Lekha Books

தேவதத்தன் தன்னுடைய பேச்சை நிறத்தினான். மீண்டும் அறைக்குள் அவன் நடக்க ஆரம்பித்தான். நம்பிக்கை இல்லாமல் ஒருவித பதைபதைப்புடன் சகோதரர்கள் அவன் சொன்னதைக் கேட்டவாறு உட்கார்ந்திருந்தார்கள்.

தேவதத்தன் சொன்ன ஒவ்வொரு வார்த்தையும் அவர்களின் மனதில் ஓடிக் கொண்டிருந்தது. அவன்தான் அதைச் சொன்னானா என்பதை அவர்களால் நம்பவே முடியவில்லை. அய்க்கர மடத்தில் பிறந்த ஒருவன் அப்படியெல்லாம் பேசலாமா?

ஆனால், அவன் சொன்ன ஒவ்வொன்றும் உண்மையானது என்ற விஷயம் அண்ணன் திருமேனிக்கும் தம்பி திருமேனிக்கும் நன்றாகவே தெரிந்தது. அவர்கள் ஒருவர் கண்ணை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டனர்.

நாராயணனின் மனம் ஊஞ்சலைப் போல ஆடிக் கொண்டிருந்தது. தேவதத்தன் சொன்னது உண்மைதான் என்றாலும், இந்த மடத்தில் அவன் பிறந்துவிட்டானே! மானத்தைக் காப்பாற்றாமல் இருக்க முடியுமா?

அக்னி சர்மனின் தலைமையில் முன்னோர்கள் சுவர்களைப் பிளந்து வெளியே வந்து முன்னால் நின்று கொண்டிருந்தார்கள். அவர்களின் தலைமைகள் ‘பளபள’வென்று மின்னிக் கொண்டிருந்தன. தேவதத்தனின் குருதியைக் குடிக்கக் கூடிய அளவிற்கு அவன் மீது அவர்களுக்குக் கோபம் இருந்தது. மூத்தவனான நாராயணனின் முடிவிற்காக அவர்கள் காத்திருந்தார்கள்.

உண்மை என்பது தேவதத்தன் கூறியதா, இல்லாவிட்டால் முன்னோர்களின் கண்களில் இருந்த நெருப்பு ஜூவாலையா?

“பரதேவதையே, காப்பாத்தணும்”- நாராயணன் பிரார்த்தனை செய்தான்.

எழுந்து நிற்க, கண்களைத் திறக்க, சக்தியற்ற, விழுந்து இறக்கும் நிலையில் கிடக்கும் பரதேவதையால் காப்பாற்ற முடியுமா?

நாராயணன் பற்களைக் கடித்தான், குமுறினான், உள்ளுக்குள் புகைந்தான்.

உண்ணி சங்கரன் ஒரு முட்டாளைப் போல உயிரற்ற கண்களால் பேந்தப் பேந்த விழித்துக் கொண்டிருந்தான்.

“தம்பி...” நாராயணன் அவனை அழைத்தான்.

“அண்ணே...”- அவன் சொன்னான்.

“நான் அழைச்சது காதுல விழுந்ததா?”

“ம்...”

“என்ன சொல்ற?”

“ம்...”

“ம்...”- நாராயணன் திரும்பச் சொன்னான்.

தேவதத்தன் மாளிகையின் திண்ணைக்கு அருகில் நின்றிருந்தான்.

“தேவதத்தா...”- நாராயணன் அழைத்தான்.

“என்ன?”

“இங்கே கொஞ்சம் வா.”

தேவதத்தன் வந்தான். அவனுடைய மெல்லிய உதடுகள் ஏதோ தெளிவாகத் தீர்மானித்துவிட்டதைப் போல, ஒன்றோடொன்று ஒட்டிக் கொண்டிருந்தன. உள்ளே போயிருந்த குழிக்குள் கண்கள் இருப்பது தெரிந்தது. அகலமான உயர்ந்த நெற்றிக்குப் பின்னால் ஒட்ட வெட்டப்பட்ட தலைமுடி எழுந்து நின்று கொண்டிருந்தது. கூர்மையான தாடை எலும்பும் தெளிவான கன்ன எலும்புகளும் நுனி கூர்மையான நாசியும் எந்தவிதமான சலனங்களும் இல்லாமலிருந்தன.

அவனிடம் என்ன சொல்வது என்று தெரியாமல் நாராயணன் குழப்பத்தில் இருந்தான்.

“என்ன கூப்பிட்டீங்க?”- தேவதத்தன் கேட்டான்.

இரத்தத்தில் கலந்துவிட்ட தெளிவற்ற நிலை வெளியே தெரிகிற மாதிரி நாராயணன் கேட்டான்:

“இப்போ என்ன செய்றது?”

“ம்...” – தேவதத்தன் அலட்சியமாகப் பதில் சொன்னான். எல்லாவற்றையும் பற்றி தீர்மானித்து விட்டதைப் போல் இருந்தது அவனுடைய குரல்.

நாராயணன் உண்ணி சங்கரனிடம் கேட்டான்:

“நீ என்ன சொல்ற?”

“நான் என்ன சொல்றது?” – அவன் கைகளை விரித்தான்.

நாராயணன் பேந்தப் பேந்த விழித்தான். முன்னால் நின்று கொண்டிருந்த இறந்துபோன பெரியவர்கள் ஒருமித்த குரலில் அலறினார்கள்: “அந்தஸ்து!”

