Lekha Books

அதற்குப் பிறகு பலமுறை நான் அந்தப் பைத்தியக்காரியைப் பார்த்திருக்கிறேன். எல்லா சிறுவர்களும் அவள் மீது கற்களையும் மண்ணையும் எடுத்து எறிவார்கள். சில நேரங்களில் அவள் சிறுவர்களுக்குப் பின்னால் குச்சியை எடுத்துக் கொண்டு ஓடுவாள். நான் எங்கே அவள் அடித்துவிடப்போகிறாளோ என்று பயந்து ஓடுவேன். ஒரு முறை கூட நான் அவள் மீது கல்லையோ மண்ணையோ எறிந்தது இல்லை.

பின்பொருமுறை அதே முல்லைக்கல் நடைபாதையில் வைத்து அவள் எனக்கு இன்னொரு பழைய துணியைத் தந்தாள். நான் அங்கே நின்றிருந்தேன். அரிசியையும், தேங்காயையும் விற்பதற்காக வந்த பெண்கள் அங்கே அமர்ந்திருந்தார்கள். அவள் தூரத்தில் வரும்போதே என்னைப் பார்த்து சிரித்தவாறே அருகில் வந்தாள்.

"மகனே, அந்தத் துணியை கழட்டி எறிஞ்சிட்டியா?"

அவள் கேட்டாள். நான் எதுவும் பேசாமல் அமைதியாக இருந்தேன். அவளின் தோளிலும் தலையிலும் நிறைய பழைய துணிகள் இருந்தன. அவற்றில் ஒன்றை எடுத்து என்னிடம் தந்தாள். அப்போதும் அவள் 'உயிரை காகம் கொத்திக் கொண்டு போயிடும்' என்று சொன்னாள்.

அரிசி விற்கும் ஒரு பெண் அவளைப் பார்த்து கேட்டாள்:

"இவன் உன்னோட மகனா?"

அவள் தலையை ஆட்டினாள்.

"ஆமா... என் மகன்தான்..."

அப்போது வேறொரு பெண் கேட்டாள்:

"இவன் பேரு என்ன?"

அதற்கு எந்தப் பதிலும் சொல்லாத அவள் என்னைப் பார்த்து சொன்னாள்: "மகனே, அம்மான்னு கூப்பிடு!"

நான் கூப்பிடவில்லை. அவள் மீண்டும் சொன்னாள்:

"மகனே, அம்மான்னு கூப்பிடு."

அங்கிருந்த பெண்கள் எல்லோரும் எங்களையே பார்த்தார்கள்.

"என் தங்க மகனே, அம்மான்னு கூப்பிடு..."

அவளின் கண்களில் நீர் நிறைந்துவிட்டது. அவள் அழுதாள்."

தேங்காய் விற்கும் ஒரு பெண் சொன்னாள்:

"இவன் இவளோட மகனாத்தான் இருக்கும்..."

இன்னொருத்தி சொன்னாள்:

"இவன் அம்மான்னு கூப்பிடலியே!"

"இவனுக்கு அம்மாவை அடையாளம் தெரியாதோ?"

மீண்டும் அவள் அழுது கொண்டே சொன்னாள்:

"அம்மான்னு கூப்பிடுடா, மகனே!"

நான் அழைத்தேன்:

"அம்மா..."

அவ்வளவுதான். அவள் துள்ளிக்குதித்துக் கொண்டு ஓடினாள்.

இது நடந்து பல நாட்களுக்குப் பிறகு ஒரு முறை அவள் ஒரு இலையில் கஞ்சியைக் கொண்டு வந்து என்னிடம் தந்தாள்.

சிறுவர்கள் எல்லோரும் அவளின் விரோதிகளாக இருந்தார்கள். என்னிடம் மட்டும் அவள் பிரியமாக இருப்பதற்கான காரணம் என்னவாக இருக்கும்?

என்ன காரணம் என்பது எனக்குத் தெரியவில்லை.

ஒருவேளை அவன் என்னுடைய தாயாக இருப்பாளோ?

அவள் கஞ்சியைக் கொண்டு வந்து தந்துவிட்டு 'குடி மகனே குடி' என்று என்னைப் பார்த்து அவள் சொன்னதைச் சற்று தள்ளி நின்று கேட்டுக் கொண்டிருந்த ஒரு சிறுவன் என்னிடம் கேட்டாள்:

"இவ உன்னோட அம்மாவா?"

"ஆ..." -நான் பதில் சொன்னேன்.

"பிறகு எதுக்கு இவ கஞ்சி கொண்டு வந்து தரணும்?"

அதற்கும் 'ஆ...' என்று பதில் சொல்லத்தான் என்னால் முடிந்தது. அவள் என்னுடைய தாயாக இருந்தாலும் இல்லையென்றாலும் நான் இதுவரை வாழ்க்கையிலேயே ஒருத்தியைத்தான் 'அம்மா' என்று அழைத்திருக்கிறேன். அதுஅவளை மட்டும்தான். ஒரே முறைதான் அவளை அப்படி அழைத்திருக்கிறேன். அந்த நடை பாதையில் வைத்து நான் அழைத்ததைத்தான் சொல்கிறேன்.

அதற்குப்பிறகு கூட நான் பல முறை சிந்தித்திருக்கிறேன். அந்தப் பைத்தியக்காரி உண்மையிலேயே என் தாய்தானோ?

