Lekha Books

அய்க்கர வடக்கு வீட்டிலிருந்த பெண்களின் ஊர்கள் குடும்பத்திற்குத் தூண்களாக இருந்தன. தூண்கள் மண்ணுக்குள், அய்க்கர மடத்தின் பழமையான உடம்பிற்குள் ஆழமாக இறங்கின. பெண்களின் இரத்தக் கொழுப்பு சிறிதும் குறையவில்லை. வீரியம் குறையவில்லை. அதனால் அய்க்கர வடக்கு வீட்டின் செல்வச் செழிப்பு நாளாக நாளாக அதிகரித்துக் கொண்டே இருந்தது. மடத்தின் செல்வ நிலை மங்கலாகிக் கொண்டிருந்ததையும், இரத்தம் சுண்டிக் கொண்டிருப்பதையும் மந்திரத்தின் மாய வலையில் சிக்கி பாட்டுப் பாடி மயங்கிக் கிடந்த மடாதிபதிகள் பார்க்கவில்லை. அவர்களின் கண்களுக்குப் பார்வை சக்தி இல்லாமல் போயிருந்தது. அவர்களின் செவிகள் அடைக்கப்பட்டுவிட்டன. படுக்கையறை சுகத்தில் அவர்கள் அந்த சந்தோஷம் கண்டு கொண்டிருந்தார்கள். கிடைத்த அந்த சந்தோஷத்தின் நிரந்தரமான இருட்டில் அவர்கள் பெரிய விஷயங்களை மறந்துவிட்டார்கள்.

அந்தச் சமயத்தில் அய்க்கர வடக்கு வீட்டின் தானியக் கிடங்கு வளர்ந்து கொண்டிருந்தது.

இறந்துபோன திருமேனியின் காரியதரிசி மட்டுமல்ல; அவருடைய நண்பராகவும் வழிகாட்டியுமாகக் கூட இருந்தார் ராமன் நாயர். திருமேனி மடத்தில் உறங்குவதையோ வேறொரு வீட்டில் உறங்குவதையோ அவர் விரும்புவதில்லை. ராமன் நாயரின் வீட்டிலுள்ள பெண்களும் அவரை நம்பியிருக்கும் பெண்களும் திருமேனியைக் கவனித்துக் கொண்டார்கள்.

ராமன் நாயர் திருமேனியுடன் உட்கார்ந்து வெற்றிலை போட்டு பல விஷயங்களைப் பற்றியும் சுவாரசியமாகப் பேசிக் கொண்டிருப்பார். அவருடன் சேர்ந்து சதுரங்கம் விளையாடுவார்.

பலவிதப்பட்ட கேளிக்கைகளிலும் மிகுந்த விருப்பத்துடன் ஈடுபட்டிருந்தார் திருமேனி. அவர் அப்படி அவற்றில் இரண்டறக் கலந்திருந்தபோது ராமன் நாயர் ஒவ்வொன்றையும் திட்டம் போட்டு, காய்களை முறைப்படி நகர்த்திக் கொண்டிருந்தார். சதுரங்க விளையாட்டில் பல நேரங்களில் ராமன் நாயர் தோல்வியைச் சந்தித்தாலும், வாழ்க்கையில் எல்லா நேரங்களிலும் திருமேனிதான் தோல்வியைச் சந்தித்துக் கொண்டிருந்தார். ஆனால், அந்தத் தோல்விகளை வெற்றி என்று தவறுதலாக நினைத்துக் கொண்டிருந்தார் திருமேனி.

ராமன் நாயருடன் கலந்து ஆலோசிக்காமல் திருமேனி எதையும் சொல்வதில்லை. பிள்ளைகளின் கல்வியிலிருந்து, வீட்டிலிருக்கும் பெண்களின் ஆடை, அணிகலன்கள் வரை உள்ள எல்லா செலவினங்களும் ராமன் நாயர் மூலம்தான் நடந்தது. மாப்பிளமார்களுக்கு விற்பனை செய்த பொருட்கள் விஷயத்திலும் இடைத்தரகராக ராமன் நாயர் இருந்தார். இடையில் நின்று எமன் தன்னுடைய பையை வீங்குமாறு செய்து கொண்டார்.

ராமன் நாயருக்குச் சொந்தமாக வயல்களும் நிலங்களும் பெருகின. எனினும், அவர் அதை வெளிக்காட்டிக் கொள்ளாமல் மவுனமாக இருந்தார்.  திருமேனிக்கு விளக்கு பிடிப்பதிலும் அவர் சொன்ன வார்த்தைகளைக் கேட்டு பின்பற்றி நடப்பதிலும் சிறிதும் குறைவு உண்டாகாமல் அவர் பார்த்துக் கொண்டார்.

“அந்த ஆளு நம்மோட வலது கை...”- திருமேனி சொன்னார்: “அந்த ஆளு இல்லைன்னா அந்தக் காரியங்களை வேற யார் நடத்த முடியும்?”

இப்படிக் கூறிய திருமேனி ராமன் நாயருடைய வீட்டிற்குள் நுழைந்தார். கதவை மூடினார். விரித்துப் போடப்பட்டிருந்த படுக்கை மீது போய் உட்கார்ந்தார். செம்பு நிறத்தைக் கொண்ட ரோமங்கள் உள்ள வளையலணிந்த கை வெற்றிலையைச் சுருட்டி நீட்டியது. அந்தக் கையைப் பிடித்துக் கொண்டு திருமேனி கேட்டார்:

“யாரு? குஞ்ஞு லட்சுமியா?”

