Lekha Books

எனக்கு மேலும் ஒரு பொறுப்பு வந்து சேர்ந்திருப்பதை என்னால் உணர முடிந்தது. அதற்காக நான் கவலைப்படவில்லை. உலகத்திலேயே என்மீது பாசம் வைத்திருக்கும் ஒரே மனிதர் சாக்கோ அண்ணன்தான். நான் ஒரு நிமிடம் நினைத்துப் பார்த்தேன். எவ்வளவு ஆட்களுடன் நான் பழகியிருக்கிறேன். இருந்தாலும் என்மீது உண்மையான பாசம் கொண்ட மனிதர் ஒரே ஒருவர்தான்!

அப்போது கையில் வைத்திருந்த பணத்தை சாக்கோ அண்ணனிடம் கொடுத்து விட்டு நான் வேலைக்குக் கிளம்பினேன். இரவில் திரும்பி வந்தேன். அவர்கள் வீட்டிலேயே அன்று நான் படுத்துவிட்டேன்.

இரவு முழுவதும் சாக்கோ அண்ணனின் மனைவி அவரின் அருகிலேயே உட்கார்ந்திருந்தாள். குழந்தை நன்கு தூங்கிக் கொண்டிருந்தது. அவ்வப்போது சாக்கோ அண்ணனுக்கு க்ளாரா வெந்நீர் கொண்டு வந்து கொடுத்துக் கொண்டிருந்தாள். இரவு முழுக்க அவள் உறங்கவேயில்லை. மனைவி என்ற ஒருத்தி இருப்பது, விளக்கு ஏற்றி வைத்துக் கொண்டு இரண்டு கண்களால் பார்த்தவாறு அமர்ந்திருப்பது- சாக்கோ அண்ணன் சொன்ன இந்த விஷயங்களை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. நான்தான் அதை நேரடியாகப் பார்க்கிறேனே! அப்போது என் மனதிற்குள் நான் நினைத்தேன்- இதே மாதிரி காய்ச்சல் வந்து நான் படுத்த படுக்கையாய் கிடந்தால், என்னை இப்படி அருகிலிருந்து பார்ப்பதற்கு யார் இருக்கிறார்கள்? யாருமே இல்லை என்பதுதான் உண்மை. என்னைப் பார்க்க வேண்டிய அவசியமே இல்லை. நான் வாழ்வதால் யாருக்கு என்ன பிரயோஜனம்? நான் யாருக்கும் சொந்தமானவனல்ல.

ஒரு பெண்ணை எனக்குச் சொந்தமாக்குவதைப் பற்றி மீண்டும் அன்று யோசிக்க ஆரம்பித்துவிட்டேன். எவ்வளவோ பெண்களை எனக்குத் தெரியும். அவர்கள் யாருமே எனக்கு வேண்டாம். அவர்களில் யாரும் என்னை இந்த மாதிரி சிரத்தையெடுத்துப் பார்ப்பார்களா? பார்ப்பார்கள் என்ற நம்பிக்கை எனக்கு சிறிதும் கிடையாது. க்ளாரா சாக்கோ அண்ணனை இந்த அளவிற்கு கவனம் செலுத்திப் பார்ப்பதற்கு காரணம் என்னவாக இருக்கும்? அவள் சாக்கோ அண்ணனுக்குச் சொந்தமானவள். சாக்கோ அண்ணன் க்ளாராவிற்குச் சொந்தமானவர். எனக்கு நன்கு பழக்கமான ஒவ்வொரு பெண்ணையும் மனதில் கொண்டு வந்து அசைபோட்டுப் பார்த்தேன். எந்தப் பெண்ணும் தனிப்பட்ட முறையில் யாருக்கும் சொந்தமானவள் இல்லை. ஒருத்தி ஒருவனுக்காகவும் இல்லை. ஒருவன் ஒருத்திக்கு மட்டுமே என்றும் இல்லை.

ஒருவனுக்கு மட்டுமே சொந்தமான ஒருத்தியை நான் தேடினேன். க்ளாரா வேறொருவனுக்குச் சொந்தமானவளாக இருப்பாளா? என்னிடம் இப்படியொரு நம்பிக்கைக் குறைவு! அப்படி அது உண்டாவது கூட இயல்பான ஒன்றுதானே!

எனக்கென்று ஒருத்தியைக் கண்டுபிடித்துத் தரவேண்டிய சாக்கோ அண்ணன் படுத்த படுக்கையில் கிடக்கிறார்.

நான் தினமும் காலையில் வேலைக்குக் கிள்மபி விடுவேன். இரவில் திரும்பி வருவேன். இருட்டிய பிறகுதானே வேலையிலிருந்து திரும்பி வரமுடியும்? இருட்டிய பிறகு நான் திரும்பி வந்தாலும் எனக்காக சாப்பாடு தயாரித்து வைத்துக் கொண்டு க்ளாரா காத்திருப்பாள். எனக்காகக் காத்திருந்து நான் வந்ததும் அவளே பரிமாறுவாள். "கொஞ்சம் மீன் வைக்கட்டுமா?" "இன்னும் கொஞ்சம் சோறு போடுறேன்" "அய்யோ.... சரியாவே சாப்பிடலியே!" என்றெல்லாம் அவள் சொல்லும்போது எனக்கு அது ஒரு புதிய அனுபவமாக இருந்தது. என்னை ஒரு உயிர் அருகிலிருந்து சாப்பிட வைக்கிறது. உள்ளே படுத்திருக்கும் சாக்கோ அண்ணன் கூறுவார்:

"அவனுக்குப் பிடித்தமானது எதுவோ, அதை சமையல் பண்ணிக் கொடு க்ளாரா."

க்ளாரா அதற்கு சொல்லுவாள்:

"ம்... எதையும் சரியா சாப்பிட்டாத்தானே!"

"டேய் குழந்தை, நல்ல சாப்பிடு. பிறகு எப்படி ஓடி ஓடி உன்னால வண்டி இழுக்க முடியும்?"

நாட்கள் வேகமாக ஓடிக் கொண்டிருந்தன. சாக்கோ அண்ணனின் உடல்நிலையில் எந்தவித முன்னேற்றமும் உண்டாகவில்லை. க்ளாரா மிகவும் மனக்கவலையுடன் இருக்கிறாள். அதை என்னால் புரிந்து கொள்ள முடிந்தது. அவளுக்கு கஷ்டங்கள் இல்லாமல் இருக்க நான் பார்த்துக் கொண்டேன். அது எனக்கு ஒரு சிரமமான விஷயமாகவும் இல்லை.

எனக்கெதற்கு பணம்? கொண்டு போய் கொடுப்பதற்கு எனக்கென்று ஏதாவது ஒரு இடம் இருக்கிறதா என்ன? அது மட்டுமல்ல- இன்று வரை அனுபவித்திராத ஒரு சுகம் இங்கே எனக்குக் கிடைத்திருக்கிறது.

இரவில் வீட்டுக்கு வரும்போது இருக்கும் பணத்தை க்ளாராவின் கையில் தருவேன். காலையில் வேலைக்குக் கிளம்பிவிடுவேன். எனக்காக சோறு வீட்டில் காத்திருக்கிறது. என்னை எதிர்பார்த்து க்ளாரா வீட்டில் காத்திருக்கிறாள். எனக்கு பீடி வாங்கி வைத்திருப்பாள். பாய் விரித்து மேலே துணியை விரித்து வைப்பாள். என்னுடைய லுங்கியைத் துவைத்து காயப்போட்டிருப்பாள். பெரும்பாலான இரவுகளில் வண்டியை அவளே கழுவி சுத்தமாக வைத்துவிடுவாள்.

இந்த விஷயங்களெல்லாம் ஒழுங்காக நடந்து கொண்டிருப்பதற்குக் காரணம்-அது என்னுடைய வீடு என்பதாலா? இல்லை... அது என்னுடைய வீடு இல்லை. எல்லாமே நான் கொடுப்பதால் நடக்கிறது. அதாவது - நான் கொடுத்ததிற்கான விலை எனக்குக் கிடைக்கிறது.

க்ளாரா எவ்வளவு கவனம் செலுத்தி என்னுடைய ஒவ்வொரு விஷயத்தையும் பார்க்கிறாள்!

ஒருநாள் இரவு நான் சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கும் பொழுது க்ளாரா சொன்னாள்:

"குழந்தை இப்பத்தான் தூங்கினா. மாமா கூட உட்கார்ந்து சாப்பிடணும்னு இதுவரை உட்கார்ந்திருந்தா."

"அப்படின்னா, அவளை எழுப்பு."

"ம்... இப்போ வேண்டாம்."

சிறிது நேரம் கழித்து அவள் சொன்னாள்:

"பகல் முழுவதும் உங்களைப் பற்றியேதான் குழந்தை பேசிக்கிட்டு இருந்தா."

அவள் என்னைப் பார்த்ததில்லை. அவள் தூக்கம் கலைந்து எழுவதற்கு முன்பு, நான் கிளம்பி விடுவேன். அவள் உறங்கிய பிறகுதான் நான் திரும்ப வீட்டிற்கு வருவேன். இதுதான் ஒவ்வொரு நாளும் நடப்பது.

நான் கேட்டேன்:

"என்னை அவள் பார்த்ததே இல்லையே! பிறகு எப்படி அப்படி சொன்னா?"

க்ளாரா சொன்னாள்:

"தனக்கு சோறு போடுற ஆளை அவளுக்குத் தெரியாமல் போகுமா என்ன?"

என்னைப் பற்றி அவள் தாய் அவளுக்குச் சொல்லியிருக்கலாம்.

அன்று நான் இரவில் வரும்வரை த்ரேஸ்யாக்குட்டி எனக்காக கண்விழித்திருந்தாள். நான் வீட்டிற்குள் நுழைந்தவுடன் அவள் ஓடிவந்து என்னை இறுகக் கட்டிப்பிடித்துக் கொண்டாள். நான் வெந்நீரில் உடம்பைக் கழுவிக் கொண்டிருந்தபோது, வாயே வலிக்கும்படி 'வளவள'வென்று அவள் என்னென்னவோ சொல்லிக் கொண்டு அங்கேயே நின்றிருந்தாள். அவள் எப்போதுமே இப்படித்தானாம். ஆனால், சாக்கோ அண்ணன் அவள் தூங்குவதற்கு முன்பு- அதாவது நான் பொதுவாக வரும் நேரத்திற்கு முன்பே வந்துவிடுவார். இது ஒன்றுதான் வித்தியாசம்.

என்னுடன் அமர்ந்து குழந்தை சாப்பிட்டாள். நான் அவளுக்கு சாதத்தைப் பிசைந்து ஊட்டினேன்.