Lekha Books

"புலயன்வழி வரை போயிட்டு இங்கே திரும்பி வரணும். என்ன காசுடா வேணும்?"

"அங்கே நேரமாகுமா சார்?"

"அரை மணி நேரம் ஆகும்."

"மூணு ரூபா தாங்க சார்."

"போ... போ... ரிக்ஷாவே வேண்டாம்."

எனக்குத் தேவைப்படுவதென்னவோ கொஞ்சம் அதிகம்தான். நிச்சயம் இந்த சவாரியை நான் வேண்டாமென்று விட்டுவிடக்கூடாது. நான் கேட்டேன்:

"நீங்க எவ்வளவு தர்றீங்க, சொல்லுங்க சார்?"

"உங்கிட்ட நான் என்னத்தைப் பேசறது? நீ என்கிட்ட மூணு ரூபாய்ல கேக்குற?"

"இரண்டு மைல் போகணும். பின்னாடி திரும்பி வரணும். அங்கே அரைமணி நேரம் நிக்கணும். போயிட்டு வர்றதுக்கு எப்படியும் பத்து, பதினோரு மணி ஆயிடும் சார்."

நான் சுற்றிலும் பார்த்தேன். வேறு வண்டிக்காரர்கள் யாரும் இல்லை. நான் கேட்டேன்:

"நீங்க எவ்வளவு தர்றீங்க சார்?"

அவன் சொன்னான்:

"ஒண்ணரை ரூபா தர்றேன்."

"ரொம்பவும் கம்மி சார். ரெண்டு ரூபாயாவது தாங்க சார்."

"முடியாது."

நான் அதற்குப் பிறகும் அவனிடம் சொல்லிப் பார்த்தேன். கடைசியில் நான் சொன்னேன்:

"சரி... ஏறுங்க சார்."

அவன் உள்ளே போய்விட்டு வந்து வேகமாக வண்டியில் ஏறினான்.

வெளியே கம்பி வலையால் வேலி அமைக்கப்பட்ட ஒரு இடம் இருந்தது. அங்கு ஒரே மாதிரி அமைந்த பத்து பனிரெண்டு சிறுவீடுகள் வரிசையாக இருந்தன. அந்த வளைவில் செல்லும்போதே கேட்டினருகில் வண்டியை நிறுத்தும்படி அந்த மனிதன் சொன்னான். அவன் வண்டியை விட்டு கீழே இறங்கினான். வண்டியை சற்று தள்ளி நிறுத்தச் சொல்லிவிட்டு அவன் உள்ளே சென்றான்.

அரை மணி நேரமல்ல,அதைவிட அதிகமாக நான் அங்கேயே வண்டியுடன் காத்திருந்தேன். அங்குள்ள வீடுகள் ஒவ்வொன்றும் அச்செடுத்ததைப் போல் ஒரே மாதிரி இருந்தன. அங்கிருந்த எல்லோரும் கிட்டத்தட்ட உறங்கிவிட்டனர். வண்டியில் வந்த ஆள் எங்கு போனான் என்பதே எனக்குத் தெரியவில்லை. அவன் எங்கு போயிருப்பான்? அவனிடம் காசு வாங்காமற்போனது எவ்வளவு பெரிய தப்பு என்று எனக்குத் தோன்றியது. அவன் இந்த இடத்திற்கு வந்தாக வேண்டும். அதற்காக அவன் என்னைப் பகடைக்காயாக பயன்படுத்திக் கொண்டானோ? அவனை மீண்டும் பார்த்தால்கூட என்னால் அடையாளம் கண்டுபிடிக்கமுடியாது. நான் கேட்டை நோக்கி வண்டியை இழுத்துக் கொண்டு போனேன். சாலையில் ஒரு ஆளாவது இருக்க வேண்டுமே!

எதற்காக இப்படி முட்டாள்தனமாக இந்த இடத்திற்கு வந்தோம் என்று என் மீதே நான் குறைப்பட்டேன். மீண்டும் திரும்பிச் சென்றால் என்ன என்று கூட நான் நினைக்க ஆரம்பித்துவிட்டேன். இந்த நேரத்தில் இரண்டு பேர் என்னை நோக்கி வந்தார்கள். அவர்களில் ஒருத்தி ஒரு இளம்பெண். அவள் வண்டிக்குள் ஏறினாள்.

"திரும்பவும் வண்டியை விருந்தினர் மாளிகைக்குக் கொண்டு போடா. நானும் கூட வர்றேன். முன்னாடி இருக்குற துணியை கீழே இழுத்துவிடு."

நான் வண்டியைத் துணியால் மூடினேன். வண்டியை இழுக்க ஆரம்பித்தேன். அவன் சற்று தள்ளி பின்னால் உட்கார்ந்திருந்தான்.

வண்டியை விருந்தினர் மாளிகையின் வெளிவாசல் வழியாக உள்ளே இழுத்துக்கொண்டு போனேன். வண்டியை நிறுத்திவிட்டு, முன்னாலிருந்து துணியை மேலே ஏற்றினேன். அவள் வேகமாக வண்டியை விட்டு இறங்கி சூறாவளியைப் போல் படுவேகமாக உள்ளே போனாள். அவளை நான் சரியாக பார்க்கக்கூட இல்லை.

