Lekha Books

எங்கு போய் நான் மருந்து வாங்குவது? நான் அங்கு யாரைப் பார்க்க வேண்டும்? எனக்கு எதுவுமே தெரியவில்லை. ஒரு இடத்தில் ஒரு மனிதர் வெள்ளைக்காரர்களைப் போல் மிடுக்காக ஆடையணிந்து உட்கார்ந்திருந்தார். அவர் உட்கார்ந்திருந்த அறையின் வாசலில் நிறைய ஆட்கள் கூட்டமாக நின்றிருந்தார்கள். அவர்கள் எல்லோருமே வயிற்றுப்போக்கால் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் என்று நான் நினைத்தேன். நானும் அங்கு போய் நின்றேன். மெதுவாக நகர்ந்து நானும் சென்றேன். அந்த மனிதர் என்னவோ எழுதிக் கொண்டிருந்தார். தலையை உயர்த்தி என்னைப் பார்த்த அவர் கேட்டார்:

"என்னடா...?"

நான் சொன்னேன்: "குழந்தைக்கு வயிற்றுப்போக்கு."

"உன் சீட்டு எங்கே?"

அவர் என்ன சொல்கிறார் என்பதே எனக்குப் புரியவில்லை கோபத்துடன் அவர் சொன்னார்:

"போயி சீட்டு வாங்கிட்டு வா..."

அப்போதும் எனக்கு எதுவும் புரியவில்லை. நான் எதுவும் பேசாமல் அங்கேயே சில நொடிகள் நின்றிருந்தேன். அப்போது குழந்தை வாந்தி எடுத்தாள். வயிற்றுப்போக்கும் ஆரம்பித்தது. எல்லாவற்றையும் அவள் அங்கேயே கழித்தாள். அவ்வளவுதான்- அந்த மனிதர் மூக்கைப் பொத்திக் கொண்டு குதிக்க ஆரம்பித்துவிட்டார். உரத்த குரலில் என்னவோ அவர் சத்தம் போட்டார். நான் பயந்து போய் வெளியே வந்துவிட்டேன்.

அதற்குப்பிறகு நான் இங்கேயும் அங்கேயுமாய் நடந்து கொண்டிருந்தேன். ஒரு இடத்தில் ஆட்களுக்கு மருந்து கொடுத்துக் கொண்டிருந்தார்கள். நான் அங்கு போய் கேட்டேன்:

"இந்தக் குழந்தைக்கு கொஞ்சம் மருந்து தாங்க."

மருந்து தரும் ஆள் சொன்னார்:

"அந்தப் பக்கம் போயி எழுதி வாங்கிட்டு வா."

எனக்கு எல்லாமே ஒரே குழப்பமாக இருந்தது. எல்லோரும் குப்பியில்தான் மருந்து வாங்கிக் கொண்டு போனார்கள். மருந்து வாங்குவதற்கு குப்பி நாம் கொண்டு வரவேண்டும். என் கையில் குப்பி எதுவும் இல்லை. அப்படியென்றால் எங்கிருந்தாவது ஒரு குப்பியை நான் உடனடியாகக் கொண்டு வரவேண்டும்.

நான் மருத்துவமனையை விட்டு வெளியே வந்தேன். நான் அதற்கு மேல் என்ன செய்வேன்?

குளத்தின் கரைகளில் உடைந்துபோன குப்பிகள் கிடப்பதை நான் பலமுறை பார்த்திருக்கிறேன். புதர்களுக்கு மத்தியில் நான் குப்பியைத் தேடி நடந்தேன். கடைசியில் கழுத்து உடைந்து போன ஒரு குப்பி எனக்குக் கிடைத்தது.

மறுநாள் மருத்துவமனைக்குச் சென்று மருந்து வாங்கி வரவேண்டுமென்று நான் தீர்மானித்தேன்.

அந்தக் குழந்தையின் நிலைமை மிகவும் மோமசமாகிவிட்டது. அதன் தலை சரியாக நிற்கவில்லை. தோளில் நான் தூக்கிக் கொண்டு நடப்பது அதற்குப் பிடிக்கவில்லை. நான் அவளைப் படுக்க வைத்தேன். ஈக்கள் அவளை மொய்த்துக் கொண்டிருந்தன. நான் ஒரு சிறு குச்சியை எடுத்து ஈக்களை விரட்டிக் கொண்டிருந்தேன்.

அவள் என்னையே பார்த்தவாறு படுத்திருந்தாள். உதடுகளை இலேசாகக் கூட அசைக்கவில்லை.

"கொஞ்சம் சிரிடா கண்ணு..."

நான் சொன்னேன். அவள் சிரிக்கவில்லை. அவளால் சிரிக்க முடியவில்லை.

அவள் வாயைத் திறப்பாள்- தண்ணீர் வேண்டும் என்பதற்காக நான் குளத்திற்குப் போய் உடைந்த சட்டியில் நீர் மொண்டு கொண்டு வந்து சிறிது சிறிதாக அவள் உதட்டில் ஊற்றினேன்.

அன்று இரவு நான் சுருண்டு படுத்திருந்தேன். அவள் தன் கையால் என்னை கட்டிப்பிடித்து படுக்கவில்லை. நான் எழுந்து உட்கார்ந்தபோது அவள் எழவில்லை.

