Lekha Books

நான் அந்த வழியே நடந்து போவேன். சில நேரங்களில் அவள் என்ன மனதில் நினைக்கிறாள் என்பதை என்னால் புரிந்து கொள்ளவே முடியாது. எது எப்படியிருந்தாலும் நான் அவளை அழ விடமாட்டேன். அதற்கான சூழ்நிலையும் உண்டாகாது.

எனக்குக் கோபம் என்பதே வராது. இப்போது வரை எனக்கு கோபம் என்ற ஒன்று வந்ததே இல்லை. எதையும் சகித்து வாழ்வதற்காக உலகத்தில் பிறந்தவன் நான். எல்லாவற்றையும் சகித்துக் கொண்டேன். அப்படி இருக்கக் கூடிய ஒருவனுக்கு எப்படிக் கோபம் வரும்?

திரும்பிப் பார்க்கும் போது ஒரு விஷயத்தை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. என்னுடைய வாழ்க்கையில் ஒளிமயமான காலகட்டம் என்றால் இதைத்தான் சொல்ல வேண்டும். சிரிப்பு, விளையாட்டு எல்லாம் நிறைந்திருந்தது. அப்போது மட்டும்தான். சிரிக்கவும் விளையாடவும் தெரிந்து கொண்டதே அப்போதுதானே! அந்த சந்தோஷமான நாட்கள் இனியும் ஒருமுறை வருமா?

ஒரு விஷயத்தை நான் இங்கு சொல்லியே ஆக வேண்டும். இரவில் நாங்கள் படுத்து உறங்கியது, நான் அவளைப் போல சிறு குழந்தையாக இருந்தபோது படுத்து உறங்கியதைப் போலவே இருந்தது. அந்த நாயைப் போல நான் அவளை என்னுடன் மிகவும் நெருக்கிப் போட்டுக் கொண்டு தூங்குவேன். என் கை வளையத்திற்குள் அவளை நான் படுக்க வைப்பேன். ஒரு குழந்தைக்கு வெப்பம் கொடுத்து படுப்பது எப்படி என்பதை இப்படித்தான் நான் தெரிந்து கொண்டேன்.

அப்படிப் படுத்திருக்கும் பொழுது, அவள் என்னுடைய கழுத்தைத் தன்னுடைய பிஞ்சு கைகளால் இறுகப் பற்றியபடி படுத்திருப்பாள். ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் இருக்கும்போது கூட அந்தப் பிடி சற்றுகூட தளராது. தூங்கும்போது கூட நான் இலேசாக விலகினால், அவளின் அந்தப் பிடி மேலும் இறுகும். படுத்திருக்கும் நிலையிலிருந்து என்னால் கொஞ்சம் கூட விலகியிருக்க முடியாது. அப்படியே அசையாமல் நான் படுத்திருப்பேன்.

தன் தாயுடன் சேர்ந்து படுத்து அவளிடம் பால் குடித்திருப்பாள் அந்தக் குழந்தை. அப்போது தூங்கும்போது கூட அதற்குப் பயம் என்ற ஒன்று இருந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. தன் தாய் தனக்குப் பக்கத்தில் படுத்திருக்கிறாள் என்பதுதான் அதற்கு நன்றாகத் தெரியுமே! சில நேரங்களில் அவள் படுக்கையை விட்டு உருண்டு வேறு பக்கம் போவாள். தாயும் அதே மாதிரி வேறொரு பக்கம் நகர்ந்து படுப்பாள். தூக்கம் கலைந்து 'அம்மா' என்று அழைத்தவாறு தன் தாயை நெருங்கி குழந்தை நகர்ந்து போவாள். அதற்குள் தாயும் தன் குழந்தையின் அருகில் நகர்ந்து செல்வாள். பிறகு தன் முலையை எடுத்து குழந்தையின் வாய்க்குள் அவள் வைப்பாள். இதுதான் உண்மையில் நடந்திருக்கும். ஒரு நாள் அப்படிப் படுத்திருந்தபோது தன் தாயை அழைத்தவாறு குழந்தை உருண்டாள். தாய் இல்லை. தாய் உருண்டு தன் குழந்தை இருக்குமிடத்திற்குப் போகவுமில்லை. அப்போது சிறு குழந்தையாக இருந்தாலும் அவளுக்கு இத்தகைய ஒரு அனுபவம் கிடைத்திருக்கிறது. அதனால்தான் அவள் என்னை இறுகப் பற்றிக் கொண்டு உறங்குவதே. தூங்கிக் கொண்டிருக்கும் பொழுது நான் எங்கே அவளை அனாதையாக விட்டு ஓடிவிடப்போகிறேனோ என்ற பயம் காரணமாக இருக்கலாம்.

ஒருநாள் நான் சிறுநீர் கழிப்பதற்காக எழுந்தேன். அவ்வளவு தான்- அழுதவாறு குழந்தையும் படுக்கையை விட்டு எழுந்துவிட்டாள். நான் சிறிதுதூரம் நடந்தேன். குழந்தையும் என்னைப் பின் தொடர்ந்து வந்தது. என் கால்களை அது இறுகப் பற்றிக் கொண்டது.

