Lekha Books

"கேசு, என்னை உனக்குத் தெரியலையா?"

அவன் எதுவும் பேசவில்லை. நான்

தொடர்ந்து சொன்னேன்:    

"நான் தான்... நாய்க்குட்டி."

சிறிது நேரம் கழித்து அவன் கேட்டான்: "உனக்கு என்ன வேணும்?"

நான் எனக்குத் தேவையானதைச் சொன்னேன்.

"எனக்கு இப்போ எந்த வேலையும் இல்ல. ஒரு வேலையை எனக்கு உடனடியா வாங்கித்தரணும். யாராவது சிபாரிசு செய்யலைன்னா, வேலை கிடைக்கவே கிடைக்காது. வேலை இல்லாதவங்க ஏராளமான பேர் இருக்காங்க."

நான் சொல்ல நினைத்ததை ஒரே மூச்சில் சொன்னேன். நான் சொன்னதைக் கேட்டு அவன் இலேசாக தன் முகத்தைச் சுளித்தான்.

"இங்கே வேலை எதுவும் காலி இல்லையே."

சிறிது நேரம் கழித்து அவன் தொடர்ந்து சொன்னான்:

"அந்தப் பன்னியோட மகனுக்கு நான் பண்டகசாலையில் வேலைவாங்கிக் கொடுத்தேன். அவன் பசங்ககூட சேர்ந்துக்கிட்டு முதலாளிக்கு எதிரா சத்தம் போட்டுக்கிட்டு இருக்கான். நான் அவனைப் பார்த்துக்குறேன்..."

நான் கேட்டேன்:

"யாரை சொல்லுற?"

கேசுவிற்கு கோபம் வந்துவிட்டது. முகம் சிவக்க, அவன் சொன்னான்:

"அவன் தான்... அந்தப் பன்னி... அவ்வக்கர்..."

நான் சொன்னேன்:

"கேசு, நான் அவ்வக்கரைப் போல நிச்சயம் இருக்கமாட்டேன். நான் நன்றியுள்ளவன். என்ன சம்பளம் கொடுத்தாலும் சரி... நான் இப்போ அவ்வக்கர் கூட இல்ல... நான் யார் கூடவும் இல்ல..."

கேசு சொன்னான்:

"நான் இப்போ கேசு இல்ல. என் பேரு இப்போ சம்சுதீன்..."

அவன் திரும்பி நடந்தான்.

நான் அவனிடம் மேலும் பல விஷயங்களைச் சொல்ல நினைத்திருந்தேன். நான் நல்லவனென்று சொல்லி, அவனுக்குப் புரிய வைக்க வேண்டும் என்று நினைத்தேன். ஆனால், அவன் தான் போய்விட்டானே! கேசு மீது எனக்கு கோபம் தோன்றவில்லை. என் மனதில் இருந்தது ஒரே ஒரு வருத்தம்தான். நான் இனிமேல் யாரைப் பார்த்து ஒரு வேலையை வாங்குவேன்? அதற்கு எனக்கு ஒரு ஆள் இல்லையே!

6

வருடங்கள் பல கடந்தன. நான் வாலிபப் பருவத்தை அடைந்தேன். எனக்கு தாடியும் மீசையும் முளைத்தது. இருந்தாலும் எனக்கென்று ஒரு நிரந்தர வேலை கிடைக்கவே இல்லை. இப்படியும் அப்படியுமாய் ஏதோ வாழ்ந்தேன் என்பதே உண்மை.

கைரிக்ஷா இழுக்கும் கொச்சு சாக்கோ அண்ணன் என்மீது மிகவும் பாசம் கொண்ட ஒரு மனிதர். எனக்கு எதுவும் கிடைக்காத நாட்களில் அவர் ஏழோ எட்டோ சக்கரங்கள் எனக்குக் கடனாகத் தருவார். எனக்கு சக்கரம் கிடைக்கும்போது நான் அவற்றை அவருக்குத் திருப்பித் தருவேன். எனக்கு ஏதாவது வேலை பார்த்துத் தரும்படி கொச்சு சாக்கோ அண்ணனிடம் நான் கூறுவேன். வேலை கிடைப்பது என்பது எவ்வளவு கஷ்டமான விஷயம் என்பதை கொச்சு சாக்கோ அண்ணன் என்னிடம் கூறுவார். பொருட்களை ஏற்றுமதி செய்யும் நிறுவனங்களிலிருந்து வேலை செய்து கொண்டிருக்கும் ஆட்களை ஒவ்வொரு நாளும் விலக்கிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அவர்களுக்கு வேலை இல்லாமல் போகிறது. யாருக்கும் பாயும், கூடையும் வேண்டாம் போலிருக்கிறது! அதனால் அலுவலகங்களில் யாருக்கும் வேலை இல்லை என்ற நிலை உண்டாகிறது. ஆர்யாட்டு, புன்னப்ரா ஆகிய இடங்களில் உள்ள ஏராளமான ஏற்றுமதி நிறுவனங்கள் பூட்டப்பட்டுக் கிடக்கின்றன. சில இடங்களில் சரக்கு மழையில் நனைந்து ஒன்றுமில்லாமல் போகிறது. அதை நானே கண்கூடாகக் கண்டிருக்கிறேன்.

