முடியுமா என்ன? வேலை முடிஞ்சு வீட்டுக்கு வந்தா கொஞ்சம் வெந்நீரை உடம்பு மேல ஊற்றி, எதையாவது ருசியா சாப்பிட்டு பாயில படுத்து உடம்பு அசதி போறது மாதிரி தூங்கணும். அப்படி இல்லாம இருந்தா அது நல்லதே இல்ல..."

நான் எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக நின்றிருந்தேன். சாக்கோ அண்ணன் கேட்டார்:

"உனக்கு ஒரு பெண்ணைக் கட்டி வச்சிடலாமாடா?"

அதுவரை நான் அந்த விஷயத்தை மனதில் நினைத்துப் பார்த்ததேயில்லை. சாக்கோ அண்ணன் என் முகத்தையே வைத்த கண் எடுக்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். அவரின் கேள்வியும் அதோடு சேர்ந்த அவரின் பார்வையும் என் உடம்புக்குள் நுழைந்து என்னை என்னவோ செய்தது. இப்போதுகூட அவரின் அந்தக் கேள்வியையும் பார்வையையும் என்னால் மறக்கவே முடியவில்லை. இப்போதும் அவரின் அந்தக் கேள்வி என்னுடைய காதுகளுக்குள் ரீங்காரமிட்டுக் கொண்டேயிருக்கிறது.