அந்த மனிதன் அடுத்த நிமிடம் திரும்பி வந்தான். அவன் சொன்னான்:

"நீ போயிடாதே, இங்கேயே வெளியே இரு. ரெண்டு, மூணு மணிக்கு இவளைக் கொண்டு போய் விடணும்."

"காசு?"

"கடைசியில் தந்தா போதாதா?"

"இப்பவே வேணும்."

"டேய், இங்கே காத்து கிடக்கிறதுக்கு... திரும்ப கொண்டு போய் விடுறதுக்கு... எல்லாத்துக்கும் சேர்த்து எவ்வளவு ரூபா வேணும்?"

இது ஒரு நல்ல சந்தர்ப்பம் என்பதை நான் புரிந்து கொண்டேன்.

"அஞ்சு ரூபா..."

"அஞ்சு ரூபாயா?"

"நான் இங்கே காத்திருக்கவேண்டியிருக்கு..."

அவன் சொன்னான்:

"சரி... அப்படின்னா உன் கணக்கை இப்பவே முடிக்க வேண்டியதுதான். ரிக்ஷாக்காரங்க இங்கே வேற யாரும் இல்லைன்னு நினைச்சியா? கொஞ்சம் இந்தப்பக்கமும் அந்தப்பக்கமும் நடந்து தேடணும்- அவ்வளவுதான்."

நான் கேட்டேன்:

"சார் நீங்க எவ்வளவு தர்றீங்க?"

"மூணரை ரூபா தர்றேன்."

நான் அதற்குச் சம்மதித்தேன். அதாவது கிடைக்கிறதே!

நான் விருந்தினர் மாளிகையின் வாசலிலேயே காத்துக்கிடந்தேன்.

பல விஷயங்களையும் அப்போது மனதில் அசை போட்டுப் பார்த்தேன். அந்தப் பகுதியில் சிறு வீட்டில் வசித்துக் கொண்டிருக்கும் ஒரு பெண்ணுக்கு விருந்தினர் மாளிகையில் என்ன வேலை? இரவு நேரத்தில் வருவது, பொழுது புலர்வதற்கு முன் திரும்பிப் போவது... அவளை யாருக்கும் தெரியாமல் மறைத்துக் கொண்டு வருவது... இது நிச்சயம் சிந்தித்துப் பார்க்க வேண்டிய ஒரு விஷயம்தான். விருந்தினர் மாளிகையில் தங்கியிருப்பவர்கள் சாதாரணமானவர்களில்லை என்ற விஷயம் எனக்கு நன்றாகவே தெரியும். பெரிய பதவியில் இருப்பவர்களும் முதலாளிமார்களும் மட்டுமே அங்கு தங்க முடியும். அப்படியென்றால் அவர்களுக்காகவா அவளை அந்த ஆள் கொண்டு வந்தார்?

இது எனக்கு ஒரு புதிய அனுபவமாக இருந்தது. அவளை அழைத்துக் கொண்டு என்னுடன் வந்த மனிதன் யாராக இருக்கும்? அந்த அறையில் தங்கியிருப்பது யார்? அப்படியென்றால் வசதிபடைத்த இந்த மனிதர்கள் சிறு வீடுகளில் வசிக்கும் பெண்களைத் தேடிப் போவார்களா என்ன? அந்தப் பெண்களுக்கு முதலாளிமார்களையும், அதிகாரிகளையும் நன்றாகவே அறிமுகமுண்டோ? அப்படியென்றால் அவர்களுக்கிடையே மிகவும் நெருக்கமான ஒரு உறவு இருக்கும். அவர்கள் அந்தப் பெண்களுக்கு முத்தம் தருவார்கள். கொஞ்சுவார்கள். அவர்களுடன் விளையாடுவார்கள். அந்தப் பெண்கள் அந்தப் பெரிய மனிதர்களின் கன்னங்களில் தங்களின் சுண்டுவிரல்களால் குத்துவார்கள்... பிறகு எதற்கு அவர்கள் சணல் கம்பெனிகளின் படிகளில் வேலை தேடி வந்து மணிக்கணக்காகக் காத்திருந்துவிட்டு திரும்பிப் போக வேண்டும்? மிளகு தொழிற்சாலைகளில் அவர்கள் ஏன் வேலை தேடிப்போய் நிற்க வேண்டும்?

இப்படிப் பல விஷயங்களையும் யோசித்து உட்கார்ந்திருக்கும் போது என்னை மறந்து தூங்கிவிட்டேன். திடீரென்று நான் சிலிர்த்துப்போய் கண்விழித்தேன். யாரும் வரவில்லை. எனக்கு அந்தப் பெண்ணின் நினைவு வந்தது. கள்ளுக்கடையில் அந்தப் பெண் எனக்காகக் காத்திருந்து வெறுப்படைந்து போயிருப்பாள். நாளைக்குப் போய் கட்டாயம் அவளைப் பார்க்க வேண்டும்.

விளக்கு மரத்திலிருக்கும் மணி பன்னிரெண்டு, ஒன்று, இரண்டு- இப்படி அடித்துக் கொண்டே இருந்தது. அந்த அறையை நோக்கி என் பார்வை சென்றது. உள்ளே விளக்கு எரிந்து கொண்டிருந்தது.