Lekha Books

ஒரு பெண்ணைத் திருமணம் செய்வது என்பதைப் பற்றி நான் ஒருநாள் கூட சிந்தித்துப் பார்த்தது இல்லை. இந்த விஷயத்தைப் பற்றி மனதில் எண்ணிப் பார்க்கும் அளவிற்கு எனக்கு நேரம் இருக்கிறதா என்ன? ஒரு கணவனாக இருப்பது எப்படி என்பதைப் பற்றி எனக்கு எதுவுமே தெரியாது. அதை இதுவரை நான் எங்கும் பார்த்ததும் இல்லை. ஒரு மனைவி எப்படி இருக்க வேண்டும் என்பதைப் பற்றியும் எனக்கு எதுவும் தெரியாது. அதையும் நான் எங்கும் பார்த்ததுஇல்லை. ஒரு கணவனின் கடமைகள் என்னென்ன என்பது தெரியாமல், ஒரு மனைவியின் கடமைகள் என்னென்ன எனபது தெரியாமல் நான் எப்படித் திருமணம் செய்து கொள்வது, இருந்தாலும் இரத்தமும், சதையும் எலும்பும் உள்ள மனிதனாக நான் இருப்பதால், ஒரு பெண் எனக்கென்று கிடைத்தால் நன்றாகத்தான் இருக்குமென்று எண்ணிக் கொண்டேன். திருமணம் செய்து கொள்ள வேண்டுமென்ற ஆசை ஒன்று மட்டுமே எனக்கு இருக்கும் தகுதி. அதைத் தாண்டி வேறு ஏதாவது தகுதிகள் வேண்டுமா என்ன?

சாக்கோ அண்ணன் சற்று முன் பார்த்ததைப் போலவே என்னை உற்று நோக்கியவாறு கேட்டார்:

"என்னடா, ஒரு பெண்ணை நீ கல்யாணம் பண்ணிக்கிறியா?"

அவர் இந்த விஷயத்தைப் பெரிதாக நினைக்கிறார் என்பதை நான் புரிந்து கொண்டேன். அவர் தொடர்ந்து சொன்னார்:

"டேய், நீ தொழில் விஷயமா வெளியே வந்துட்டேன்னு வச்சுக்கோ, நீ வெளியே கிளம்புறதைப் பார்த்துக்கிட்டே ஒருத்தி நின்னிருப்பா. அவள் படிவரை உன் கூட வருவா. உனக்கும் மனசுல நினைச்சுப் பார்க்குறதுக்கு ஒருத்தி இருப்பா. அப்படிப்பட்ட வாழ்க்கை எப்படி இருக்கும்ன்ற? இப்ப இருக்குறதைப் போல பீடி குடிச்சிக்கிட்டு, தேநீர் குடிச்சிக்கிட்டு கையில இருக்கிற காசை முழுசா செலவழிச்சிக்கிட்டு... அப்படியொரு வாழ்க்கை வந்தபிறகு நிச்சயமா நீ இதுமாதிரி இருக்கமாட்டே. அது மட்டுமல்ல நீ ராத்திரி எவ்வளவு நேரம் கழிச்சு வீட்டுக்குப் போனாலும், ரெண்டு கண்கள் உன்னை எதிர்பார்த்து விளக்கை எரிய வச்சிக்கிட்டு காத்திருக்கும்..."

சாக்கோ அண்ணன் திருமணம் முடிந்தபிறகு உள்ள விஷயங்களைப் பற்றிச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார். திருமணம் செய்வதைப் பற்றியுள்ள விஷயங்களை அல்ல. இருந்தாலும், அவற்றைக் கேட்க எனக்கு மிகவும் விருப்பமாக இருந்தது. ஒரு கணவன் எப்படியெல்லாம் நடந்து கொள்ள வேண்டும் என்பதைப் பற்றி நானும் தெரிந்து கொள்ள வேண்டுமே! சாக்கோ அண்ணன் தொடர்ந்து சொன்னார்:

"காலாகாலத்துல நாம கல்யாணம் பண்ணிக்கணும். எவ்வளவு காலம் நாம உயிரோட இருப்போம்னு நம்மால சொல்ல முடியாது. வாழப்போறதே கொஞ்ச காலத்துக்குத்தான். திடீர்னு ஒருநாள் நமக்கு உடம்புக்கு முடியாம போயிடும். கல்யாணம் பண்ணி நமக்குன்னு குழந்தைங்க இருந்தாத்தான் அந்த நேரத்துல குடிக்கிறதுக்கு கொஞ்சம் தண்ணியாவது கிடைக்கும்."

அவர் சொன்னது ஒருவிதத்தில் சரிதான். என்னப் பார்த்து சாக்கோ அண்ணன் கேட்டார்:

"என்னடா ஒண்ணும் பேசாம இருக்கே?"

"நான் என்ன சொல்லணும்?"

"ஒரு விஷயத்தை ஞாபகத்துல வச்சிக்கோ. நான் சொல்றதுதான் உண்மை. பிறகு... இன்னொரு விஷயம்... பொறுப்புனனு ஒண்ணு இருந்தாத்தான் மனிதனுக்கு வேலை செய்யணும்ன்ற எண்ணமே வரும்."

நான் கேட்டேன்: "பெண் எங்கே இருக்கா சாக்கோ அண்ணே?"

