Lekha Books

ஆனால், கதை எப்படி வேண்டுமானாலும் இருக்கட்டும். என் மனதில் முகிழ்க்கும் கேள்வி ஒன்றே ஒன்றுதான். எல்லா நாய்களும் என்னைக் குத்திக் குதறி ஒரு வழி பண்ண வேண்டும் என்ற எண்ணத்தில்தான் இருந்தன. ஒரே ஒரு நாய் மட்டும் அதைப் போல இல்லாமல் என்னை அருகிலிருந்து காப்பாற்றி வளர்க்க முன்வந்ததற்குக் காரணம் என்னவாக இருக்கும்?

நான் ஒரு கதை கூறுகிறேன்.

ஒரு ஊரில் ஒரு சிறு வீடு இருந்தது. அந்த வீட்டில் ஒரு அம்மாவும், அப்பாவும், குழந்தையும், நாயும் இருந்தார்கள். அந்த நாய் நன்கு வளர்ந்த ஒரு நாயாக இருந்தது. இப்படி இருக்கும்போது ஒரு நாள் அந்த அப்பா நோய்வாய்ப்பட்டு இறந்துவிட்டார். சிறிது நாட்களில் அந்த அம்மாவும் இறந்துவிட்டாள். அந்தக் குழந்தையும் நாயும் மட்டும் தனியாக இருந்தார்கள். உணவைத்தேடி குழந்தை வீட்டை விட்டு வெளியே கிளம்பியது. நாயும் குழந்தையுடனே சென்றது. அந்தக் குழந்தை ஒரு ஹோட்டலுக்குப் பின்னாலிருக்கும் சந்து ஒன்றினை அடைந்தது. அங்கிருந்த பீப்பாயின் அருகில் அது சென்றது. நாயும் அருகில் போனது. இரண்டு பேருக்கும் அங்கு உணவு கிடைத்தது. அங்கேயே அவர்களின் எஞ்சிய வாழ்க்கை தொடர்ந்தது.

கதை எப்படி பரவாயில்லையா?

அந்த சோற்றுக் கவளத்தைத் தந்த மனிதன் என்னைப் பார்த்து ஏன் பற்களைக் காட்டி சிரிக்க வேண்டும்? என் மனதில் ஒரு ஆசை இருக்கிறது. அந்த ஒரு நாள் மட்டுமல்ல- அதற்குப்பிறகும் கூட எனக்குச் சோறு தந்த அந்த மனிதனை நான் என்னுடைய தந்தை என்றுதான் நினைக்க விரும்புகிறேன். அந்த மனிதன் எனக்கு சோறு தந்தான். அவன் என்னைப் பெயரிட்டு அழைத்தான். அப்படியென்றால் அவன் ஏன் எனக்கு தந்தையாக இருக்கக்கூடாது? அப்படி நினைத்துப் பார்க்கும்போதே மனதிற்கு மிகவும் சந்தோஷமாக இருந்தது.

என் தாயைப் பார்த்தால் இந்த விஷயத்தைப் பற்றி நான் நிச்சயம் கேட்டிருப்பேன்.

எது எப்படியோ அந்த மனிதனின் சிரிப்பிற்கு ஒரு அர்த்தம் இருக்கவே செய்தது. அவன் என் தந்தையாக இருந்தால், நானும் உரத்த குரலில் தைரியமாகச் சொல்ல முடியும்.

"எங்கப்பா எனக்கு சோறு தந்தாரு. எனக்குப் பேரு வச்சாரு. என்மேல அன்பு காட்டினாரு."

அதற்குப்பிறகு நான் தந்தை உள்ள ஒருவனாக ஆகிவிடுவேன். தந்தையிடமிருந்து ஒரு மகனுக்குக் கிடைக்க வேண்டிய விஷயங்கள்- அவை என்னென்ன என்பதை இன்று நன்கு தெரிந்து வைத்திருக்கிறேன்- அவை கிடைத்தவனாகவும் நான் இருப்பேன்.

அப்படியென்றால் முன்பு நான் சொன்ன கதையைச் சற்று மாற்றி எழுத வேண்டும்.

அப்படியென்ன மாற்றத்தை அதில் உண்டாக்க வேண்டும்? தன்னுடைய தந்தை யார் என்பதை மகன் தெரிந்து கொண்ட கதைதானே நல்ல கதையாக இருக்கும்?

அந்தப் பருமனான மனிதனை 'அப்பா' என்று இப்போதைக்கு நான் அழைக்கட்டுமா?

என்னுடைய தந்தையை நான் பார்க்க முடியாமற்போய், சிறிது நாள் கழித்து என்னுடைய நாயின் உடம்பில் இருந்த ரோமம் படிப்படியாக குறைய ஆரம்பித்தது. அவனுடைய கண்களில் பீளை உண்டாகத் தொடங்கியது. வாலில் ஒரு புண் தோன்றியது. அவன் நாளடைவில் எதையுமே தின்ன முடியாத அளவிற்கு ஆகிவிட்டான். எப்போது பார்த்தாலும் சுருண்டு படுத்த வண்ணம் கிடப்பான். வாலை அவ்வப்போது வாயால் கடிப்பான்.