நான் கண் அயர்ந்து விட்டேன். 'அண்ணா' என்று என்னை அழைப்பது மாதிரி இருந்தது. நான் எழுந்து தொட்டுப் பார்த்தேன். பச்சைத் தண்ணீரைப் போல் அவள் குளிர்ந்து போயிருந்தாள். எனக்கு 'பளிச்' சென்று ஒரு விஷயம் ஞாபகத்தில் வந்தது. என்னுடைய நாய்கூட இப்படித்தான் அன்று குளிர்ந்து போயிருந்தது. அவள் கால்களை நன்றாக நீட்டியபடி படுத்திருந்தாள். நான் அவள் நெஞ்சில் கையை வைத்துப் பார்த்தேன். மூச்சை இழுக்கவில்லை. மூச்சை வெளியே விடவும் இல்லை. அன்று பாலத்தினருகில் நான் கைவைத்தபோது நான் உணர்ந்த அவளின் சுவாசம்- நின்று விட்டிருந்தது.

அவளின் குளிர்ந்து போன அவள் கையை எடுத்து என்னுடைய கழுத்தைச் சுற்றிலும் வைத்து நான் அவளுக்கு முத்தம் தந்தேன்.

அன்று இரவைப் போல நீண்ட ஒரு இரவை நான் பார்த்ததேயில்லை. பொழுது விடியவேயில்லை. பொழுது விடிந்த பிறகு அவளைப் பார்க்க வேண்டும் போல் இருந்தது.

எப்படியோ ஒரு விதத்தில் பொழுது விடிந்தது. நான் அவளைப் பார்த்தேன். எனக்கு புரிந்து விட்டது. நான் என்ன செய்வது? என்னால் எதுவுமே செய்யமுடியவில்லை.

நான் அங்கிருந்து யாரும் பார்ப்பதற்கு முன்பு நகர்ந்தேன். பாதையில் நடந்து செல்லும் போது மனதில் நினைத்துப் பார்த்தேன். அவள் அங்கு எப்போது வரை கிடப்பாள்?

அன்று இரவு நான் அங்கே வந்தேன். அவள் அங்கேயேதான் கிடந்தாள். யாரும் அவளை எடுத்துக் கொண்டு போகவில்லை. இப்போது அவள் என்னை 'அண்ணா' என்று பாசம் பொங்க அழைத்தால் எப்படி இருக்கும்? இல்லை... அவள் இனிமேல் அப்படி அழைக்கப்போவதே இல்லை!

நான் பின்னால் பல நேரங்களில் நினைத்துப் பார்த்திருக்கிறேன். எதற்காக இவள் பிறந்தாள்? எனக்குப் பல விஷயங்களையும் கற்றுத் தருவதற்காகத்தான் அவள் இந்த உலகத்தில் பிறவி எடுத்திருப்பாளோ? என்னைச் சிரிக்க வைப்பதற்கும், விளையாடச் செய்வதற்காகவும்தான் அவள் வந்திருப்பாளோ? இல்லாவிட்டால் அவள் பிறவி எடுத்தற்கு வேறு என்ன காரணத்தைக் கூற முடியும்? அவ்வக்கர் இவற்றையெல்லாம் கற்றுக் கொள்ள வேண்டிய நிலையில்தான் இருந்தான்.

அவள் வளர்ந்து பெரிய பெண்ணாகியிருந்தால் எப்படி இருக்கும்? இப்போது நான் திடமான குரலில் கூறுகிறேன். அவள் வளரவே கூடாது. வளர்வதாக இருந்தால் என்னுடன் இருந்தேதான் வளரவேண்டும். என்னுடன் இருந்து வளர்வதாக இருந்தால், அவளின் வாழ்க்கை எப்படி இருக்கும் என்பதைச் சொல்லவும் வேண்டுமா?

அவள் வளராமல் போனது ஒருவிதத்தில் நல்லதுதான். அவள் ஒரு அதிர்ஷ்டசாலி என்றுகூடச் சொல்லலாம். அதே நேரத்தில் அவள் என்னுடன் இருப்பதாக இருந்திருந்தால், என்னுடைய வாழ்க்கை எவ்வளவோ மாற்றங்கள் உள்ளதாக இருந்திருக்கும். எனக்கு ஒரு தங்கை இருக்கிறாள் என்று எனக்குத் தோன்றும். அப்படி ஒரு எண்ணம் மனதில் இருந்தால், ஒருவேளை என்னுடைய வாழ்க்கையே வேறுமாதிரி ஆகியிருந்தாலும் ஆச்சர்யப்படுவதற்கில்லை.

நான் அடுத்த நாள் படகுத் துறைக்குக் கிழக்குப் பக்கத்தில் இருக்கும் இடத்தில் நீரில் இறங்கி குளித்தேன். இப்படி ஒரு அத்தியாயம் என்னுடைய வாழ்க்கையில் முடிவுக்கு வந்தது. அந்தச் சமயத்தில் சிலர் என்னைப் பார்த்தபோது கேட்டார்கள்:

"உன் கையில இருந்த குழந்தையை எங்கே?"