அந்தச் சிறுவன் மற்றச் சிறுவர்களைப் பார்த்து நான் அந்தப் பைத்தியக்காரியின் மகன் என்ற விஷயத்தை சொன்னான். உடனே அவர்கள் எல்லோரும் என்னை 'பைத்தியக்காரியின் மகன்' என்று அழைத்தார்கள். அடுத்தநாளும் என்னை ஒருவன் அப்படி அழைத்தான்.

அவன் அப்படி அழைத்ததற்காக, நான் சிறிதும் எதிர்ப்பு காட்டவில்லை.

எது எப்படியோ- எனக்கு ஒரு தந்தையும் தாயும் கிடைத்துவிட்டார்கள். தந்தை எனக்கு சோற்றை உருட்டித் தந்தார். தாய் கஞ்சியைக் கொண்டு வந்து தந்தாள்; உடுத்த துணியும் தந்தாள்.

நான் என்னுடைய உணவை எப்படி சம்பாதிப்பது என்பதைத் தெரிந்து கொண்டேன். உடம்பில் எப்படி துணியை உடுத்துவது என்பதையும் அறிந்து கொண்டேன்.

அந்த நாயுடனே நான் வாழ்ந்து கொண்டிருந்தால் நான் இப்போது என்னவாகி இருப்பேன்? இதைப் பற்றி பின்னர் பல சமயங்களில் நான் நினைத்துப் பார்த்திருக்கிறேன். அப்படி நான் யோசிக்கும் போது என்னால் ஒரு முடிவுக்கும் வரமுடியாது.

ஒருநாள் ஒருவன் என்னைப் பார்த்துக் கேட்டான்:

"நீ உங்கம்மாகிட்ட பால் குடிச்சிருக்கியா?"

நான் 'இல்லை' என்று தலையை ஆட்டினேன். பிறகு நான் அவனைப் பார்த்து அதே கேள்வியைக் கேட்டேன். அவனும் குடிக்கவில்லையாம். ஆனால், ஒரு விஷயம் மட்டும் அவனுக்கு தெரியும். அது தாயின் பால் மிகவும் ருசியாக இருக்கும் என்பது தாய்ப்பாலின் ருசியை அறியவேண்டும் என்ற வெறி எனக்கு உண்டானது. அந்த ஒரே ஆசைதான் என்மனதில் இருந்ததே. சொல்லப் போனால் என்னுடைய மனதில் தோன்றிய முதல் ஆசையே இதுதான்.

‘‘ஆமாம்... தாய்ப்பால் எங்கே கிடைக்கும்?’’

அந்தச் சிறுவனைப் பார்த்து நான் கேட்டேன். அவன் சொன்னான்:

‘‘ஏதாவது கடைத்திண்ணையில சின்னக் குழந்தையை வச்சிக்கிட்டு தாய்மார்கள் தூங்கிக்கிட்டு இருப்பாங்க. ராத்திரி நேரத்துல யாருக்கும் தெரியாம பதுங்கிப்போய் பால் குடிக்கவேண்டியதுதான்...’’

அந்தக் குழந்தை உண்மையிலேயே அதிர்ஷ்டசாலிதான். விருப்பப்படும்போதெல்லாம் தாயிடமிருந்து பால் குடிக்கலாம்... அந்தப் பைத்தியக்காரியிடம் பால் இருக்குமா?

தாய்ப்பாலின் சுவையை அறியவேண்டும் என்ற ஆசை இப்போது கூட என்னை விட்டுப் போகவில்லை.

3

அவ்வக்கரும், கேசுவும் நானும் நண்பர்களானோம்.

அவ்வக்கரும் கேசுவும் நல்ல புத்திசாலிகள். படகுத் துறையில் அவர்களுக்கு சுமை கிடைக்கும். படகு சமீபத்தில் வந்துவிட்டால் அவர்கள் வேகமாக ஓடி அதில் ஏறுவார்கள். அவர்களின் கையைப் பிடித்து இழுத்தாலும், அடித்தாலும் கூட அவர்கள் எதையும் பொருட்டாகவே எடுத்துக் கொள்ள மாட்டார்கள். நான் கரையில் நின்றிருப்பேன். அவர்கள் படகில் இருந்து பெட்டி, படுக்கை ஆகியவற்றை எடுத்து தலையில் வைத்துக் கொள்வார்கள். சண்டை போட்டு கூலியைக் கேட்டு வாங்குவார்கள்.

நான் இப்போதுகூட ஒரு சம்பவத்தை நினைத்துப் பார்ப்பதுண்டு. ஒரு பெட்டியை அவ்வக்கர் தூக்கிக்கொண்டு போனான். அவன் பெட்டியைக் கொண்டு போனது துறைமுகத்திற்குத்தான். அங்கு போனதும் கூலி விஷயமாக பெரிய சண்டையே உண்டாகிவிட்டது. அவன் கேட்ட கூலியை தரமுடியாது என்று ஒரேயடியாக மறுத்துவிட்டார். அவ்வளவுதான்- அடுத்த நிமிடம் அந்த மனிதரின் கையை இறுகப் பிடித்தான். அந்த மனிதர் அவனைத் தள்ளி  நிற்கும்படி சொன்னார்.