Lekha Books

அவள் வண்டியில் ஏறவில்லை. நான் அவளை வண்டியில் ஏற்றிக் கொண்டு இழுப்பதைத்தான் விரும்பவில்லை என்றாள் அவள். நான் அவளுடைய வீட்டிலிருந்த அந்தக் கிழவியின் கேள்வியை அவளைப் பார்த்துக் கேட்டேன்:

"அப்படின்னா நீ என்னை உன் கணவனா ஆக்கிக்கிட்டியா என்ன?"

அவள் அதைக் கேட்டுச் சிரிக்கவில்லை.

"ஆமா... இந்தப் பிறவியில என்னோட கணவன் நீங்கதான்."

அவளின் குரல் இதற்கு முன் இருந்ததைவிட, மிகவும் அசாதாரணமாக இருந்தது. உண்மையாக சொல்லப்போனால், அவள் வார்த்தைகள் ஒவ்வொன்றும்  எனக்குள் புகுந்து என்னை என்னவோ செய்தன. நான் சொன்னேன்:

"நீ சரியான திருடிதான்..."

"நான் திருடியும் இல்ல... ஒண்ணுமில்ல... அதற்கு சாட்சி கடவுள்தான்."

அவள் நடந்தாள். நான் வெறும் வண்டியை இழுத்தேன். நாங்கள் முதலாளி இருந்த இடத்தை அடைந்தோம். முதலாளி மது அருந்தி முடித்து, பயங்கர போதையில் நின்றிருந்தார். இருந்த இடத்தில் நின்றவாறு அவர் ஆடிக் கொண்டிருந்தார்.

அவள் ஒரு மரத்திற்குக் கீழே நின்றிருந்தாள். என்னைப் பார்த்தவுடன் முதலாளிஓடிவந்து என்னை இறுக கட்டிப்பிடித்தார். இப்படிப்பட்ட சந்தர்ப்பங்களில் பொதுவாக முதலாளிமார்கள் இந்தமாதிரிதான் நடப்பார்கள். நான் அதைப் பெரிதாக நினைக்கவில்லை. எதுவும் போசமல் வெறுமனே 'ம்... ம்...' என்று மட்டும் சொல்லிக் கொண்டிருந்தேன.

"ம்... எங்கடா அவ?"

நான் அவளை அழைத்தேன். அவள் நடந்து வந்தாள். தன்னுடைய பெரிய கண்களால் முதலாளி அவளைப் பார்த்தார். அவர் அவளைப் பார்க்கிறாரா இல்லையா என்பதைப் பற்றி எனக்கே சந்தேகமாக இருந்தது.

முதலாளி சொன்னார்:

"ம்... பக்கத்துல வாடி..."

அவள் தயங்கி நின்றாள். முதலாளியின் அருகில் செல்லும்படி நான் சொன்னேன். அதற்குப் பிறகும் முதலாளி அவளையே வைத்த கண் எடுக்காமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்.

"உனக்குக் கல்யாணம் ஆயிடுச்சாடி?"

அந்த ஆள் குடிபோதையில் சொன்னாலும், அந்த கேள்வியைப் புரிந்து கொண்டு அவள் சொன்னாள்:

"ம்... ஆயிடுச்சு..."

நான் இடையில் புகுந்து சொன்னேன்:

"இல்ல முதலாளி... இவள் இதுவரை குழந்தை எதையும் பெத்தெடுக்கல..."

கையால் என்னைத் தடுத்ததைப் போல் சைகை காட்டிய முதலாளி சொன்னார்:

"அது போதாது... போதாது..."

தொடர்ந்து அவள் முகத்தை நோக்கி விரலைச் சுட்டிக் காட்டியவாறு முதலாளி தொடர்ந்தார்:

"நீ எனக்கு வேண்டவே வேண்டாம். தெரியுதா? எவ்வளவோ பெண்களை நான்..."

அப்போது போதையில் முதலாளி தடுமாறி கீழே விழுந்து விடுவார் போல் இருந்தது. பிறகு அவரே தொடர்ந்தார்:

"நான்... இந்த... நான்..."- முதலாளி நெஞ்சிலடித்துக் கொண்டே சொன்னார்: "முதலாளியா இருந்தப்போ எவ்வளவோ... எவ்வளவோ பெண்களை... புரியுதா? இப்ப நான் முதலாளியுமில்ல... ஒண்ணுமில்ல... இப்போ பன்னிரெண்டு மணி... புரியுதா, பன்னிரெண்டு மணிமுதல் நான் ஒரு பாப்பர்.... உன்னைப் போல! தெரியுதா? அடியே... நீ என் தங்கச்சி... நான் முதலாளி இல்ல..."

தொடர்ந்து சட்டை பாக்கெட்டுக்குள்ளிருந்து சில ரூபாய் நோட்டுக்களை வெளியே எடுத்த முதலாளி, அதை அவளின் கையில் தந்தார். சில நோட்டுக்களை என்னிடமும் தந்தார். அவளிடம் முதலாளி சொன்னார்:

"நீ கிளம்பு.. நீ கிளம்பு..."

அவள் அந்த மரத்தடியை நோக்கி நடந்தாள்.

என்னைப் பார்த்து முதலாளி சொன்னார்:

"நான் செய்த தப்புகளுக்கு இப்போ பிராயச்சித்தம் செய்கிறேன். அதனாலதான் அவளுக்குப் பணம் கொடுத்தேன்."

