Lekha Books

அவன் "என்னோட கூலியைத் தரமுடியுமா? முடியாதா?" என்று உரத்த குரலில் கத்தியாவறு அவருடைய காலைப்பிடித்தான. அந்த இடத்தில் ஆட்கள் கூட்டம் சேர்த்துவிட்டார்கள். எல்லோரும் அந்த மனிதரைத் திட்டினார்கள். அவ்வக்கருக்குக் கிடைக்க வேண்டிய கூலி கிடைத்தது. இப்படிப்பட்டவன்தான் கேசுவும்.

இப்படியெல்லாம் நடக்க என்னால் முடியாது. எப்போதாவது தான் எனக்க தூக்குவதற்கு சுமையே கிடைக்கும். தருகின்ற கூலியை நான் வாங்கிக் கொள்வேன். கூலி சரியாகக் கிடைக்க வில்லையென்றால், திரும்பிப் போகும் போது நான் வாய்விட்டு அழுவேன். இப்படிப் பலமுறை நடந்திருக்கிறது.

 ஒருநாள் காலையில் நாங்கள் மூன்று பேரும் மூன்று தனித்தனி பாதைகளில் பிரிந்து சென்றோம். மாலையில் நானும் அவ்வக்கரும் சந்தித்தோம். கேசு வரவில்லை. அவனுக்கு பெரிய அளவில் ஏதோ அதிர்ஷ்டம் அடித்திருக்கிறது என்று நாங்கள் நினைத்துக் கொண்டோம். அவன் வருவதற்காக நாங்கள் காத்திருந்தோம்.

அப்போது கேசு வந்தான். அவன் ஒரு நல்ல வேஷ்டியைக் கட்டியிருந்தான். அவனுக்கு நிரந்தரமான ஒருவேலை கிடைத்துவிட்டது.

நடந்த கதையை அவன் சொன்னான். படகுத் துறையிலிருந்து ஒரு முதலாளியுடன் அவரின் சுமையைத் தலையில் சுமந்தபடி கேசு போயிருக்கிறான். வழியில் அவனைப் பற்றி அந்த முதலாளி விசாரித்திருக்கிறார். வீட்டை அடைந்தவுடன், அவனை அங்கேயே தங்கிக் கொள்ளும்படி அவர் சொல்லியிருக்கிறார். நடந்த சம்பவத்தைச் சொன்ன கேசு எங்களைப் பார்த்துக் கூறினான்:

"இனிமேல் நாம ஒண்ணு சேர்ந்து இருக்க முடியாது."

நானும் அவ்வக்கரும் அதற்கு எந்தப் பதிலும் சொல்லவில்லை கேசு தொடர்ந்து சொன்னான்:

"என்னை ஒரு இடத்துக்குப் போயிட்டு வரச் சொல்லி முதலாளி அனுப்பியிருக்காரு. சீக்கிரம் போகச் சொல்லி அவர் சொல்லியிருக்காரு..."

கேசு சடந்தான். அவ்வக்கருக்கு அதைப் பார்த்து கோபம் வந்தது என்று நினைக்கிறேன்.  கேசுவை அழைத்து,

"டேய், பன்னி, இங்கே பாரு... உன்னை நான் ஒரு வழி பண்ணாம விடமாட்டேன்" என்றான்.

இப்படித்தான் நாங்கள் இருவரும் தனியானோம். அன்று எவ்வளவு முயற்சி செய்தும், எங்களுக்குத் தூக்கமே வரவில்லை. நான் சொன்னேன்: "அவ்வக்கர், நீயும் ஒருநாள் இப்படித்தான் என்னைத் தனியே விட்டுட்டு போகப்போறே!"

அவ்வக்கர், "ஏண்டா நாய்க்குட்டி அப்படி சொல்ற?" என்றான்.

"நீங்க புத்திசாலிங்கடா..."

அவ்வக்கர் சிறிது நேரம் எதுவுமே பேசாமல் அமைதியாக இருந்தான். பிறகு "அவன் எப்படி பந்தாவா நடந்து போனான் பார்த்தியா?" என்ற அவ்வக்கர் தொடர்ந்து சொன்னான்:

"அவனை அடுத்த தடவை பார்க்குறப்போ, அவன் முதுகுல ஒரு அடி கொடுத்தாத்தான் எனக்கு மனசே ஆறும். அடிச்சிட்டு ஒரே ஓட்டமா ஓடிடுவேன்!"

நான் கேட்டேன்:

"அவனை எதுக்காக அடிக்கணும்?"

"அவனைக் கட்டாயம் அடிக்கணும். அவன் பெரிய மனுஷனா ஆயிட்டான்ல..."

நானும் அந்த மாதிரி ஒரு பெரிய மனிதனாக ஆனால் எப்படி இருக்கும் என்று மனதில் கற்பனை பண்ணிப் பார்த்தேன். இனிமேல் சுமை தூக்குகிற போது, அந்த சார்களிடம் என்னுடைய கதையைச் சொன்னால் கேசுவிற்கு அதிர்ஷ்டம் அடித்த மாதிரி எனக்கம் அடிக்காது என்பதென்ன நிச்சயம்? அப்படியென்றால் இனிமேல் கணக்கு பார்த்து  கூலி வாங்கக் கூடாது என்று முடிவெடுத்தேன்.

