Lekha Books

பொழுது புலர்ந்தது. அந்தச் சிறு குழந்தை அழுதது. தன் தாயை அழைத்தது.

கடைக்காரன் கடையைத் திறப்பதற்காக வருவான். என்ன செய்வதென்றே எங்களுக்குத தெரியவில்லை. நாங்கள் எங்கள் போக்கில் போகமுடியுமா?

இந்த இடத்திற்கு நாங்கள் ஏன்தான் வந்தோமோ?

நான் அந்தக் குழந்தையைக் கையில் எடுத்தேன். இரவு முழுக்க அருகிலேயே இரந்ததால் அந்தக் குழந்தை கையை நீட்டியவுடன் என்னிடம் வந்தது. நான் குழந்தையைத் தூக்கிக கொண்டு முன்னால் நடக்க, அவ்வக்கர் பின்னால் நடந்து வந்தான்.

தூரத்தில் பெண் யாராவது நடந்து சென்றால், குழந்தை தலையை உயர்த்தி 'அம்மா' என்று அழைக்கும். அழும். என் கை விலித்தபோது அவ்வக்கர் குழந்தையைத் தூக்கினான்.

எதற்காக, எங்கே நாங்கள் அந்தக் குழந்தையைக் கொண்டு செல்கிறோம்? எங்களுக்கே தெரியாது. ஒருவேளை, நாங்களும் இந்தக் குழந்தையைப் போல் அனாதைகளாகத் தெருவில் விடப்பட்டவர்கள்தானே என்பது காரணமாக இருக்கலாமோ? அதனால்தான் இந்தக் குழந்தையைப் பார்த்ததும், எங்களுக்கு இரக்கம் பிறந்ததோ?

பல வழிகளிலும் நடந்து சென்று நாங்கள் ஒரு பாலத்தைத் தாண்டிப் போய் நின்றோம். பக்கத்தில் நடைபாதை இருந்தது. அவக்கரின் கையைவிட்டு குழந்தை கீழே இறங்கியது. அவளை நாங்கள் கீழே படுக்க வைத்தோம்.

நாங்கள் அந்தக் குழந்தையையே வைத்த கண் எடுக்காது பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம். அவள் முகம் மிகவும் வெளிறிப் போயிருந்தது. உதடுகள் கறுத்துப் போயிருந்தன. கண்களில் ஈரம் இருந்தது. அவள் உடம்பிலும் முகத்திலும் ஈக்கள் மொய்க்காமல் பார்த்துக் கொண்டேன். அவள் எங்கே தூக்கம் கலைந்து எழுந்து விடுவாளோ என்று பயந்தேன். திடீரென்று எழுந்து 'அம்மா' என்று அழைத்தால் நாங்கள் என்ன செய்வது?

அவ்வக்கர் சொன்னான்:

"தாய்ப்பால் குடிக்காததுனாலதான் இந்தக் குழந்தையோட உதடு இப்படி வறண்டு போய் கறுப்பா இருக்கு..."

தூக்கத்தில் அவள் இலேசாக இப்படியும் அப்படியுமாய் நெளிந்து கொண்டு உதடுகளைப் பிரித்தது. 'அம்மா' என்று அழைப்பது நோக்கமாக இருக்கலாம்.

பெற்ற தாய் தெருவில் அனாதையாகப் போட்டுவிட்டுப் போனாலும், குழந்தைகளுக்கு தாய் கட்டாயம் வேண்டும். பால் குடிக்கவில்லையென்றால், உதடு கறுத்துவிடும். எதற்காக ஒரு தய் தன் குழந்தையை வேண்டாமென்று தெருவில் போட்டுவிட்டுப் போகிறாள் என்பதை நான் நினைத்துப் பார்த்தேன்.

குழந்தை தூக்கம் கலைத்து எழும்போது, அவளுக்கு ஏதாவது தரவேண்டுமே! நாங்கள் அன்று வேலைக்கு எங்கும் போகவில்லை. நாங்கள் எதுவும் சாப்பிடவுமில்லை. ஏதாவது ஹோட்டலுக்குப் பின்னால் போய் ஏதாவது கொண்டு வரலாம் என்று அவ்வக்கர் சொன்னான். அவன் கிளம்பினான். நான் குழந்தையைப் பார்த்துக் கொண்டு உட்கார்ந்திருந்தேன்.

குழந்தையின் முகம், கை, கால்கள் ஒவ்வொன்றையும் பார்க்கப் பார்க்க எனக்கு ஆச்சர்யமாக இருந்தது. இந்தக் குழந்தை எப்படி உண்டானது? இது எதற்காக மூச்சு விடுகிறது? எப்படி மூச்சு விடுகிறது? எப்படிக் காற்றை உள்ளே இழுக்கிறது? இந்த நிலை இந்தக் குழந்தைக்கு எவ்வளவு நாட்கள் நீடிக்கும்? இவள் வளர்ந்த பிறகு, இவளின் எதிர்காலம் எப்படி இருக்கும்? எதற்காக இவள் வளர வேண்டும்? வளர வேண்டிய அவசியம்தான் என்ன? ஆற்றங்கரையில் யாருக்குமே பயன்படாத எத்தனையோ செடிகள் அடர்ந்து வளர்ந்து இருக்கத்தான் செய்கின்றன. அவை யாருக்காக வளர்ந்து காணப்படுகின்றன? இவள் அந்தச் செடிகளைப் போலத்தானா?