அந்தக் குழந்தையை நான் எப்படி அனாதையாக விடமுடியும்? அதை வளர்ப்பதற்கு என்னை விட்டால், வேறு ஏதாவது நாய் இருக்கிறதா என்ன?

எது எப்படியோ- அவள் வளர்ந்தால் போதும் என்று மனதில் நினைக்க ஆரம்பித்தேன். வளர்ந்த பிறகு அவளை ஒரு இடத்தில் இருக்க வைத்துவிட்டு நான் வேலைக்குப் போகலாம். ஆனால், அப்போது அது முடியாது. அவள் வளர்வது வரை ஹோட்டலுக்குப் பின்னால் பீப்பாயில் இருக்கும் எச்சில் இலைகளைப் பொறுக்கி நாங்கள் இருவரும் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்க வேண்டியதுதான்.

ஒருநாள் இரவில் இறுக அணைத்துக் கொண்டு தூங்கிக் கொண்டிருக்கும் பொழுது அவளின் உடல் பயங்கரமாகத் தகித்தது. அவளைத் தொடவே முடியவில்லை! சிறிது நேரம் சென்றதும் அவள் வாந்தி எடுத்தாள். நான் அவளைச் சற்றுத் தள்ளி படுக்க வைத்தேன். அவள் என்னவோ முணுமுணுத்தாள். நான் அவளுக்கு முத்தம் தந்து கொண்டே கேட்டேன்:

"என்ன தங்கச்சி?"

அவள் அதற்கு வாய் திறக்கவேயில்லை. நான் அவளைத் தூக்கினேன். அதற்குப் பிறகும் அனத்திக்கொண்டே இருந்தாள். அவளைத் தூக்கி வைத்துக் கொண்டு நான் நடக்க ஆரம்பித்தேன்.

எப்படியோ பொழுது விடிந்தால் போதும் என்றிருந்தேன். மீண்டும் அவள் வாந்தி எடுத்தாள். அவளுக்கு வயிற்றுப்போக்கு உண்டாகியிருக்கிறது என்பதைப் புரிந்து கொண்டேன். எங்களுக்கு மிகவும் அருகில் ஒரு உடைந்து போன மண்சட்டி கிடந்தது. அதை எடுத்துக் கொண்டு போய் பக்கத்திலிருந்த குளத்திலிருந்து கொஞ்சம் தண்ணீர் கொண்டு வரலாமென்று பார்த்தால், அவள் என்னை அதற்கு விட்டால்தானே! இரவு நேரத்தில் அவளையும் தூக்கிக் கொண்டு காடென செடிகள் வளர்ந்திருக்கம் ஒரு இடத்திற்கு நான் எப்படிப் போக முடியும்?

பொழுது விடிந்தது. அவளின் முகமும் உதடும் மிகவும் வாடிப் போயிருந்தன. நான் முத்தம் தந்து அவளுக்கு கிச்சுக் கிச்சு காட்டிப் பார்த்தேன். அவள் சிரிக்கவில்லை. அவளுக்கு குடிக்க தண்ணீர் வேண்டும். நான் அவளையும் தூக்கிக் கொண்டு குளத்திற்குப் போய், அங்கு நீர் மொண்டு கொடுத்தேன்.

அவளைத் தூக்கிக் கொண்டு நடந்தபோது, என் உடம்பிலேயே அவளின் வயிற்றுப்போக்கு போக ஆரம்பித்தது. வாந்தியையும் என் மேலேயே எடுத்தாள். என் தோளில் தன் தலையை வைத்து அவள் தளர்ந்து போய் படுத்திருந்தாள்.

என்ன செய்யவேண்டும் என்றே எனக்குத் தெரியவில்லை.

ஆனாலும் நான் ஹோட்டலுக்குப் பின்னால் சென்றேன். கிடைத்ததில் அவளுக்கும் கொஞ்சம் கொடுத்தேன். அவளை நான் பட்டினி போடவில்லை. இப்போது மட்டுமல்ல; எப்போதும் அவளைப் பட்டினி கிடக்கும்படி விடமாட்டேன்.

உடம்பின் ஒரு பக்கத்தில் மலம், இன்னொரு பக்கத்தில் வாந்தி ஆகியவற்றுடன் குழந்தையைத் தோளில் போட்டுக் கொண்டு நடந்து செல்லும் என்னைப் பார்த்து எங்களைப் போல வாழ்ந்து கொண்டிருக்கும் ஒரு வயதான அம்மா கேட்டாள்:

"குழந்தைக்கு என்னடா...?"

நான் சொன்னேன்:

"வயிற்றுப்போக்கும்மா..."

"கடப்புரத்தில இருக்குற ஆஸ்பத்திரிக்குக் கொண்டு போய் மருந்து வாங்கிக் கொடுடா..."

கடப்புரத்தில் இருக்கும் மருத்துவமனையை எனக்கு நன்றாகத் தெரியும். நான் அதைப் பார்த்திருக்கிறேன். அங்கே நான் போனேன்.