Lekha Books

நான் சொன்னேன்:

"அது இறந்திடுச்சு."

ஒருவன் சொன்னான்:

"இனிமேலும் அப்படியொரு குழந்தை கிடைக்குமான்னு தெருவுல அலைஞ்சு பாரு. கிடைச்சாலும் கிடைக்கும்!"

அவன் சொன்னது சரிதான். ஒருவேளை மீண்டும் என் கையில் ஒரு குழந்தை முன்பிரந்ததைப் போல் வந்து சேர்ந்தாலும் சேரலாம்.

அப்படியொரு குழந்தையை ஒருவேளை பார்க்க நேர்ந்தால், அதைக் கையில் நான் எடுப்பேனா?

எனக்குத் தெரியாது.

கையில் கனத்தை இழந்ததைப் போல் இருந்தாலும், மனதென்னவோ மிகவும் கனத்தது. அந்த மன கனத்துடனேயே நான் நடந்தேன்.

5

துறைமுகப் பகுதியில் ஒரு தேங்காய் கிடங்கில் எனக்கொரு வேலை கிடைத்தது. தேங்காய் காய்ந்து கொண்டிருக்கும் இடத்தில் இருந்தவாறு அங்கு வரும் காகங்களை நான் விரட்டவேண்டும். இதுதான் எனக்குக் கிடைத்த வேலை.

கிழக்கு திசையிலிருந்து நினைத்துப் பார்க்க முடியாத அளவிற்கு தேங்காய்கள் வந்து கொண்டிருந்த நேரமது. நான்கு பக்கங்களிலும் சுவர்கள் அமைந்து மேலே கம்பியால் ஆன வலை கட்டப்பட்ட ஒரு கிடங்கு இருந்தது. தேங்காய்கள் அளவுக்கும் அதிகமாக வந்துவிட்டதால் தனியாக ஒரு இடத்தில் ஏராளமான தேங்காய்களை பரப்பி விட்டு காயப் போட்டிருந்தார்கள். நானும் இன்னொரு பையனும்தான் அங்கு காகங்களை விரட்டும் வேலையில் போடப்பட்டிருந்தோம்.

நாங்கள் செய்யும் வேலைக்கு எங்களுக்கு தினக்கூலி ஐந்து சக்கரம். அதிகாலையிலேயே வேலைக்கு வந்துவிட வேண்டும். தேங்காய்களை எடுத்துப் பிரித்துப் போட்டு காயவைக்க ஐந்தாறு பேர் வருவார்கள். காயப்போட்டபின், அவர்கள் போய்விடுவார்கள். அதற்குப் பிறகு காகங்களின் தொந்தரவுதான். ஒரு இடத்தில் நாங்கள் உட்கார முடியாது. இங்குமங்குமாய் ஓடி சத்தம் போட்டுக் கொண்டே இருக்க வேண்டும். சத்தம் போட்டு சத்தம் போட்டு நாங்கள் தளர்ந்து போய்விடுவோம். மாலையில் வெயில் போகும் வரை இதே கதைதான். ஆனால் நான்கைந்து பேர் வருவார்கள். காய்ந்து போயிருக்கும் தேங்காய்களை எடுத்து மூட்டையில் போட்டுக் கட்டுவார்கள்.

அவ்வப்போது முதலாளி வருவார். வெளுத்த தடித்த அந்த மனிதரின் தலையில் வழுக்கை விழுந்திருக்கும். எப்போது அந்த ஆள் வருவார் என்பதை யாராலும் சொல்ல முடியாது.

ஓடி ஓடி நாங்கள் களைப்படைந்து போனாலும், மதிய நேரத்தில் நாங்கள் அந்த இடத்தைவிட்டுப் போக முடியாது. காலையில் ஏதாவது சாப்பிட்டு விட்டு வந்தால், அதற்குப் பிறகு சாயங்காலம் தான் ஏதாவது சாப்பிட முடியும். ஆனால், நாங்கள் காயப் போட்டிருக்கும் தேங்காய்களில் ஒன்றிரண்டை எடுத்து சாப்பிட்டுவிடுவோம். சில தேங்காய்கள் மரத்தைப் போல கடிப்பதற்குக் கடுமையாக இருக்கும். சில தேங்காய்கள் தின்ன மிகவும் சுவையாக இருக்கும். அதைப் பார்த்தே நாங்கள் கண்டுபிடித்து விடுவோம். இப்படித் தேங்காய்களை எடுத்துத் தின்றே நாங்கள் மதிய நேரத்துப் பசியைத் தணிப்போம்.

என்னுடைய நண்பன் மிகவும் பொல்லாதவன் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். கொஞ்சநேரம் ஓடிவிட்டு, அவன் உட்கார ஆரம்பித்துவிடுவான். ஒன்றிரண்டு தேங்காய்த் துண்டுகளை காகங்கள் தூக்கிக் கொண்டு போனால் அவன் கூறுவான்:

"அந்தத் தடியனோட தேங்காய்தானே! தாராளமா காகம் கொண்டு போகட்டும்."