நாராயணன் திரும்பி தேவதத்தனின் முகத்தைப் பரிதாபமாகப் பார்த்தான். அவனுடைய முகத்தில் எந்த ஒரு வேறுபாடும் தெரியவில்லை.

ஒரு முடிவும் எடுக்காமல் அவர்கள் பிரிந்தார்கள்.

மீண்டும் அவர்கள் சேர்ந்து பேசினார்கள். நிச்சயமற்ற தன்மை என்ற மூடுபுகைக்குப் பின்னால் பிரச்சினைகள், பிரச்சினைகளாகவே நின்றுகொண்டிருந்தன.

2

காரியதரிசி ராமன் நாயர்தான் விஷயங்களுக்கு ஒரு வழி உண்டாக்கினார்.

“பிள்ளைகளே, கலவரம் அடைய வேண்டாம்” – அவர் சொன்னார்: “எல்லாவற்றுக்கும் வழி இருக்கு.”

உள்ளே இருந்த பெண்கள் முணுமுணுத்தார்கள்: “எமன் வந்திருக்கான். இனி இருப்பதையும் அழிச்சிட்டுத்தான் வெளியே போவான்.”

“இருந்தாலும் அது பரவாயில்லையே!”- நாராயணன் சொன்னான்: “காரியங்கள் நடக்கணும்ல... அந்த மனிதர் எப்படியும் நடத்திடுவாரு.”

குளித்து முடித்து, திருநீறு பூசி, கழுத்தில் ருத்ராட்ச மாலையும் கண்களில் கபடத்தனத்தின் ஒளிவீசலுமாய் எமன் காலை நேரத்தில் வாசலில் வந்து நின்று இருமினார்.

சாளரத்தின் வழியே எட்டிப்பார்த்த பெண்கள் ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டார்கள். இளம் வெயிலில் துளசி இலைகளில் இருந்த பனித்துளிகள் அழிந்து கொண்டிருந்த காலை வேளையில் கிழக்குப் பக்க வாசலில் எமனின் நிழல் தெரிந்தது. எமனின் நிழல் வாசலில் தெரிந்தால், அது கஷ்ட காலத்தின் தொடக்கம் என்று அர்த்தம்.

எமனுக்கு எதிராக அங்குள்ள பெண்கள் கருத்து கொண்டிருப்பதற்குக் காரணங்கள் இல்லாமலில்லை.

இறந்த பெரியவருடன் எப்போதும் இருப்பவரும், அவருக்கு ஆலோசனைகள் கூறக் கூடியவராகவும், பல விஷயங்களைச் செயல்படுத்தக் கூடியவருமாக இருந்தார் ராமன் நாயர். அவருடைய மாமாவும், அந்த ஆளின் மாமாவும், அந்த ஆளின் மாமாவும்... இப்படி தலைமுறை தலைமுறையாக அந்தக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் அய்க்கர மடத்தில் காரியதரிசிகளாகப் பணியாற்றியிருக்கிறார்கள். பல தலைமுறைகளாக அவர்கள் அய்க்கர மடத்தை வைத்துத்தான் பிழைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

முன்பு இருந்த ஒரு திருமேனி ராமன் நாயரின் ஏதோ ஒரு பெரிய மாமாவை மடத்தின் வடக்குப் பக்கத்தில் குடியமர்த்தினார். மடத்தின் வடக்குப் பக்கம் காரியதரிசிகளைக் குடியமர்த்துவது அவ்வளவு நல்லதல்ல என்று சோதிடர்கள் கூறிய விஷயத்தை அப்போதிருந்த திருமேணி பெரிதாகக் காதில் போட்டுக் கொள்ளவில்லை. சோதிடர்கள் சொன்ன வார்த்தைகள் திருமேனி அலட்சியமாக நினைத்தது மாதிரி இல்லை. அந்த மடத்தின் செல்வச் செழிப்பு பாதிப்பது மாதிரி மட்டுமல்ல, வடக்கில் காரிதரிசிகள் குடியிருந்தது அழிவிற்கான அறிகுறி என்பதும் நடைமுறையில் நடந்தது. ஆனால், அப்போது நடந்த தவறைத் திருத்திக் கொள்வதற்கான நேரம் தாண்டி விட்டிருந்தது. தவறைத் திருத்திக் கொள்ள வேண்டும் என்பதை நினைத்துப் பார்க்கக் கூட முடியாத அளவிற்கு இரு குடும்பங்களுக்குள் நெருங்கிய உறவு உண்டாகிவிட்டிருந்தது.

ராமன் நாயரின் குடும்பத்திற்கு அய்க்கர வடக்கு வீடு என்ற பெயர் கிடைத்துவிட்டிருந்தது.

அய்க்கர வடக்கு வீட்டில் முளைத்த ஒவ்வொன்றும் அய்க்கர மடத்தின் வித்துதான் என்று மக்கள் பேசிக் கொண்டார்கள். உருவ ஒற்றுமை அது உண்மைதான் என்பதை வெளிப்படுத்தியது. அவர்களுக்குள் இருந்த உறவு மனரீதியாக, பொருளாதார ரீதியாக, உடல் ரீதியாக என்று ஆகிவிட்டிருந்தது. ஒருவரையொருவர் பிரிக்க முடியாத அளவிற்கு இரத்தம் இரத்தத்துடன் கலந்தது.