நான் இப்படிக் கேட்டதைக் கேட்ட சாக்கோ அண்ணன் விழுந்து விழுந்து சிரித்தார்.

"பெண் எங்கே இருக்கான்னு கேக்குறியா? என் பிள்ளையே, உனக்கென்ன பைத்தியமா பிடிச்சிருக்கு? டேய், இந்த உலகத்திலேயே ஆண்களை விட பெண்கள்தான் அதிகம். உனக்கு எத்தனை பெண்கள் வேணும்?"

"எனக்குக் கல்யாணம் ஆயிடுச்சுன்னா, நான் கல்யாணம் பண்ணின பெண்ணைக் கொண்டு போய் வைக்கிறதுக்கு என்கிட்ட வீடா இருக்கு சாக்கோ அண்ணே?"

"நீ கட்டப்போற பொண்ணு என்ன வீடு இல்லாதவளா? அப்படிப்பட்ட ஒரு பொண்ணையா நாம பார்ப்போம்? வீடும் தாயும், தகப்பனும் அண்ணன், தம்பிமார்களும் இருக்கிறமாதிரியான ஒரு பொண்ணைத்தானே நாம பார்ப்போம்! அதுக்குப் பிறகு ஒரு வீடு தயார் பண்ணணும். அந்த வீட்டுக்கு குடி புகணும். இதுதான் நாம செய்ய வேண்டியது. அதற்கான வழிகளை நாம செய்யணும்டா குழந்தை..."

தொடர்ந்து சாக்கோ அண்ணன் ஒவ்வொரு விஷயங்களாக விளக்கினார். முதலில் ஒரு வண்டியைச் சொந்தத்தில் வாங்க வேண்டும். அதற்குப் பிறகு கையில் கொஞ்சம் பணத்தைச் சேர்த்து வைக்க வேண்டும். பெண்ணொருத்தியைத் திருமணம் செய்ய வேண்டும். அவள் பக்கமிருந்து கொஞ்சம் பணம் கிடைக்கும். எல்லாவற்றையும் வைத்து ஒரு வீடு வாங்க வேண்டும். அதற்குப் பிறகு அங்கிருந்து வாழ்க்கையைத் தொடர வேண்டும்.

அன்று பகல் முழுக்க வண்டிய இழுத்து ஓடிக் கொண்டிருக்கும்போது கள்ளுக்கடையும் வீடும் மாறி மாறி என்னுடைய மனதில் வலம் வந்து கொண்டேயிருந்தன.

அன்று சாயங்காலம் நான் கள்ளுக்கடைக்குப் போக வேண்டுமென்று தீர்மானித்தேன். பதினைந்து அல்ல; இருபது ரூபாய் என் கைகளில் இருந்தது. அன்றும் விருந்தினர் மாளிகை முன்னால் வண்டியுடன் காத்திருந்தால் நிச்சயம் ஒரு நல்ல சவாரி கிடைக்கும் என்று என் மனதிற்குத் தோன்றியது. இருந்தாலும் கள்ளுக் கடைக்குப் போக வேண்டும் என்ற ஆசைதான் இறுதியில் வெற்றி பெற்றது. அங்கு சென்ற பிறகு எப்படியெல்லாம் பேச வேண்டும், எதைப் பேச வேண்டும் என்பதைப் பற்றி முன்கூட்டியே ஒரு தீர்மானம் செய்து வைத்திருந்தேன். இந்த முறை நான் நிச்சயம் முட்டாளாக நடந்து கொள்ள மாட்டேன் என்பது மட்டும் நிச்சயம்.

நான் போகும்போது கள்ளுக்கடையில் ஆளே இல்லை. அவள் வாசலில் நின்றிருந்தாள். நான் உள்ளே நுழைந்தேன். அவள் கேட்டாள்:

"என்ன, ரூபா கொண்டு வந்தியா?"

நான் அமைதியாகச் சொன்னேன்.

"ம்..."

"அப்படின்னா அந்த பெஞ்ச்ல உட்காரு. நான் கள்ளு கொண்டு வர்றேன்."

அவள் போய் கள்ளு கொண்டு வந்தாள். உண்மையில் எனக்கு கள்ளு குடிக்க வேண்டும் என்ற எண்ணமே இல்லை. அவள் கொண்டு வந்த கள்ளை மேஜைமேல் வைத்தாள். ஒரு குவளையில் கள்ளை ஊற்றி என் உதட்டுக்கு அருகில் அதைக் கொண்டு வந்தாள். நான் அதைக் குடித்தேன்.

அவள் புத்திசாலித்தனமாக சொன்னாள்:

"நாம கடையை அடைச்சிட்டு என் வீட்டுக்குப் போகலாம். இங்கே ஒரு வசதியுமில்ல..."

அப்படியென்றால் அவளுக்கு ஒரு வீடு இருக்கிறது என்பதை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது.

"என் வீடு புலயன்வழியில இருக்கு. கள்ளு குடிச்சு முடிச்சிட்டு நீ மெதுவா முன்னால் நட நான் காண்ட்ராக்டர்கிட்ட ஒரு வார்த்தை சொல்லிட்டு பின்னாடி வர்றேன்."

நான் கள்ளுக்கான காசை எடுத்து நீட்டினேன்.