அப்படியென்றால் எனக்கு ஒரு நிரந்தர வேலை கிடைக்கவே கிடைக்காதா, என்னுடைய மனம் எப்போதும் இந்த ஒரே விஷயத்தைப் பற்றித்தான் சிந்தித்த வண்ணம் இருந்தது.

ஒருநாள் சாக்கோ அண்ணன் சொன்னார்:

"டேய், உன்கிட்ட இளமையும் சக்தியும் இருக்கு. ஒரு ரிக்ஷாவை வாடகைக்கு எடுத்து இழுத்தா என்ன?"

நான் எந்த வேலையையும் செய்ய தயாராகவே இருந்தேன்.

சாக்கோ அண்ணன் வாடகைக்கு ஒரு ரிக்ஷா வண்டியை ஏற்பாடு பண்ணித் தந்தார்.

சேட் ஒருவரை உட்கார வைத்து முதன்முதலாக நான் ரிக்ஷாவை இழுத்தேன். படகை விட்டு இறங்கி வந்த அவர் என்னுடைய வண்டியில் வேகமாக வந்து ஏறினார். கூலி எவ்வளவு என்பதைப் பற்றி நாங்கள் எதுவும் பேசிக் கொள்ளவில்லை. நான்அவரை உட்கார வைத்து வண்டியை இழுத்துக் கொண்டு ஓடினேன்.

வெயில் பயங்கரமாக காய்ந்து கொண்டிருந்தது. நான் அப்போதுதான் முதல்தடவையாக வண்டி இழுக்கிறேன்! அவர் மிகவும் அவசரப்பட்டார். "சீக்கிரம்... சீக்கிரம்..." என்று என்னைப் பார்த்து அவர் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். நான் முடியாமல் மேல்மூச்சு கீழ்மூச்சு விட்டேன். நான் போகும் வேகம் போதாது என்று என்னைப் பின்னால் குத்திக் கொண்டிருந்தார் அந்த மனிதர். கஷ்டப்பட்டு முப்பாலம் வரை நான் வண்டியை இழுத்துக் கொண்டு ஓடினேன். அந்த மனிதர் போக வேண்டிய இடம் அதுதான்.

அவர் ஒரு ரூபாயை எடுத்து என்னிடம் தந்துவிட்டு "திறமைசாலி! திறமைசாலி!" என்று சொல்லியவாறு ஒரு வீட்டிற்குள் வேகமாக நுழைந்தார். சேட்டை மீண்டுமொருமுறை பார்த்துப் பழகிக் கொள்ளவேண்டுமென்று நான் மனதில் நினைத்தேன். நான் வேகமாக வண்டியை இழுத்தது அவருக்கு மிகவும் பிடித்துவிட்டது அது ஒரு நல்ல சந்தர்ப்பமாக எனக்குப் பட்டது. நான் மனதில் நினைத்திருந்த விஷயத்தைச் செயல்வடிவில் கொண்டு வருவதற்கான ஒரு வழி கிடைத்து விட்டதைப் போல் நான் உணர்ந்தேன்.

சேட் வெளியே வரவில்லை.

வாழ்க்கையிலேயே முதல் தடவையாக முழுதாக ஒரு ரூபாய் என் கையில் கிடைத்தது அன்றுதான்.

நான் மிகவும் களைத்துப் போய்விட்டேன். அதற்குப் பிறகு அன்று நான் ரிக்ஷா இழுக்கவில்லை. என்னால் அதற்கு மேல் இழுக்க முடியாது என்பதே உண்மை.

அந்த நாளைப் பற்றி இவ்வளவுதான் என்னால் கூறமுடியும். இருந்தாலும், அது என் வாழ்க்கையில் குறிப்பிடத்தக்க ஒரு நாள் அந்த நாளை என்னால் மறக்கவே முடியாது.

ஒரு சவாரியை ஏற்றிக் கொண்டு போய் விட்டவுடன், நான் மிகவும் களைத்துப் போய் விடுவேன். என்னால் அதற்கு மேல் வண்டியை இழுக்க முடியாது என்ற அளவிற்கு நான் ஆகிவிடுவேன். அருகில் ஏதாவது நிழல் இருந்தால், வண்டியைக் கொண்டு போய் அங்கே நிறுத்திவிட்டு அதிலேயே சுருண்டு படுத்து தூங்க ஆரம்பித்துவிடுவேன். சாயங்காலம் கூலியைக் கொண்டு போய் கொடுக்கும் போது, சாக்கோ அண்ணன் கணக்கு கேட்பார். நான் உண்மையைச் சொல்லுவேன். அப்போது சாக்கோ அண்ணன் கூறுவார்:

"பரவாயில்ல... இவ்வளவு சம்பாதிச்சா போதும். தேவையில்லாம உடம்பை ஏன் கெடுத்துக்கணும். உன்னோட ஒரு சாண் வயிறு நிறைஞ்சா போதுமே!"