அங்கு ஏராளமானவர்கள் வேலை பார்க்கிறார்கள். பெரிய படகுகளிலிருந்து தேங்காய்களைச் சுமந்து கொண்டு வருவதற்கும் அதைப்பிரித்துப் போட்டு காயப்போடவும், காய்ந்தபின் எடுக்கவும், அதை எடை போடுவதற்கும் நிறைய பேர் அங்கு பணி செய்தார்கள். சம்பளம் தரும் நேரத்தில் பார்க்க வேண்டும்! ஒரு ரூபாய், ஒன்றே கால் ரூபாய் சம்பளம் வாங்குபவர்களும் இருப்பார்கள். பெயர் சொல்லி அழைப்பார்கள். அப்போது போக வேண்டும். கையெழுத்துப் போட வேண்டும். சம்பளத்தை வாங்க வேண்டும். போக வேண்டும். நானும் கையெழுத்துப் போடுவேன். ஒரு வட்ட பூஜ்யம். அப்போது என் மனதிற்குள் நான் நினைப்பேன்- இதே இடத்தில் ஒன்றே கால் ரூபாய் சம்பளம் வாங்கக் கூடிய ஆளாக நான் வர வேண்டுமென்று அங்கு எடை போடுவதற்காக நின்று கொண்டிருப்பவன் முதலில் என்னைப் போல காகங்களை முன்பு விரட்டிக் கொண்டிருந்தவனாகத்தான் இருந்திருக்க வேண்டும்!

அந்த மனிதனை முதலாளிக்கு மிகவும் பிடிக்கும். அவனை 'கேசவா' என்று அழைத்து, அவனுடன் பல விஷயங்களையும் மகிழ்ச்சி ததும்ப முதலாளி பேசிக் கொண்டிருப்பார். என்னுடைய நண்பன் சொன்னான்:

"முதலாளி பெரிய ஆளுகிட்டதான் அப்படி சிரிச்சு சிரிச்சு பேசுறாரு தெரியுமா? கிழக்குப் பக்கத்துல இருந்து தேங்காய்களைக் கொண்டு வந்தவங்க அந்த ஆளுக்கு ஏதாவது தனிப்பட்ட முறையில தர்றதா சொல்வாங்க. எடை போடுறப்போ ஏதாவது திருட்டுத்தனம் செய்யணும்ன்றதுக்காகத்தான் அது. ஆனா அந்த ஆளு அப்படிச் செய்ய ஒதுக்கவே மாட்டான்!"

எனக்கும் இதைப் போல ஒரு வேலை கிடைக்க வேண்டும் என்று மனதிற்குள் நான் ஆசைப்பட்டேன்.

ஒரு நாள் மதிய நேரத்தில் நாங்கள் ஆளுக்கொரு பாதி தேங்காயை எடுத்துத்தின்று கொண்டிருந்தோம். அப்போது முதலாளி அங்கு வந்தார். தின்று கொண்டிருந்த தேங்காய் போக, மீதியிருந்த தேங்காயை கீழே போட்டோம், முதலாளி அருகில் வந்து கேட்டார்:

"வாய்க்குள்ள என்னடா இருக்கு?"

என்னுடைய நண்பன் சொன்னான்:

"ஒண்ணுமில்ல..."

"ஒண்ணுமில்லையா? எங்கே வாயைத் திற பார்போம்."

நாங்கள் வாயைத் திறந்து காண்பித்தோம்.

எங்களுடைய திருட்டுத்தனம் வெளிப்பட்டுவிட்டது. முதலாளி கையிலிருந்த குச்சியால் எங்களுக்கு மூன்று, நான்கு அடிகள் தந்தார்.

அன்று சாயங்காலம் சம்பளம் தந்தபோது, மறுநாள் முதல் நாங்கள் வேலைக்கு வரவேண்டாம் என்று கூறினார் கணக்குப்பிள்ளை.

அதோடு என்னுடைய லட்சியம் தகர்ந்தது.

ஐந்து சக்கரமே சம்பளமாகக் கிடைத்தாலும் அப்போது அது நல்ல சம்பளம் என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். இரண்டு சக்கரத்திற்கு சாப்பாடு கிடைக்கும். அரை சக்கரத்திற்கு ஒரு தேனீர் குடிக்கலாம். இரவில் படகுத் துறைக்குப் போய் நின்றால் சிறு சிறு சுமைகள் தூக்கும் வேலையும் கிடைக்கும்.

மீண்டும் நான் வேலையில்லாதவனாக ஆனேன்.

காலையில் சணல் அலுவலகத்தின் வாசலில் போய் நான் நிற்பேன். எவ்வளவு பேர் அங்கு வேலைக்கு உள்ளே போகிறார்கள் என்பதை பார்த்து ஆச்சர்யப்பட்டு நின்றிருப்பேன். அவர்கள் ஒவ்வொருவரும் அங்கு என்ன வேலை செய்வதற்காகப் போகிறார்கள் என்று வியப்புடன் நான் பார்ப்பேன். அந்தக் கூட்டத்தில் பெண்களும் இருப்பார்கள். வாசலில் நின்றிருப்போர்களில் பாதிப்பேர்களைத்தான் உள்ளே விடுவார்கள். உள்ளே போக முடியாதவர்கள் அங்கேயே சில நிமிடங்கள் நின்றுவிட்டு பின்னர் போய்விடுவார்கள்.

இப்படி ஏராளமானவர்கள் வேலை கிடைக்காமல் புறப்பட்டுப் போவார்கள்.

ஒருநாள் ஒரு நிறுவனத்தின் வாசலில் ஒரு பெரிய தகராறே நடந்து விட்டது.