ஒருநாள் இரவு சிறிது நேரம் என்னவோ முனகியபடி இருந்தான். சில நிமிடங்களில் அந்த முனகல் சத்தம் நின்றுவிட்டது. நானும் என்னை மறந்து உறங்கிவிட்டேன். அவன் உடம்பு பயங்கரமாக குளிர்ந்தது போல் இருந்தது. நான் தூக்கம் கலைந்து எழுந்தேன். அவனிடமிருந்து எந்த முனகல் சத்தமும் கேட்கவில்லை. நான் அவனைப் பிடித்து உலுக்கினேன். அவன் சிறிதுகூட அசையவே இல்லை.

பொழுது விடிந்தது. அவன் கால்களை விரைப்பாக நீட்டியபடி கிடந்தான். மற்ற நாய்கள் அவனையே வெறித்துப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தன. எனக்கு ஒரே பயமாகிவிட்டது. அந்த நாய்கள் மெதுவாக என்னை நெருங்கி வந்து கொண்டிருந்தன. நான் கற்களை எடுத்து அவற்றின் மேல் எறிந்தேன்.

என்னை ஆபத்திலிருந்து காப்பாற்றிக் கொள்ள முதல் தடவையாக நான் செய்த காரியமே அதுதான். அன்று வரை அந்த நாய்களைப் பார்த்து உண்மையிலேயே நான் பயந்து கொண்ருந்தேன். கற்களை எடுத்து எறிய வேண்டும் என்ற எண்ணம் என் மனதில் எப்படி உதித்தது என்பது எனக்கே தெரியவில்லை. நான் பெரிய பெரிய கற்களாகப் பொறுக்கினேன். இருப்பினும் அந்த நாய்கள் என்னை நோக்கி வந்து கொண்டுதானிருந்தன.

சிறிது நேரம் கடந்தது. பீப்பாவில் இருந்து இலையை எடுத்துப்போடும் ஆட்கள் வந்தார்கள். அவர்கள் என்னுடைய நாயைப் பிடித்து இழுத்துக் கொண்டு போனார்கள். அவர்கள் அவனை வண்டியில் கொண்டு போய் போட்டார்கள். அவன் உடம்பின் மீது எச்சில் இலைகளையும், குப்பைகளையும் பல இடங்களிலிருந்தும் எடுத்துக் கொண்டு வந்து போட்டார்கள்.

அந்த வண்டிக்குப் பின்னால் நான் நடந்தேன். சிறிது நேரம் சென்றதும், எனக்கு வயிறு பசித்தது. நான் மீண்டும் திரும்பி நடந்தேன். அந்த நாய்கள் அனைத்தும் பீப்பாயைச் சுற்றி இருந்தன. அவற்றின் அருகில் செல்ல எனக்குப் பயமாக இருந்தது.

அன்றுதான் வாழ்க்கையிலேயே முதல் தடவையாக நான் உணவு கிடைக்காமல் அழுதது. அந்த நாய்கள் என்னைப் பார்த்து பற்களைக் காட்டி இளித்தன. என்னுடைய தந்தையை நான் அப்போது நினைத்துப் பார்த்தேன். அந்த மனிதன் தந்த சோற்றுக் கவளத்தையும் மனதில் ஞாபகப்படுத்திப் பார்த்தேன்.

அன்று முழுவதும் நான் எதுவுமே சாப்பிடவில்லை. எனக்கு எதுவுமே கிடைக்கவில்லை.

அந்த நாய்களுக்கு எவ்வளவு தின்றாலும் திருப்தி வரவில்லை. அவை அந்த இடத்தை விட்டு நகர்வதாகவேயில்லை.

சாப்பிட்டு முடித்து சிலர் இலையுடன் வந்தார்கள். அவர்கள் என்னைப் பார்க்கவில்லை. என்னை ஏறிட்டும் அவர்கள் பார்ப்பதாகத் தெரியவில்லை. இலைகள் ஒவ்வொன்றையும் பீப்பாய்க்குள் போட்டார்கள். அன்று இரவிலும் நான் எதுவும் சாப்பிடாமல் பட்டினி கிடந்தேன்.

எனக்கு உறக்கமே வரவில்லை. எனக்கு மிகவும் பயமாக இருந்தது. நாளை என்ற ஒன்றைப் பற்றி நான் அப்போதுதான் - வாழ்க்கையிலேயே முதல் தடவையாக நினைத்துப் பார்த்தேன். அன்று வரை எனக்கு அதற்கான அவசியமே இல்லாமலிருந்தது. நாய் வளர்த்த குழந்தையாக இருந்தாலும், நான் ஒரு மனிதக் குழந்தையாயிற்றே! எனக்கு நாளை என்ற ஒன்று இருக்கிறதே!

நாளை நான் எப்படி ஒரு கவளம் சோற்றைச் சம்பாதிப்பேன்?