அவள் மெதுவாகப் படுத்திருந்த இடத்தை வட்டு நெளிந்தாள்.

"அம்மா..."

நான் நடுங்கிவிட்டேன். ஆனால், அவள் மீண்டும் உறங்க ஆரம்பித்தாள்.

அவ்வக்கரும் சோறு, குழம்பு, கூட்டு எல்லாவற்றையும் எடுத்துக் கொண்டு வந்தான்.

அன்று பகல் முழுக்க நாங்கள் மாறி மாறி அவளைக் கையில் எடுத்துக் கொண்டு பல இடங்களிலும் நடந்தோம். அன்று இரவு தோண்டன் குளக்கரையில் இருக்கும் ஒரு கடைத்திண்ணையில் நாங்கள் படுத்து உறங்கினோம்.

நான், அவ்வக்கர் இருவரும் யோசிக்க வேண்டிய விஷயங்கள் நிறைய இருந்தன. குழந்தையை நாங்கள் என்ன செய்வது? அவளை இப்படி கையில் வைத்துக் கொண்டு அலைந்தால் நாங்கள் எந்த வேலையையும் செய்ய முடியாது. பிறகு எப்படி நாங்கள் வாழ்வது?

அவ்வக்கர் சொன்னான்:

"கல்பாலம் பக்கத்துல இருந்த ஒரு கடைத்திண்ணையிலதான் இவ நமக்குக் கிடைச்சா. இவ அம்மாவுக்கு இவ வேண்டாம்னா நமக்கும்தான் வேண்டாம். இங்கேயே இவளை விட்டுட்டு போயிடுவோம்."

அவன் இப்படிச் சொன்னதை தூக்கத்திலிருக்கும் அந்தக் குழந்தை கேட்டிருக்கும் போல் இருக்கிறது... அது வாய்விட்டு அழுதது. நான் சொன்னேன்:

"அய்யோ, அப்படி செய்யவே கூடாது."

அவ்வக்கர் கேட்டான்: "என்ன செய்யக்கூடாது? நாம இதைத் தனியா விட்டுட்டுப் போயிட்டா, வேற யாராவது வந்து எடுப்பாங்க அவங்க இதை வளர்ப்பாங்க!"

"வேண்டாம்..." என்று சொல்ல மட்டுமே என்னால் முடிந்தது. அவ்வக்கர் தன்னுடைய கருத்தை மீண்டும் சொன்னான்.

"யாராவது எடுத்து வளர்ப்பாங்கன்னு நான் தான் சொல்றேனே."

நான் எதுவும் பேசாமல் மவுனமாக இருந்தேன். அவ்வக்கர் சிறிது நேரம் கழித்துக் கேட்டான்:

"இது வளர்ந்து என்ன செய்யப்போகுது?" தொடர்ந்து அவன் சொன்னான்: "இது வளரக்கூடாது..."

ஒரு வித பிடிவாதத்துடன் நான் சொன்னேன்: "நான் வளர்ப்பேன்..."

"எதுக்கு வளர்க்கணும்னுதான் நான் கேக்குறேன்" அதற்கு நான் என்ன பதில் சொல்வேன்? தாய்க்கு அந்தக் குழந்தை தேவையில்லை அப்படியென்றால் எனக்கு அந்தக்குழந்தை எதற்கு என்ற அவன் கேள்வியில் ஒரு நியாயம் இருக்கவே செய்தது.

இப்படியெல்லாம் பேசினாலும் காலையில் அவ்வக்கர் ஒரு புத்திசாலித்தனமான காரியத்தைச் செய்தான். நான் குழந்தையைப் பார்த்துக் கொண்டு இருக்க வேண்டும். அவன் வேலைக்குப் போவான். எனக்கு சோறு, குழம்பு, கூட்டு ஆகியவற்றை அவன் கொண்டு வந்து தருவான். அதற்கு நானும் சரியென்று சம்மதித்தேன். நான் குழந்தையைப் பார்த்துக் கொண்டேன். அவ்வக்கர் வேலைக்குப் போனான்.

அவள் என்னுடைய மடியை விட்டிறங்கி இங்குமங்குமாய் நடந்து கொண்டிருப்பாள். ஒரு தாளையோ அல்லது துணித் துண்டையோ எடுத்துக் கொண்டு வந்து என்னுடைய கைகளில் தருவாள். என்னுடைய தலையைத் தன்னுடைய முகத்தோடு சேர்த்து வைத்து 'முத்தம்' என்று சொல்லியவாறு எனக்கு முத்தம் தருவாள். பிறகு என்னைப் பார்த்து சிரிப்பாள். என்னுடைய மடியில் மல்லாக்கப் படுத்தவாறு என் மூக்கிற்குள் தன் பிஞ்சு விரல்களை விடுவாள். நான் தலையை இலேசாக அசைத்தவுடன், அவள் குலுங்கிக் குலுங்கிச் சிரிப்பாள். எதிர்பக்கம் கடையில் தொங்கவிடப்பட்டிருக்கும் பழக்குலையைக் கையால் சுட்டிக் காட்டியவாறு அவள் 'பழம்' என்பாள். நான் அவளைப் பார்த்துச் சொல்லுவேன்: