Lekha Books

கண்ட கண்ட சத்தங்களைக் கேட்டு அந்தர்ஜனப் பெண்கள் திடுக்கிட்டு எழுந்தார்கள். தேவதத்தனின் உறக்கப் புரட்சி மடத்தில் இருந்தவர்களுக்குத் தொந்தரவுகள் உண்டாக்கியதுடன் கவலைகளுக்கும் காரணமாக இருந்தது.

“இது பெரிய பிரச்சினையா இருக்கே, ராமன் நாயர்!”- அங்கிருந்த பெண்கள் குறைப்பாட்டார்கள்.

“நான் அப்பவே சொன்னேன்ல?”

“இப்போ தலைக்குள்ளும் நுழைஞ்சிடுச்சே!”

“இது சமஸ்கிருதம் சொல்றது மாதிரியான விஷயம் இல்ல. இதைச் சொல்றது யாராவது கேட்டாங்கன்னா, வழக்குப் போட்டுடுவாங்க. பிறகு நாம நீதிமன்றம் ஏறி இறங்கணும்.”

“என் குருவாயூரப்பா! இப்போ என்ன செய்றது ராமன் நாயர்?”

“ஏதாவது வழி பண்ணுவோம்.”

“என்ன வழி?”

“மதராஸுக்கு ஒரு கடிதம் எழுதுங்க. ஒரு வேலையில் போய் உட்கார்ந்தா, எல்லாப் பிரச்சினைகளும் தீர்ந்திடும். புத்தகங்கள் படிச்சதுதான் எல்லாத்துக்கும் காரணம். வேலை இருந்தால் புத்தகம் வாசிக்க நேரம் இருக்காது.”

“சரிதான்...”

“அப்போ... தாமதம் செய்ய வேண்டாம். உடனடியா கடிதம் எழுதுங்க.”

“சரி...”

4

கடிதம் எழுதப்பட்டது.

அது மதராஸை அடைந்தது.

நாராயணன் உண்ணி சங்கரனின் முகத்தைப் பார்த்தான். உண்ணி சங்கரன் நாராயணனின் முகத்தைப் பார்த்தான்.

“இப்போ என்ன செய்றது?”

“ம்...”

வண்ணாரப்பேட்டையின் ஒரு சிறிய அறையில் சிதிலமடைந்த சுவர்களில் ஒட்டிக் கொண்டிருந்த கொசுக்கள் பாடிக் கொண்டே பறந்தன.

பிரச்சினை மிகவும் பெரியது. முக்கியமானது. உண்ணி சங்கரனுக்கு இன்னும் வேலை கிடைக்கவில்லை. நாராயணனின் வருமானத்தை வைத்துத்தான் இரண்டு பேரின் செலவுகளும் நடந்து கொண்டிருந்தது. அவர்களே சொந்தமாகச் சமையல் செய்ததோடு, அரைப்பட்டினி கிடந்து வாழ்க்கையை ஓட்டிக் கொண்டிருந்தார்கள். இந்த மோசமான நிலைமையில் இன்னொரு ஆளையும் அங்கு வரவழைத்தால் என்ன செய்வது?

அதற்கான வழி இல்லை. உண்ணி சங்கரனுக்கு வேலை கிடைப்பது வரை தேவதத்தன் காத்திருக்கவே வேண்டும். அவன் அதன்படி காத்திருந்தான். இறுதி்யில் நாராயணன் வேலை செய்த நிறுவனத்திலேயே உண்ணி சங்கரனுக்கு ஒரு டைப்பிஸ்ட் வேலை கிடைத்தது.

வேப்பேரியில் குறைந்த வாடகைக்குச் சிறிய ஒரு வீட்டை வாடகைக்கு எடுத்தார்கள். வெங்கிட்டராமன் என்ற ஒரு ஸ்டெனோக்ராஃபரான அய்யர்தான் வீட்டை வாடகைக்கு எடுத்துக் கொடுத்தான். அந்த வீடு அவனுடைய வீட்டுக்குப் பக்கத்தில் இருந்தது.

வீட்டை வாடகைக்கு எடுத்த நாளன்றே நாராயணன் ஊருக்குக் கடிதம் எழுதினான். தேவதத்தனுக்கு வழிச் செலவிற்கான பணத்தையும் அனுப்பி வைத்தான்.

தேவதத்தன் ஊரில் இருந்து கொண்டு சிந்தித்தான். மதராஸுக்குச் சென்ற பிறகும் கூட படிப்பதைத் தொடரலாம். மார்க்ஸிஸம் படிப்பதற்குத் தடை உண்டாகப் போவதில்லை. செயல்படுவதற்கு வாய்ப்பு கிடைத்தாலும் கிடைக்கலாம்.

முடிவெடுத்தான். புறப்பட்டான். அடைந்தான்.    

“தந்தி அடிச்சதுக்கான காரணம்?”- வந்தவுடன் கேட்டான்: “வேலை ஏதாவது தயாராக இருக்குதா?”

“ஒண்ணும் இல்ல...”- நாராயணன் சொன்னான்: “இனிமேல்தான் பார்க்கணும். ஆள் இங்கே இருந்தாத்தான் வேலை தேட முடியும்.”

தேவதத்தன் வந்தபோது, நாராயணன் எழுதியபடி ஊரிலிருந்து கேசவன் குட்டி என்றொரு பையனையும் சமையல் வேலை செய்வதற்காகத் தன்னுடன் அழைத்து வந்திருந்தான்.

தேவதத்தன் மதராஸை அடைந்தவுடன், எல்லா விஷயங்களும் முறைப்படி நடக்க ஆரம்பித்தன. பையன் சமையல் செய்தான். தேவதத்தன் கணக்குகளைப் பார்த்தான். கடைவீதிக்குச் சென்றான். பூசணிக்காய்க்கு விலை பேசினான். குறைவாகச் செலவழித்தான்.

தேவதத்தனின் நிர்வாகத்தின் கீழ் சாப்பாட்டு விஷயம் இப்படி இருந்தது...

காலையில் – இட்லி, தேங்காய் சேர்க்காத மிளகாய் சட்னி. சிறப்பு நாட்களில் உளுந்துப் பொடியும், எண்ணெயும். காப்பி (பால் சேர்க்காமல்) இட்லிக்கு முன்னால் பெட் ஃகாபியாகவோ இட்லிக்குப் பிறகோ உபயோகிக்கலாம்.

மதியம் – அலுவலகத்திற்குச் செல்பவர்களுக்குச் சாதம் கொண்டு போகலாம். தயிரும் ஒரு கூட்டும், தேங்காய் சேர்த்து அரைத்த சட்னியும். வீட்டில் இருப்பவர்களுக்கும் கிட்டத்தட்ட அதுதான். அலுவலக நேரத்தில் இரண்டு முறை காபி குடிக்கலாம்.

மாலை நேரத்தில் – பால் இல்லாத காபி. விடுமுறை நாட்களில் பருப்பு வடை. சாயங்கால நேரங்களில் குறிப்பாக யாராவது வந்தாலும் காப்பிப் பொடியின் அளவைக் கூட்டக் கூடாது.

இரவில் – சாதம். பூசணிக்காய் சாம்பார் (சில நேரங்களில் புடலங்காயோ, வெள்ளரிக்காயோ இருக்கலாம்). ஆளுக்கு ஒரு அப்பளம். ஒரு கூட்டு. மோர். விருந்தாளிகள் இருந்தால் சாப்பிடும் தட்டுகளின் எண்ணிக்கை மட்டும் கூடும்.

மூளை வளர பூசணிக்காயைவிட நல்ல உரம் இல்லை என்று தேவதத்தன் வாதிட்டான்.

இந்தச் சாப்பாட்டு விஷயங்கள் முறைப்படி செயல்படுத்தப்பட்டபோது, சிறிது பணம் மிச்சமானது.

தேவதத்தன் புத்தகம் படிப்பதைத் தொடர்ந்தான். நகரெங்கும் அலைந்து வேலை ஏதாவது கிடைக்குமா என்று தேடினான். வேலை கிடைக்கவில்லையென்றாலும், அவன் நகரத்தைச் சுற்றிப் பார்த்தான்.

துறைமுகத்தில் கப்பல்கள் வந்து நின்று கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தான். கப்பல்களிலிருந்து வெள்ளை நிற நாய்களும் கறுப்பு நிறப் பெண்களும் இறங்கி வந்தார்கள். பிராட்வேக்குப் பின்னாலும் ராயபுரத்திலும் இருந்த தெருக்களிலுள்ள விலைமாதர்கள் தங்கியிருந்த இடங்களுக்குச் சென்று கப்பல் பணியாளர்கள் சுகம் கண்டார்கள். கள்ளக் கடத்தல் செய்தார்கள். பிராட்வே தெருக்களில் வியாபார மையங்கள் இருந்தன. பெரிய நிறுவனங்களின் அலுவலகங்கள் இருந்தன. தெருக்களின் ஓரத்தில் விளக்கு மரங்கள் இருந்தன.

பிராட்வேயிலிருந்து மதராஸ் ராயபுரம் வழியே தண்டையார்பேட்டைக்கும் திருவொற்றியூருக்கும் வளர்ந்தது.

பிராட்வேயிலிருந்து வேறொரு திசையில் பார்க் டவுனை நோக்கி வளர்ந்தது. பார்க் டவுனில் சென்ட்ரல் ஸ்டேஷனும் மருத்துவமனையும் மூர் மார்க்கெட்டும் ரிப்பன் கட்டிடமும் இருந்தன. அங்கிருந்து பல்வேறு இடங்களுக்கும் நகரம் வளர்ந்து செல்வதை தேவதத்தன் பார்த்தான்.

வேப்பேரி வழியே கெல்லீஸை நோக்கியும் பெரம்பூரை நோக்கியும் நகரம் வளர்ந்தது. பூந்தமல்லி நெடுஞ்சாலை வழியாகக் கீழ்ப்பாக்கத்திற்கும் அமைந்தகரைக்கும் நகரம் நீண்டது. சிந்தாதிரிப்பேட்டை, மவுண்ட் ரோடு வழியாக ஆயிரம் விளக்கிற்கும் தேனாம்பேட்டைக்கும் நகரம் வளர்ந்தது. ரவுண்டானா, லஸ் வழியாக மைலாப்பூருக்கும் அடையாறுக்கும் நகரம் நீண்டது. மின்சார ட்ரெயின் வழியாக எழும்பூர், சைதாப்பேட்டை, கிண்டி ஆகியவற்றைத் தாண்டி நகரம் தாம்பரத்தை நோக்கி வளர்ந்தது.

வளர்ந்த வழிகளின் ஓரத்தில் இருந்த பெரிய கட்டிடங்களில் நகரம் நின்று கொண்டிருப்பதை தேவதத்தன் பார்த்தான்.

அவன் நகரத்துடன் மிகவும் நெருக்கமாகப் பழகினான். அதன் மீது அன்பு செலுத்தியதைவிட, அதை அதிகமாக வெறுத்தான். சுற்றிலும் பார்த்த பட்டினியும் விபச்சாரமும் பிக் பாக்கெட்டும் கள்ளக் கடத்தலும் அழிக்கும் செயலும் அவனுடைய மனச்சாட்சியைப் பலமாக உலுக்கியது.