கையை மேலே உயர்த்தி காட்டியவாறு முதலாளி சொன்னார்:

"இப்போ என் கையில ஒரு காசுகூட கிடையாது."

அவளை அழைத்துக் கொண்டு போகும்படி முதலாளி சொன்னார். அவள் நடந்தாள். நான் வெறும் வண்டியை இழுத்துக் கொண்டு நடந்தேன். நாங்கள் அவள் வீட்டை அடைந்தோம்.

அவள் என் கையை இறுகப் பற்றினாள்.

"கடவுள் உண்மையானவர். எனக்கன்னு ஒரு புருஷன் வந்தவுடனே, கடவுள் என்னை எப்படி காப்பாத்திட்டார் பார்த்திங்களா?"

நானும்அதைக் கேட்டு ஒருமாதிரி ஆகிவிட்டேன். இப்படியொரு சம்பவத்தை என் அனுபவத்தில் இதுவரை பார்த்ததில்லை. அவளின் பிரார்த்தனைக்குக் கிடைத்த பலனாக அது இருக்குமோ?

அவள் சொன்னாள்:

"நாம உள்ளே போவோம்."

நான் அவள் கையை விட்டுவிட்டு நடந்தேன். "என் கடவுளே!" என்று சொல்லியவாறு அவள் அமர்ந்தாள். தூரத்தில் சென்று நான் திரும்பிப் பார்த்தேன். அப்போதும் அவள் அதே இடத்தில் அமர்ந்திருந்தாள்.

மறுநாள் காலையில் ஒரு செய்தி நகர் முழுக்கப் பரவியது. அந்த முதலாளி எங்கோ ஓடிவிட்டார். அவர் கப்பலில் அனுப்பி வைத்த மிளகை அமெரிக்காவில் உள்ளவர்கள் எடுக்கவேயில்லை. பாதிக்கு மேல் கலப்படமாக இருந்ததே காரணம். சரக்கு அங்கு போய் சேர்வதற்கு முன்பே ஆலப்புழையில் இருக்கும் யாரோ சில முதலாளிமார்கள் அங்கு தந்தியடித்து விஷயத்தைச் சொல்லி விட்டார்கள்.

அந்த முதலாளியின் தொழிற்சாலை நிரந்தரமாக மூடப்பட்டது.

நேற்று அவர் சொன்னதன் அர்த்தத்தை நான் புரிந்து கொண்டேன்.

10

??மூன்று நான்கு நாட்களாகவே சாக்கோ அண்ணனைப் பார்க்க முடியவில்லை. இன்று வருவார் நாளை வருவார் என்று நினைத்து நினைத்தே இரண்டு நாட்கள் ஓடிவிட்டன. ஆனால், ஆள் மட்டும் வரவேயில்லை. மற்ற வண்டிக்காரர்கள் என்னைப் பார்த்துக் கேட்டார்கள். நான் வாடைக்கல் பகுதிக்குச் சென்றேன். அங்குதான் சாக்கோ அண்ணன் வசிக்கிறார். இதற்கு முன்பு நான் அங்கு போனதில்லை.

சாக்கோ அண்ணன் காய்ச்சலால் பாதிக்கப்பட்டு படுத்த படுக்கையாய் கிடந்தார். அவரைப் பார்த்தபோது அவருக்கு வந்திருப்பது சாதாரண காய்ச்சலாகத் தோன்றவில்லை. சற்று கடுமையான காய்ச்சல்தான். கால்முதல் தலை வரை போர்வையால் இழுத்துப் போர்த்திக் கொண்டு படுத்திருந்தார். என்னைப் பார்த்ததும் சொன்னார்:

"குழந்தை, என் வாழ்க்கை இப்போ முடியப் போகுதடா."

அது ஒரு சிறிய வீடு. அண்ணனுக்கு மனைவியும் ஒரு குழந்தையும் இருக்கிறார்கள். அவரின் மனைவியின் பெயர் க்ளாரா. பார்ப்பதற்கு நன்றாக இருக்கக்கூடிய பெண் அவள். அவர்களின் மகளுக்கு இப்போது மூன்று வயது நடக்கிறது. ஒரு அருமையான குழந்தை அவள். பெயர் த்ரேஸ்யாகுட்டி. வீடுகூட பார்ப்பதற்கு நன்றாக இருக்கிறது.

நான்கு நாட்கள் சாக்கோ அண்ணன் வேலைக்குப் போகாததால், வீட்டின் நிலைமை மிகவும் மோசமாகிவிட்டிருந்தது. நான் போனபோது வீட்டில் எதுவும் இல்லை. முதலில் கடப்புரத்தில் இருக்கும் மருத்துவமனைக்குச் சென்று மருந்து வாங்கிக் கொண்டு வந்து பார்த்திருக்கிறார்கள். அதனால் எந்த பிரயோஜனமும் உண்டாக வில்லை. அடுத்து அருகிலிருந்த ஒரு டாக்டரிடம் போயிருக்கிறார்கள். அவர் ஒரு நல்ல டாக்டர்தான். இருப்பினும் சாக்கோ அண்ணனின் உடல்நிலையில் என்னவோ விரும்பக்கூடிய மாற்றம் உண்டாகவில்லை.