“ஆமாம்”- தேன் ஊறும் குரல்.

“உனக்கு நான்கு வளையல்கள்தான் இருக்குதா?”

“எனக்கு இது போதும்.”

“போதாது... போதாது...”

 “எல்லாம் உங்க விருப்பம்...”

“ம்... அப்படிச் சொல்லு”- திருமேனி குலுங்கிக் குலுங்கிச் சிரித்தார்.

குஞ்ஞுலட்சுமி வெட்கப்பட்டுச் சிரித்தாள்.

அந்தச் சமயத்தில் ராமன் நாயர் வீட்டில் நெல் அளக்கவோ, தேங்காய்களை எடுக்கவோ செய்து கொண்டிருந்தார்.

குஞ்ஞுலட்சுமியின் கைகளில் வளையல்கள் குலுங்கிப் பெரிய ஒரு சத்தத்தை உண்டாக்கிக் கொண்டிருந்தன.

வளையல்களை இழந்த திருமேனி வீட்டுப் பெண்கள்தான், அவருடைய வலது கைக்கு எமன் என்று பெயரிட்டார்கள்.

எமனின் சதிச் செயலால் மடத்தின் அழிவு, அதன் முழுமையை அடைந்தது.

எமனின், மடத்தின் நம்பிக்கைக்குரிய உறவு என்பது மாதிரி ராமன் நாயர் தன்னுடைய நடத்தைகளில் காட்டிக் கொண்டார்.

“எல்லாவற்றுக்கும் வழி இருக்கு” என்று அவர் சொன்னபோது நாராயணனுக்கு நிம்மதி வந்ததைப் போல் இருந்தது.

அதைக் கேட்டு தேவதத்தனுக்குப் பயங்கரமாகக் கோபம் வந்தது. ஆனால், அவன் அதை அடக்கிக் கொண்டான். மெதுவாக அவன் சிந்தித்துப் பார்த்தான். வேறு வழியெதுவும் தோன்றவில்லை. கொல்வதாக இருந்தால் கொல்லட்டும். கழுத்தை நீட்ட வேண்டியதுதான்.

நாராயணன்தான் ராமன் நாயரிடம் பேசினான். தேவதத்தனும் உண்ணி சங்கரனும் மாளிகையின் அறைக்குள் இருந்தார்கள்.

ராமன் நாயருடன் கலந்து பேசிய பிறகு நாராயணன் மேலே ஏறி வந்தான்.

“எல்லா காரியங்களையும் சரி பண்ணிர்றதா அவர் சொல்றாரு”- அவன் சொன்னான். தொடர்ந்து அவன் விஷயங்களை விளக்கிச் சொன்னான். மடத்தைச் சேர்ந்த நிலத்தின் மேற்குப் பகுதியில் இருக்கும் கொஞ்சம் மரங்களை வெட்டிக் காட்டு ஒளஸேப் என்ற கிறிஸ்துவ மதத்தைச் சேர்ந்த மனிதனுக்கு விற்றுவிடலாம். அப்போது அவசர செலவுக்குத் தேவைப்படும் பணம் கிடைக்கும்.

அவன் சொன்னதைத் தேவதத்தன் கேட்டவாறு நின்றிருந்தான். அதற்குத் தன்னுடைய கருத்து என்று அவன் எதுவும் சொல்லவில்லை. அதைப் பற்றி அதற்கு மேல் அவன் எதுவும் கேட்கவுமில்லை.

நாராயணனின் விளக்கம் முடிந்தவுடன், உண்ணி சங்கரன் கேட்டான்:

“அதற்கு நீங்க என்ன சொன்னீங்க?”

“சொல்றதுக்கு என்ன இருக்கு?”

“அதுவும் சரிதான்...”

தேவதத்தனிடம் நாராயணன் கேட்டான்:

“நீ என்ன சொல்ற?”

“நான் சொல்றதுக்கு ஒண்ணுமில்ல... அண்ணே, நீங்க முடிவு செய்யுங்க. எனக்கு எந்த ஆட்சேபணையும் இல்ல.”

சொல்லிவிட்டு அவன் அறையை விட்டு வெளியேறினான்.

அண்ணன் முடிவு செய்தான். ஆற்றில் குளிக்கும் சடங்கு நடந்து முடிந்தது.

வெற்றிலை போட்டு உதட்டைச் சிவக்கச் செய்து, மூச்சை அடக்கி, இடுப்பில் கட்டியிருந்த துணியை அவிழ்த்து, தோய்த்து, நெற்றியில் இருந்த வியர்வையைத் துடைத்து... ஒரு மிகப் பெரிய காரியத்தைச் செய்து முடித்த திருப்தியுடன் ராமன் நாயர் சொன்னார்:

“ம்... ஒரு பொறுப்பு முடிஞ்சது.”

“பொறுப்பை நிறைவேற்றிய வகையில் எவ்வளவு பணம் அடிச்சிருப்போம்னு அந்த ஆளுக்கு மட்டும்தான் தெரியும்” அந்தப்புரத்தில் இருந்த பெண்கள் தங்களுக்குள் கூறிக் கொண்டார்கள்.

அதைக் கேட்டு தேவதத்தன் தன் பற்களைக் கடித்தான்.