அவ்வக்கர் கேசுவை வாய்க்கு வந்தபடி திட்டிக் கொண்டிருந்தான். அவர்கள் இரண்டு பேரும் சேர்ந்து வாழ்ந்த காலத்தில் அவ்வக்கர் கேசுவிற்கு எவ்வளவோ உதவிகள் செய்திருக்கிறான். அவை ஒவ்வொன்றையும் சொல்லிச் சொல்லி அவன் கேசுவைக் கண்டபடி திட்டிக் கொண்டிருந்தான்.

மறுநாளும் அதற்கடுத்த நாளும் கேசுவைப் பார்க்க முடியவில்லை. கேசுவிற்குக் கிடைத்ததைப் போல ஒரு வசதியான வாழ்க்கை எனக்கும் கிடைத்தால் எவ்வளவு நன்றாக இருக்கும் என்று நான் சொன்னால் அவ்வக்கர் நிச்சயமாக என்னை உதைப்பான் என்பது எனக்கு நன்றாகவே தெரியும்.

சில நாட்கள் சென்றபிறகு ஒருநாள் நான் கேசுவைப் பார்த்தேன். அவன் முற்றிலுமாக மாறிவிட்டிருந்தான். வெண்மையாக ஒரு நல்ல வேட்டியை அணிந்திருந்தான். என்னைப் பார்த்ததும் அவன் சிரித்தான். நான் அவன் அருகே சென்றேன். அவனை 'கேசு' என்று பெயர் சொல்லி அழைக்க எனக்கே தயக்கமாக இருந்தது. அவன் முன்பிருந்ததை விட வளர்ந்திருந்தான்.

அவன் கேட்டான்: "என்ன நாய்க்குட்டி?"

கேசுவின் குரல் முற்றிலும் மாறியிருந்தது. முன்பு கேட்காமல்விட்ட ஒரு கேள்வியை அவனிடம் நான் கேட்டேன்:

"எங்கே தங்கியிருக்குற?"

"கடப்புரத்துல."

அதற்குள் அவனுடைய முதலாளி வந்து விட்டார். அவர்கள் புறப்பட்டார்கள். நான் அவர்களையே பார்த்தவாறு சில நிமிடங்கள் நின்றிருந்தேன்.

அன்றே கேசு தங்கியிருக்கும் வீட்டை நான் கண்டுபிடித்தேன். ஆனால் நான் அங்கு போகவில்லை. இந்த விஷயத்தை நான் அவ்வக்கரிடம் கூறவும் இல்லை.

மூட்டை தூக்கி இங்குமங்குமாய் அலைந்து நாங்கள் வாழ்க்கையை ஓட்டிக் கொண்டிருந்தோம். ஒரே ஒரு விஷயம்தான் பெரிய பிரச்சினையாக இருந்தது. அவ்வக்கர் எதற்கெடுத்தாலும் சண்டை போடக்கூடிய ஒரு மனிதனாக இருந்தான். அதுவும் கேசு தனியாகக் போன பிறகு, எந்தச் சிறுவனைப் பார்த்தாலும் தேவையில்லாமல் வம்பு இழுப்பான்.

ஒருநாள் கற்பாலத்தைத் தாண்டியிருந்த கடைத் திண்ணையில் நாங்கள் தூங்கிக் கொண்டிருந்தோம். அந்தப் பகுதியில் இருந்த ஏதோ ஒரு வீட்டில் ஒரு பெரிய விருந்து நடந்து கொண்டிருந்தது. நல்ல இருட்டு நேரத்தில் ஒரு அழுகைச் சத்தத்தைக் கேட்டு நாங்கள் நடுங்கிப் போய் எழுந்தோம்.

"அம்மா... அம்மா.. அம்மா..."

ஒரு குழந்தை அழுது கொண்டிருந்தXது.

உரத்த குரலில் உண்டான அழுகை என்று கூட அதைக் கூற முடியாது. ஒரு குழந்தை தன் தாயை அழைக்கிறது. விஷயம் அதுதான். நாங்கள் தூக்கத்தை விட்டு எழுந்தோம்.

குழந்தையின் அருகில் சென்றோம். அது எழுந்து நின்றிருந்தது.

"என் அம்மாவைக் காணோம்."

அது சொன்னது. தொடர்ந்து சற்று உரத்த குரலில் அது அழைத்தது:

"அம்மா... இங்க வா!"

அவளின் தாய் அந்த குழந்தை அழைத்ததைக் கேட்கவில்லை. அவள் வரவும் இல்லை. அவ்வக்கர் குழந்தையைத் தேற்றினான்:

"அம்மா வரும்... அழாம இரு."

அவள் தாய் வருவாளென்று நினைத்து நாங்கள் காத்திருந்தோம். நீண்ட நேரம் எதிர்பார்த்து உட்கார்ந்திருந்தும், குழந்தையின் தாய் வரவே இல்லை.

நாங்களும் அந்தச் சிறு குழந்தையும் உறங்கவேயில்லை. பக்கத்தில் எங்காவது அவள் போயிருப்பாள் என்று முதலில் நினைத்தோம். பிறகு விருந்து நடக்கும் வீட்டைத் தேடி ஒருவேளை அவள் போயிருப்பாளோ என்று கூட நினைத்தோம். அந்தத் தாய் வரவேயில்லை. அவள் குழந்தையை அனாதையாக விட்டுவிட்டுப் போய்விட்டாள் என்று சொன்னான் அவ்வக்கர்.